Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-18 01:38

Vader overspannen, ik weet het niet meer...

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-18 01:38

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount.

Ik heb het verhaal nu al 5x herschreven maar ik vind het lastig de juiste woorden te vinden. Sorry als het een warrig verhaal is, maar ik moet mijn ei even kwijt en hoop dat jullie misschien tips hebben.

Om maar met de deur in huis te vallen: mijn vader is (zwaar) overspannen. Al 10 jaar en het wordt alleen maar erger. Van energieke man is hij verandert in een hoopje ellende. Waar het eerst alleen huilbuien waren, zijn er door de jaren heen paniekaanvallen en slaap en concentratieproblemen bijgekomen, eet hij slecht, bereikt zijn zelfvertrouwen telkens een nieuw dieptepunt en zijn de keren dat hij niet huilend aan het ontbijt zit de laatste jaren op één hand te tellen. Maar hoe kort de nachten ook zijn, hoe veel tranen er ook vallen of hoe leeg hij zich ook voelt: met werken stopt hij niet. Hier praten we thuis nauwelijks over. Het is gewoon zo. Door de jaren heen leerde ik mijn gevoel te onderdrukken en een glimlach op mijn lippen te plakken, hoe boos of verdrietig of wanhopig ik ook was wanneer ik naar mijn vader keek. Dit heb ik 9 jaar lang volgehouden, tot afgelopen jaar. Toen vertelde mijn vader, tussen neus en lippen door, dat hij suicidale gedachtes heeft.

Thuiskomen en je vader huilend aan tafel aantreffen is poedersuiker, hem niet kunnen verstaan omdat hij alleen nog maar kan fluisteren ook, maar als je hem hoort zeggen dat hij soms liever dood zou willen zijn dan staat je hart even stil. Natuurlijk heb ik het me wel eens afgevraagd, ik zie de wanhoop en lege blik zo vaak in zijn ogen... Maar als het dan op je bord geworpen word komt de klap toch onverwachts hard aan.

Maar zoals we dat thuis gewend zijn: er wordt niet over gepraat. En ik durf er eigenlijk ook niet over te beginnen. Ik ben bang voor het gesprek wat gaat volgen en om mijn vader nog dieper in de put te trekken als hij beseft hoe bang ik eigenlijk ben. Daarnaast weet ik ook niet wat zo’n gesprek met mij zou doen. Ik merkte vorig jaar dat het me steeds hoger begon te zitten en toen er vervolgens enkele vervelende gebeurtenissen plaatsvonden knapte er iets. Letterlijk wekenlang kon ik niet stoppen met huilen zodra ik alleen was, omdat ik zó boos was op hoe oneerlijk sommige dingen kunnen zijn. Het heeft maanden geduurd voor het eindeloze verdriet plaatsmaakte voor simpelweg ‘geen gevoel’, en nog eens maanden voor ik eindelijk weer het gevoel had dat er iets tot me door drong (nu 2 weken geleden). Nu we zoveel maanden verder zijn en ik mezelf nog steeds geen fatsoenlijke schop onder mijn kont heb kunnen geven, schaam ik me en voel ik me zo stom dat ik hier zo lang in blijf hangen. Ik heb geen idee of dit normaal is? Ik voel alleen nog steeds die sombere waas ergens knagen en vermoed dat de hele beerput opnieuw opengaat als ik iets van dit gevoel toelaat. Dus probeer ik als vanouds die negatieve gevoelens te onderdrukken en sterk te blijven. Maar juist als ik alleen ben, lijkt het soms makkelijker om dat verzet op te geven en me er gewoon aan toe te geven.

Maar goed, terug naar mijn vader. Want hoe rot ik mij ook voel, dat is niets vergeleken waar hij al jaren doorheen gaat. Mijn moeder weet denk ik wel dat mijn vader er zo ver doorheen zit, maar ze heeft al zoveel geprobeerd dat ze lijkt te accepteren dat dit het gewoon is. We zijn begripvol geweest, een luisterend oor, boos geworden, meegedacht en geholpen, er zijn psychologen en coaches geweest, maar hoe iedereen, inclusief mijn vader, ook z’n best doet: niets lijkt te helpen.

Tot slot wil ik nog zeggen dat er natuurlijk ook goede momenten of dagen zijn waar er weer iets van de oude papa te herkennen is en we het oprecht leuk hebben. Ik kan het daardoor heel moeilijk bevatten dat ik hiermee zit. Want hoeveel mensen zijn hun vader of moeder al verloren? Of hebben niet het geluk om twee lieve ouders te hebben die altijd voor me klaar willen staan? En toch kan ik het wel uitgillen als ik mijn vader weer zie wegkwijnen en ben ik doodsbang als hij met zo'n holle blik in de auto stapt. Het erge is dat ik het me heel goed kan voorstellen dat hij tijdens zo'n paniekaanval gewoon een ruk aan het stuur geeft. Hij heeft meerdere malen gezegd te verlangen naar rust en dat hij het gewoon niet meer weet. Aan de andere kant twijfel ik of hij het echt zou doen... Hoe dan ook gun ik hem niks anders dan rust en geen zorgen meer, alleen alsjeblieft niet op die manier.

Bedankt als je dit allemaal gelezen hebt. Ik hoop dat jullie misschien tips hebben wat ik nu het beste kan doen, want ik weet het even niet meer.

**Geplaatst**: 14-03-18 01:52

Geplaatst: 14-03-18 01:52

Jeetje, wat lastig! Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen want zo te lezen hebben jullie al een hoop geprobeerd! Vooral ook lastig dat jullie eigenlijk niet over jullie gevoel praten.

