Ik ben hard aan het studeren voor mijn examen (Diergeneeskunde...), als mijn bijrijdster opbelt. Om 20.00... zij belt nooit? Ik neem op, met een raar onderbuikgevoel. Dit werd direct bevestigd: mijn paard heeft koliek. De dierenarts werd gebeld en ik ging zo snel mogelijk een auto proberen te regelen, want ik zat 250 kilometer verderop. Gelukkig had ik al snel een auto gevonden en ik ben zo snel mogelijk naar Nederland gereden. Onderweg werd ik weer opgebeld: de dierenarts voelde niks, waarschijnlijk was het de heftige hengstigheid waar ze een aantal jaar geleden ook last van had. Darmontspanner + pijnstiller gegeven en daar zou ze het goed op moeten blijven doen. Hoe dan ook, ik wilde er perse voor mijn merrie zijn dus ik ben doorgereden: op weg naar stal.
Driekwartier later word ik weer opgebeld: ze heeft weer koliek.. Ik was ondertussen al even onderweg maar ik was er nog lang niet. Dierenarts opnieuw laten komen: dit keer had ze wel gas op het cecum ('blindedarm' die bij het paard vrij groot is). Ze werd doorgestuurd naar de kliniek, de bijrijdster en eigenaresse van stal brengen haar weg en ik rijd gelijk door naar de kliniek. Gelukkig was ik er eerder dan hen.
22.45 komt mijn merrie aan en volgens de bijrijdster en eigenaresse van stal oogde ze al een stuk beter. Ze werd opgevoeld en er werd echografisch onderzoek gedaan. Ze was wel gevoelig, maar de bloedwaardes waren goed. Geen reden tot directe actie maar voor de zekerheid toch een nachtje op de kliniek blijven ter observatie. Aangezien ik vaker voor stage op deze kliniek geweest was, mocht ik blijven slapen. Iedere twee uur hebben we haar gecheckt. Een keer draaide ze rond alsof ze wilde liggen, maar toen ze mij zag, deed ze haar oortjes naar voren en deed ze alsof er niks aan de hand was. De co-assistente zei om 04.00: ze is rustig, ik denk dat dit wel goed komt. De volgende ronde doen we om 08.00, dan is de dierenarts er ook.
Zondag 17 juni.
Om 06.00 wilde ik toch even kijken, voor mijn eigen geruststelling. Ze voelde wat koud aan en ze was aan het rillen. Ik vertrouwde het niet helemaal aangezien ik ook geen darmgeluiden meer hoorde.. We hebben bloed genomen en de waardes waren wel wat slechter aan het worden. Het kon ook dehydratatie (= uitdroging) zijn, dus nog geen reden voor paniek. Om half 8/8 uur zou de dierenarts komen, dus dan zouden we verder kijken. Ik ben de hele tijd bij haar gebleven, ze begon nu ook te zweten en ze was ondanks de darmontspanner wel pijnlijk.
Om 08.00 kwam de dierenarts en die vertrouwde het ook niet helemaal. Rectaal opgevoeld, was niet direct iets te vinden. Maar de bloedwaardes waren slecht... Op de echo waren 3 overvulde darmen terug te vinden (= niet goed!) dus moest de keuze gemaakt worden: of euthanasie of operatie. De dierenarts dacht op dat moment aan een liggingsverandering. Medicatie gegeven, maagsonde gedaan (geen reflux, enkel gas) en op stal gezet. Ze heeft nog een infuus gehad en daarna heb ik haar meegeholpen met induceren en voorbereidingen voor de operatie.
Toen de buik open ging, wist ik het gelijk... dit was niet goed! Er kwam gas uit, de darmen zagen er echt niet goed uit. Kortom: hier was niks meer aan te doen. Ik heb haar zelf geëuthanaseerd, dat was het laatste wat ik voor haar kon doen.. Daarna heb ik nog meegekeken (+ gevoeld) naar de doodsoorzaak: maagruptuur (= scheur in de maag) door maagimpactie (= opstapelen van voedsel).
De dierenartsen waren zo goed, maar hier was echt niks meer aan te doen.. Waarschijnlijk is de maag al op stal of onderweg naar de kliniek gescheurd, waardoor ze zich daarna een stuk beter voelde door de vermindering van de druk. Helaas betekent inhoud van de darm of de maag bij een paard einde verhaal door peritonitis (= buikvliesontsteking).. De oorzaak is waarschijnlijk een verminderde maaglediging door een autonoom probleem (verminderde werking van de bezenuwing, verminderde maagwerking, Grass Disease-like?). Kortom: puur pech. Het had niet voorkomen kunnen worden, er is eigenlijk niet echt een reden..
De dagen daarna waren moeilijk en hard. Ik heb 8 jaar (10 jaar inclusief sparen) kei hard voor haar gewerkt, altijd alles zelf voor haar betaald ondanks mijn zware studie. En toch moest ik weer door met mijn studie, ik zit midden in de examenperiode van het een na laatste jaar van de opleiding Diergeneeskunde. De vrijdag na dit vreselijke weekend had ik nota bene het examen ziekteleer van het paard, waar veel over koliek, pathologie etc. in terug kwam.. Hele dagen studeren, worstelen met emoties, continu de hele film in mijn hoofd van het hele weekend. Helaas gaat dat ook door.
Volgende week start mijn laatste jaar van de opleiding. Nog één jaar en dan ben ik afgestudeerd als dierenarts. Wat keek ik uit naar volgend jaar, eindelijk weer dichterbij mijn paard. Meer tijd voor haar, meer plannen om samen het rijden op te pakken en buitenritjes te maken. Meer tijd om van haar te genieten! Maar het mocht niet zo zijn.. De afgelopen 6 jaar heb ik hard doorgewerkt omdat ik na mijn studie nog jaren van haar zou kunnen genieten..
Die lieve gekke merrie.. iedereen vindt zijn/haar eigen paard uniek en speciaal. Maar zij had zo'n bijzonder karakter. Ze liet precies weten wanneer ze iets niet wilde, heel erg haar eigen willetje. Eigenwijs, vol karakter en af en toe ook lekker gek. En toch zo lief... Ik heb haar zelf ingereden en de eerste keer dat ik op haar zat, was geweldig: zoveel vertrouwen, zoveel liefde en zo onbeschrijfelijk gevoel. Ik kon met haar lezen en schrijven, ik wist precies wat ze wilde of juist niet wilde. Ze was een geweldige unieke merrie. Nog zoveel plannen en dromen, veel te vroeg overleden.. Wat ga ik haar ontzettend missen!
27-04-2008 - 17-06-2018
Ik ben kapot, gebroken.. mocht iemand tips hebben hier je hier nu het best mee om kunt gaan, ik hoor het graag..
?
)
