Bokt.nl

**Geplaatst:** 19-08-18 09:04

Afweging euthanasie huisdier - wanneer is het tijd?

Geplaatst: 19-08-18 09:04

Het is geen makkelijk onderwerp, maar het komt bij ons thuis nu geregeld naar boven vanwege de situatie met onze jongste hond die gezondheidsproblemen heeft. Nu hoeft de discussie niet specifiek over mijn situatie te gaan, dus ik zal eerst de algemene vraag stellen en daarna pas uitweiden over de specifieke situatie.

Hoe beslis je of het tijd voor euthanasie is voor je huisdier (paard/hond/kat/vogel)?

Voor mensen die het ervaren hebben: hoe heb je die afweging gemaakt?
Algemene regel is of je dier nog kwaliteit van leven heeft, maar hoe bepaal je dat?
Hoeveel behandelingen sta je toe om je dier nog hoe lang op de been te houden?
Wanneer is het genoeg?

Mijn specifieke situatie: (dit stuk kan je overslaan als je liever op de algemene vraag reageert)
Halverwege december 2017 kregen we ons Bullmastiff puppy (toen 2 maanden oud) en we wisten al dat hij een geboorteafwijking had (extra teen aan een poot). Hij bewoog echter goed en kwam over als een leuke maar luie pup. Hij deed het erg goed met onze oudere hond (Labrador van 2 jaar oud) en ondanks dat hij veel sliep had hij veel actieve momenten op een dag met heftig spelen.

Tegen de tijd dat hij ongeveer 7 maanden oud was begonnen de problemen. Zijn eetlust verdween en na een bezoekje dierenarts bleek dat hij HD (hip dysplasia) had, osteoarthritis en nieren die flink verouderd leken (structuur in de nieren zichtbaar wat normaal alleen bij oudere honden voorkomt). Omdat hij zijn gewicht niet goed kan verdelen door de geboorteafwijking heeft hij zijn achterste been gebroken (kosten: 1200 euro), heeft hij wisselend last van elk van zijn poten en is hij geregeld aan de antibiotica om infecties tegen te gaan.

Twee weken geleden begon zijn 5e teen flink op te zwellen en na röntgenfoto's genomen te hebben gaf de orthopedisch chirurg aan dat de teen eraf moet. Maar dan beginnen de problemen: doordat hij altijd op die 5e teen leunde zijn zijn andere tenen ook vervormt, hij zal dus opnieuw moeten leren lopen wat erop neer komt dat hij eerst een flinke tijd meer gewicht op zijn andere poten zal zetten (wat al tot een breuk heeft geleid en andere heupproblemen) en door alle andere problemen zal hij nooit helemaal 100% worden.

Nu heb ik het vorige week over euthanasie gehad met de dierenarts, en hij gaf aan dat zijn ziekenhuis daar niet aan meedoet (boeddhistisch land), maar er zijn klinieken genoeg die het wel doen. Thuis aangekomen was de hond weer helemaal beter met de opgezette teen in het verband en voelde ik me meteen schuldig dat ik het heb gevraagd. Nu, een week later, is alle eetlust weer weg en heeft hij last van zijn achterpoot zonder aanwijsbare reden.

Twijfels beginnen weer toe te slaan.

Moet ik blijven investeren om zijn leven te verlengen en moet hij zijn hele leven 2x per maand naar de dierenarts met infecties, voor pijnstillers, voor andere medicatie en behandelingen? Hij gaat sowieso niet oud worden, de nierproblemen zullen hem fataal worden op een gegeven moment. Soms draait hij zich om en hoor ik hem geluiden van pijn maken. Wij hebben de hond genomen wetende dat hij niet 100% was, maar ik wil hem niet op en neer blijven rijden naar de dierenarts om het volgende symptoom te behandelen. In de afgelopen 3 maanden heeft hij 3 weken in het dierenziekenhuis doorgebracht, heeft misschien 1 maand nauwelijks gegeten en alleen maar lopen strompelen en de rest van de tijd was hij als vanouds. Wanneer is het genoeg?

(p.s. we gaan sowieso een second en third opinion aanvragen op basis van de laatste rontgenfoto's en zijn algemene ziektebeeld, maar ik zoek hier meer wat houvast over hoe de beslissing te maken ipv advies wat ik precies moet doen)

**Geplaatst:** 19-08-18 09:06

Re: Afweging euthanasie huisdier - wanneer is het tijd?

Geplaatst: 19-08-18 09:06

Vraag bij je dierenarts om het boekje "Is het niet te vroeg...". Ik vond het een eye opener.
Heel veel sterkte met je beslissing!