Ben je zelf al eens bij een huisarts of iets geweest om over je eigen gevoel en zorgen te praten? En ik vraag me ook af of het niet een optie is om naar iemand toe te gaan waarbij jullie gezamenlijk over jullie gevoel leren praten?

Je geeft ook aan dat je bang bent voor een gesprek met je vader over o.a. zijn suïcidale gedachten en wat dit eventueel voor gevolgen gaat hebben, tegelijkertijd kan zoiets ook best wel opluchten omdat iemand even zijn hart kan luchten.

Daarnaast vraag ik me af waardoor je vader zo overspannen is? Wat is daar de (achterliggende) reden voor? Als je dat hier in het topic kwijt wil iig..

**Geplaatst**: 14-03-18 02:15

Re: Vader overspannen, ik weet het niet meer...

Geplaatst: 14-03-18 02:15

Krijgt je vader hulp via een GGZ instelling?
Bv bij een psychiater of psycholoog.
ik zat er tot 2 maanden ook zo bij en volg nu een dag behandeling bij een GGZ instelling.
ook gebruik ik medicijnen(al een paar jaar)
nu durf ik pas sinds lange tijd te zeggen dat het beter met me gaat.
Ik ben er nog lang niet,maar het begin is er.
probeer hulp te zoeken,alleen gaat hij het niet redden en sleept jouw er dan ook in mee.

**Geplaatst**: 14-03-18 02:21

Geplaatst: 14-03-18 02:21

Poeh, het is nog al wat ts, wat een vreselijke situatie.

Ook ik vraag mij af wat de achterliggende reden is of wat er gebeurt is dat je vader zo is.
Maar ook vind ik het zorgelijk om hoe het met jou gaat, en wat het met jou doet en gaat doen, heb jezelf ook hulp? Want zoals ik jou eigen ik lees, hoop ik niet dat je door toedoen van je angsten en zorgen om je vader in het zelfde schuitje als je vader komt, dat mag niet gebeuren en moet je zien te voorkomen, zoek daarom alsjeblieft hulp.

Veel sterkte ts

**Geplaatst**: 14-03-18 05:51

Geplaatst: 14-03-18 05:51

Lieve TS, schuif jezelf niet aan de kant!
Zoek zelf ook iemand om mee te praten. Dat jou vader het ‘erger’ heeft, wil niet zeggen dat jou pijn niet erg is! Tijd om aan de bel te trekken.
Zeker binnen een gezin waar iemand een psychysche aandoening heeft,is communicatie héél belangrijk! Vanuit het GGZ zijn er zelfs groepen en bijeenkomsten voor gezinsleden/partners van ‘zieke mensen’. Om te leren hoe je er mee om moet gaan,en vooral: hoe je zelf je hoofd boven water kunt houden.

Misschien vindt je vader het juist wel fijn om er met je over te praten. Dan is hij tenminste niet alleen met zijn probleem en gevoel.
Als je depressief bent,en iedereen doet maar tegen je alsof er niets aan de hand is,raak je steeds meer geïsoleerd in jezelf. (Zie je wel,ze begrijpen me toch niet. Niemand voelt wat ik voel. Ik moet het alleen doen)

Ontzettend heftige situatie!
Ik zou twee dingen doen in jou geval:
1. Ga naar de huisarts en trek aan de bel over jezelf! Je wil niet net als je vader, jarenlang depressief rondlopen!
2. Spreek je zorgen uit over de suïcidale gedachten van je vader,zodat er bepaald kan worden of er ingegrepen moet worden.

Gebruikt hij medicatie? Is er een diagnose?
Is er een (erfelijke) stoornis? Zijn er handvatten aangegeven voor familieleden?

**Geplaatst**: 14-03-18 10:23

Geplaatst: 14-03-18 10:23

Hoe oud ben je? Als je er de leeftijd voor hebt zou ik uit huis gaan, je eigen leven opbouwen en loskomen van de enorme druk en verantwoordelijkheid die je nu voor je vader/de situatie voelt.

Dit is niet iets wat op jouw bordje moet liggen, echt niet. Ga energie in jezelf en je eigen ontwikkeling én verwerking steken. Zoek hulp, begin bij je huisarts. Want zo te lezen heb jij een enorme knauw opgelopen door de situatie waarin jij opgegroeid bent. Heel veel sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-18 16:03

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-18 16:03

Wauw, bedankt allemaal voor jullie lieve en behulpzame reactie. Echt ontzettend fijn dat jullie de moeite nemen om te reageren

Er waren een paar overeenkomstige vragen, die zal ik meteen even beantwoorden. Daarna zal ik even op iedereen persoonlijk reageren.

De reden dat mijn vader zo overspannen is: een zeer hoge werkdruk. Dit komt deels doordat hij zelf (ik denk van vroeger uit) heel onzeker is en het tot in de puntjes goed wil doen, maar ook omdat het werk gewoon heel veel vraagt. Zijn collega's vallen ook met bosjes om, maar mijn vader heeft het geluk/de pech enorm plichtsgetrouw te zijn en dat hij zichzelf eindeloos wil bewijzen. Ik weet dat depressie wel voorkomt in zijn familie, maar verder is hij nergens van gediagnostiseerd.

Wat betreft hulp voor mijn vader nu: die heeft hij niet. Hij gebruikt ook geen medicatie. Ik denk dat hij wel wat zou slikken als dat zou helpen, maar na het fiasco bij de psychologen (alweer 6 jaar geleden) heeft hij de hoop op hulp laten varen en is hiervoor dus ook niet meer naar de huisarts gegaan.

