Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 27-12-17 12:45

Moeder met intens verdriet....

Geplaatst door de TopicStarter: 27-12-17 12:45

Het is blijkbaar de tijd voor SA's, maar ook dit is een GGK SA. Mocht je me denken te herkennen, stuur gerust een pb, maar liever geen opmerkingen in dit topic.

Vorige week heeft mijn moeder haar beste vriendin begraven. De vriendin waar ze elke week mee ging wandelen, koffie drinken en alle dagelijkse beslommeringen mee besprak. De vriendin waarmee ze op vakantie ging en zo veel andere dingen deed, die de meeste mensen met hun partner doen. Dit overlijden heeft uiteraard een forse impact op haar, het verdriet is begrijpelijkerwijs erg groot. Alleen.... ik kan en wil niet degene zijn die haar hierin opvangt.....

Ik heb het gevoel dat ik mijn moeder in de steek laat, ze heeft best de nodige sociale contacten en activiteiten, maar het meeste blijft oppervlakkig. Na het overlijden van haar partner 7 jaar geleden, moest ze uit een heel diep dal klimmen. Daar heb ik haar bij geholpen, ik heb gedaan wat ik kon, als ze 's nachts bij mijn bed stond omdat ze niet kon stoppen met huilen en in wezen niet verder wou met leven, bleef ik bij haar. Maar ik kan dat niet nog een keer. Ik wil mijn moeder niet kwijt, maar ik moet voor mezelf kiezen.

Ik ben zelf de laatste maanden hard bezig dingen op te ruimen. Eén daarvan is onze verwrongen moeder-dochter verhouding, die ontstaan is ten gevolge van alle traumatische gebeurtenissen in mijn jeugd. Ik wil mijn moeders kind zijn, niet haar semi-kind-partner, wat alle vier haar kinderen gedurende onze jeugd geweest geworden. Ik heb haar als moeder nodig, en als zij dat niet kan is dat oké en zeker op dit moment volledig begrijpelijk, maar ik wil niet weer in die andere rol geduwd worden.

Iedereen in haar omgeving gaat er vanuit dat ik haar wel opvang, dat ze gelukkig niet alleen is. Ik vind het moeilijk om hier over te praten, ik schaam me dat ik mijn moeder niet wil/kan helpen en bovendien vind ik het behoorlijk gemeen van mezelf dat ik dat niet wil/kan. Zo makkelijk en leuk is mijn moeders leven ook niet geweest. Ik wéét hoe intens haar verdriet is, ik wéét dat er dagen zijn dat ze haar bed niet uit komt. Ze is gevoelig voor depressies en ik zie haar wegzinken. En met alles wat er in haar leven gebeurt is, begrijp ik haar volkomen. Ik zou het zelfs begrijpen als ze daadwerkelijk niet meer verder wil....
Dus ondanks dat ik zelf in een pijnlijke groeistuip zit en eigenlijk gewoon mijn moeder nodig heb, besef ik me dat zij hier degene is met dit grote verdriet, niet ik, hoe hard ik zelf naar troost hunker.

Ik zou haar naar de huisarts sturen en zelf ook zonder meer gaan, ware het niet dat hij de hele komende week op vakantie is. De eerste mogelijkheid daarvoor zou op zijn vroegst begin januari zijn en dat is mij veel te ver weg.

Ik weet niet hoe ik haar kan helpen zonder mezelf te kort te doen. Hoe werkt zoiets in een gezonde(re) moeder-dochter-relatie?????

Dit is een GGK SA

**Geplaatst:** 27-12-17 12:49

Re: Moeder met intens verdriet....

Geplaatst: 27-12-17 12:49

Allereerst; sterkte!

Iedere huisarts moet een waarnemer regelen als hij/zij op vakantie is. Ik zou daar beginnen.... wie weet kan deze jullie al doorverwijzen!

Daarnaast zou ik ondanks haar verdriet je grenzen uitspreken. Haar verdriet niet afwijzen, maar zeggen dat ze hulp moet zoeken buiten jou!

If you act like you've only got fifteen minutes, it'll take all day. Act like you've got all day and it'll take fifteen minutes.

**Geplaatst:** 27-12-17 12:56

Geplaatst: 27-12-17 12:56

Voor wat betreft een gezonde moeder-dochter relatie kan ik je niet veel verder helpen want ik zit eigenlijk in het zelfde schuitje wat dat betreft als jij. En dat je in elk geval inziet dat de verhoudingen scheef zijn, is al heel wat. En dat is niet hoe het moet zijn en dus heel zwaar. En het is aan jou om te bepalen hoeveel je hebben kan, dat kan niemand anders voor jou doen. Loslaten is heel moeilijk, maar soms ook noodzakelijk. Het lijkt er in jouw verhaal eerlijk gezegd op alsof jouw moeder misschien ook wel wat professionele hulp kan gebruiken, en daar zou je haar eventueel misschien wel bij kunnen helpen. Ik denk namelijk wel enkele dingen die je aankaart over je moeder te herkennen en bij mijn moeder is het pas goed fout gegaan na het overlijden van mijn vader waar ze erg aan hing, en heeft het veel bloed-zweet en tranen en voor mij en mijn zus heel veel energie gekost om de juiste hulp in te schakelen. Huisarts is een goede eerste stap, als het niet anders kan dan maar in januari. Beter laat dan nooit, volg je gevoel zo veel mogelijk!

