Geplaatst Allereerste: dit is een goedgekeurd schaduwaccount. Ik heb heel lang zitten twijfelen of ik een schaduwaccount moest aanvragen. Wat ik met dit topic wil bereiken? Hopelijk tips, advies en ook deels mijn verhaal kwijt kunnen. Het is een lang verhaal, dus respect als je tot het einde komt. Het is uiteindelijk wel een heel lang verhaal geworden (2000 woorden), onderaan staat een samenvatting
. Mocht je me herkennen, zet het dan liever niet in het topic 
.Ik ben in de zomer van 2013 voor het eerst in aanraking gekomen met de psychische gezondheidswereld. Ik ben toen gediagnoseerd door mijn huisarts met een psychose en door psycholoog met milde depressie met matige remissie. Er was geen diagnose op persoonlijkheidsproblematiek, kon ook niet omdat ik te jong was (en ben). Verder zeer verstoorde ouder-kind relatie. Ik heb toen bijna twee jaar cognitieve gedragstherapie gehad, wat in het begin zeker hielp. In de laatste fase had ik nog weinig afspraken, omdat je natuurlijk uiteindelijk zonder psycholoog verder moet. Echter zakte ik toen zo diep weg dat ik weet aan het begin van alles stond. CGT heeft mij de rug redelijk toegekeerd: waar ik eerder het gemakkelijk vond om te weten wat ik dacht, werd dat een enorme warboel en extreem veel denken. Uit de helpende gedachten, voor- en tegenargumenten kwam ik niet meer. Tevens verviel ik oud gedrag, opkroppen en zeggen dat er niets aan de hand is. Bij mijn laatste afspraak hebben we dan ook afgesloten en ben ik depressie-af verklaard. In die periode heb ik ook nog veel in het ziekenhuis gezeten i.v.m. wel/niet epilepsie. Uiteindelijk ben ik weggestuurd met diagnose burn-out en een hartritmestoornis door stress.
Ik startte september 2015 mijn nieuwe opleiding en had echt het idee opnieuw te kunnen beginnen. Ik heb de zomer gehad om letterlijk bij te slapen. Helaas bij het eerste tentamen stak alle angst en depressieve gedachten direct de kop op. In de winter viel mijn pony plotseling dood neer. Ze was al bijna mijn hele leven bij me en had me al door zoveel getrokken. Ik viel wederom in een gat. Ik zette door en door en zo kwamen we in 2016 aan. Altijd moe, nog steeds hartritmestoornis door stress en vooral klaar met alle angst- en depressieve gedachten. Eind 2016 krijgt een familielid te horen dat hij slokdarmkanker heeft. Voor als je daar niets vanaf weet: slokdarmkanker is over het algemeen gewoon klaar. Gelukkig is hij er bovenop gekomen, maar ondertussen zat ik wel iedere keer chemo bij hem. Na zijn operatie was ik bijna dagelijks bij hem. Daarnaast had ik twee paarden per dag te verzorgen, slokte mijn studie 40 uur op en werkte ik nog 8 – 16 uur per week. Ik ben naar de huisarts gegaan voor een verwijzing, welke ik direct kreeg. Ik woonde toen nog thuis en mijn ouders hebben mij toen eruit gepraat om me ergens aan te melden (want hoe zou ik dat moeten doen qua tijd etcetcetc).