Wat betreft iets van hulp voor mijzelf: ik ben één keer via mijn opleiding naar een soort maatschappelijk werkster gegaan, maar ik kon me er niet voor open stellen. Ik heb wel geprobeerd uit te leggen hoe ik me voelde (wat uiteindelijk vooral werd hoe ik me gedroeg), maar ik voelde me zo niet op mijn plek dat zij ook ook doorhad dat het niet ging werken. Ze legde nog wel uit dat dit is wat er gebeurt als je niet naar je gevoelens luistert en dat ze wel merkte dat ik het extreem belangrijk leek te vinden om iets voor anderen te doen. Maar dat was het, en met de tip om een mindfulness cursus te gaan doen kon ik weer gaan.
Ik ben daar dus een beetje vanaf gestapt, hoewel ik het eigenlijk wel fijn zou vinden om iets van handvaten te krijgen hoe ik dan wel met dit soort dingen om moet gaan. Maar ik weet nu niet wat daar de eerste stap voor zou zijn, want een huisarts vind ik wel meteen heel heftig..

Blacky94 schreef:
Jeetje, wat lastig! Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen want zo te lezen hebben jullie al een hoop geprobeerd! Vooral ook lastig dat jullie eigenlijk niet over jullie gevoel praten.

Ben je zelf al eens bij een huisarts of iets geweest om over je eigen gevoel en zorgen te praten? En ik vraag me ook af of het niet een optie is om naar iemand toe te gaan waarbij jullie gezamenlijk over jullie gevoel leren praten?

Je geeft ook aan dat je bang bent voor een gesprek met je vader over o.a. zijn suïcidale gedachten en wat dit eventueel voor gevolgen gaat hebben, tegelijkertijd kan zoiets ook best wel opluchten omdat iemand even zijn hart kan luchten.

Daarnaast vraag ik me af waardoor je vader zo overspannen is? Wat is daar de (achterliggende) reden voor? Als je dat hier in het topic kwijt wil iig..

Ik heb er eigenlijk nooit aan gedacht dat mijn vader het misschien juist fijn zou vinden om het er met mij over te hebben. Bedankt dat je dat noemt, dit maakt de drempel om erover te beginnen zeker wat lager.

Met z'n drieën naar iets of iemand toe gaan zou misschien goed zijn, maar daar is mijn vader denk ik nu echt niet aan toe. Maar ik hou het in mijn achterhoofd voor een later moment.

colunder schreef:
Krijgt je vader hulp via een GGZ instelling?
Bv bij een psychiater of psycholoog.
ik zat er tot 2 maanden ook zo bij en volg nu een dag behandeling bij een GGZ instelling.
ook gebruik ik medicijnen(al een paar jaar)
nu durf ik pas sinds lange tijd te zeggen dat het beter met me gaat.
Ik ben er nog lang niet,maar het begin is er.
probeer hulp te zoeken,alleen gaat hij het niet redden en sleept jouw er dan ook in mee.

Wat rot om te lezen dat jij je ook zo hebt gevoeld, wat afschuwelijk moet dat zijn geweest. Maar ik vind het heel fijn om te lezen dat je hulp hebt gekregen en je merkt dat het beter gaat. Hopelijk kun je dit blijven volhouden en stappen vooruit maken

Mijn vader heeft op dit moment geen hulp of iets. Zou je willen vertellen (mag ook via pb) hoe jij uiteindelijk hulp hebt gevonden en hoe je dat hebt ervaren?

Gooiske schreef:
Poeh, het is nog al wat ts, wat een vreselijke situatie.

Ook ik vraag mij af wat de achterliggende reden is of wat er gebeurt is dat je vader zo is.
Maar ook vind ik het zorgelijk om hoe het met jou gaat, en wat het met jou doet en gaat doen, heb jezelf ook hulp? Want zoals ik jou eigen ik lees, hoop ik niet dat je door toedoen van je angsten en zorgen om je vader in het zelfde schuitje als je vader komt, dat mag niet gebeuren en moet je zien te voorkomen, zoek daarom alsjeblieft hulp.

Veel sterkte ts

Dankjewel allereerst. Ik was vroeger nooit zo bang dat ik net zo zou worden als mijn vader, maar nu puntje bij paaltje komt zie ik wel dat ik enorm veel trekjes toch heb overgenomen. En dat was best confronterend. Ik weet alleen niet goed waar ik dan moet beginnen met hulp zoeken en wat dan echt kan helpen. Maar ik ga er serieus naar kijken.

Tivoli schreef:
Lieve TS, schuif jezelf niet aan de kant!
Zoek zelf ook iemand om mee te praten. Dat jou vader het ‘erger’ heeft, wil niet zeggen dat jou pijn niet erg is! Tijd om aan de bel te trekken.
Zeker binnen een gezin waar iemand een psychysche aandoening heeft,is communicatie héél belangrijk! Vanuit het GGZ zijn er zelfs groepen en bijeenkomsten voor gezinsleden/partners van ‘zieke mensen’. Om te leren hoe je er mee om moet gaan,en vooral: hoe je zelf je hoofd boven water kunt houden.

Misschien vindt je vader het juist wel fijn om er met je over te praten. Dan is hij tenminste niet alleen met zijn probleem en gevoel.
Als je depressief bent,en iedereen doet maar tegen je alsof er niets aan de hand is,raak je steeds meer geïsoleerd in jezelf. (Zie je wel,ze begrijpen me toch niet. Niemand voelt wat ik voel. Ik moet het alleen doen)

Ontzettend heftige situatie!
Ik zou twee dingen doen in jou geval:
1. Ga naar de huisarts en trek aan de bel over jezelf! Je wil niet net als je vader, jarenlang depressief rondlopen!
2. Spreek je zorgen uit over de suïcidale gedachten van je vader,zodat er bepaald kan worden of er ingegrepen moet worden.