Houden van is soms ook loslaten.......
http://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=151&t=1375384

**Geplaatst:** 27-12-17 12:59

Geplaatst: 27-12-17 12:59

Wat enorm herkenbaar!!!!!
Het lijkt wel of ik mezelf zie schrijven.

Ik heb ook al vanaf kleine bruintje voor mijn moeder gezorgd ipv andersom. (ook nog andere dingen maar die zijn hier nu niet van toepassing)
En mijn moeder is haar hele leven al labiel met tijden en dan kwam alles weer op mijn bordje.
Tot een paar jaar terug ik dat niet meer kon en zelf er aan onderdoor ging. En zelf hulp heb gezocht en nog heb voor een jeugd, maar ook een leven daarna dat totaal niet hoorde te zijn zoals het in normale gezinnen is.
Vanaf toen ging het ook wel redelijk.
Maar ook helaas dit jaar door ziek worden van mijn moeder kwam het weer op mij aan. En dat heeft me zo hard geraakt. Precies zoals jij al beschrijft. Natuurlijk wil je je moeder helpen en keihard roept je gevoel, neee!!! niet weer, dat gaat niet.
Ik heb toch echt wel duidelijke grenzen aangeven. Ik help wel, maar wel maar wel hoe het voor mij nog ruim te doen is.
Eerst was ik zo ongever haar psycholoog, heb nu ook aangegeven, nooit meer. En door dat zo duidelijk aan te geven nemen artsen enz in de omgeving dat ook wel op. Die hebben toch direct in de gaten dat er meer speelt vanuit eerder.
Dus ook voor jou, ben er, maar in de mate die jij aan kunt. Niemand heeft er wat aan als jij er aan onderdoor gaat.

sterkte.

&if=1 zet dit achter een url en zie alleen de foto's in een topic.

**Geplaatst:** 27-12-17 13:06

Geplaatst: 27-12-17 13:06

First things first: :(:)

Ik herken veel in je posting.
Ook ik heb een moeder gehad die mij nodig had als 'steuntje'. Ik moest haar helpen als klein kind, terwijl zij 'het meisje Janneke' in de steek liet. Mijn moeder had ook haar portie in het leven wel gekregen, ik gun haar ook gewoon steun - maar ik had toch liever een moeder gehad.

Het is alleen maar hartstikke goed om die verwrongen moeder-dochter relatie op te ruimen...!
En bot en grof gesteld is ďit een mooie test case.
...en ik geloof grif dat je je nu fiks onder druk voelt staan!!!

Ik herken de schaamte, het jezelf gemeen vinden - en dat mensen het maar aannemen, dat jij het wel op zal knappen...
'"De mensen" weten niet beter...'
Woon jij bij haar? Zo ja, dat maakt het ook lastiger.
Maar kraak jezelf niet af...! Je hebt als mens recht op die ruimte!
Je hebt het recht om manipulatie en verwrongen relaties te weigeren. Je hoeft je nergens in te laten 'wringen' wat niet past....!
Je moeder is in principe een volwassen vrouw en kan geacht worden om haar eigen crises (...dat dit een crisis is geloof ik grif...) te handelen. Lukt haar dit niet, dan is de gebruikelijke manier: om steun vragen, waarbij mensen ja of nee kunnen zeggen. Geen impliciete tentakels 'ik ben toch je moeder (=wat ben je voor monster als je niet doet wat ik zeg)'.

En van een afstandje gezegd:
(ik heb inmiddels die afstand tot mijn moeder - en ik sta op afstand van jou)
...ergens is het ook sneu: die moeder van mij douwde met haar onmogelijke gedrag allerlei andere mensen weg, en 'greep' in onmacht naar mij. Zodat ik ook zodra dat kon benen maakte - had ze niemand meer voor als de volgorde crisis zich aandiende...
Voor alle duidelijkheid: hoe sneu ook, het is haar eigen 'pakkie-an' en het hoort niet op jouw bord terecht te komen!!!

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

**Geplaatst:** 27-12-17 13:11

Geplaatst: 27-12-17 13:11

Hoe is het contact tussen jou en je broers en zussen, en tussen haar en je broers en zussen?
Praten jullie over wat er nu speelt met je moeder, en hoe jullie elkaar daarin kunnen steunen?
Is er misschien een mogelijkheid om allemaal een beetje aanwezig te zijn voor mentale steun voor je moeder?

