Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-01-18 14:37

Waardeloos voelen

Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-18 14:37

Hey Bokkers.

Ik heb een tijdje gedacht aan een schaduwaccount, maar omdat het mij momenteel toch niet meer uitmaakt/slechter kan, toch maar op mijn eigen account.

Even een kleine inleiding over mij; ik ben 19 jaar, doe sinds dit schooljaar een opleiding op MBO die ik erg leuk vind. Ik woon alleen met mijn moeder samen, vader heb ik nooit gekend, en heb ik ook geen behoefte aan.
Ik ben zo'n 1.5 jaar geleden gediagnosticeerd met dysthyme stoornis, beter bekend als langdurige depressie. Daarnaast ook nog een zware depressie. Wat hiervoor de aanleiding is, is voor mij niet bekend. De kans is namelijk groot dat ik er al jaren mee rondloop. Mede omdat ik me eigenlijk niet kan herinneren wanneer ik me voor een langere tijd echt gelukkig gevoeld heb.

Ik ben ingeschreven bij een GGZ instelling voor stemming en angst, maar het intakegesprek kan niet eerder dan 1 maart, dus dit duurt nog even.

Zoals in de titel staat: Ik voel me waardeloos. Ik heb het gevoel dat ik niet slechter kan zijn dat ik al ben en daardoor wil ik soms heel graag mijzelf naar de kl*te helpen. Deze stap zou ik niet nemen, maar soms lijkt het heel erg aantrekkelijk..
Ik voel me zo ontzettend waardeloos dat ik eigenlijk graag op een trein zou willen stappen, nooit meer terug hoef te komen en mijn leven opnieuw kan beginnen.

Ik kan me ook echt verdrinken in een verhaal, zodat ik mijn eigen realiteit niet onder ogen hoef te zien. Ik ben gek van series en boeken en kan er dan ook veel te lang in blijven hangen.. Mijn eigen realiteit blijft voor mij eigenlijk een groot mysterie. In ieder geval weet ik dat ik het gewoon niet leuk vind om zo door te gaan zoals mijn leven nu gaat. Mijn leven geeft me zoveel onzekerheid, verandering en stress dat ik soms nog net niet gillend gek word.

Eigenlijk huil ik bijna wel elke dag omdat ik me zo kl*te en eenzaam voel. Ik heb niet veel vrienden, mede omdat ik eigenlijk niet heel erg geïnteresseerd ben in de mens en omdat ik gek kan worden van mensen die teveel met me willen bemoeien (zorgen maken over mij), hierdoor heb ik ook een aantal vriendschappen beëindigd. Ook heb ik naar mijn idee niet zoveel aansluiting met mijn klas, ik weet niet of dit komt omdat ik +-3 jaar ouder ben dan de gemiddelde klasgenoot, of omdat het allemaal meiden zijn die veel uitgaan/drinken/roken. En dat is nou net iets wat ik niet doe. Verder ben ik ook nog nooit door ze gevraagd of ik ergens mee naartoe wou. Dus dat is ook nog wel een beetje pijnlijk.

De meeste mensen waar ik mee omga weten eigenlijk weinig, of niks van mijn psychische toestand af. (Ik ben nogal een aanwezig type met een uitgesproken mening).Dit mede omdat ik bang ben dat mensen of teveel zorgen om me gaan maken, of omdat ik het gevoel heb dat ik niet serieus genomen word. Dat ik me niet zo moet aanstellen en gewoon door moet gaan.

Dit heb ik helaas al vaker meegemaakt. Zelfs met mensen waarvan ik dacht dat ik ze kon vertrouwen. Ik vertelde toen dat ik al een langere tijd niet goed in mijn vel zat en zelfs dood wou gaan. Maar volgens haar had ik geen recht van spreken en moest ik me niet zo aanstellen. Dit was de druppel voor mij en toen heb ik boos het contact verbroken.

Ik woon dus samen met mijn moeder, en onze relatie is heel wisselend. Eigenlijk hebben we vaak ruzie/meningsverschillen waardoor mijn thuissituatie niet heel gezond is. Ze verdenkt mij ervan dat ik een eetstoornis heb, niet gezond met mensen om kan gaan en ze denkt dat ik ga stoppen met mijn opleiding, ze vind het onzin dat ik niet werk en wel leen vanuit DUO. (Momenteel werk ik niet omdat ik teveel stress krijg van het werken, dusdanig veel stress dat ik er letterlijk ziek van word. Voordat ik weer ga beginnen met werken wil ik eerst met mezelf aan de slag zodat ik niet meer ziek word van de stress).

