Ik leerde Anna jaren geleden kennen toen ze net nieuw was op de manege en een keer mocht invallen voor mijn eigen instructeur. Ze besloot een les te geven over nageeflijkheid ... door te zagen.
Ik heb (heel laf) gezegd dat ik ineens erg duizelig was en ben de les uitgelopen.Anna is een gezellig meid, hardwerkend, en behulpzaam. We zijn niet super close, maar ik beschouwde haar wel als een vriendin. We hebben ook veel gezamenlijke vrienden en komen elkaar regelmatig tegen op feestjes e.d.
Het viel me door de jaren heen wel op dat Anna af en toe erg hardhandig was met paarden (vooral haar eigen die volgens haar zeggen "erg moeilijk" is) maar ze had altijd een verklaring waarom het nodig was, dus ik weet het aan mijn eigen onwetendheid. Zij had immers meer ervaring.
Toevallig zag ik laatst het paard van Bella, een goede vriendin van me, voorbij komen met een vriendin van haar erop en het viel me op dat hij niet goed liep. Snel Bella erbij geroepen en die vond het inderdaad niet helemaal fijn ogen, maar die maakte zich geen zorgen want Anna was haar vriendin les aan het geven en zij zou het echt wel weten. Nou ja, dacht ik nog, misschien had ik het dan toch niet goed gezien?
Maar dan vertelt Bella me de volgende dag dat ze haar paard even niet kan rijden, omdat Anna haar na afloop van de les vertelde dat ze hem banamine (sterke NSAID) en een paar dagen vrij moest geven.
En Bella? Die vond het allemaal wel prima en is nog steeds idolaat van Anna. Paard was toen ze hem weer oppakte trouwens helemaal in orde.Nou was ik deze week laat op de avond aan het werk toen ik ineens toch een commotie hoorde! Ik ben snel naar het raam gelopen en ik ben zo geschrokken van wat ik zag. Anna had het paard van mijn vriendin Christina bij de teugels vast en sloeg er flink op los terwijl Christina vanaf het blok toekeek. "Kom maar op! Laat maar eens zien," ze bleef maar schreeuwen, en meppen, terwijl het doodsbange paard probeerde weg te komen. Het leek alsof ze alle zelfbeheersing kwijt was. Zo zijn ze achterwaarts de hele bak door gegaan, om haar daarna in kleine cirkeltjes om haar heen te laten rennen terwijl Anna nog steeds flinke klappen uitdeelde. Christina vroeg nog of ze een longeerlijn wilde, maar "dat was niet nodig." Ik ben toen weggelopen omdat ik het niet langer aan kon zien.
Ik kan me niet voorstellen dat iemand dit goed praten, dus toen ik Christina later tegenkwam heb ik terloops gevraagd hoe haar les was. "Ja, heel fijn, al moest ze eerst wel een 'attitude adjustment' hebben." Ik kon mijn oren niet geloven! Christina, die ik al meer dan 10 jaar ken en die zelf altijd heel correct met dieren omgaat en ook les geeft, deed alsof er niks bijzonders gebeurd was. Ik heb nog gevraagd waarom ze een 'correctie'
nodig had en blijkbaar was ze flink aan het bokken en steigeren (het is mij onduidelijk of ze afgestapt was of gevallen), maar dat is natuurlijk geen reden om zo met een dier om te gaan. Ik heb het nu een paar dagen laten bezinken en volgende week ga ik met mijn baas in gesprek. Ik heb stom, stom, stom .. geen bewijs, dus het is mijn woord tegen het hare en ik kan me niet voorstellen dat ze er veel mee kan, maar zo is er tenminste al een melding voor de volgende keer dat zoiets gebeurd, want het is me nu wel duidelijk dat dit niet een eenmalige "vergissing" was.
Anyway, een lang en verdrietig verhaal, maar waar ik nog het meeste me worstel zijn de reacties van mijn vrienden en mezelf. Het is met kleine dingen begonnen en ik heb aldoor geprobeerd om het goed te praten en te wijten aan onkunde, zowel bij mij als bij Anna. Misschien wist ze niet hoe je een paard nageeflijk moet rijden? Misschien had ik het verkeerd gezien en liep Bella's paard wel rad? Misschien was haar paard echt buitensporig lastig? Terwijl het achteraf zo duidelijk voortekenen waren van een groter probleem.
Maar waarom zien mijn vrienden dit nog steeds niet? Hoe kan je zo blind op iemand vertrouwen dat je zelfs dit soort toestanden goedpraat? Natuurlijk moet je vertrouwen in je instructeur hebben om het meeste uit je les te halen, maar dat die loyaliteit zo ver gaat dat je niet eens inziet dat je eigen paard mishandeld wordt had ik niet verwacht. Het doet mij een beetje denken aan het Milgram experiment ... mijn trainer weet meer dan ik, dus als zij zegt dat het goed is dan zal dat wel kloppen? Daarbij vind ik het moeilijk te bevatten dat die gezellige meid ook tot zoiets in staat is.
Waarom heb ik op het moment zelf niet ingegrepen? Ik heb daar helaas geen goed antwoord op. Het voelde niet aan mij om haar daar, als ondergeschikte, op aan te spreken, zeker aangezien de eigenaar van het paard erbij zat en die het blijkbaar wel acceptabel vond. Ik was gek genoeg zelfs bang dat ze zou zien dat ik toekeek ... maar waarom eigenlijk? Ik was niet degene met de zweep. Toch voel ik me nu schuldig omdat ik te laf was om er op dat moment iets van te zeggen.
Nou komen dit soort dingen helaas wel vaker voor binnen de paardensport en ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen en meningen. Heb jij dit ook wel eens meegemaakt? Hoe lang duurde je voordat je zeker wist dat het niet door de beugel kon en wat gaf de doorslag? Hoe is het uiteindelijk afgelopen?