(Niet iedereen zal even dichtbij wonen, maar er is ook telefoon en e-mail. Je kunt niet redelijkerwijs verwachten dat het kind dat fysiek het dichtstbij woont alle steun moet geven)

Vraag bij het gesprek bij de huisarts of zijn vervanger eens naar de opties en effectiviteit (in deze situatie) van een rouw/lotgenotengroep, naast eventueel een psycholoog. Je moeder kan zeker steun zoeken bij haar kinderen, maar het is oneerlijk om te verwachten dat deze alle steun geven, gezien de achtergrond.

**Geplaatst:** 27-12-17 13:27

Geplaatst: 27-12-17 13:27

Je zou eens kunnen kijken of er bij jullie in de omgeving een organisatie zit die rouwbegeleiding doet of kijken naar opties voor maatschappelijk werk, dat is vaak wat vlotter opgestart dan een psycholoog en dan heb je vast wat houvast. Die laatste kun je zelf ook terug voor hulp om door de nu ontstane situatie heen te komen zonder weer in hetzelfde rollenpatroon te vervallen. En inderdaad alvast de vervangende huisarts bellen kan helemaal geen kwaad en geef dan heel duidelijk aan dat je in het verleden als rouwbegeleider, maatschappelijk werkster en psycholoog voor je moeder bent geweest en dit niet nog eens aankunt.

Ik vind het heel begrijpelijk dat je niet weer in die rol kunt en wilt stappen. Het is prima om je moeder wat steun te geven, af en toe een luisterend oor, een keertje koken oid, maar het moet niet heel jouw leven gaan beheersen.

Wat denk ik het moeilijkste is, maar wel noodzakelijk, is toch ook bij je moeder én omgeving aangeven dat jij niet de aangewezen persoon bent om je moeder op te vangen. Niet op de manier als toen je vader overleed en dat zij dus ook hun steentje zullen moeten bijdragen.

Dit is een hele lastige periode helaas qua hulpverlening, je zou kunnen kijken of je voor nu bij stichting korrelatie aan de bel kunt trekken (https://www.korrelatie.nl/), die hebben ook rouwverwerking in hun 'pakket' en kunnen je wellicht alvast adviseren, ze zijn ook via what's app te bereiken, las ik op de site.

'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan ~ Pippi Langkous

**Geplaatst door de TopicStarter:** 27-12-17 14:55

Geplaatst door de TopicStarter: 27-12-17 14:55

Wauw, wat een reacties al... ik ben er even stil van. Fijn dat mensen het herkennen.

Wat betreft vervanging van huisarts, die is er uiteraard, maar dat is echt een ongevoelige kwal van een vent is. No way dat ik daar met deze problemen aanklop. Bovendien kent onze eigen huisarts het hele verhaal, dat praat gewoon makkelijker. En ik weet ook dat als ik volgende week op de eerste dag dat ze open zijn bel met dit probleem, er onmiddellijk ruim tijd ingepland word. Dat is me het wachten wel waard, hoe vervelend het nu ook even uitkomt.

Het probleem met professionele hulp is dat wij eigenlijk allebei niet het idee hebben daar nog wat aan te hebben. Vanaf mijn vroegste jeugd is er hulp geweest, voor ons alle vijf, maar in het beste geval hielp het weinig en in sommige gevallen heeft het de situatie zelfs slechter gemaakt. Medicatie tegen de depressies heeft mijn moeder wel, maar ik vermoed dat ik haar niet kan overhalen naar een psycholoog te gaan. Lotgenotengroep en korrelatie ga ik naar kijken, misschien dat dat iets is. Is toch een andere insteek. Maar bovenal is mijn moeder inmiddels de 70 voorbij en het vechten simpelweg moe.....

De verhoudingen met de andere kinderen zijn vanuit onze jeugd eveneens behoorlijk verstoord. Bij hun kan ik voor mezelf sowieso niet aankloppen. Daarnaast zijn twee ervan zelf ernstig ziek. Misschien dat ze zouden willen, maar ze kunnen simpelweg niet. En ik woon weliswaar niet bij mijn moeder in huis, maar wel zo goed als naast de deur. Als ik zie dat de hele dag de gordijnen niet open gaan, breekt toch mijn hart......

Ik weet eigenlijk niet wat mijn moeder zelf van mij verwacht.... De verhoudingen zijn gewoon zo gegroeid, als je als moeder op een gegeven moment zo machteloos bent en alleen staat is het niet te voorkomen dat je kinderen dat op een gegeven moment zien. En het laatste wat je als kind wilt, is je moeder zien huilen. Misschien is dat toch een eerste stap voor nu, vragen wat ze van mij verwacht. Is het 'alleen' nog aan mij om uit te vinden wat ik wel en niet kan geven.

Dank jullie wel, zo schrijvende weg ontstaat er toch wat helderheid in mijn hoofd.

Edit: om verwarring te voorkomen: De partner die 7 jaar geleden overleed, was niet mijn vader. Mijn vader is al eerder overleden en was een groot onderdeel van de problemen en trauma's

Dit is een GGK SA

**Geplaatst:** 27-12-17 15:06

Re: Moeder met intens verdriet....