Gebruikt hij medicatie? Is er een diagnose?
Is er een (erfelijke) stoornis? Zijn er handvatten aangegeven voor familieleden?

Bedankt voor je lieve en duidelijke bericht. Wat je zegt over dat mijn vader het misschien juist wel fijn vindt om gezien en gehoord te worden is een goede. Inderdaad om hem het gevoel te geven niet alleen te zijn en dat hij weet dat ik wil luisteren. Op momenten dat hij er echt heel diep doorheen zegt hij soms dat ik de enige ben die hem begrijpt. Nou betwijfel ik dat, maar ik besef nu wel dat ik misschien juist wel door moet vragen en dat hij dat wilt. Dankjewel

Misschien gek, maar ik vind het toch wel een ding om naar de huisarts te gaan. Maar ik ga mijn best doen om daar overheen te stappen.

En er is geen diagnose (voor zover ik weet) of sprake van een stoornis. Er zijn helaas ook geen verdere handvaten.

GDG schreef:
Hoe oud ben je? Als je er de leeftijd voor hebt zou ik uit huis gaan, je eigen leven opbouwen en loskomen van de enorme druk en verantwoordelijkheid die je nu voor je vader/de situatie voelt.

Dit is niet iets wat op jouw bordje moet liggen, echt niet. Ga energie in jezelf en je eigen ontwikkeling én verwerking steken. Zoek hulp, begin bij je huisarts. Want zo te lezen heb jij een enorme knauw opgelopen door de situatie waarin jij opgegroeid bent. Heel veel sterkte!

Ik ben 21 en woon nu op kamers. Sorry, dat had ik er misschien bij moeten zetten. Dit scheelde zeker al ontzettend veel in vergelijking toen het continu voor mijn neus afspeelde. Ik kan het op mijn kamer ook beter van me afzetten, maar aan de andere kant voel ik me hier ook veel machtelozer dan thuis en blijf ik sneller in paniekgedachtes hangen. Dus deels is die druk wel wat minder, maar de verantwoordelijkheid, hoe verknipt dat misschien ook is, blijf ik voelen.
En dankjewel voor je bemoedigende woorden, dat is echt heel fijn.

**Geplaatst**: 14-03-18 16:26

Geplaatst: 14-03-18 16:26

Als praten niet lukt lukt het schrijven van een brief misschien wel. :)*

Misschien dat je zo je vader kunt bereiken. Hij zit denk ik zo in zijn wereldje (overleven) dat de rest langs hem heen gaat.

**Geplaatst**: 14-03-18 16:54

Re: Vader overspannen, ik weet het niet meer...

Geplaatst: 14-03-18 16:54

oliebol, herkenbaar.. $:\$ Vind het lastig wat ik moet zeggen..

Ik denk dat je al best een goede stap hebt gezet door het hier op te schrijven. Lucht het ook op voor je gevoel? Het is heel logisch dat jij je hier heel rot door voelt.
Je wilt natuurlijk niet je leven net zo leven als je vader. Maar je geeft aan al eens hulp gezocht te hebben, wat niet goed voelde. Zelf denk ik dat het wel goed is, en het is echt absoluut niet raar, om wel hulp te gaan zoeken. Maar uiteraard pas op het moment dat jij het er aan toe hebt en bij iemand/ ergens waar jij je goed bij voelt.

Heeft het ook invloed op jouw band met je moeder en broers/zussen?

Sterkte Y;(

**Geplaatst**: 14-03-18 17:13

Geplaatst: 14-03-18 17:13

Wat een nare situatie, voor je vader uiteraard maar ook zeker voor jou om hem al zo lang zo te moeten zien. Sterkte :(:)

Ik heb iets soortgelijks ook in mijn omgeving gezien (je beschrijving klopt precies met zijn problematiek in ieder geval), deze man heeft er ook heel lang mee rondgelopen. Uiteindelijk ging er bij iemand een lichtje branden en is hij getest op Lyme, en bleek hij inderdaad chronisch Lyme te hebben. Niet iets waar je direct aan denkt bij dergelijke klachten.

http://www.lymebehandeling.nl/klachten-lyme-borreliose/

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-03-18 17:38

Geplaatst door de TopicStarter : 14-03-18 17:38

Cowgirl, hij zit inderdaad in zijn eigen wereldje, maar ik wil toch eerst de stap proberen te nemen om hem direct te bereiken. Mocht dat niet lukken, dan is een brief schrijven zeker een goede tweede optie.

San4nie, wat rot ook voor jou. Maar dankjewel voor je reactie. Ik weet niet of opluchting het goede woord is, want het is best confronterend om het zo uit te schrijven, maar het zorgt wel voor iets meer duidelijkheid voor mezelf. En dat is fijn

Mijn band met mijn moeder is gelukkig goed. We zijn niet heel close in dat ik persoonlijke dingen met haar deel, maar we gaan heel goed samen en ik zie haar graag. Alleen als het heel slecht met mijn vader gaat is het soms lastig, omdat mijn moeders lontje net iets korter is dan de mijne en ik voor mijn gevoel mijn moeder links laat liggen als ik wel begripvol blijf naar mijn vader toe. Maar dat is meer iets in mijn hoofd denk ik en hebben we geen last van. Broers of zussen heb ik verder niet.

Black_kelpie, jeetje wat heftig dat zulke klachten ook door lyme kunnen komen. Daar heb ik nog nooit van gehoord. Bedankt voor het delen! Ik ga het even goed doorlezen.

