In juni van 2017 stond Chaplin met een peesblessure. In november 2017 hadden we groen licht om weer volledig aan de slag te gaan. Om het voorzichtig aan te doen besloten om de winter alleen dressuur te starten, om hem sterker te maken. Helaas daar geen foto's van. Maar wat ook heerlijk was, we konden weer de baan op
1
en 1 van mijn dromen kwam uit, samen met mijn dochter, beiden te paard, op een foto:
2
Chaplin vond het heel spannend, die was geen pony's gewend. En de pony waar mijn dochter op zat was niet bepaald goed in stil staan. Maar he, we staan er samen op!
Het leek allemaal zo mooi te gaan tot mijn man in maart een crossles reed en een paar dagen later Chap ineens weer niet goed liep
meteen naar de DA en nu was het niet de pees. Wij opgelucht. Het zat in de hoef en was waarschijnlijk gewoon een verstuiking. Dus weer stappen aan de hand, en daarna rustig opbouwen. Ondertussen zaten we niet stil en vonden we voor onze dochter een pony, Cato:
Een van de 1e foto's samen:
En toen we weer met Chap mochten stappen, ook samen op de foto:
Rijden ging heel wisselend met Cato, ze was nogal jong en onze dochter was alleen manegepony's gewend. We kenden het spreekwoord groen en groen is blauw. Dat is gelukkig wel meegevallen, dankzij goede begeleiding, wij die de pony ook veel beweging gaven (longeren, lange lijnen met als doel: voor de wagen) en een iets ouder meisje die er wel handig mee was en er af en toe op ging. Ook kreeg onze dochter les op Cato.
Ondertussen ging het met Chaplin op en af. Wel goed, niet goed. DA wist het ook niet meer en dacht aan een ontsteking in het hoefgewricht. Inspuiten en afwachten. Hij leek helemaal goed. Maar na 2 maanden bleek het toch niet zo te zijn. DA stuurde ons door naar Utrecht in juni. Voor een MRI. Die was niet goed. Aanhechting van de diepe buiger bij het hoefgewricht aan beide kanten ingescheurd. Hoe dat heeft kunnen gebeuren weet niemand. Maar de prognose was slecht. Heel slecht. Zo slecht dat we 2 weken na dit vreselijke nieuws mijn grootste vriend in hebben moeten laten slapen. Lieve Chap, ik mis je nog iedere dag. Alle gekke dingen die we hebben gedaan samen met jou en alle mooie dingen die we samen hebben beleefd.
Deze foto is in 2016 gemaakt door Bellatrix op een foto meeting bij ons op stal. Hij is ons zeer dierbaar en heeft ook een mooi plekje in onze woonkamer.
Omdat Chaplin al langer niet goed was en mijn man en ik ook wel wisten dat we niet lang zonder paard wilden zitten waren we toen Chap in de kliniek stond al eens rustig rond gaan kijken. Niet met het idee om meteen al wat te kopen. Maar bij ons gaat altijd alles anders dan gepland. We liepen meteen deze knapperd tegen het lijf:
Officieel Hero, maar hij staat bij de KNHS geregistreerd als Hocus Pocus en zo heette hij ook in de advertentie. We zijn gaan kijken en proef gaan rijden en waren verkocht. Zo dubbel. Maar het voelde wel meteen goed. Dus we hebben de knoop doorgehakt en zijn er voor gegaan. Alleen, het was wel vlak voor onze vakantie in Hoogersmilde. En Hocus stond op dat moment ergens in Noord Holland. Hem naar onze pensionstal verhuizen vlak voor de vakantie leek ons niet handig. Mee op vakantie meteen? Dat wisten we ook nog niet of we dat handig vonden. Op en neer dan maar vanuit Drenthe? Na 1 keer waren we genezen. Dus toch maar ingeladen en mee naar Drenthe genomen:
Daar was Cato ook al, en hebben we deze familie foto gemaakt die me om andere redenen heel dierbaar is geworden:
Want het geluk leek ons weer even toe te lachen. Maar helaas mocht ook dit niet zo zijn. Eind augustus was ik in de buitenbak aan het rijden. Hocus schrok ergens van, en sloeg op hol. Ik verloor mijn rechterbeugel. Gelukkig kon ik hem op de volte zetten en leek hij af te remmen. Mijn man wilde hem pakken. Maar hij draaide snel weg. En ik landde vol op mijn rechterknie:
Gevolg, verrekte binnenband en vocht in mijn bot. Bijna 3 maanden met eerst 2, later 1 kruk gelopen. En rijd tot op de dag van vandaag nog niet (heb er al wel 2 keer op gezeten om uit te stappen, dat wel) want mijn knie is nog steeds geen 100%. En ik heb toch ook wel wat angst gekregen. Mijn man rijdt ondertussen wel door.