Geplaatst: 27-12-17 15:06

Zo, wat ongelofelijk herkenbaar is dit zeg. De tweestrijd tussen voor je ouder willen zorgen en kind willen zijn is echt heel erg lastig, maar het is goed dat je al aangeeft dat je voor jezelf wilt kiezen. Ik vond/vind het vooral lastig om te bepalen wanneer ik weg ga, dus wanneer ik tijd voor mezelf neem in plaats van mijn energie te delen met mijn ouders. Misschien werkt dat voor jou dus ook als oplossing voor de korte termijn: streng met jezelf maar ook met je moeder tijdstippen afspreken waarop ze bij jou kan aankloppen en wanneer je tijd met haar doorbrengt. Wilt ze graag elke avond om 20:00 even een rondje wandelen? Als jij daar ook voor open staat kan je dat prima afspreken. Maar dan ben je om 21:00 weer thuis en dan mag ze je ook niet appen of bellen of aankloppen om te vragen of je nog iets wilt ondernemen.

Het klinkt zo hard en kinderachtig maar je blijft wel het kind in deze situatie, hoe scheef de situatie ook is. Je hebt je eigen dingen aan je hoofd en er voor je moeder zijn en haar willen ondersteunen hoeven niet te betekenen dat je er zelf aan onderdoor gaat.
Als ze de drempel voor de psycholoog te hoog vindt, is het dan een idee om de huisarts te vragen naar de praktijkondersteuner? Dat is een stuk laagdrempeliger dan een psychologenpraktijk binnenlopen, maar het is wel een erkende psycholoog.

**Geplaatst:** 27-12-17 15:10

Re: Moeder met intens verdriet....

Geplaatst: 27-12-17 15:10

Mijn moeder wil ook nooit naar hulpverleners. Die kunnen niets zegt ze dan.
Maar een eigen dochter zwaar belasten is in haar ogen wel heel normaal.

Hulp moet bij je passen, ik heb ook nu pas iemand gevonden waarvan ik zeg, ja dat is wat voor mij.
Ook om om te gaan met de dingen uit het verleden die nu nog steeds een invloed hebben.

&if=1 zet dit achter een url en zie alleen de foto's in een topic.

**Geplaatst:** 27-12-17 20:55

Geplaatst: 27-12-17 20:55

BlueWorld schreef:
Wauw, wat een reacties al... ik ben er even stil van. Fijn dat mensen het herkennen.

....fijn!

Citaat:
Bovendien kent onze eigen huisarts het hele verhaal, dat praat gewoon makkelijker. En ik weet ook dat als ik volgende week op de eerste dag dat ze open zijn bel met dit probleem, er onmiddellijk ruim tijd ingepland word. Dat is me het wachten wel waard, hoe vervelend het nu ook even uitkomt.

...dat snijdt hout!

Citaat:
Het probleem met professionele hulp is dat wij eigenlijk allebei niet het idee hebben daar nog wat aan te hebben. Vanaf mijn vroegste jeugd is er hulp geweest, voor ons alle vijf, maar in het beste geval hielp het weinig en in sommige gevallen heeft het de situatie zelfs slechter gemaakt. Medicatie tegen de depressies heeft mijn moeder wel, maar ik vermoed dat ik haar niet kan overhalen naar een psycholoog te gaan. Lotgenotengroep en korrelatie ga ik naar kijken, misschien dat dat iets is. Is toch een andere insteek. Maar bovenal is mijn moeder inmiddels de 70 voorbij en het vechten simpelweg moe.....

...uiteraard heb ik makkelijk praten, maar: niet invullen!
Niet voor je moeder.
En niet voor de hulp.

Niet alle hulp is gericht op 'u moet er tegen in!' Rouwtherapie is ook: ruimte krijgen om te huilen.
En er zijn ook mensen (al dan niet: psycholoog, maatschappelijk werkster etc., of gewoon de dominee) die oudere mensen begeleiden bij zoiets als de balans van het leven opmaken. Wat ging er goed, en wat - zo te horen nogal een boel - ging er fout?

Citaat:
De verhoudingen met de andere kinderen zijn vanuit onze jeugd eveneens behoorlijk verstoord. Bij hun kan ik voor mezelf sowieso niet aankloppen. Daarnaast zijn twee ervan zelf ernstig ziek. Misschien dat ze zouden willen, maar ze kunnen simpelweg niet.

Ik hoop dat je goed contact voelt met hen, maar zij hebben het ook niet makkelijk!

Citaat:
En ik woon weliswaar niet bij mijn moeder in huis, maar wel zo goed als naast de deur. Als ik zie dat de hele dag de gordijnen niet open gaan, breekt toch mijn hart......

Ja - het blijft toch je moeder.
Maar idd: vraag wat ze wil en onderhandel en stel grenzen!