Het is niet heel raar dat op een gegeven moment bij alles knapte. Dat was november vorig jaar. Ik nam een docent van mijn opleiding in vertrouwen. In het begin dacht hij hetzelfde als iedereen: het valt wel mee, ik laat immers toch niks los. Echter toen ik wat meer los kwam, kwamen de verhalen en vond hij dat ik direct hulp moest zoeken. Eind november naar de huisarts, daar kreeg ik te horen er is een wachttijd van 6 tot 8 weken. Ik zat op een dusdanig diep punt dat ik naar hem heb uitgesproken dat ik denk dat ik dat niet zou halen. Hij zei dat hij dat ook niet dacht, maarja er was geen andere oplossing en stuurde me dus naar huis met een pakje oxazepam. Toen m.b.v. die docent contactgegevens gevonden van zelfstandige psycholoog. Ik heb hen twee dagen later gebeld en binnen 5 minuten had ik een afspraak binnen twee weken. Ze vond mijn verhaal alleen een beetje apart/voelde dat er meer zat en verbond mij door met iemand binnen het bedrijf die er meer ervaring in had. Ik heb met haar bijna een uur gebeld en zij heeft geregeld dat ik direct bij de crisisdienst terecht kon. Bij de crisisdienst namen ze me wel serieus en ben ik onder toezicht gesteld voor het weekend bij mijn vriend met hoge dosis oxazepam om me letterlijk rustig te houden. Het enige wat ik nog kon doen was janken, omdat ik niet meer wilde. Mijn ouders wisten nog van niks en zijn die week erna uitgenodigd op een gesprek daar, dat was kort gezegd traumatisch. Ze vonden (vooral mijn vader) het dikke onzin dat ik het niet aan hun kon vertellen hoe het met me ging, dat ik even uit huis moest, dat ik medicatie had, etc. Mijn vader weigerde daarna ook heen te gaan, mijn moeder is nog één keer geweest. Hoewel de crisisdienst korte lijntjes heeft, werd de wachttijd bij hen ook 8 weken. Ze konden me in de tussentijd niks anders bieden dan een gesprekje met iemand. Ik heb na 11 dagen twee pogingen gedaan voordat ik werd afgevoerd door de politie, eerst gedropt bij de eerste hulp en daarna bij crisisdienst van de stad waar ik studeer. De volgende dag kon ik terecht bij mijn eigen crisisdienst, welke me wederom wegstuurde met afspraak na het nieuwe jaar (twee weken tussentijd!) en een doosje Quetiapine (in lage dosis wordt dat gebruikt voor depressie). In die twee weken sliep ik amper thuis, maar slapen dat ging eigenlijk niet. Dus kreeg ik nog een doosje, ditmaal Zolpidem mee. Zolpidem werkte bij mij totaal niet, het is een spierverslapper dus mijn lichaam werd slap, maar geest was extreem wakker. Een soort slaapparalysis, het was extreem eng dus dat heb ik ook niet meer gebruikt.
In het nieuwe jaar kon ik terecht op mijn nieuwe woonplaats, een kamer in de stad waar ik studeer en daarbij hoorde ook een nieuwe crisisdienst. Ik was met alle pillen gestopt, omdat ik me daar nog verschrikkelijker onder voelde en stortte me volledig op school. Doordat ik een vak had gekozen waarbij ik 40 uur op school zat, was er ook amper tijd voor de nieuwe crisisdienst. Ik heb dit expres gedaan, omdat ik niet in het gat wilde vallen waar ik in december was gevallen (geen vak, alsnog geen crisisdienst of in ieder geval helpende en uiteindelijk dus die twee pogingen). Dat werd absoluut niet in dank afgenomen door mijn nieuwe crisisdienst, want als ik zo in crisis was moest ik tijd maken voor hen. Ook als ik keer op keer vertelde hoe de maand ervoor verlopen en dat ik dat koste wat het koste wilde voorkomen, kreeg ik iedere keer een snauwende medewerker. Ik had dan ook absoluut geen zin in de eerste afspraak, omdat ik niet het idee kreeg dat deze mensen mij wel konden helpen. Hoe kort gezegd de eerste afspraken verliepen was ik die in eerste instantie mijn mond dichthield en zoiets had van vraag mijn medische dossier maar op bij crisisdienst 1. Vervolgens was crisisdienst 1 zo bizar koppig (niet willen geven aan crisisdienst 2, ook niet met toestemming, ook niet aan mij en ze hebben het eindelijk aan mijn vriend meegegeven zonder mijn handtekening). Ik ben uiteindelijk daar ook weer gebroken, want ik wist dat zodra ik begon met praten dat er wel eerst goede hulp moest zijn, anders… Goede hulp was van korte duur, want ik had iedere week weer een ander persoon en op de een of andere manier hadden ze mij ingedeelde bij degene in opleiding met wie ik niet opschoot.
