6 jaar geleden kocht ik een tweejarige merrie. Dit zou mijn Once in a lifetime, forever horse moeten worden. De voornaamste eis die ik had, was dat ze minimaal 1.60 moest gaan worden. Uiteindelijk is ze een 15 cm kleiner gebleven. Op zich niet erg, want ze is breed genoeg en ik ben zelf ook maar 1.63.
Desalniettemin heb ik toen ook voor de keuze gestaan: wegdoen of het een kans geven?
Conclusie: ze heeft in haar korte leventje al minstens 3 eigenaren gehad, ik pas erop en ze voldoet verder aan mijn eisen. Ik koop geen beesten om ze weer weg te doen. HOUDEN en het een kans geven! Mijn hart die won dit keer.
In de jaren die volgde hebben we actief grondwerklessen genomen. Ze pakte alles ontzettend goed op, was slim, wilde werken; kortom blij dat ik haar gehouden heb!
Rond haar 5e ben ik onder begeleiding begonnen met inrijden. Ze liet alles toe en opnieuw zag ik een paard (oké pony) die met plezier voor mij werkte. Totdat er een paar weken passeerde
Ponylief werd steeds heviger en bleek uiterst gevoelig onder het zadel. Er zat ontzettend veel spanning in haar en dit uitte zich in hevige bokpartijen en continu willen draven. Hadden we de spanning van het ene probleem weg, kwam het volgende. Enerzijds doordat ze haar eigen lichaam niet onder controle had of de kracht/flexibiliteit miste en anderzijds doordat ik onbewust haar spanning overnam. Osteopaat en tandarts kwamen regelmatig over de vloer. Mijn instructrice was tevens osteopaat, dus ze kon snel beoordelen waar het 'probleem' lag of dat ze met me solde.
Zoals ik al aangaf, we vonden elke keer een oplossing voor onze problemen, maar het plezier was voor mij volledig verdwenen. Wij waren geen match onder het zadel en ik miste de ervaring om zelf achter de oorzaken van haar spanning te komen. Om tot deze conclusie te komen heeft me heel veel verdriet gedaan, want wat nu? Na veel overleg met mijn instructrice hebben we besloten om door te zetten.
Ik merkte dat ik zelf de lat veel te hoog legde en keek veel te erg naar andere die zonder ervaring hun 3 jarige aan het lopen hebben zonder problemen. Tijdens de les eindigde we trots met onze vooruitgang, maar als ik zelfstandig reed was ik nooit tevreden. Dit probleem ligt duidelijk bij mij, maar misschien dat een opgeleid paard met meer ervaring daardoor beter bij mij past?
Anderhalf jaar later heb ik eindelijk meer controle over haar spanning. We kunnen ontspannen stappen en in draf begint de ontspanning ook te komen. We rijden maar 1 tot 2 keer per week, 1-2x longeren en een dag grondwerk. Ik heb de tijd, ze is jong en ik kan nog de rest van mijn leven op haar rijden. Het continu willen aandraven lijkt te liggen aan wat stijfheid in haar gewrichten, aangezien ze laat zien dat ze wel degelijk kan ontspannen na een tijdje.
MAAR... is dat wat ik wil? Ik heb voor mijzelf alles op een rijtje gezet:
Redenen om met haar door te gaan
- Ontzettend veel uitdaging
- Misschien komt het plezier weer terug (jarenplan op ons tempo )
- Ik wil niet dat ze in slechte handen beland
- Verkocht = verkocht
- Op dit moment krijg ik haar toch niet verkocht GROTE AANNAME(iemand met veel ervaring zoekt al snel een sportpaard en dat is ze niet)
Redenen om een nieuw huisje te zoeken
- Ik heb geen plezier meer in het rijden
- Ik mis de ervaring
Mijn hoofd zegt wegdoen terwijl mijn hart zegt dat ik niet op moet geven. Het lijkt er op dat mijn hoofd het dit keer gaat winnen....
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil bereiken. Waarschijnlijk wil ik gewoon horen dat ik door moet zetten.