Citaat:
Ik weet eigenlijk niet wat mijn moeder zelf van mij verwacht.... De verhoudingen zijn gewoon zo gegroeid, als je als moeder op een gegeven moment zo machteloos bent en alleen staat is het niet te voorkomen dat je kinderen dat op een gegeven moment zien. En het laatste wat je als kind wilt, is je moeder zien huilen. Misschien is dat toch een eerste stap voor nu, vragen wat ze van mij verwacht. Is het 'alleen' nog aan mij om uit te vinden wat ik wel en niet kan geven.

Dank jullie wel, zo schrijvende weg ontstaat er toch wat helderheid in mijn hoofd.

Edit: om verwarring te voorkomen: De partner die 7 jaar geleden overleed, was niet mijn vader. Mijn vader is al eerder overleden en was een groot onderdeel van de problemen en trauma's

Ja, dat is je loyaliteit: je wil je moeder gelukkig maken. En het kan heel zwaar zijn: als kind begin je weinig tegen een depressie.
Mijn vader is ook vrij vroeg gestorven, en mijn rouwproces kon er botweg niet zijn omdat mijn moeder alle aandacht opeiste.

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

**Geplaatst door de TopicStarter:** 01-01-18 18:01

Geplaatst door de TopicStarter: 01-01-18 18:01

Vanmiddag dan toch het gesprek met mijn moeder gevoerd, ik was er even klaar mee.

Mijn zus, een van degenen die ziek is, heeft een paar dagen bij mijn moeder gelogeerd en zoals altijd, is dat behoorlijk confronterend. Ze gaat duidelijk achteruit en na het overlijden van haar vriend vorige maand, is dat alleen maar versneld.....

Ik heb mijn best gedaan om braaf op te zitten en pootjes te geven, omdat ik weet dat ik mijn moeder ernstig verdriet doe als ik wegblijf omdat mijn zus er is. Dus toch geprobeerd oud en nieuw daar te zijn, maar me ook veel teruggetrokken in mijn eigen huis. En eerlijk, oud en nieuw in mijn eentje was echt wel aantrekkelijker geweest dan dit.

Vandaag samen met mijn moeder haar weer weggebracht en ze is nog niet weg, of mijn moeder barst in tranen uit. In de auto, met alleen mij.... Ik snap best dat ze zich groot gehouden heeft voor mijn zus, maar vervolgens zit ik er dus weer mee. En ik wou niet en kon niet. Dus we hebben een heel stuk zwijgend in de auto gezeten, waarbij ik best merk dat mijn gebrek aan reactie mijn moeder nog meer verdriet doet. Ze wil zo graag praten en van mij kreeg ze gewoon geen of amper reactie. En uiteindelijk, met de moed der wanhoop, heb ik haar aangegeven dat ik dit wel heel lastig vind. Dat ik het heel verdrietig voor haar vind, maar dat ik nu niet degene kan zijn die haar opvangt.....

Nou ja, lang verhaal kort, ze vind het erg verdrietig maar begrijpt het wel. En dat is het dan eigenlijk. Thuis aangekomen is ze naar bed gegaan, ik ben net even bij haar wezen kijken, maar het is een en al verdriet. En het enige wat ik kan denken is 'NEEE!!! Niet doen!!'

Doe het nou niet, leg het nou niet bij mij neer. Maar ja, als de tranen eenmaal stromen, hou ze dan maar tegen.

Ik ben weg gegaan... Ik heb het zo goed mogelijk kort aangehoord, gepakt wat ik kwam halen en vertrokken..... Mijn moeder vroeg nog of ik vanavond nog kwam borrelen en ik weet dat ze dan echt haar best doet om het gezellig te maken, maar ik heb helemaal geen zin om te borrelen. Ik wil niet.... en dat heb ik dus ook aangegeven.

En nu, nu zit ik alleen thuis en voel ik me nog rotter. Wetende dat mijn moeder daar zit, in tranen, met nog meer verdriet om wat ik doe..... Wat een k*tzooi...

Dit is een GGK SA

**Geplaatst:** 02-01-18 01:02

Geplaatst: 02-01-18 01:02

Lieve BlueWorld, je bent een topper. Gaat het een beetje met je vanavond?
Dapper dat je zo worsteld tussen haar en jezelf.

Heb je al plannen ivm actie ondernemen voor iets van korrelatie of een vrijwilligster zoeken voor haar? In iedere gemeente zijn dat soort sociale praktijken op touw gezet. Daarnaast heeft het Rode kruis ook vrijwilligers hiervoor. Misschien is het nog een goed idee om de plaatselijke Rode Kruis vereniging morgen eens te contacten. Bel ze gewoon maar eens op.

Hou je taai!

Niet banketstaaf maar poetsen.

**Geplaatst:** 02-01-18 01:09

Re: Moeder met intens verdriet....

Geplaatst: 02-01-18 01:09

Moeilijk hoor, heel begrijpelijk dat je je niet in de rol van hulpverlener wilt plaatsen, je bent haar dochter. Waarschijnlijk is het beter dat ze professionele hulp gaat zoeken, via de huisarts of eventueel maatschappelijk werk. Het klinkt alsof ze verder heel eenzaam is, heeft ze geen andere vriendinnen of bijvoorbeeld een zus waarbij ze haar verhaal kwijt kan?