Mijn moeder is maatschappelijk werker, waardoor ze dus denkt te weten wat er in mij omgaat en hoe en waar ik behandeld met worden, omdat ze de GGZ hier in de omgeving kent en (professionele) ervaring mee heeft.
Het jammere is alleen dat ze me heel slecht laat voelen. Ik krijg nog meer het idee dat ik waardeloos ben, niks waard ben voor anderen, ongezond ben, een slecht persoon ben en dat ik me niet zo moet aanstellen. En ze heeft het liefst dat ik per direct het huis uit ga omdat (ik quote) "haar het leven zuur maak en een asociaal persoon ben".

Je zou dan denken, dan ga je het huis toch mooi uit? Daar ligt dus een probleem.. Dan kan ik niet, financieel niet, persoonlijk niet. Ik denk dat ik gillend gek word. Voor een langere tijd alleen zijn kan ik niet, met meerdere personen kan ik ook niet, dan krijg ik teveel drukte aan mijn hoofd.

Ik heb wel een paar vriendinnen waar ik dit allemaal mee kan delen, wat ik ook doe, dus dat is wel prettig.

Wat ik met dit topic wil? Geen idee, verhaal kwijt kunnen?
Sorry voor het extreem lange verhaal trouwens..

**Geplaatst**: 07-01-18 14:39

Re: Waardeloos voelen

Geplaatst: 07-01-18 14:39

Jeetje TS, wat rot dat je je zo voelt.
Wat ik vooral ernstig vind is dat je niet bij je moeder terecht kunt, terwijl dat normaal gesproken de persoon is die het dichtste bij je staat. Zeker met haar baan zou ze moeten weten wat jij nu nodig hebt.
Is er nog een vader in het verhaal? Kun je daar misschien terecht?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-01-18 14:51

Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-18 14:51

Cayenne schreef:
Jeetje TS, wat rot dat je je zo voelt.
Wat ik vooral ernstig vind is dat je niet bij je moeder terecht kunt, terwijl dat normaal gesproken de persoon is die het dichtste bij je staat. Zeker met haar baan zou ze moeten weten wat jij nu nodig hebt.
Is er nog een vader in het verhaal? Kun je daar misschien terecht?

Vader is niet in het beeld. Nooit geweest ook, en zal de komende tijd ook niet komen. Niet vanuit mij..
De relatie tussen mijn moeder en mij is trouwens niet altijd slecht, maar ik vind het wel prettiger als zij een weekendje weg is bijvoorbeeld. Meestal als ze terug is begint de ruzie weer om iets doms..

**Geplaatst**: 07-01-18 14:54

Geplaatst: 07-01-18 14:54

Het is net alsof ik dit zelf geschreven heb een paar jaar terug, afgezien van de dysthyme stoornis. Ik was klaar met de havo en wist niet wat ik moest. Mijn moeder is er nog steeds heilig van overtuigd dat ik met mijn benen wijd in de goot beland ondanks dat ik de hoogste cijfers van de klas heb zonder te leren (HBO). Ze noemt me dan ook nog steeds verschillende namen die niet door de bokt filter heen komen. Ik dacht ook dat ik vast zat, zag geen uitweg meer.
Toch ben ik er uit gekomen, woon ik nu op mezelf en volg een studie waar ik wat aan heb, en heb een prachtig toekomstbeeld voor me.
Ten eerste, hoe zie jij je toekomst voor je? Heb je iets om voor te leven? Zolang je de wil niet hebt om beter te worden kan niemand je helpen. Je zult eerst de wil moeten hebben om uit dat zwarte gat te stappen. Maak een plan hoe je naar dat toekomstbeeld toe kunt leven.
Daarna wat voor mij erg hielp, was wanneer je weer in zo'n zwart gat beland dat je alleen maar wilt huilen en doemdenken: Zet een liedje KEIHARD op, en ga dansen, springen, gek doen. Hoe weinig zin je er ook in hebt, het gaat erom dat je jezelf uit dat eerste zwarte puntje trekt. Het heeft mij heel veel tijd gekost om daadwerkelijk tot dat punt te komen om een liedje op te zetten, maar als je eenmaal aan het dansen bent voel je die zwarte deken vanzelf afglijden. Als je op dat punt bent zoek je een manier om met je gevoelens om te gaan. Voor mij werkte het om een film te kijken of te gaan sporten, maar dat is ieder voor zich.
Het is een lange weg en het heeft mij 6 jaar gekost om uit dat zwarte gat te kruipen en weer een lichtpuntje in de verte te kunnen zien.
Het huis uit gaan is wel de grootste stap voor mij geweest. Weg uit die negativiteit, een plek waar ik me veilig voel en mezelf kan zijn. Een plek waar ik een bord op tafel kan laten staan zonder voor de meest verschrikkelijke dingen uitgemaakt te worden. Ik ben wel alleen soms, maar dat is iets wat je zelf in de hand hebt.
Je volgt een studie dus heb je een studiefinanciering? Meld je aan bij een woningcorporatie bij jou in de buurt en ga punten sparen. Onder de 23 kun je alleen huurtoeslag krijgen als jouw huur onder 403 (?) euro ligt. Dat moet in Enschede wel te doen zijn. Betaalt je moeder jouw studie of doe je dat zelf? Met een maximale lening, aanvullende beurs en huurtoeslag kan ik redelijk goed rondkomen zonder werk.

