Dorine schreef:Kan me goed voorstellen dat veel mensen niet weten wat te zeggen.
Bang dat ze je pijn doen.
Ze willen niet dat je er teveel aan denkt, omdat ze vinden dat je dan weer verdriet voelt, en ze willen dat je juist gelukkig wordt.
Fries schreef:Heel herkenbaar dat gevoel. Onze merrie Wobke is ook 3 weken geleden heel plotseling overleden. Wat een klap zeg! Ik ben er ook nog steeds helemaal kapot van. Nu ben ik vorige week haar moeder gaan opzoeken, een 18 jarige merrie, en dat was zo emotioneel! Het leek net alsof ik in de ogen van onze Wobke stond te kijken, wat bijzonder! Ik had het allemaal al een beetje proberen weg te stoppen, want je krijgt zoveel onbegrip van mensen. Maar zo'n paard is gewoon iemand uit je gezin. Ik denk er nu dan ook heel erg over na om haar moeder naar ons toe te halen en te kijken of ik een volle zus uit haar kan krijgen. Je krijgt je paard er wel niet mee terug, maar wel een heel klein beetje. En nu heb ik helemaal niets, behalve dan een boel onbegrip, ook thuis.
Sonja schreef:Ik denk niet dat die mensen vergeten zijn wat er is gebeurd, of willen ontkennen dat het vreselijk is, of jou niet willen steunen in je verdriet.
Maar heel veel mensen vinden het ontzettend moeilijk om iemand aan te spreken als ze weten hoeveel verdriet die persoon heeft. Gewoon omdat ze niet weten wat ze moeten doen of zeggen, gewoon omdat ze niet het lef hebben om dan maar hun mond te houden en alleen even een arm om je schouder te leggen, of zelfs een keer met je mee te janken omdat het zo moeilijk is om een ander te zien huilen (en helemaal als het iemand is die je graag mag).
Mensen worden op zo'n moment overmand door hun eigen emoties, en er zijn er maar weinig die dan sterk genoeg zijn om die ook daadwerkelijk te laten zien, met je te delen. Het is dan makkelijker om maar niks te zeggen, te doen of ze je niet zien, of over een ander onderwerp te beginnen.
Degene die je vroeg of dat je nieuwe paard was, hoopte waarschijnlijk dat je enthousiast JA zou zeggen, zodat jullie gesprekje niet verdrietig zou worden en ze je dus niet hoefde te troosten. Want dat is zo verdomde moeilijk, zeker als je weet dat iemand eigenlijk ontroostbaar is.....
Ik wil hiermee dus NIET zeggen dat die mensen het goed doen, en dat jij zeurt, want dat is absoluut niet zo. Maar ik heb ook wel eens een stalgenootje gehad die haar paardje kwijtraakte, en ik weet wat het is om die ander te zijn die met de tranen in de ogen staat en echt niet meer weet wat 'ie moet zeggen om een ander te troosten.......
Gebruikers op dit forum: Ange29, dierenfan, ikkedus, Paardennamen en 157 bezoekers