Zo lastig ook als je met haar onder 1 dak woont, als je op jezelf bent kan je er gewoon even voor kiezen om de telefoon niet op te nemen. Toch is het wel goed om je grenzen aan te blijven geven, zij gaat niet boven jou eigen (mentale) gezondheid. Heel veel sterkte.

♥10 april 2014 is ons kleine wondertje Lotte geboren.♥

**Geplaatst:** 02-01-18 01:16

Geplaatst: 02-01-18 01:16

Misschien moet je je moeder ook gewoon eens als mens zien en niet als wonderwezen? Misschien zit ze ook gewoon aan de tax wat ze hebben kan. Ik vind jou nogal op jezelf gericht moet ik eerlijk zeggen.

**Geplaatst:** 02-01-18 01:17

Geplaatst: 02-01-18 01:17

Zo herkenbaar...
Knap van jou dat je nu ook aan jezelf probeert te denken, hoe moeilijk het ook is. Ook jij verdient het!
Veel sterkte x

**Geplaatst:** 02-01-18 01:25

Geplaatst: 02-01-18 01:25

Misschien snap ik het niet omdat onze relatie altijd heel goed was, maar als je moeder zo verdrietig is dan steun je haar toch? Je moeder is verdrietig, haar echtgenoot en nu haar allerbeste maatje is weg.

Tuurlijk is het je moeder, maar die mag toch ook verdrietig zijn? En jullie staan het dichtst bij haar, die vertrouwd ze en daar moet ze haar ei kwijt. Het is toch ook pas gebeurd? Als mijn beste vriendin zou overlijden zou ik ook maanden verdrietig zijn, en dan zou mijn moeder daar ook zijn om mij te steunen, en andersom..

When you're with me, no judgement
You can get that from anyone else
You don't have to prove nothing
You can just be yourself

**Geplaatst:** 02-01-18 02:00

Geplaatst: 02-01-18 02:00

https://www.pgb.nl/pgb/wmo/voor-wie/
Kijk eens of ze voor een pgb in aanmerking komt, wellicht kan je huisarts hier ook bij helpen.
als niet meer instaat is om voor zichzelf te zorgen, geef ik je goede hoop.
En het mooie is dat je dan iedereen kunt inhuren wat jij denkt dat bij je moeder past en wat je moeder wenselijk vind.

en kijk ook eens op bijv. https://www.nlvoorelkaar.nl/ of https://www.nationalehulpgids.nl
Je weet maar nooit en zit er iets voor jullie tussen. En ff zoeken op google want er zijn nog meer van zulk soort sites,

En dat moe gestreden zijn merk je bij veel mensen met een ''beschadiging'' zeker bij de oudere.
Die zitten zo ''vastgeroest'' die moet je spreekwoordelijk niet meer willen verpotten. werkt vaak alleen maar averechts.
En dat is wat de hulpverlening heel vaak wil, je moet met die en dat praten en je moet het zo doen.
Vele willen gewoon en zijn en daar blijven. let them.
Maar inderdaad zorg dat het hele gebeuren niet jouw in het moeras trekt. Zorg voor jezelf en stal je grenzen!

Laatst bijgewerkt door riegje op 02-01-18 02:16, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst:** 02-01-18 02:14

Geplaatst: 02-01-18 02:14

Jester_ schreef:
Misschien snap ik het niet omdat onze relatie altijd heel goed was, maar als je moeder zo verdrietig is dan steun je haar toch? Je moeder is verdrietig, haar echtgenoot en nu haar allerbeste maatje is weg.

Tuurlijk is het je moeder, maar die mag toch ook verdrietig zijn? En jullie staan het dichtst bij haar, die vertrouwd ze en daar moet ze haar ei kwijt. Het is toch ook pas gebeurd? Als mijn beste vriendin zou overlijden zou ik ook maanden verdrietig zijn, en dan zou mijn moeder daar ook zijn om mij te steunen, en andersom..

Er zijn heel veel verschillende moeder dochter relaties(disfunctionele families etc(om wat voor reden dan ook),
En als de jouwe een gezonde versie is: dan is het inderdaad moeilijk voor te stellen, Dat liefde soms iets heel anders is dan elkaar steunen en elkaars helpen, dat het te ver gaat en dat er hele andere emoties vrij komen en dat het dan over een grens heen kan gaan en dat de andere persoon daardoor bijv. niet meer kan functioneren.

Ik hoop dat ik het zo een beetje duidelijk heb kunnen maken. Lees bijv maar eens het boek van Astrid Holleeder, De zus van een grote Nederlandse crimineel. zij neemt je mee in een wereld over haar tegenstrijdige gevoelens ten opzichte van haar eigen disfunctionele familie. Dit om een voorbeeldje te geven. Hoe raar ''liefde'' kan zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 02-01-18 11:34

Geplaatst door de TopicStarter: 02-01-18 11:34

Babootje schreef:
Misschien moet je je moeder ook gewoon eens als mens zien en niet als wonderwezen? Misschien zit ze ook gewoon aan de tax wat ze hebben kan. Ik vind jou nogal op jezelf gericht moet ik eerlijk zeggen.

