Kleine sprong terug in de tijd, drie jaar geleden:
“Daz loopt niet goed, maar je mag anders wel op Gold rijden?” zei de eigenaresse die ook altijd vertelde dat Gold haar regelmatig alle hoeken van de bak heeft laten zien. Ik was net een week uit het gips en was niet van plan om er weer in te gaan. “Overleef ik dat wel?” vroeg ik. “Wel ja, geen druk van hem vragen dat doet ie vast niks”. En daar zat ze, blauw van angst dat dan wel, op Gold.
De pony die ik verzorgde liep nog steeds niet goed. En stiekem, zonder dat we het toegaven, vonden Gold en ik elkaar eigenlijk best wel leuk. Alles ging vanzelf en genoten steeds meer van elkaar. Tot het moment dat hij in de verkoop kwam. Ik zat in mijn derde jaar studie, had geen geld en tijd voor een eigen pony. Zonder echt afscheid te nemen, niet mijn sterkste kant, was Gold weg. Daarna heb ik 2 andere pony’s gereden, maar geen één was Gold. Ik kreeg spijt en heb de stoute schoenen aangetrokken en de nieuwe eigenaresse van Gold een berichtje gestuurd met; "mocht je nog een bijrijder zoeken zou je mij dan willen bellen". “Nou dat is eigenlijk wel een goed idee” stuurde ze terug. Ze had Gold voor haar kinderen gekocht maar die had hij al laten zandhappen dus iemand die hem wat fanatieker zou gaan rijden zou wel fijn zijn. En na ongeveer 1 jaar had ik was ik weer herenigd met mijn vriendje. Helaas hadden de eigenaresse en ik een andere kijk op dingen, dus zouden we de winter even af stand nemen om in het voorjaar weer contact op te nemen.
Ik was er klaar mee, ik wilde mijn eigen baas zijn. Inmiddels bijna afgestudeerd en met het vooruitzicht dat het financieel alleen maar beter kon gaan ben ik opzoek gegaan naar een maatje voor het leven. Een lieve valk pony kwam op mij af, het klikte wel en zat veel potentie in. Het bleef wel knagen dat ik de band die ik met Gold had niet maar haar zou kunnen krijgen. Ik moest het een kans geven, ze was leuk. Dus op Facebook een berichtje neergezet of iemand nog een leuke stal wist.
We waren klaar met werken en ik pakte mijn telefoon. “Ik zie dat je een stalling zoekt, ik heb nog wel een pony voor je staan..” stond er in mijn beeldscherm. De huidige eigenaresse van Gold. Ik hoefde geen twee keer meer na te denken. Hij hoort bij mij en ik bij hem. Dus sinds 15 maart ben ik de trotse eigenaresse van Gold.
Hij had een half jaar stil gestaan en wel veel gegeten. Hij was dof. Niet het blije ei die ik kende. Maar we hadden vanaf nu alle tijd, want hij hoeft nooit meer ergens ander heen.
Hij is sinds hij hier op zijn 5 sterren verblijf staat waar hij niks te komt zo ontzettend vooruit gegaan. Afvallen gaat goed, training doet hem goed, grondwerk maakt ons een nog sterker team en hij heeft veel vriendjes!
In september begon ik ineens te twijfelen, ik merkte dat ik onzeker werd onder het zadel. Geen angst maar bang om iets fout te doen. Met de juiste begeleiding en op ons eigen tempo werd ik weer de trotste ruiter die ik altijd was.
In Oktober heb ik, voor mij, een moeilijke beslissing moeten nemen. Gold gaat steeds beter in zijn vel zitten, de dagen worden korter, een full-time baan, een vriend die wel eens aandacht wilt en nog een hoop vriendinnen. Egoïstisch zijn zat er even niet in, de zoektocht naar de perfecte bijrijdster kon gaan beginnen. En een beter iemand kon ik niet vinden, ik stond vol trots aan de bak rand te kijken naar die twee. Dit geeft mij rust en Gold ook, die komt nu aan zijn beweging!
Ik had nooit verwacht dat er een dier in mijn leven zou komen die altijd een spiegel voor mijn neus zou zetten, die er altijd voor mij zou zijn en waarmee ik kon lezen en schrijven. Samen zijn we wereldvreemd, maar met een beetje hulp kunnen we straks de wereld aan!
misschien ooit als ik genoeg geld heb..