**Geplaatst:** 19-08-18 09:08

Geplaatst: 19-08-18 09:08

Voor mij zou dit genoeg leed zijn. Je hebt er alles aan gedaan maar het blijft terug komen.

Koh-I-Noor , mooie diamant,zijn glans zal nooit verloren gaan, hij schittert voor altijd in mijn hart.

**Geplaatst:** 19-08-18 09:12

Geplaatst: 19-08-18 09:12

Voor mij is de grens als er meer slecht dan goede dagen zijn.
In jullie geval zou ik voor euthanasie kiezen, beestje heeft duidelijk fysiek last, weer een operatie met alle risico’s, eindeloos medicatie bij slecht functionerende nieren maakt die nieren ook niet beter....

Zo hebben we voor dat we op vakantie gingen, een oudere kat laten inslapen. Ze had goede dagen en slechte. Zat op 2 keer per dag medicatie wat mijn vriendin best wilde geven. Maar je zag haar achteruit gaan en ik vond het onze beslissing en niet die van mijn vriendin.

**Geplaatst:** 19-08-18 09:12

Geplaatst: 19-08-18 09:12

SassyMoon schreef:
Vraag bij je dierenarts om het boekje "Is het niet te vroeg...". Ik vond het een eye opener.
Heel veel sterkte met je beslissing!

Dat wordt lastig als je in Thailand woont

Maar misschien is er een bokker die het boekje kan opsturen?

Ik zou denk ik ook richting euthanasie gaan denken. De hond weet niet hoeveel goede dagen hij mogelijk mist, wel hoeveel pijn hij op een gegeven moment heeft. En daarnaast weet je ook nog eens niet zeker of zijn goede dagen wel echt pijnvrije dagen zijn.

**Geplaatst:** 19-08-18 09:13

Geplaatst: 19-08-18 09:13

Als er meer slechte dagen dan goede zijn en er geen kans is op herstel/of ieder geval verbetering zodat hij minimaal pijn heeft, is het tijd voor inslapen. Laatst op de kliniek ook een zeer jonge hond met te veel problemen moeten inslapen (HD, epilepsie, levershunt, hartruis etc etc). Het moet een leuk leven zijn voor het dier.

Ik ben zelf dierenarts en dit is wat ik meestal zeg tegen mensen. Meestal is het ook zo dat eigenaren vaak zelf wel weten wanneer het precies echt 'tijd' is.

Al zijn er altijd mensen die je wat moet helpen omdat ze te lang door gaan. De andere kant kom ik dan helaas ook weer tegen maar dat is een andere discussie.

**Geplaatst:** 19-08-18 09:14

Geplaatst: 19-08-18 09:14

SassyMoon schreef:
Vraag bij je dierenarts om het boekje "Is het niet te vroeg...". Ik vond het een eye opener.
Heel veel sterkte met je beslissing!

Ik denk niet dat ze dat in Phuket hebben

Het blijft altijd een lastige discussie.
Wij kregen destijds de keuze onze compleet verkankerde hond op prednison te zetten, ze zou dan nog ca 3 mnd hebben.
Hebben we niet gedaan, want ik denk niet dat je dan in het belang van het beestje handelt.

Ook zal je bij het ene dier eerder voor euthanasie kiezen dan bij het andere dier, heeft ook met het karakter te maken...

**Geplaatst:** 19-08-18 09:14

Geplaatst: 19-08-18 09:14

Pff in jouw situatie is het idd erg lastig. Jong dier. Maar je weet ook dat hij pijn heeft en dat is voor geen enkel dier een goed leven.

Wij stonden laatst voor dezelfde keuze. Ging om een van onze katten en onze fret. Onze kat was al langere tijd heel erg aan het afvallen, was van een stevige kat naar een schriel ouwetje veranderd. Hij jatte wel alles wat wij op het aanrecht lieten staan, dus bloed laten testen want ik was overtuigd dat het zijn schildklier was, maar die was perfect. Wel wat andere afwijkende uitslagen, maar niks waar ze echt een diagnose mee konden stellen. Tijdje aangekeken, maar na een week vakantie zagen we dat hij nog magerder was geworden en hij had eigenlijk altijd diarree. Toen na onderzoek en echo de diagnose, tumor om zijn darm. Dus dat was een aflopende zaak. Maar hij was verder nog wel zichzelf. Kwam lekker kroelen en zat lekker onder onze dochter haar stoel te wachten tot ze iets liet vallen. Voor onszelf was het allemaal dus nog wel van ach het gaat nog. Maar we begonnen wel serieus te denken, hoe lang laten we hem lopen. Ik kon de beslissing maar moeilijk nemen. Dus toen uiteindelijk voor mezelf bedacht. Als het een kat van iemand anders was geweest, wat had ik dan geadviseerd. En als ik dan heel eerlijk was had ik bij iedereen gezegd dat het toch wel eens tijd werd. Dus toen de dierenarts gebeld en 2 dagen later hebben we hem in laten slapen. Het brak mijn hart, maar ik wilde ook niet dat hij wel echt pijn zou krijgen en zich hondsberoerd zou gaan voelen, want dan was ik in mijn ogen te laat geweest.