**Geplaatst**: 07-01-18 14:59

Geplaatst: 07-01-18 14:59

Ik wil je sterkte wensen en ik hoop van harte dat ook jij je weer gelukkig gaat voelen.
Is het een idee om zodra je bij de GGZ terecht kan hier ook samen met je moeder heen te gaan? Het kan goed helpen om samen met je moeder met iemand te gaan praten die er voor kan zorgen dat jullie elkaar beter leren begrijpen en het thuis fijner wordt voor zowel jou als voor je moeder. Een fijn thuis is een heel belangrijk begin. Verder zou ik inderdaad wachten met gaan werken. Eerst maar even rust bij jezelf creëren en aan jezelf gaan werken, voordat je nog meer hooi op je vork neemt.
Ik wil je veel succes wensen en weet dat er altijd een luisterend oor voor je is ergens.

**Geplaatst**: 07-01-18 15:07

Geplaatst: 07-01-18 15:07

Allereerst, je bent niet alleen, en er is verbetering mogelijk!
Ik heb dezelfde diagnose, bij mij begon het rond mijn 14e en de kans op dubbele depressies is ook hier eigenlijk vrijwel altijd aanwezig. Heb dat tot nu toe 2x gehad (mogelijk vergelijkbaar met waar jij nu doorheen gaat, want het klinkt heftig wat je schrijft. Onderschat je gevoelens niet, deze mogen er gewoon zijn! en als ze poedersuiker zijn dan is het niet aan de ander om te zeggen dat het niet zo is!) en ja, het IS klote, echt. Mensen die zeggen dat je je aanstelt die mogen van geluk spreken dat ze simpelweg niet weten wat het is... en dat zeg ik tegenwoordig ook gewoon zo tegen mensen, dat ik BLIJ ben voor ze dat ze dit niet hebben. Aangevuld met: 'Zo hoe ik mij voel, dat wens ik mijn ergste vijand niet toe. Ik snap dat je niet begrijpt wat er in mij om gaat, en ik hoop oprecht dat je het nooit mee zult maken. Ik ben enkel al blij met wat begrip, en dat je accepteerd dat ik mijn limieten heb die lichamelijk NIET aan mij te zien zijn'.

Je verhaal over werken is zó herkenbaar ook, stemmingswisselingen en angst zijn hier ook ruim aanwezig. Werken lukt mij al 9 jaar niet meer, ik doe enkel nog vrijwilligerswerk. Ik heb vergeleken met jou meer jaren ervaring inmiddels, ik kan je noemen wat ik zoal gedaan heb, wat ik nog dagelijks kan en wat niet, maar als je dat wilt weten doe ik dat via pb en niet hier waar de hele wereld het kan lezen. Wat ik je WEL absoluut wil meegeven, is dat je het heel goed doet dat je voor jezelf professionele hulp ingeschakeld hebt. Mijn enige tip daar, is dat je heel goed in de gaten houdt dat het met jou goed gaat, dat jij je daar veilig voelt. Als het een plek is waar je moeder ook veel zit, en je voorziet dat dat problemen gaat geven, overweeg dan een andere locatie. Je zit er niet om je moeder een plezier te doen, het gaat erom dat jij je veilig voelt om te praten zodat JIJ verder kan met jouw leven, en dat je handvaten krijgt zodat het allemaal wat makkelijker en vooral prettiger verloopt.