Ik ben nu ook op mezelf gericht. Mijn hele leven ben ik gericht geweest op mijn familie. Ik heb alles gedaan wat ik kon, alles gegeven wat ik kon geven. Méér dan ik kon geven, het is zo ten koste gegaan van mijzelf. En na al die jaren, blijf ik voor het eerst eens bij wat ik voel, wat ik nodig heb, wat ik kan geven. Kan je mij dat echt kwalijk nemen? Ik kan nu wel weer mezelf wegcijferen, maar wanneer mag ik dan wel voor mijzelf kiezen? Tuurlijk zit zij aan haar tax. Alleen ik zit ook aan mijn tax.

Jester_ schreef:
Misschien snap ik het niet omdat onze relatie altijd heel goed was, maar als je moeder zo verdrietig is dan steun je haar toch? Je moeder is verdrietig, haar echtgenoot en nu haar allerbeste maatje is weg.

Tuurlijk is het je moeder, maar die mag toch ook verdrietig zijn? En jullie staan het dichtst bij haar, die vertrouwd ze en daar moet ze haar ei kwijt. Het is toch ook pas gebeurd? Als mijn beste vriendin zou overlijden zou ik ook maanden verdrietig zijn, en dan zou mijn moeder daar ook zijn om mij te steunen, en andersom..

Zoals eerder geschreven, haar verdriet is volledig begrijpelijk. En hoewel mijn laatste bericht misschien wel zo klonk (geschreven in emoties, misschien niet handig), hoeft ze het ook niet volledig voor mij te verbergen. Maar ik weet niet waar ik de grens moet trekken. Hoeveel en hoe vaak zou voor jou een grens zijn? Als jij je moeder minstens elke dag zou zien en zij elke keer dan bij jou uithuilt, laat merken hoe klaar ze met alles is, is dat voor jou oké? Als ze elke keer als je haar ziet in tranen en wanhoop is, terwijl ze dat bij anderen, en ook anderen die haar wel na staan, niet is? Of in elk geval niet laat zien? Wat als ze álles bij jou neerlegt, en niks bij een ander? Zou dat voor jou echt oké zijn?

Het is juist mijn vraag hier. De verhoudingen zijn zo verwrongen, dat het voor mij niet in te schatten is wat voor mij wel acceptabel en oké is en wat niet. En de kans is erg groot dat ik nu doorsla in voor mijzelf kiezen. Mijn grens stellen ten overstaande van mijn familie is zó nieuw voor mij, dat doseren moeilijk is.

Bovendien zijn er wel andere vriendinnen. Er zijn wel andere mensen om haar heen. Niet zoals de vriendin die nu overleden is, maar er zijn echt mensen die haar willen helpen en steunen. Haar sociale leven is uitgebreider dan dat van mij. Maar voor de rest van de wereld houdt ze zich groot.

Gisteravond, in tranen, nog naar mijn moeder terug gegaan. Ze vind het in elk geval niet nodig om naar de huisarts te gaan, maar leek nu wel te beseffen wat er nu eigenlijk tussen haar en mij gebeurt. En wat het van mij vraagt. Misschien moet ik ook meer mijn emoties tonen..... In elk geval zijn we uiteindelijk met een knuffel uit elkaar gegaan en naar bed gegaan, dat is in elk geval beter dan hoe het eerder op de avond was. Het is voor ons beiden zoeken vrees ik.

Vanochtend wel voor mezelf contact gehad met de huisarts. Eerste dag na de vakantie, dus uiteraard stroomt het spreekuur meer dan vol, maar ze wouden mij vandaag wel inplannen. Echter, als ik nog even kan wachten, konden ze me van de week een driedubbele afspraak geven. Dan hebben we gewoon echt even de tijd. Dus na uithuilen bij de assistente, daar maar voor gekozen.

Dank jullie wel voor het meedenken, to be continued denk ik.....

Dit is een GGK SA

**Geplaatst:** 02-01-18 11:47

Re: Moeder met intens verdriet....

Geplaatst: 02-01-18 11:47

Ik wist gisteravond even niet zo goed hoe te reageren, kon de woorden niet vinden, want het is voor mij, gezien jullie verleden, wel duidelijk dat jullie allebei aan de max zitten en dat de rek er op het moment uit is.

Er is maar zoveel wat een mens kan hebben en dat geldt voor jullie beiden. Fijn dat jullie gisteravond toch weer wat nader tot elkaar zijn gekomen en de dag met een knuffel hebben kunnen afsluiten. Misschien is het inderdaad helemaal niet zo gek om naar je moeder toe ook wat meer je emoties te tonen. Ik ga er vanuit dat jullie geen van beiden in elkaars hoofd kunnen kijken. Goed dat je een uitgebreide afspraak bij de huisarts hebt gepland voor jezelf. Dat je moeder dat niet wil, is haar zaak, je kunt haar niet dwingen, maar goed voor jezelf zorgen is enorm belangrijk.