5/8/14 is onze mooie zoon Morgan geboren. Megatrots!!
21/3/17 is onze prachtige dochter Phoenix geboren. We zijn compleet.
5/8/16 ☆Orlando mijn zwarte parel. Ik mis je.☆

**Geplaatst:** 19-08-18 09:15

Geplaatst: 19-08-18 09:15

Overigens is voor mij persoonlijk (en ik heb er al heel wat moeten laten gaan in de loop der jaren) het criterium: kan ikzelf nog met plezier naar mijn dier kijken, of kijk ik continu met angst en beven naar mijn dier: loopt-ie wel goed, eet-ie wel goed, heeft-ie geen pijn? Als ik mezelf dat de hele dag afvraag en bijna bang ben om 's morgens te kijken wat ik aantref, dan is het tijd.

**Geplaatst:** 19-08-18 09:17

Geplaatst: 19-08-18 09:17

Ik sta op dit moment ook voor deze vraag met onze hoogbejaarde hond. Hij loopt nu al een week ontzettend mank met veel pijn. Pijnstillers doen niets tot weinig helaas. We kunnen wel foto's laten maken maar ik weet niet of die stress wel opweegt met de resultaten daarvan. Hij slaapt de hele dag en is echt niet meer zichzelf. Heel moeilijk!

Life is a mirror

**Geplaatst:** 19-08-18 09:23

Geplaatst: 19-08-18 09:23

Ik vind het genoeg als het dier regelmatig niet meer al zijn behoeftes als soort en individu kan vervullen en er geen verbetering meer komt..
Dus ja, ik zou het in jouw geval ook overwegen. Een hond hoort te kunnen spelen en tieren zoveel hij wilt op zijn leeftijd. In plaats daarvan maakt hij geluiden van pijn puur omdat hij zich omdraait

Maar het blijft altijd moeilijk, vooral met jonge dieren :(:)

Wat betreft die teen, ik heb een hond gehad met 6 tenen aan een poot en twee wolfsklauwtjes (waarvan een klauwtje een kootje miste en dus aan huid erbij hing) en die hond heeft er eigenlijk nooit last van gehad. Ze is er 1 keertje mee blijven hangen aan iets maar dat genas ook snel. En ze is er uiteindelijk een jaar of 14 mee geworden, dus het hoeft geen ramp te zijn..
(da had ook afgeraden de extra's weg te halen vanwege de balans, we kregen de hond toen ze ca. 7 werd geschat).

[PP] Mel en ik in Denemarken

Mel, mijn stoere OTTB

**Geplaatst:** 19-08-18 09:24

Geplaatst: 19-08-18 09:24

Ibbel schreef:
SassyMoon schreef:
Vraag bij je dierenarts om het boekje "Is het niet te vroeg...". Ik vond het een eye opener.
Heel veel sterkte met je beslissing!

Dat wordt lastig als je in Thailand woont Maar misschien is er een bokker die het boekje kan opsturen?

Als TS dat wil wil ik dat wel doen.

Ik zie veel euthanasien(werk) en ik kan alleen maar meegaan met de rest. Dit valt niet op te lossen zo te lezen, de hond heeft er vaak last van, ik zal hem ook laten gaan.

Mars (v. Haarlem) Dressuur Z * Springen L * Sgw M * Viertal M * (RIP 2012)
Zonanta (v.Corland) Dressuur L1 * Springen B * Sgw B * (verkocht)
Zagal (v. Patijn) Dressuur L1 * Springen B * Sgw B *

**Geplaatst:** 19-08-18 09:29

Re: Afweging euthanasie huisdier - wanneer is het tijd?

Geplaatst: 19-08-18 09:29

Ik denk altijd maar zo: voor wie is de euthanasie nou eigenlijk erg? Voor de pup niet hoor, die heeft geen idee en verder dan een vervelend prikje zit daar geen probleem in.

Tja de eigenaren. Je hecht je aan zo’n beestje en hebt voor ogen dat het de komende 10 jaar je maatje zal zijn.

Ik vind het zo mooi/fijn dat we chronisch lijden bij die kunnen voorkomen. En ik denk wel dat dit beestje zichtbaar lijdt.