Depressies zijn overigens tijdelijk en mogelijk langduring, dysthyme stoornis is chronisch

**Geplaatst**: 07-01-18 15:46

Re: Waardeloos voelen

Geplaatst: 07-01-18 15:46

Lieve, lieve, lieve 'sterreke98',
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen ..
Ik snap dat je je zo voelt maaaaar je bent niet waardeloos,
ik heb trots op je dat je het hier hebt gedeeld en dat je hulp hebt gezocht!

Ps. Ik ben echt blij dat je een opleiding hebt gevonden die je echt leuk vind!

**Geplaatst**: 07-01-18 16:10

Geplaatst: 07-01-18 16:10

sterreke98 schreef:
Ik ben zo'n 1.5 jaar geleden gediagnosticeerd met dysthyme stoornis, beter bekend als langdurige depressie. Daarnaast ook nog een zware depressie. Wat hiervoor de aanleiding is, is voor mij niet bekend. De kans is namelijk groot dat ik er al jaren mee rondloop. Mede omdat ik me eigenlijk niet kan herinneren wanneer ik me voor een langere tijd echt gelukkig gevoeld heb.

Ik ben ingeschreven bij een GGZ instelling voor stemming en angst, maar het intakegesprek kan niet eerder dan 1 maart, dus dit duurt nog even.

...het is ook om uit je vel te springen: wel een zware depressie - maar na de diagnose nog een fikse tijd wachten.

En de diagnose wordt doorgaans gesteld aan de hand van een turflijst.
...veel mensen worden depressief tijdens of na een periode met veel stress. Al dan niet omdat hun bijnieren uitgeput zijn. Of omdat er sprake van trauma is.

Hoe kijk jij in dit licht tegen de diagnose aan?

Citaat:
Zoals in de titel staat: Ik voel me waardeloos. Ik heb het gevoel dat ik niet slechter kan zijn dat ik al ben en daardoor wil ik soms heel graag mijzelf naar de kl*te helpen. Deze stap zou ik niet nemen, maar soms lijkt het heel erg aantrekkelijk..
Ik voel me zo ontzettend waardeloos dat ik eigenlijk graag op een trein zou willen stappen, nooit meer terug hoef te komen en mijn leven opnieuw kan beginnen.

Hm - op die trein stappen en elders opnieuw beginnen: je kunt beslist stommere dingen doen/denken!!

Wat zou je willen?
("Zo niet" - en terecht!! Maar wat wel...?)

Citaat:
In ieder geval weet ik dat ik het gewoon niet leuk vind om zo door te gaan zoals mijn leven nu gaat. Mijn leven geeft me zoveel onzekerheid, verandering en stress dat ik soms nog net niet gillend gek word.

Je schrijft over eenzaamheid, een moeder die het beter weet, mensen die zich op de verkeerde manier zorgen over jou maken en weinig vriendschappen en aansluiting bij je klasgenoten - ...nog andere dingen...?

Citaat:
De meeste mensen waar ik mee omga weten eigenlijk weinig, of niks van mijn psychische toestand af. Ik ben nogal een aanwezig type met een uitgesproken mening).Dit mede omdat ik bang ben dat mensen of teveel zorgen om me gaan maken, of omdat ik het gevoel heb dat ik niet serieus genomen word. Dat ik me niet zo moet aanstellen en gewoon door moet gaan.

Ken je de krert 'overcompensatie'?
...dat is vermoeiend en juist wie depressief is, kan de stress van overcompensatie er niet bij hebben- dus dit kan als een neerwaartse spiraal gaan werken.

Citaat:
Maar volgens haar had ik geen recht van spreken en moest ik me niet zo aanstellen. Dit was de druppel voor mij en toen heb ik boos het contact verbroken.

...first walk some miles in my shoes - then you may judge.
Balen dat mensen zo reageren maar het contact verbreken heeft beslist zin.

Citaat:
Ik woon dus samen met mijn moeder, en onze relatie is heel wisselend. Eigenlijk hebben we vaak ruzie/meningsverschillen waardoor mijn thuissituatie niet heel gezond is. Ze verdenkt mij ervan dat ik een eetstoornis heb, niet gezond met mensen om kan gaan en ze denkt dat ik ga stoppen met mijn opleiding, ze vind het onzin dat ik niet werk en wel leen vanuit DUO.(...)
Mijn moeder is maatschappelijk werker, waardoor ze dus denkt te weten wat er in mij omgaat (...)
Het jammere is alleen dat ze me heel slecht laat voelen. Ik krijg nog meer het idee dat ik waardeloos ben, niks waard ben voor anderen, ongezond ben, een slecht persoon ben en dat ik me niet zo moet aanstellen. En ze heeft het liefst dat ik per direct het huis uit ga omdat (ik quote) "haar het leven zuur maak en een asociaal persoon ben".