**Geplaatst**: 14-03-18 18:04

Geplaatst: 14-03-18 18:04

Is er op zijn werk geen arboarts of vertrouwenspersoon? Zelf heb ik ook 13 jaar geleden te maken gehad met een zeer zware en langdurige depressie en daarnaast maar door bleef werken tot ik letterlijk op de werkvloer instortte. Ook heel suïcidaal geweest in die periode, waarvoor ik uiteindelijk medicatie kreeg. Dat heeft ondanks de nare bijwerkingen (enorm aankomen) wel geholpen. Mijn man is een paar maanden geleden met een burn-out thuis komen te zitten. Ook zo'n goedzak die veel te loyaal is aan het bedrijf. Hij heeft in overleg met de arboarts een paar weken thuis gezeten en alleen maar (zij het op sleeptouw) leuke dingen gedaan. Daarna is hij op arbeidstherapeutische basis weer aan het werk gegaan. Inmiddels is hij aan het kijken voor een andere baan, omdat er niets verandert aan de situatie op het werk.
Ik hoop dat jouw vader ervoor open staat om zich voor een tijdje ziek te melden en dat jullie hem een beetje uit de sleur kunnen halen door hem ergens mee naar toe te nemen. Vermijd in ieder geval te drukke omgevingen en hou het klein in het begin. Maar het is wel heel belangrijk dat hij zijn verhaal doet, al dan niet op papier. Al is het een onlogische volgorde, al haalt hij zinnen door elkaar, als hij het maar kwijt is. En als er weer een beetje licht aan de andere kant van de tunnel in zicht komt, dan kan hij overwegen om te gaan kijken voor ander werk. Vaak is iets totaaaaaaal anders nog een eye-opener ook!

**Geplaatst**: 14-03-18 22:11

Geplaatst: 14-03-18 22:11

Lentebloesem schreef:
Om maar met de deur in huis te vallen: mijn vader is (zwaar) overspannen. Al 10 jaar en het wordt alleen maar erger. Van energieke man is hij verandert in een hoopje ellende. Waar het eerst alleen huilbuien waren, zijn er door de jaren heen paniekaanvallen en slaap en concentratieproblemen bijgekomen, eet hij slecht, bereikt zijn zelfvertrouwen telkens een nieuw dieptepunt en zijn de keren dat hij niet huilend aan het ontbijt zit de laatste jaren op één hand te tellen. Maar hoe kort de nachten ook zijn, hoe veel tranen er ook vallen of hoe leeg hij zich ook voelt: met werken stopt hij niet.

Een vriend van mij deed iets vergelijkbaars.
Gelukkig is bij hem 'het licht aangegaan' dat hij de handdoek in de ring KON gooien. Daar hebben we de ziektewet voor en de WIA. Diagnose stellen mbt burn out is wat ingewikkeld, maar depressie met suïcide gedachten: "dat kan prima".

Citaat:
Het is gewoon zo. Door de jaren heen leerde ik mijn gevoel te onderdrukken en een glimlach op mijn lippen te plakken, hoe boos of verdrietig of wanhopig ik ook was wanneer ik naar mijn vader keek. Dit heb ik 9 jaar lang volgehouden, tot afgelopen jaar.

Dit heet 'overleven'.
Stug volhouden en doen alsof er niets aan de hand is.

Citaat:
Toen vertelde mijn vader, tussen neus en lippen door, dat hij suicidale gedachtes heeft.

Thuiskomen en je vader huilend aan tafel aantreffen is poedersuiker, hem niet kunnen verstaan omdat hij alleen nog maar kan fluisteren ook, maar als je hem hoort zeggen dat hij soms liever dood zou willen zijn dan staat je hart even stil. Natuurlijk heb ik het me wel eens afgevraagd, ik zie de wanhoop en lege blik zo vaak in zijn ogen... Maar als het dan op je bord geworpen word komt de klap toch onverwachts hard aan.

...en op zich begrijp ik je vader ook nog. Van de week hadden we het in de kerk over het gezegde: "de rustdag is er terwille van de mens - de mens hoeft zich niet in bochten te wringen om aan de regels mbt de rustdag te voldoen."
En dat gaat nota bene over 'rusten', wat jouw vader waarschijnlijk nooit kan. (Want op het werk is het nooit klaar, nooit goed genoeg etc etc.) 'Dat is geen leven...'
En dat hij zo, op deze manier niet verder wil en kan gaan - ja.
Dat 'ergens' een einde aan gemaakt moet worden snap ik drommels goed.

En, hoe griezelig ook: praten over zelfmoord verkleint doorgaans de kans dat het gebeurt.

Citaat:
Ik ben bang voor het gesprek wat gaat volgen en om mijn vader nog dieper in de put te trekken als hij beseft hoe bang ik eigenlijk ben. Daarnaast weet ik ook niet wat zo’n gesprek met mij zou doen. Ik merkte vorig jaar dat het me steeds hoger begon te zitten en toen er vervolgens enkele vervelende gebeurtenissen plaatsvonden knapte er iets.

Soms zijn dingen te ingewikkeld juist omdat je te dichtbij elkaar staat.
Met mijn vriend in mind: dat is een erg lieve man, maar met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en een radar voor waar hij mogelijkerwijs tekort zou schieten.