Vorig jaar onze poes geeuthaniseerd. Acuut nierfalen, nog 2 dagen aangekeken en toen gezegd dat ze niet hoeft te lijden.

**Geplaatst:** 19-08-18 09:29

Geplaatst: 19-08-18 09:29

Ik kwam dit gister tegen op Facebook. Mij zette het aan het denken..

Filosofietjes op de vrijdagmiddag

Fosterhonden zijn leuk om over te schrijven. Hun berichten worden door jullie altijd lekker veel geliked en van commentaar voorzien, heerlijk.

Mijn werk als advocaat is heel anders en gaat bijna nooit over fosterhonden. Ja, één keertje, dat verhaaltje krijgen jullie nog wel eens. Rechtszaken gaan over van alles: fokkers en kopers, ruzie over eigendom van de buurtkat, aansprakelijkheid, stikkende varkens, gevonden duiven, je kunt het zo gek niet verzinnen. Het wordt een leuk boek. Ooit.

Dierenartsen en eigenaren maken daar een aanzienlijk deel van uit. Uit al die zaken, en overigens ook uit mijn lopende promotie-onderzoek, komt een belangrijk element steeds naar voren. Onvrede over de dood van onze dieren. En dan heb ik het even niet over ellendige slachtperikelen, maar over onze huisdieren. Voor onze huisdieren hebben we het verstand en het vermogen om hen een lijdensweg te besparen, om te zorgen dat ze niet dagen-weken-maandenlang hoeven worstelen in een stervensproces. Huisdieren zijn daarin zoveel beter af dan veel mensen, we hebben alles tot onze beschikking, en toch is er zoveel wrok, wroeging, spijt, schuldgevoel en boosheid. Als het een zaak wordt moet de dierenarts het ontgelden, maar vergeet nooit dat wij als eigenaren die beslissing moeten nemen.

We houden zielsveel van onze dieren en willen alles voor hen doen. En omdat we zoveel van hen houden willen we geen afscheid nemen. Het is een glijbaan met spijkers: je kunt niet terug, je kunt niet weg, je moet eraf en het gaat ontzettend pijn doen. Been there, seen it, done it, en zelf ook wel eens te lang gewacht, echt. Maar juist door al die zaken die ik zie langskomen denk ik: oh jongens, durf te kiezen voor sterven. Bij huisdieren hebben we de mogelijkheid van euthanasie. Euthanasie betekent letterlijk vertaald “goede dood”. We kunnen onze dieren een goede dood geven maar we doen het niet. Inmiddels ga ik rillen bij: “ik wil dat hij zijn eigen huis nog kan zien”, “hij eet/drinkt/kwispelt nog”, “hij geniet nog als hij naar buiten kijkt”, “hij krijgt toch pijnstillers”, “hij verdient nog een kans”, “hij heeft nu net een goede dag”, “we kijken het weekend nog even aan”, “het zou mooi zijn als hij in zijn slaap overlijdt”.

Oneliners, die er in “mijn” dossiers vooral toe leidden dat het dier gillend van pijn in het weekend of ‘s nachts naar een vreemde dierenarts moest worden gesleept. Dat hij niet met de kop op schoot rustig insliep maar pijnlijk en benauwd in de auto stikte. Dat hij op tafel bij de vreemde avonddierenarts door zijn poten zakte omdat het aangetaste orgaan scheurde en daar leegbloedde. Dat hij na een of meer zware operaties eigenlijk alleen maar pijn had en toen alsnog overleed. Dat hij ’s nachts eenzaam in zijn mand lag met pijn en toen in het donker zijn laatste adem uitblies. Dat zijn laatste ervaring niet een liefdevolle knuffel was, maar een autorit met een gestresst baasje en een sleeppartij over de stoep door de voordeur.

Pijnstillers stillen niet alle pijn. Een dier heeft geen besef van een weekend. “Ik wil hem nog een kans geven” begint niet voor niets met IK. En als je terminaal zieke dier vandaag een goede dag heeft, waarom zou je dan wachten op nog een slechte dag? Dieren overlijden bijna niet spontaan in hun slaap, tenzij ze al heel lang ziek waren en de essentiële organen midden in de nacht echt niet meer konden. Eten en kwispelen doen sommige dieren bij wijze van spreken twee weken na hun dood ook nog.

Een goede dood verkort niet het leven, een goede dood verkort en verzacht het sterven.
Liever een week te vroeg dan een uur te laat.

