Geplaatst 
Onze Bailey hebben we 3 weken terug in moeten laten slapen.
Mijn eerste échte eigen hond.
Mijn trouwe vriendin die eerder wist dat ik zwanger was dan ik zelf. Daardoor hoefde ik bij de tweede zwangerschap niet meer te vertellen dat ik zwanger was aan mijn familie, want die hadden dat al gezien aan bailey haar gedrag
De kinderen waren ook belangrijk voor haar, de taak om de kleine mensjes te beschermen nam ze zeer serieus.Ik heb begin dit jaar mijn vader verloren, hij en bailey hadden een speciale band, en toen hij zo ziek was in het begin, was bailey ook heel ziek, ze voelde het aan. Toen mijn vader uitzaaiingen op een bepaalde plek had zei hij: dat wist ik eigenlijk al, want bailey deed vreemd bij mij op die plek en dat altijd met haar neus tegen die plek te duwen.
Ze kwakkelde altijd al met haar gezondheid, verschillende allergieën die we maar niet onder controle kregen. Altijd tobben met medicatie, speciaal voer. Altijd ging het weer even goed, maar altijd ging het weer mis.
Toen ze weer eens zo ziek was, oktober vorig jaar, voelde de dierenarts tumoren in haar melkklieren. Ik vroeg op opereren zinvol was. De dierenarts was eerlijk, het zou een zware operatie worden, en dat zou ze op dat moment waarschijnlijk niet overleven.
We zetten haar op prednison, om te kijken of ze het daar goed op zou reageren, zodat ze in ieder geval jeuk en pijnvrij was. Ik wist ook wel dat dit het laatste redmiddel was qua jeuk, en dat de bijwerkingen van de prednoral op een gegeven moment te veel voor haar zouden worden
maar ja, hadden we een keus?Ze heeft dik een jaar op de prednoral gestaan, een jaar zonder jeuk! Een blije hond! Alleen veel plassen en veel drinken als bijwerkingen. Ze is nog mee geweest op vakantie dit jaar naar Luxemburg, wat heeft ze daar van genoten.
begin oktober was ze loops, dacht ik. Niks vreemds, totdat ze in huis plaste, met veel bloed!
Na onderzoeken bleek ze baarmoederontsteking te hebben, onderdrukt door de prednison.
Opereren wilden we niet, dit was al haar reservejaar..
We hebben nog antibiotica geprobeerd, maar de dierenarts waarschuwde al dat het waarschijnlijk geen nut zou hebben. Dat het dan nu toch echt aflopende zaak was. Ik maakte de afspraak dat ik zou bellen als ik vond dat het genoeg zou zijn geweest.
Iedereen die haar zag verwachte niet dat ze zo ziek was. Ze was hyper, blij, speelde en rende nog fanatiek. Tot de laatste uren was ze nog onze stuiterbal.
Vooral onze zoon heeft het er moeilijk mee, ze waren echte maatjes.
Ik ben heel blij dat ik Veronique meteen heb gevraagd voor nog een paar laatste foto's, twee weken na de shoot hebben we Bailey in laten slapen. Ik merkte aan kleine dingetjes dat ze veranderde. Ik wilde absoluut niet dat ze pijn kreeg, ik wilde liever te vroeg inslapen dan dat ik te laat zou zijn.
Ze is thuis ingeslapen, ze was ontzettend snel weg. Dat gaf wel aan hoe ziek ze van binnen was.
Onze zoon heeft nog een haf uur bij en op haar liggen huilen, dat was nog het allerverdrietigst
Bedankt Veronique voor de laatste mooie herinnering aan mijn vriendin
Bailey 20-4-2008 - 26-11-2018
Heel veel sterkte met dit grote verlies.. 