Balans vinden én houden, kan ontzetten moeilijk zijn en een steuntje in de rug, iemand die wat handvaten geeft, kan dan heel fijn zijn. Of zelfs maar gewoon een luisterend oor om even de druk van de ketel te halen.

'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan ~ Pippi Langkous

**Geplaatst door de TopicStarter:** 05-01-18 12:00

Re: Moeder met intens verdriet....

Geplaatst door de TopicStarter: 05-01-18 12:00

Even een kleine update, gisteren bij de huisarts geweest en een goed gesprek gehad. Hij stelde zelf voor om in de loop van komende week (als mijn moeder inderdaad niet zelf aan de bel trekt) even bij haar langs te gaan. Dus daar ben ik erg blij mee. En voor mezelf een nieuwe afspraak staan voor volgende week, als vinger aan de pols.

Verder weinig verandering. Maandag begint werk weer dus dan ben ik in elk geval ook weer wat meer het huis uit. Nooit gedacht dat ik blij zou zijn dat de vakantie om is

Dit is een GGK SA

**Geplaatst:** 05-01-18 12:44

Re: Moeder met intens verdriet....

Geplaatst: 05-01-18 12:44

Fijn dat het een goed gesprek was - en fijn dat de huisarts het ook echt snapt en er tijd in wil steken en dus op visite bij je moeder gaat...!

Ik vond het heel pijnlijk om te lezen dat je moeder 'de schikn ophoudt naar buiten' en dat de problemen voor jou zijn.
'Al was het "maar" de isolatie'... (allerlei mensen die haar kennen zullen tegen jou zeggen dat het wel mee valt - brrr!)
En ik vind het ook pijnlijk omdat ik het herken.

De huisarts weet jouw kant van het verhaal en hopelijk doorbreekt dat het patroon.

Veel sterkte!

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

**Geplaatst:** 05-01-18 12:53

Re: Moeder met intens verdriet....

Geplaatst: 05-01-18 12:53

Goed dat je zelf bij de huisarts geweest bent en op deze manier 'je ei' kwijt kan.

Het enige wat ik je graag wil meegeven is om vooral met je moeder in gesprek te blijven. Vertel haar ook wat het met jou doet. De rollen zijn zo gegroeid in de jaren en de enige manier waarop je dit kan veranderen is om er over te blijven praten. Begrip kan van beiden alleen gekweekt worden als er duidelijk is waar de problemen van beide kanten liggen. Dus praat en houdt de communicatie open.
Hopelijk kunnen jullie op die manier ook een nieuwe modus vinden voor jullie relatie en gaat deze niet verloren.

https://www.bokt.nl/markt/ad/522801/pension-midden-frankrijk
[HK] [VOLG] Ons project in Frankrijk

**Geplaatst:** 05-01-18 13:27

Geplaatst: 05-01-18 13:27

Poe, jeetje wat een heftig verhaal.
Ik weet niet hoe ik op een goede manier kan reageren, juist omdat ik wel een hele goede moeder dochter verhouding heb, vind ik het heel moeilijk om mij even in jou schoenen te zetten. Maar toch ga ik het proberen.

TS, allereerst wat ontzettend dapper dat je zo eerlijk je manier van denken in deze situatie hier opschrijft.
Wij weten natuurlijk voor de rest helemaal niets van wat er in jou verleden zich allemaal heeft afgespeeld, dus dat maakt het best lastig om een goed en treffend advies te geven, alleen op basis van deze situatie.

Ik begrijp dat je al eens eerder in deze situatie hebt gezeten waarin je emotioneel helemaal leeg getrokken werd. Was er toen ook geen psychische ondersteuning van buitenaf voor je moeder?
Want ik snap heel goed dat jij gewoon een dochter wilt zijn i.p.v. die hulpverlener. Tot op een bepaald punt heb je daar ook gelijk in, de steun die je moeder nodig heeft die kan jij als dochter geven maar als de situatie alleen maar groter wordt en zij niet meer genoeg heeft aan jou als dochter, waardoor je in die hulpverlenersrol gedrukt wordt, is het tijd voor hulp van buitenaf.
Ik haal uit de OP dat je volgens mij nog thuis woont? Ik weet niet hoe oud je precies bent maar, probeer inderdaad je grenzen te bewaken, zonder dat je haar aan haar lot over laat ( als je begrijpt wat ik bedoel )
Geef het ook aan bij je moeder dat het tijd is voor echte hulp en dat ze met de huisarts samen gaat zoeken naar hulp hierin, want het zoeken naar hulp is denk ik nu best belangrijk. En misschien kan jij ook wel wat gesprekjes gebruiken?
Heel veel sterkte TS, je bent een dappere meid maar probeer emotioneel niet helemaal te blokkeren. :(:)

https://instagram.com/awesome_payka?igshid=MjEwN2IyYWYwYw==

Wie is er online