...dus dat hij jouw verdriet en angst voelt - het kan.
Zo ja: deze vriend zou dat dan acuut ervaren als NOG iets waarin hij faalt - en dat wil je ook niet.
Jij wilt zijn last juist minder maken.
(Not to mention dat je waarschijnlijk ook wel gewoon een vader zou willen hebben en niet iemand die compleet afgebeuld wordt door de baas. :(:)

)

Citaat:
Letterlijk wekenlang kon ik niet stoppen met huilen zodra ik alleen was, omdat ik zó boos was op hoe oneerlijk sommige dingen kunnen zijn. Het heeft maanden geduurd voor het eindeloze verdriet plaatsmaakte voor simpelweg ‘geen gevoel’, en nog eens maanden voor ik eindelijk weer het gevoel had dat er iets tot me door drong (nu 2 weken geleden). Nu we zoveel maanden verder zijn en ik mezelf nog steeds geen fatsoenlijke schop onder mijn kont heb kunnen geven, schaam ik me en voel ik me zo stom dat ik hier zo lang in blijf hangen. Ik heb geen idee of dit normaal is? Ik voel alleen nog steeds die sombere waas ergens knagen en vermoed dat de hele beerput opnieuw opengaat als ik iets van dit gevoel toelaat. Dus probeer ik als vanouds die negatieve gevoelens te onderdrukken en sterk te blijven. Maar juist als ik alleen ben, lijkt het soms makkelijker om dat verzet op te geven en me er gewoon aan toe te geven.

...ook dit heet overleven.
:(:)

And please: geef dat idee van 'dat je een schop onder je kont nodig zou hebben' maar een schop!

Verderop schreef je over je eerste poging om hulp te krijgen.
Er is een vakterm:"jij bent een kopp kind". Soms helpt jargon. (Kind van een Ouder met Psychische Problematiek.)
Er zijn psychologen etc die gespecialiseerd zijn in 'kopp' (daarvoor is het niet per se noodzakelijk dat je vader een diagnose heeft!! - soms is dat namelijk krek HET thema...!).
En het kan je een therapeut besparen zoals mijn vriendin ooit trof "...kreeg ik daar een zoet kind van 24 op het riagg, net van school en niets meegemaakt..."
(Hulp zoeken kan frustrerend zijn, wil ik maar zeggen, een goede peut is soms volhouden of geluk hebben.)

En je woede en verdriet over hoe rottig het kan gaan in het leven is volstrekt terecht!
Nu zijn die gevoelens 'getemd, niet uitgewoed' en nog niet omgezet in ideeën en acties over hoe jij je leven wel vorm zou willen geven.

Citaat:
Maar goed, terug naar mijn vader. Want hoe rot ik mij ook voel, dat is niets vergeleken waar hij al jaren doorheen gaat. Mijn moeder weet denk ik wel dat mijn vader er zo ver doorheen zit, maar ze heeft al zoveel geprobeerd dat ze lijkt te accepteren dat dit het gewoon is. We zijn begripvol geweest, een luisterend oor, boos geworden, meegedacht en geholpen, er zijn psychologen en coaches geweest, maar hoe iedereen, inclusief mijn vader, ook z’n best doet: niets lijkt te helpen.

Hoe mijn vriend uiteindelijk de handdoek in de ring gooide, ik weet het niet precies.
In zijn leven speelde een sadistische vader die het onmogelijke van hem eiste en waar hij doodsbang voor was.
Die heftige angst heeft bij hem al het andere overruled, ook al voelde hij - zo meldde hij achteraf - zich schuldig over het feit dat hij zijn gezin tekort deed.

Citaat:
Tot slot wil ik nog zeggen dat er natuurlijk ook goede momenten of dagen zijn waar er weer iets van de oude papa te herkennen is en we het oprecht leuk hebben. Ik kan het daardoor heel moeilijk bevatten dat ik hiermee zit. Want hoeveel mensen zijn hun vader of moeder al verloren?

Te veel.
Jij hoeft niet in dat rijtje!!!!

**Geplaatst**: 14-03-18 22:42

Geplaatst: 14-03-18 22:42

Mijn advies zou zijn om eerst aan jezelf te denken. Je klinkt als een hele lieve meid die zich tekort voelt schieten richting je vader. Je schiet absoluut niet tekort. Ik denk eerder dat je jezelf tekort doet en dat het belangrijk is om zelf hulp te zoeken voor jezelf (huisarts, aangeven bij je moeder hoe zeer je het je aantrekt). Je kan je vader niet redden, hij zal zelf hulp moeten accepteren als hij beter wil worden en dat is niet jouw verantwoording. Tuurlijk is het goed om er voor hem te zijn, maar zorg dat het niet te kosten gaat van jezelf. Het is erg heftig om een ouder zo ongelukkig te zien, maar nogmaals jij bent het kind en ik denk dat het goed is om goed voor jezelf te zorgen, voor jezelf hulp te aanvaarden.

Ik vind het eigenlijk best wel erg om te lezen dat dit een situatie is die al 10 jaar bestaat in een gezin met een kind....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-03-18 02:13

Geplaatst door de TopicStarter : 15-03-18 02:13

Shenavallie: wat heftig dat jij het zelf ook hebt meegemaakt en zo diep bent gegaan. Misschien een gekke vraag, maar aangezien jij aan de andere kant hebt gestaan: had je toen al een gezin en zo ja, wat vond je fijn aan hoe zij destijds reageerden (als je dat nog weet)? Ik weet dat iedere situatie anders is, maar ik heb zoiets nog nooit besproken met mijn vader of iemand anders bedenk ik me nu. Het lijkt me trouwens lastig om nu mee te maken dat je man een burn-out heeft. Ik hoop dat hij snel een nieuwe baan vindt en het weer bergopwaarts met hem zal gaan. Ik vind je tips in elk geval heel fijn, bedankt daarvoor. We hebben wel eens gekeken naar andere banen, maar daar nooit serieus werk van gemaakt. Dat is iets wat ik wel in een goed gesprek kan voorstellen, wie weet komt er iets uit!

