Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Citaat:Het eerste gesprek viel mij niet in het goede keel gat, ze zei direct al dat ik niet moest verwachten dat ze een psycholoog was en dat de problemen waarmee ik zat grotendeels aan mijzelf lag en dat ik het ook zelf moest oplossen.
Je snapt wel dat ik hier niet mee verder ben gegaan.
Divers schreef:Allereerst, ik vind het ontzettend rot voor je. Toch wil ik ingaan op het volgende:Citaat:Het eerste gesprek viel mij niet in het goede keel gat, ze zei direct al dat ik niet moest verwachten dat ze een psycholoog was en dat de problemen waarmee ik zat grotendeels aan mijzelf lag en dat ik het ook zelf moest oplossen.
Je snapt wel dat ik hier niet mee verder ben gegaan.
Wat verwachtte je? Dat de psycholoog jou een drankje, een pil of een prik kon geven en alle donkere wolken verdwijnen?
Je moet het zelf (willen) oplossen, hoe hard dat ook klinkt. Een ander kan dat niet voor jou doen want het zit in jouw hoofd. Het is jouw mentale probleem.
PureSG schreef:Ach TS
Wat me vooral opviel is dat je jezelf egoïstisch noemt, ik wil je dan ook op het hart drukken dat je niét egoïstisch bent of klinkt.
Mbt je relatie, communiceren is key. Weet 'Jan' dat jij dit voelt over hem/jullie relatie? Hebben jullie hier al eens een heel open gesprek over gevoerd? En nee, dan niet via appjes of over de telefoon, maar gewoon face to face.
Als er over communiceren niets gaat opleveren, dan zou je er over na kunnen gaan denken of 'Jan' wel de juiste persoon is voor jou. Hij lijkt een groot deel van het probleem te zijn, terwijl je partner imo een deel van de oplossing hoort te zijn. Als in, dat hij/zij jou -onvoorwaardelijk- steunt. Niet dat hij/zij daadwerkelijk je problemen op moet lossen.
En heb je met de mensen die je hebt uitgenodigd voor je verjaardag, kunnen praten over dit? Ik denk dat je best mag aangeven dat het erg vervelend is voor jou dat zij jou negeren. Misschien zit er een reden achter, en misschien ook niet.
Mensen confronteren met jouw gevoelens is heel erg moeilijk, dat besef ik mij heel erg goed. Maar probeer je te bedenken dat jouw gevoelens aanwezig mogen zijn, dat jij deze dingen mag voelen en ook mag delen met anderen, zonder egoïstisch te zijn.
Als laatste, lijkt het me verstandig om met je hulpverlener te praten over het vrachtwagen gedeelte. Heb je wel het idee dat je huidige hulpverlener je goed helpt?
Divers schreef:Allereerst, ik vind het ontzettend rot voor je. Toch wil ik ingaan op het volgende:Citaat:Het eerste gesprek viel mij niet in het goede keel gat, ze zei direct al dat ik niet moest verwachten dat ze een psycholoog was en dat de problemen waarmee ik zat grotendeels aan mijzelf lag en dat ik het ook zelf moest oplossen.
Je snapt wel dat ik hier niet mee verder ben gegaan.
Wat verwachtte je? Dat de psycholoog jou een drankje, een pil of een prik kon geven en alle donkere wolken verdwijnen?
Je moet het zelf (willen) oplossen, hoe hard dat ook klinkt. Een ander kan dat niet voor jou doen want het zit in jouw hoofd. Het is jouw mentale probleem.
Amber_anne schreef:Jeetje ts wat een rot situatie allemaal. Helaas weet ik precies hoe je je voelt...
Gaat het thuis wel allemaal goed en heb je ondersteunende ouders? Vrienden die je niet via Jan kent?
En over die Jan hé wat een bal gehakt zeg!
Je komt er boven op echt waar!
Askja schreef:Woon je nog thuis? Praat je hierover met je ouders, of kan/wil je dat niet?
Jouw vriend Jan klinkt niet als een erg volwassen persoon. Het kan best zijn dat hij terugdeinst, juist omdat je er altijd voor hem was en zo veel voor hem over had. Dat kan ook benauwend werken. Hetzelfde geldt misschien voor de mensen die je voor je verjaardag had uitgenodigd.
Jij hoopte natuurlijk dat Jan er evenzoveel voor jou zou zijn als jij er was voor hem, dat dat niet zo blijkt te zijn is erg verdrietig. Maar laat het los, het heeft geen zin om daar te veel mee bezig te blijven. Er komen wel weer nieuwe mensen op je weg, al denk je nu misschien van niet.
In ieder geval fijn dat je een goede therapeute hebt. Dan heb je in ieder geval een vertrouwenspersoon waar je je verhaal kwijt kunt. Doe dat vooral ook, wees openhartig.
Ik denk dat je beter niet kunt verwachten dat je je door die gesprekken direct beter gaat voelen. Je hebt heel wat op je mentale bordje liggen, en het zal tijd kosten om daarmee om te leren gaan.
Het belangrijkste is dat je je realiseert dat je hoe dan ook de moeite waard bent. Want dat ben je! Ook al voel je je ongelooflijk rot en gefrustreerd, probeer lief te zijn en blijven voor jezelf.
Als jij jezelf mèt al je problemen accepteert en van jezelf houdt, dan zullen anderen jou ook meer de moeite waard vinden.
Sterkte!!
Cayenne schreef:Lieve TS, ik herken je diagnose. Die heb ik zelf ook gehad inclusief slaapstoornis, eetprobleem, PTSS, depressie, angststoornis etc.
Wat betreft je 'vriendschap met Jan', ik denk dat die je alleen maar van de regen in de drup helpt. Je hebt nu genoeg aan jezelf, laat staan dat je zijn problemen er ook nog bij kunt gebruiken.
Bij welke organisatie volg je momenteel therapie?