....Hopelijk is ze op haar werk een prima kracht, maar tja - met je eigen dochter is het altijd veel en veeeel lastiger dan met een client!!!

Citaat:
Je zou dan denken, dan ga je het huis toch mooi uit? Daar ligt dus een probleem.. Dan kan ik niet, financieel niet, persoonlijk niet. Ik denk dat ik gillend gek word. Voor een langere tijd alleen zijn kan ik niet, met meerdere personen kan ik ook niet, dan krijg ik teveel drukte aan mijn hoofd.

...stress maakt, dat je zintuigen wagenwijd open gaan - dat maakt het lastig.
En het zou fijn zijn als je wel op de een of andere manier het huis uit kon en opnieuw ergens beginnen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-01-18 20:21

Re: Waardeloos voelen

Geplaatst door de TopicStarter : 07-01-18 20:21

Lieve allemaal! Dankjulliewel dat jullie de tijd genomen hebben om te lezen en zelfs te antwoorden

Ik ga even lezen en dan probeer ik jullie zo goed mogelijk te beantwoorden.

Veel liefs,

Sterre

**Geplaatst**: 09-01-18 13:03

Re: Waardeloos voelen

Geplaatst: 09-01-18 13:03

Ik heb gedeeltelijk dezelfde diagnose als jij, en je verhaal is heel herkenbaar. Ik heb ook een dystyme stoornis en ADD en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. En mogelijk ook ASS, maar dat is nog niet gediagnosticeerd (maar ik heb een zoontje met klassiek autisme, dus de mogelijkheid bestaat dat ik het ook heb).
Hier heb ik verder geen last van wachttijden bij de GGZ, maar misschien komt dat omdat ik al jaren onder behandeling ben.
Wat jij schrijft over werken naast je opleiding herken ik ook. Dat heb ik ook nooit gekund. Na mijn opleiding ben ik wel gaan werken, maar ik liep steeds vast waardoor ik ziek werd. Inmiddels ben ik volledig arbeidsongeschikt omdat ik van kleins af aan altijd op mijn tenen heb moeten lopen.

Mijn tips zijn: zorg voor een juiste diagnose en blijf daarvoor knokken. Bij mij heeft het zo'n 30 jaar geduurd voordat ik mijn diagnose had. Waardoor ik ook nooit de juiste therapie heb gekregen.
En probeer je moeder erbij te betrekken zodat ze je serieus neemt.
Veel sterkte.

**Geplaatst**: 09-01-18 13:15

Re: Waardeloos voelen

Geplaatst: 09-01-18 13:15

Kun je toch nagaan- dit is een van de best veel topics over iemand die zich klote voelt. Wat zijn er veel bokkers die dapper genoeg zijn hun verhaal te delen! Wat goed!

Gelukkig blijkt Bokt naast een paardenforum dus ook een goede uitlaatklep voor mensen die met zichzelf in de knoop zitten en/of met een depressie kampen.

Sterre, je bent goed bezig. Je maakt je kenbaar, je laat horen hoe het met je gaat.

Je moeder is een professional, en net zoals veel professionals, maakt zij een professionele afweging en legt je die voor. Het lijkt me echter dat je dat niet helemaal goed kunt gebruiken, vaak heb je gewoon je mamma nodig om er voor je te zijn en je te zeggen dat het allemaal goed komt en dat je enorm belangrijk bent.

Relaties verbreken die kwalijk zijn, is een grote stap, en soms moet die gemaakt worden. Zeker bij een depressie (burn out misschien ook? Uitgeputte bijnieren?) draag je een hoop ballast mee. Die van het masker dat je op wilt houden/ moet houden voor de buitenwereld, mensen die niet met je omstandigheden om kunnen gaan, en simpelweg je verhaal niet kwijt kunnen.

Je diagnose is gesteld, er is hulp onderweg...maar de állergrootste hulp ben jij zelf. Jij bent degene die aan kan geven hoe je je voelt, en die probeert hulp te krijgen- iets te doen. Daarnaast komen je naasten, en misschien zelfs wij- vreemden die om je geven.

Je bent goed bezig wijffie!