Bokt.nl

Blijheid schreef:

Echt heel interessant om iedereens persoonlijke verhalen te lezen!

Als ik nog even advocaat van de duivel mag spelen; ik lees veel verhalen van mensen die twijfelden, toch een kindje kregen en daar heel blij mee zijn (gelukkig!). Maar ik realiseer me ook dat mensen die twijfelden, een kindje kregen en daar wél spijt van hebben dat niet zomaar kunnen delen. Ik ken een dochter uit zo'n gezin. Haar ouders houden van haar, maar er is ook zeker een gevoel dat als ze het over konden doen ze andere keuzes zouden maken. Dat is nogal wat, als je daar als jongvolwassene mee moet dealen.

Wendy schreef:

Ik reageer hier ook even
Ik heb het altijd heel rationeel benaderd en dat is eigenlijk nooit veranderd. Ik vind mijn leven leuk zoals het is en ik heb zeker ambities.... en een kind is er niet één van. Een kind vult niets aan, ik moet er alleen maar voor inleveren, dus waarom zou ik er aan beginnen?
Bovendien heb ik bij mijn moeder gezien wat het betekent, je geeft in feite je hele leven op. Bij haar speelde dat zeker toen mijn vader overleed, ze heeft met liefde haar hele leven in het teken van mij en mijn zus gezet. Ik ben haar heel dankbaar en ben er ook heel blij mee. Maar ik kan dat niet, ik wil dat niet.

Afgelopen week raakte ik ook met een collega aan de praat hierover. Zij is ongewenst zwanger geraakt, door de pil heen, one night stand. Ze wilde het laten weghalen, maar heeft zich laten ompraten om het toch te houden. Inmiddels zijn we heel wat jaren verder, het kind is nu een jonge volwassene en zij heeft eindelijk haar leven terug....
Ze zei ook letterlijk "ze zeggen allemaal dat je er zoveel voor terug krijgt, maar ik zou niet weten wat dat is". Natuurlijk houdt ze van haar kind, ze is zeker geen ontaarde moeder. Maar wel een alleenstaande moeder, die nu, ruim 20 jaar later haar leven weer terug heeft.
En natuurlijk hebben de mensen die gezegd hebben te zullen helpen dat ook gedaan, maar toch, laten we het zo stellen, we herkennen een hoop in elkaar. Ze begrijpt ook heel goed dat ik geen kinderwens heb, want eigenlijk had ze die zelf dus ook niet.

Suzanne F. schreef:

Wat is je leven terug? Is dat stappen, feesten en seksen? Wat kan je allemaal niet dan als je een kind hebt? En wat kan je dan wel als het kind 20 is? Mannen thuis uitnodigen? Nachten doorhalen?

Dorus schreef:

Ik heb altijd veel twijfels gehad of ik wel uit het juiste hout gesneden ben om een kind op te voeden. Nog steeds heb ik die twijfels enorm.
We hebben er nooit een beslissing over genomen, zijn nooit super actief bezig geweest met zwanger worden, maar ook absoluut niet met niet zwanger worden. Als het komt is het welkom en anders is het ook goed. Wel waren we het erover eens dat het met z’n tweeen moet lukken of anders niet.
Ondertussen lopen we tegen de 40 en zijn we allebei van mening dat we te oud zijn om nog aan kinderen te beginnen en zijn we dolgelukkig met ons tweeen en de hond.

Maar dan komt afgelopen week mijn collega langs met d’r baby van 5 weken en dan krijg ik wel het gevoel dat ik dat ook wil. Ik moet eerlijk zeggen dat dat gevoel het laatste jaar sterker is geworden. Rationeel ben ik het boek definitief aan het sluiten, maar gevoelsmatig blijf ik spelen met de “wat nou als” gedachten.

Palmera schreef:

Besef je niet hoe achterlijk je over komt? Met zo'n grote zorglast als een kind is het niet gek dat mensen zielsgelukkig zijn als het kroost eindelijk 18 is!