Helaas bleek ook hier dat de wachttijd lang was, meer richting 5 maanden. Ik zou in de tussentijd bij de crisisdienst blijven om toch zo een beetje iets van hulp te krijgen. Afijn, zolang er enigszins goede begeleiding was dan prima. Ik heb toen kunnen regelen dat de wachttijd die ik had opgebouwd via crisisdienst 1 voor een therapie ergens werd doorgezet bij crisisdienst 2. Toen ik daar mijn intake heb, hebben ze me weggestuurd met 1. Wij kunnen geen 24-uurs zorg bieden en dat heb jij nodig; 2. Je problematiek is veel te complex. Dus ging mijn wachttijd voor een therapie binnen het bedrijf van crisisdienst 2 verder. Ondertussen ging het vrij slecht tussen degene met wie ik de meeste gesprekken had, waarbij hij op een gegeven moment zei ‘ja maar je hebt borderline’ of iets in die trant. Daar ben ik me dood van geschrokken, want als ik een persoonlijkheidsstoornis zou hebben, dan zou ik zo gefaald hebben dan kon ik er net zo goed niet zijn. Dan was ik echt als persoon gefaald. Dit is overigens ook gezegd zonder daadwerkelijk een vragenlijst oid in te vullen. Dus de volgende afspraak helemaal over de zeik met de psychiater van mijn case samen de DSM doorgespit en tot de conclusie gekomen dat ik gewoon niet aan voldoende punten voldoe én te jong ben voor een diagnose. Needless too say, ik wilde echt geen gesprekken meer met hem, want zo ging ongeveer ieder gesprek. Ik ging heen, alle moed verzamelt en zei iets waardoor ik uiteindelijk een week lang weer dieper in het dal zak.
Na 4 maanden had ik eindelijk mijn intake bij de tak van het bedrijf dat mij kon gaan helpen. Ondertussen was mijn merrie dusdanig geblesseerd, dat het twee weken op randje van leven/dood heeft gehangen. Ik was dus echt heel blij dat ik eindelijk ergens een intake had, waar ik waarschijnlijk niet weggestuurd zou worden. 1 intake, werden 3 intakes voor diagnosering maar ook voor een profiel qua psycholoog. Diagnose was op dat moment angst/paniekstoornis, sociale fobie, depressie, PTSS. Ik werd naar mijn eindstation gestuurd voor EMDR therapie.
Nu zou ik dit verhaal niet schrijven als alles goed zou gaan. Van EMDR therapie kwam niks, want eerst moest er diagnosering komen voor een persoonlijkheidsstoornis en waarschijnlijk zou ik dan weer doorverwezen worden. Nu kwam er nogmaals uit dat ik geen persoonlijkheidsstoornis heb, maar wel trekken van. Bijvoorbeeld van paranoïde, want ik vertrouwde niemand. Nee gek he… Ik heb net binnen 5 maanden tijd meer dan 45 hulpverleners (ik heb op een gegeven moment geteld
) gezien en geen een die me ook maar een beetje heeft kunnen helpen. Het is alleen maar vechten geweest om naar de sGGZ te gaan of er iets van te krijgen. Wat apart dat ik dan niet gelijk denk ‘Ja, ik denk dat jij me kan helpen’, ik was al een kat uit de boom-kijker en wat betreft psychologen nu helemaal. Uiteindelijk kreeg ik bij haar wederom cognitieve gedragstherapie, wat niet echt van de grond kwam, gezien ze toevallig in die periode een operatie had en ook vakantie gepland. Dus ging ik van 24-uurs zorg dat ik nodig zou moeten hebben naar 1 afspraak per 3 weken. Na me een paar keer redelijk groot te hebben gehouden, voelde ik me enigszins comfortabel genoeg om me even te laten gaan. Ik heb toen 40 minuten lang in volle paniek voor haar zitten janken en zij deed… Niks, niet eens een zakdoekje