Hij heeft een oefencross (die ging top) en een B SGW gestart (die ging top tot net voor de laatste hindernis, toen viel mijn man er af) en 2 officiele dressuurwedstrijden gestart. Die laatste gingen echt super, hij is nu al B+6 in 2 wedstrijden. Hier een actiefoto van hen samen:
Ik zat toe te kijken met mijn pootje omhoog
Maar gelukkig hadden we Cato nog:
en kon ik met haar lekker tutten en mijn dochter er mee helpen. We hadden onze dochter opgegeven voor haar eerste Bixie met Cato. Maar ook dit mocht niet zo zijn. Begin dit najaar werd Cato ziek. Ze begon in korte tijd veel af te vallen. En stond ineens met zware verstopping en verlammings verschijnselen aan de achterhand.
DA wist eerst niet wat het kon zijn en dacht aan rhino. Dus pony in quarantaine en wij waren die enigen die erbij mochten. Een zware periode volgde. Onze Cato en Hocus stonden niet op dezelfde stal. Dus eerst Hocus. Daarna Cato doen, tempen, bijvoeren, verzorgen. En dan alle kleding in de was thuis.
Rustig aan leek ze op te knappen. Temp werd weer normaal en we kregen een levendiger pony terug die ons luid begroete als we aankwamen. Maar de verlamming bleef. En werd niet beter. DA raadde supplementen aan. En stappen aan de hand. Meer konden we niet doen. Tot ze op een morgen een week of 3 nadat ze met verstopping stond, op 3 benen stond. Dit was helemaal niet goed dat zagen we meteen. Onze dochter was er ook bij en die was meteen in alle staten. Dat vond ik nog het ergste, om haar zo te zien. Net dat verdriet van Chaplin gehad. En nu dit. DA kwam gelukkig heel snel en zag ook dat het klaar was. Op de 1e zaterdag van de herfstvakantie hebben we Cato moeten laten gaan. Ze is maar 5 jaar geworden. Volgens de DA kon het geen rhino geweest zijn, maar moet ze een zenuwbeknelling gehad hebben die plots verergerd is bijvoorbeeld door een misstap. Die beknelling heeft ook het afvallen, de koorts en de koliek veroorzaakt. Hoe ze er aan gekomen is blijft voor ons een groot vraagteken.
Nu hadden we dus nog maar 1 schimmel. De paardrij-juf van onze dochter kwam een week na het overlijden van Cato met een heel lief aanbod. Ze heeft wat pony's op pensioen staan, waar ze er 1 van aan onze dochter wilde verleasen voor 2 dagen in de week. Onze dochter had al eens op Star gereden in de periode dat Cato ziek was. Ze vindt Star heel lief, en rijdt nu 2 keer in de week op deze pony die alles al eens heeft gezien.
Op 22 december gaat ze eindelijk Bixie starten. Met Star.
Hopelijk gaan we nu voor een periode met rust. Een periode waarin ik ook het rijden weer op kan pakken. Waarin Hocus meer vertrouwen krijgt in ons, en vooral ik in hem. Zodat we weer snel zo rond kunnen rijden:
jaar, heel erg veel sterkte met het verlies van Chap en knappe Cato. 
Inderdaad, nu alles zo op een rijtje staat is het echt indrukwekkend wat jullie allemaal te verwerken kregen 