Janneke2: wauw jeetje, ontzettend bedankt voor je uitgebreide reactie en het delen van je eigen ervaring. Ik moest even slikken bij je stukje over de rustdag, die heeft mijn vader inderdaad maar zelden. Ook wat je schrijft over het gevoel van falen wanneer hij merkt dat ik verdrietig en angstig van zijn situatie wordt is precies waar ik bang voor ben en wat ik heel goed zie gebeuren. Ik ga je bericht straks nog eens rustig doorlezen, want ook wat je schrijft over ideeën omzetten in acties is iets waar ik nu mee worstel. Ik wil hier helemaal niet in blijven hangen, maar juist proberen om er toch nog íets positiefs uit te halen. Daar heb ik (en hebben anderen) uiteindelijk alleen maar meer aan. Bedankt in elk geval voor de tijd en moeite, dat waardeer ik ontzettend.

Kaartje23: bedankt voor je lieve woorden. Ik vind het ook lastig om er met mijn moeder over te praten, maar misschien is dat inderdaad toch een eerste stap. Je hebt ook gelijk en ik weet ook wel dat ik niet degene ben die mijn vader de uitweg kan bieden. Dat moet hij zelf doen. Maar ik zou zo graag íets voor hem kunnen betekenen.

**Geplaatst**: 15-03-18 08:38

Geplaatst: 15-03-18 08:38

@ Lentebloesem: Ik had indertijd al een gezin en helaas heeft mijn zoon indertijd wel dingen meegekregen. Mijn man wist toen echt niet wat hij moest doen, maar was wel degene die uiteindelijk de crisisdienst heeft gebeld. Daar heeft hij toen ook aangegeven dat hij het vreselijk voor mij vond en dat hij - als het nodig was - mij zelfs wilde helpen met het laatste zetje. Een teken van onwaarschijnlijk veel van iemand houden. Na vele verschillende vormen van therapieën, die gewoon echt niet werk(t)en, kreeg ik een één op één hulp in huis. Zij heeft structuur in mijn dagelijks leven gebracht, de positieve dingen weer laten zien, handvatten gegeven en uiteindelijk ook een figuurlijke schop onder mijn kont. Dat hoefde ze overigens maar één keer te doen, want mijn karakter is dat ik ergens ook voor ga als ik het zeg. Ook mijn man kreeg handvatten van haar.
Het positieve van dit alles is dat ik mijn man vrij snel uit zijn burn-out heb kunnen helpen, omdat ik wist wat nodig was. Mijn man is (was) geen prater en liet enorm over zich heen lopen. Ik heb hem uiteindelijk een figuurlijke schop onder zijn kont gegeven en hem uit de tent gelokt. Alles kwam eruit, tot zelfs zijn jeugd. Ook hij werd naar therapie gestuurd, maar dat heeft geen zin. Dat is alleen maar een psychisch middel (woordspeling), maar je komt gewoon niet verder. Ik heb de aanwijzingen van de hulp van indertijd toegepast bij hem en hij is in zeer korte tijd enorm veranderd in de positieve zin. Zegt sneller wat er speelt, kan weer lachen, gaat graag met me op pad, heeft zelfs al gesolliciteerd voor iets anders.

Misschien werkt het voor jouw vader ook wel dat er iemand naar hem toekomt, één à twee keer per week. Dan kan hij in zijn eigen, vertrouwde omgeving handvatten krijgen om ter plekke toe te passen. Ik hoop het van harte!!!!

**Geplaatst**: 15-03-18 16:38

Re: Vader overspannen, ik weet het niet meer...

Geplaatst: 15-03-18 16:38

Kan het zijn dat dit verhaal ooit al eens eerder op bokt heeft gestaan? Mischien een paar jaar geleden maar iets staat mij ervan bij(of het is een andere bokker in ongeveer hetzelfde schuitje zijn geweest).

Als enige wat ik je wil meegeven, probeer te genieten van het leven.
Ga eventueel zelf in therapie maar jij bent absoluut niet schuldig dat het je vader niet goed gaat.
Sterker nog als zijn baan 80% de boosdoener is(ik noem maar even een percentage) dan zou hij echt erover moeten denken om van baan te wisselen.

Je leeft niet on te werken, je werkt om te leven!

**Geplaatst**: 15-03-18 18:26

Re: Vader overspannen, ik weet het niet meer...

Geplaatst: 15-03-18 18:26

Maar lieverd, hoe gaat het nou met jou? Je hebt de focus zo op je vader liggen en dat is een heel logisch patroon zo vanuit je kindertijd, maar waar blijf jij? Waar is je aandacht voor jezelf? Voor je verwerking en ontwikkeling?

**Geplaatst**: 15-03-18 18:46

Re: Vader overspannen, ik weet het niet meer...

Geplaatst: 15-03-18 18:46

Wat rot voor jullie allemaal zeg!

Ik vraag me af wat jullie hebben gedaan om je vader te laten stoppen met werken?
En is het al lang geleden dat jullie het daar over gehad hebben?
Want dat hij met die schokkende mededeling komt "tussen neus en lippen door" , lijkt het er toch op dat hij om hulp roept en daardoor misschien wel open staat voor verandering. (Al zal hij daar vast eerst nog nee op zeggen - wat je ook aan draagt)

Met hem praten lijkt me iig heel verstandig. Laat hem maar weten hoe het voor jou voelt, hoe je hem mist zoals hij was. Dat je het moeilijk vind dat je hem niet echt kan helpen terwijl je zoveel van hem houdt.
Dat die opmerking je heel erg raakte en dat je niet zonder hem kan en wil .
Zoiets misschien???