Bron: https://m.facebook.com/story.php?story_ ... 1580292209

ღ Wear a smile- One size fits all

**Geplaatst:** 19-08-18 09:31

Geplaatst: 19-08-18 09:31

Van de week met mijn moeder haar hondje in wezen slapen bij de dierenarts. Beestje had een grote tumor aan de achterkant en vermoedelijk nog meer kanker van binnen. Kwam voorheen wel eens bij mij logeren als mijn moeder wel eens weg ging dus was ook behoorlijk gek met mij.
Normaal sprong die een meter hoog van blijdschap als ik binnenkwam, gek druk hondje. Maar vorige week sprong hij niet meer, kwam alleen even naar mij toe en ging daarna weer in zijn mandje liggen. Toen wist ik dat hij nu echt pijn had, en ondanks dat hij nog goed at niet meer happy was.
Toen moeder dit nog in laten zien.
Gelukkig was ze van de week zelf overtuigd dat het nu genoeg was en zijn we samen naar de dierenarts geweest.

Laatst bijgewerkt door Wijsje op 19-08-18 09:33, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst:** 19-08-18 09:33

Geplaatst: 19-08-18 09:33

Mijn Malteser heb ik anderhalf jaar geleden laten inslapen. Begin 2016 raakte ze op de sukkel. Ze was toen 11, had patella luxatie aan beide achterpoten, maar toen wij de diagnose kregen gaf de operatie hiervoor maar een kleine slaagkans (Ookal is die operatie nu routine bij veel artsen). Ze had artrose op de achterpoten en de rug. Maar met haar luie leventje hier geen probleem mee. Op wandelingen ging de buggy mee en ze vroeg zelf hierin te zitten als ze moe was. Ze raakte dus echter op de sukkel, slecht eten, regelmatig overgeven. In april kwam de diagnose cushing. Ze knapte weer op maar was nog rustiger dan voordien. In januari 2017 merkte ik echter dat ze hele dagen sliep, en de wandeling tot in de achtertuin werd haar teveel. Toen heb ik haar laten inslapen. Op dat moment wist ik echt dat het goed was. De dierenarts wilde 3 spuitjes geven. Eerst een om te kalmeren, dan 1 om te laten slapen om te eindigen met het fatale spuitje. Echter stopte haar hartje er al mee bij het kalmeermiddel.

Ik jouw situatie zou ik eens contact oorbellen met een kliniek in Nederland telefonisch of via email. Zoals Eersel. Via RX foto’s zullen ze je misschien al kunnen helpen.

Mystic Realms Border Collies
http://www.mysticrealms.be

**Geplaatst:** 19-08-18 09:33

Geplaatst: 19-08-18 09:33

Het is altijd een heel moeilijke keuze, die ik helaas al heel vaak heb moeten maken voor onze katten, paarden, kippen, geiten, ratjes en dergelijke.
Soms geeft een dier het zelf aan. Onze welshmerrie had al van alles doorstaan (ze had cushing, zomereczeem, ollenallergie en nog e.e.a.), maar ze wilde altijd door. Ook toen ze op haar 24ste voor de zoveelste (5e of 6e keer) keer hoefbevangen werd. ZE strompelde en zat onder de pijnstillers en ontstekingsremmers. Ik vond dat het niet meer kon en had de dierenarts gevraagd om een week later haar te laten inslapen, want de kinderen wilden graag afscheid nemen. Ik vond het eigenlijk te lang, maar okay. De volgende ochtend lag ze in de stal toen ik daar kwam. Ze bleef liggen, wat ze nooit deed met mensen in de buurt. Toen ik dat zag heb ik meteen de dierenarts gebeld dat hij die dag nog moest komen. We hebben haar de hele dag verwend (ze is later wel opgestaan) en 's avonds is ze ingeslapen.

Een kat hebben we te laat laten inslapen. Hij had een levertumor die onbehandelbaar was. Volgens de dierenarts had hij geen pijn. Ik twijfel daaraan. Hij was in elk geval ontzettend zielig en zwak. Ook nu weer waren het de kinderen die zeiden dat hij nog genoot, want hij vond aaitjes nog fijn. Ja, maar eten ging eigenlijk niet meer en lopen op het laatst ook niet. HIj had minstens een maand eerder gemoeten, zeg ik achteraf.

OMgekeerd hebben we ook een landgeit gehad die toen ze ongeveer 10 jaar oud was ineens niet meer kon staan. Dierenarts kon niet echt iets vinden en gaf aan dat we haar misschien beter konden laten inslapen. Maar dat vond ik niet. ZE was nog heel alert en levendig, at goed, kon alleen niet staan. We hebben van alles geprobeerd en ik heb heel lang op internet zitten zoeken. Kwam uiteindelijk uit op heupproblemen. We hebben haar toen via de dierenarts dezelfde medicijnen gegeven als honden met heupdysplasie krijgen. Ze lag al twee maanden in de stal. Nadat we met de medicijnen begonnen stond ze na een week weer. Ze heeft nog bijna 3 jaar geleefd en geen problemen meer gehad.