aanbieden, gewoon niks. Daarna had ik een beetje zoiets, we hebben zoveel moeite gedaan om een goed profiel op te zetten voor wat ik nodig heb (tegengas, maar ook met extreme paniek kunnen omgaan), dat ik echt klaar mee was.Ik ben gestopt bij haar en afscheid genomen van de grote organisatie waarin zij en de crisisdienst zaten. Opnieuw naar mijn (nieuwe) huisarts. Samen met haar tot de conclusie gekomen dat ik misschien wel beter af zou zijn bij een zelfstandig psycholoog, waar ik gewoon eerst een paar kan uitproberen of de persoon iets voor mij is en anders makkelijker kan wisselen. Tevens geen grote bureaucratische organisatie. Ik heb het even voor een paar maandjes in de koelkast gezet, omdat ik vooral de energie niet had om weer te gaan vechten. Nu dus contact gezocht met de overkoepelende organisatie die alle zelfstandige psychologen in mijn stad regelt en ze hebben dus geen plek en zeggen wederom dat ze mij niet de hulp kunnen bieden die ik nodig heb OF 95 euro per afspraak dokken, wat niet vergoed wordt. Dus vandaar, een schaduwaccount om tips te vragen, want heel eerlijk ik weet niet waar ik nog terecht kan.
Kort samengevat:
Ik heb al twee crisisdiensten gehad en wil vooral geen grote organisatie meer, maar bij een zelfstandige psycholoog wordt ik afgewezen. De tak van de grote organisatie van mijn tak waar de meeste neuzen naar wezen (voor persoonlijkheidsproblematiek) heeft een wachttijd voor de intake van 9 maanden en voor behandeling dan nog eens plus 4 maanden. Afgezien dat ik liever niet bij een grote organisatie zit, verhuis ik waarschijnlijk binnen 9 maanden terug naar de stad van crisisdienst 1. Ik denk dat ik weer terug moet naar mijn huisarts om te vragen of zij nog een optie voor mij heeft. Ik weet namelijk niet van een ander bestaan af dan van de grote overkoepelende organisatie waar ook de crisisdienst onder valt én een organisatie voor alle zelfstandige psychologen (waar zowel wel als niet dekking is van zorgverzekering)
Niet geheel onbelangrijk, mijn klachten op dit moment zijn depressieve en angstklachten (geen suïcidale klachten). Diagnoses op dit moment nog onveranderd: paniek/angststoornis, sociale fobie, depressie, trekken van borderline en paranoïde persoonlijkheidsstoornis. Ik vind als therapie ACT erg interessant klinken en wil dat ook graag uitproberen, maar binnen de sGGZ wordt dat dat sowieso niet aangeboden en de zelfstandig psychologen die het geven zitten vol of worden niet vergoed.
Wellicht heeft bokt nog een tip voor mij!
. Probleem van alle alternatieve therapieën (want daar valt bijvoorbeeld ACT ook onder) is dat het verschrikkelijk veel geld kost. Dan kom ik in een viseuze cirkel van moet geld verdienen, want moet naar therapie, want ik voel me enorm klote en weer terug. Daarmee ook dat ik eigenlijk minder zou moeten doen op dit moment om niet zo naast dit helemaal verhaal wederom een burn-out te hebben. Ik heb een basisverzekering en daarin worden alternatieve geneeswijzen niet vergoed. Met een simpele rekensom kwam ik ook op alsnog meer dan 2000 euro bij een "gewone" zelfstandige psycholoog incl vergoeding uit het duurste pakket a 250 euro per maand. Overstappen kan natuurlijk op redelijk korte termijn, maar dat is imo geen optie. Mindfulness heb ik in 2013 gehad en doe ik regelmatig nog wat mee.
Je voelt je dan zo machteloos! 