Sterkte iig

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-03-18 17:41

Geplaatst door de TopicStarter : 16-03-18 17:41

@ shenavallie, heel erg bedankt voor het delen van jouw verhaal. Ik vind het ongelooflijk hoopvol dat jij er zo uit bent gekomen en er uiteindelijk zelfs je man mee hebt kunnen helpen. Die één op één begeleiding klinkt heel goed, zeker omdat wij ook merkten dat de standaard therapieën voor mijn vader niet werkten. Ik ga eens kijken of ik hier via internet meer over kan vinden. Mocht je nog weten hoe het precies heette, of dat er een naam is voor die methode, dan hoor ik het heel graag. Heel erg bedankt in elk geval al voor het vertellen van jouw kant

@ hagelslag, Ik heb mijn verhaal nooit eerder op bokt of een ander forum gedeeld, maar het kan heel goed dat iemand anders iets soortgelijks heeft meegemaakt en dat heeft gedeelt.. Ik kon het alleen niet vinden, anders had ik die tips wel gebruikt. Je hebt verder helemaal gelijk in dat je moet werken om te leven en niet andersom. Ik zal dat in gedachten houden als ik met hem in gesprek ga. Een andere baan heeft hij (en hebben we) zeker al overwogen, en we hebben wel naar vacatures gekeken, maar uiteindelijk nooit concreet uitgezocht omdat hij bang is dat het financieel toch niet haalbaar is. Nu hebben wij allang gezegd dat we veel liever geen ‘luxe dingen’ meer doen als hij daardoor veel gelukkiger kan zijn, maar ik bedenk me nu dat we dat gewoon een keer concreet moeten uitzoeken. Bedankt voor je reactie!

@ GDG, lief dat je dat vraagt. Is het heel gek als ik zeg dat ik dat even niet weet? Ik ben er in mijn hoofd veel mee bezig, maar het grootste deel van de tijd voel ik letterlijk niks. Alsof alles om me heen ver weg staat en niet echt gebeurt, zowel de negatieve als de positieve dingen. Ik merk dat ik daar dan weer onzeker over word (want voelen de meeste mensen niet íets?), maar misschien maak ik mezelf ook wel gek en verzin ik problemen die er helemaal niet zijn. Verder volg ik een leuke opleiding, heb ik gezellige vrienden en woon ik fijn, dus eigenlijk gaat het technisch gezien goed en dat weet ik ook. Dus ja, ik functioneer prima, maar zit af en toe meer met mijn eigen gedachtes en ontbrekende gevoelens in de knoop denk ik, en dat slaat soms door.

@ Sneeuwpop, we hebben het er vaak over gehad wanneer hij het weer eens niet zag zitten en vacatures (ook bij ongeschoold werk) gezocht, maar nu ik erop terugkijk kreeg altijd al snel ‘maar dat gaat toch niet gebeuren’ de overtoon. Dus concreet verschil in verschil in inkomen hebben we nooit uitgezocht en serieus stappen gezet om van baan te veranderen hebben nooit plaatsgevonden. Wat je verder voorstelt is zeker een goede. Ik vond het eng om zoiets te zeggen, maar ga het wel proberen.

**Geplaatst**: 16-03-18 18:16

Geplaatst: 16-03-18 18:16

Ik stuur je even een pb.

**Geplaatst**: 16-03-18 18:48

Re: Vader overspannen, ik weet het niet meer...

Geplaatst: 16-03-18 18:48

Iets staat mij ervan bij een soortgelijk verhaal(let wel kan al 5-6 jaar geleden zijn ofzo)
Mijn hersens werken soms raar ;-)

En ik denk dat het voor je vader een struikelblok is het stukje financieel erop achteruit gaan. Wel erg jammer want dat gaat ten koste van zijn leven

**Geplaatst**: 17-03-18 04:45

Geplaatst: 17-03-18 04:45

Allereerst veel sterkte!

Ik wil je toch aanmoedigen om met je vader te praten en je open te stellen. Ook denk ik dat je het probleem van gebrek aan communicatie met elkaar bespreekbaar moet maken. Communicatie in het gezin zorgt ervoor dat je je gezien en geliefd voelt! En jouw masker mag best af. Het kan ook best verhelderend werken voor je vader om te zien dat hij niet de enige is die zich rot voelt.

Hoe oud is je vader eigenlijk? Misschien heb ik er over heen gelezen, maar komt zijn pensioen al in zicht?

Sterkte en probeer af en toe iets liefs kleins voor je vader te doen. Een spontaan kaartje, een doos chocolaatjes.. Een kleine blijk van waardering.

**Geplaatst**: 17-03-18 16:17

Re: Vader overspannen, ik weet het niet meer...

Geplaatst: 17-03-18 16:17

Ps ts, als je met je vader gaat praten, zet dan een aantal punten op een briefje die je wil bespreken.
Anders ga je (zeker door de vele emoties) van alkes vergeten.
Daarbij kunnen stiltes heel goed werken om je vader aan het praten te krijgen, probeer dus ook om pauzes in te lassen dat jij even stopt met praten.

**Geplaatst**: 18-03-18 11:51

Geplaatst: 18-03-18 11:51

Eén op één zou dat inderdaad goed werken, TS en sneeuwpop. In een groepstherapie werkt dat meestal niet. Zo kreeg ik ooit een vast blok in de therapie waarbij de therapeuten vanaf het eerste moment niets zeiden en af gingen wachten wie wat uit zichzelf ging vertellen. Je had mensen die gelijk hun hele hebben en houwen neer gooiden, maar dat waren meestal degenen die niet zo diep in een depressie zaten - het waren meestal mensen die wat vervelends zoals een overval hadden meegemaakt. Ik kon dat hele blok mijn mond houden en dat elke week weer. Het schoot voor beide partijen niets op. Dus één op één, zoals sneeuwpop al aanhaalt, dat werkt meestal wel.