Soms zijn dieren heel vechtlustig, willen leven, hoe dan ook. Dat maakt het moeilijk. Bij jouw hond zit er, als ik het zo hoor niet veel verbetering in; m.a.w. er is geen verwachting dat hij ooit een gezonde vrolijke hond zal zijn.
Toen een van onze geiten sterk afwisselende goede en slechte periodes had, maar tijdens de slechte ook echt slecht was, hebben we op een gegeven moment besloten dat ze nog een goede periode mocht doormaken en dat, zodra het dan ook maar iets minder ging, we haar zouden laten inslapen. Dat hebben we ook gedaan. Het was moeilijk, want je weet maar nooit, maar eigenlijk was er voor haar een volledig herstel niet mogelijk.

Ik denk dat je met jouw hond ook wel duidelijk is na jouw verhaal. Als het mijn hond was, wat zou je mij aanraden?

Voor bijzondere (niet beslist paardgerelateerde) replica's en living history spullen.
ARRE remaining history
Zij werken ook op bestelling! (smeedwerk, hout-, hoorn- en beenbewerking, leer, huiden, en nog veel meer)

**Geplaatst:** 19-08-18 09:35

Geplaatst: 19-08-18 09:35

Als iemand anders je deze vraag zou stellen met de casus erbij, wat zou jij dan antwoorden?

Ik kan me voorstellen dat het heel lastig is, maar als je de band die je hebt opgebouwd met het diertje daarin niet meeneemt kun je wellicht een rationele afweging maken.

Mona Lisa

Fie

[IM] 'Cause you're a sky full of stars. Fie.

**Geplaatst:** 19-08-18 09:39

Geplaatst: 19-08-18 09:39

Hier laatst mijn kitten van 9 maanden in laten slapen.
Hij had een aangeboren afwijking in zijn organen, ineens liep hij helemaal vol met vocht en had het vreselijk benauwd.
Ben met hem naar de dierenarts gegaan daar heeft hij de hoogste dosis medicijnen gehad voor de benauwdheid als dat niet zou aanslaan was er geen mogelijkheid meer voor hem.
Na 2 dagen was er geen enkele verbetering en heb ik hem laten gaan.
Tijdens de verdoving werd hij al helemaal rustig en begon hij eindelijk weer te spinnen. Het was genoeg voor hem.
Ben blijdat ik de keus kon maken voor hem.

Volg je eigen gevoel dat is het beste

Calistha, Midnight, Serai, Yindi :+:

**Geplaatst:** 19-08-18 09:40

Geplaatst: 19-08-18 09:40

Sorry plaatsen lukt niet, maar was een mooi gedichtje over dit onderwerp.

Laatst bijgewerkt door Wijsje op 19-08-18 10:00, in het totaal 4 keer bewerkt

**Geplaatst:** 19-08-18 09:40

Geplaatst: 19-08-18 09:40

Ik heb alles gelezen, maar reageer enkel op je algemene vraag. Het lijkt me immers een keuze die je voor jezelf zal moeten gaan maken.