Suzanne F. schreef:

Wendy schreef:

Ik reageer hier ook even
Ik heb het altijd heel rationeel benaderd en dat is eigenlijk nooit veranderd. Ik vind mijn leven leuk zoals het is en ik heb zeker ambities.... en een kind is er niet één van. Een kind vult niets aan, ik moet er alleen maar voor inleveren, dus waarom zou ik er aan beginnen?
Bovendien heb ik bij mijn moeder gezien wat het betekent, je geeft in feite je hele leven op. Bij haar speelde dat zeker toen mijn vader overleed, ze heeft met liefde haar hele leven in het teken van mij en mijn zus gezet. Ik ben haar heel dankbaar en ben er ook heel blij mee. Maar ik kan dat niet, ik wil dat niet.

Afgelopen week raakte ik ook met een collega aan de praat hierover. Zij is ongewenst zwanger geraakt, door de pil heen, one night stand. Ze wilde het laten weghalen, maar heeft zich laten ompraten om het toch te houden. Inmiddels zijn we heel wat jaren verder, het kind is nu een jonge volwassene en zij heeft eindelijk haar leven terug....
Ze zei ook letterlijk "ze zeggen allemaal dat je er zoveel voor terug krijgt, maar ik zou niet weten wat dat is". Natuurlijk houdt ze van haar kind, ze is zeker geen ontaarde moeder. Maar wel een alleenstaande moeder, die nu, ruim 20 jaar later haar leven weer terug heeft.
En natuurlijk hebben de mensen die gezegd hebben te zullen helpen dat ook gedaan, maar toch, laten we het zo stellen, we herkennen een hoop in elkaar. Ze begrijpt ook heel goed dat ik geen kinderwens heb, want eigenlijk had ze die zelf dus ook niet.

Wat is je leven terug? Is dat stappen, feesten en seksen? Wat kan je allemaal niet dan als je een kind hebt? En wat kan je dan wel als het kind 20 is? Mannen thuis uitnodigen? Nachten doorhalen?

justkid schreef:

Bij het verhaal van Wendy haar collega vind ik het erg jammer dat ze dat zo ervaart dat ze nu haar leven terug heeft, tellen de jaren dat ze haar kind groot zag worden dan niet, daar word ik dan vooral verdrietig van

Suzanne F. schreef:

Palmera schreef:

Besef je niet hoe achterlijk je over komt? Met zo'n grote zorglast als een kind is het niet gek dat mensen zielsgelukkig zijn als het kroost eindelijk 18 is!

Geen idee of dit sarcastisch bedoeld is of serieus. Maar ik snap inderdaad niks van die enorme zorglast en dan je leven terugwillen. En nee, ik besef niet hoe achterlijk ik over kom. Sorry.

laura1987 schreef:

Bij mij was het meer twijfel omdat ik het eng vind.
Kan ik zoveel verantwoordelijkheid wel aan? Zou ik een goede moeder worden? Allemaal van dat soort vragen.
Uiteindelijk besloten te stoppen met de anticonceptie en had zoiets “ als het gebeurd gebeurd het, zo niet dan moest het blijkbaar niet zo zijn”.
Inmiddels 15 weken zwanger en ondanks dat ik veel misselijk ben en het dus niet heel makkelijk heb, wil ik absoluut niet dat er iets met ons kindje gebeurd.

Sizzle schreef:

Het is natuurlijk ook voor een groot deel iets wat je zelf kan beinvloeden of je kind 20 jaar lang je leven dikteert.
Vanaf schoolleeftijd kun je er ook voor kiezen dat je kind enkel op hobbies kan waar het zelfstandig heen kan.
Geef ze een paard en ze zijn sowieso nooit meer thuis

Ik ging vroeger om 7:30 van huis (naar school), ging na school direct naar mijn verzorgpaarden en was dan iedere dag pas weer om 18:30 thuis. Ofwel 11 uur tijd voor de ouders om zichzelf te vermaken