Ik heb een hond waar we nooit iets aan zagen. Toen hij een jaar was, werden er röntgenfoto's gemaakt. Hierop was te zien dat hij zware HD heeft. De laatste jaren begin je dat wel wat te merken. Niet veel na de diagnose van HD heeft hij zijn poot gebroken (net aan de kant waar de HD het ergst is): operatie, lange tijd gips en weinig mogen bewegen (spelen, wandelen). Het materiaal dat ze in zijn poot gestoken hebben bij de operatie is beginnen ontsteken, dus ook weer richting de DA, pijnlijke verzorging enz. Nadien zijn we naar een gespecialiseerd centrum gegaan voor hydrotherapie zodat hij zijn spieren terug kon opbouwen. Hij heeft zo nog een aantal zaken voorgehad, maar dat waren in vergelijking eerder kleine zaken. Door al die dierenartsbezoeken en de bijbehorende pijn heeft hij een enorme angst voor de dierenarts opgelopen.
Verder is het een erg vrolijke en best wel levendige hond. Ondanks zijn medische problemen lijkt hij me wel te genieten van het leven, gaat hij graag mee wandelen, spelen met mijn andere hond enz.
Een paar maanden terug ging ik naar de dierenarts omdat hij een blaasontsteking had (bloed plassen). Na aandringen werd er een echo gemaakt. Er was een vermoeden van blaastumoren (wat mij toen niet gemeld is) en ik moest de volgende dag teruggaan voor een echo onder narcose. Hierbij werd vastgesteld dat hij geen blaastumoren had, maar wel een vreemde massa in zijn milt. Kans was heel groot dat het een kwaadaardige milttumor was. De vooruitzichten met zo'n tumor zijn zeer slecht (2 maand levensverwachting had hij nog zonder chemo, 6 maand met chemo). Wij hebben toen de milt laten verwijderen en laten opsturen om te kijken wat de massa precies was. Hierbij hadden ze tijdens de operatie ook witte vlekjes gevonden in zijn buikvlies, wat vermoedelijk uitzaaiingen waren volgens de DA, echter hij was niet zeker. Ik heb toen besloten dat mocht het effectief gaan om een kwaadaardige gezwel in zijn milt: we geen chemo zouden opstarten en we hem zouden laten inslapen. Uiteindelijk bleek het een goedaardig gezwel te zijn dat wel vol bloed zat (maw we hebben het op tijd opgemerkt, anders was het opengebarsten en was hij inwendig doodgebloed).
Voor mij is de regel: zolang de pijn handelbaar is en hij nog lijkt te genieten van zijn leven (en eventuele behandeling zinvol is), ga ik hem niet laten inslapen. Mocht de dag komen dat hij teveel pijn heeft en dit zijn levenskwaliteit sterk doet afnemen, dan wil ik dat wel. Verder, uiteindelijk is een heupoperatie misschien nog mogelijk als hij teveel last krijgt, maar hierin speelt voor mij de leeftijd nog een belangrijke rol. Ik ga hem die operatie met lange revalidatie niet aandoen als hij te oud is naar mijn idee. Zijn leven rekken puur voor mijzelf, wil ik absoluut niet. Liever dat hij een kort, fijn leven heeft, dan een lang, pijnlijk en vervelend leven...

Laatst bijgewerkt door pateeke op 19-08-18 09:42, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst:** 19-08-18 09:41

Geplaatst: 19-08-18 09:41

Ik reageer op de eerste vraag. Afgelopen februari hebben wij ons 13-jarig konijn in laten slapen. Hij had artrose, was heel mager, had steeds meer last van zijn traanoogjes. Ook bleef hij diarree hebben en had een opgezwollen balzak. De dierenarts zei van dat laatste dat het te behandelen was, maar niet op die leeftijd. Toen hebben we afscheid genomen. Dus ja. Hij was volgens mijn ouders nog gelukkig, hij at en dronk goed. Maar was zo blind en doof dat je hem niet aan kon raken.

Ik kan je niet helpen met je situatie, maar in ieder geval wens ik je heel veel sterkte.

**Geplaatst:** 19-08-18 09:47

Geplaatst: 19-08-18 09:47

Mayflower_ schreef:
Ik kwam dit gister tegen op Facebook. Mij zette het aan het denken..

Filosofietjes op de vrijdagmiddag

Fosterhonden zijn leuk om over te schrijven. Hun berichten worden door jullie altijd lekker veel geliked en van commentaar voorzien, heerlijk.

Mijn werk als advocaat is heel anders en gaat bijna nooit over fosterhonden. Ja, één keertje, dat verhaaltje krijgen jullie nog wel eens. Rechtszaken gaan over van alles: fokkers en kopers, ruzie over eigendom van de buurtkat, aansprakelijkheid, stikkende varkens, gevonden duiven, je kunt het zo gek niet verzinnen. Het wordt een leuk boek. Ooit.

Dierenartsen en eigenaren maken daar een aanzienlijk deel van uit. Uit al die zaken, en overigens ook uit mijn lopende promotie-onderzoek, komt een belangrijk element steeds naar voren. Onvrede over de dood van onze dieren. En dan heb ik het even niet over ellendige slachtperikelen, maar over onze huisdieren. Voor onze huisdieren hebben we het verstand en het vermogen om hen een lijdensweg te besparen, om te zorgen dat ze niet dagen-weken-maandenlang hoeven worstelen in een stervensproces. Huisdieren zijn daarin zoveel beter af dan veel mensen, we hebben alles tot onze beschikking, en toch is er zoveel wrok, wroeging, spijt, schuldgevoel en boosheid. Als het een zaak wordt moet de dierenarts het ontgelden, maar vergeet nooit dat wij als eigenaren die beslissing moeten nemen.

We houden zielsveel van onze dieren en willen alles voor hen doen. En omdat we zoveel van hen houden willen we geen afscheid nemen. Het is een glijbaan met spijkers: je kunt niet terug, je kunt niet weg, je moet eraf en het gaat ontzettend pijn doen. Been there, seen it, done it, en zelf ook wel eens te lang gewacht, echt. Maar juist door al die zaken die ik zie langskomen denk ik: oh jongens, durf te kiezen voor sterven. Bij huisdieren hebben we de mogelijkheid van euthanasie. Euthanasie betekent letterlijk vertaald “goede dood”. We kunnen onze dieren een goede dood geven maar we doen het niet. Inmiddels ga ik rillen bij: “ik wil dat hij zijn eigen huis nog kan zien”, “hij eet/drinkt/kwispelt nog”, “hij geniet nog als hij naar buiten kijkt”, “hij krijgt toch pijnstillers”, “hij verdient nog een kans”, “hij heeft nu net een goede dag”, “we kijken het weekend nog even aan”, “het zou mooi zijn als hij in zijn slaap overlijdt”.

Oneliners, die er in “mijn” dossiers vooral toe leidden dat het dier gillend van pijn in het weekend of ‘s nachts naar een vreemde dierenarts moest worden gesleept. Dat hij niet met de kop op schoot rustig insliep maar pijnlijk en benauwd in de auto stikte. Dat hij op tafel bij de vreemde avonddierenarts door zijn poten zakte omdat het aangetaste orgaan scheurde en daar leegbloedde. Dat hij na een of meer zware operaties eigenlijk alleen maar pijn had en toen alsnog overleed. Dat hij ’s nachts eenzaam in zijn mand lag met pijn en toen in het donker zijn laatste adem uitblies. Dat zijn laatste ervaring niet een liefdevolle knuffel was, maar een autorit met een gestresst baasje en een sleeppartij over de stoep door de voordeur.

Pijnstillers stillen niet alle pijn. Een dier heeft geen besef van een weekend. “Ik wil hem nog een kans geven” begint niet voor niets met IK. En als je terminaal zieke dier vandaag een goede dag heeft, waarom zou je dan wachten op nog een slechte dag? Dieren overlijden bijna niet spontaan in hun slaap, tenzij ze al heel lang ziek waren en de essentiële organen midden in de nacht echt niet meer konden. Eten en kwispelen doen sommige dieren bij wijze van spreken twee weken na hun dood ook nog.

Een goede dood verkort niet het leven, een goede dood verkort en verzacht het sterven.
Liever een week te vroeg dan een uur te laat.

Bron: https://m.facebook.com/story.php?story_ ... 1580292209

Wat een super goede tekst!

**Geplaatst:** 19-08-18 10:00

Re: Afweging euthanasie huisdier - wanneer is het tijd?

Geplaatst: 19-08-18 10:00

Phoe, die tekst is mooi...

Tot nu toe nog niet moeten kiezen. Maar ik weet dat mn pony heel hard achteruit gaat op moment, en dat doet zo vreselijk pijn...
Ik weet voor mezelf nog niet wat genoeg is.
Ze heeft Cushing en krijgt daar medicijnen voor. Maar ze wordt mager op moment en ziet steeds minder...

Ik lees daarom helaas graag mee. Ik weet nog niet wanneer genoeg genoeg is.

**Geplaatst:** 19-08-18 10:02

Geplaatst: 19-08-18 10:02

Bedankt allemaal voor de snelle en lieve reacties.

Dit is al de tiende keer dat ik dit bericht probeer te typen... de reacties komen erg hard aan maar het bevestigd wat ik eigenlijk al wist en gewoon niet wilde horen. Toen ik mijn openingspost zelf nogmaals doorlas was het me eigenlijk al duidelijk dat dit niet meer goed zal komen en het wel tijd is. Maar als ik dan naast me kijk en hem in de hoek zie liggen dan wil ik er niet aan toegeven.

Twee post die ik er even uit wil pakken die een grote indruk hebben gemaakt:

rockwitch schreef:
... Dus toen uiteindelijk voor mezelf bedacht. Als het een kat van iemand anders was geweest, wat had ik dan geadviseerd. En als ik dan heel eerlijk was had ik bij iedereen gezegd dat het toch wel eens tijd werd. ...

Precies dit.

Mayflower_ schreef:
...Een dier heeft geen besef van een weekend. “Ik wil hem nog een kans geven” begint niet voor niets met IK. En als je terminaal zieke dier vandaag een goede dag heeft, waarom zou je dan wachten op nog een slechte dag? ...

Liever een week te vroeg dan een uur te laat.

Ik denk dat we morgen naar een andere kliniek gaan om de "opties" te bespreken (eufemisme) omdat we ook hier binnen de wet moeten blijven.

Wie is er online