Bokt.nl

2017, het jaar van hoge toppen, maar ook met diepe dalen

2017 is een jaar waar ik met gemengde gevoelens op terug kijk, in dit jaar is er het meeste gebeurd. Zowel positief als negatief. Nooit gedacht dat 2017 dit zou brengen, maar soms loopt het leven net iets anders. Ik zal even een kort paspoortje geven:

Naam: Nicasius oftewel 'Nico'
Ras: Oldenburger
Leeftijd: 22 jaar

Februari was een hele goede maand. Ondaks dat we weinig konden trainen in januari, deden we mee met de kampioenschappen in de klasse B. Ik had er niet heel veel van verwacht, matige voorbereiding, koud weer en op wedstrijd kon hij altijd welfel worden waardoor soms de balkjes niet meer mooi bleven liggen.
Ondanks alles reden we een foutloze ronde en een foutloze barrage waardoor we 5e eindigde! En het mooiste van alles was het ere rondje. Nico heeft vroeger internationaal gelopen, dus hij weet wel hoe hij zich kan uitsloven tijdens een ererondje. Ik was apetrots!

In deze maand deden we rustig aan. Gewoon lekker beetje met de lange lijnen bezig zijn, dressuur lessen volgen en zorgen dat hij lekker soepel en vrolijk bleef. Ook vond hij het weer heerlijk dat het niet meer zo koud. Regelmatig trof ik hem liggend in de paddock aan.

Begin april reden we lekker buiten en besloot ik om een galopje te maken. Een lang pad lag voor ons en ik besloot dat je lekker je benen mocht strekken. Opeens hoorde ik een rare klap en nam ik hem gelijk terug in stap.
Gelijk omgekeerd naar het punt waar ik het hoorde en daar trof ik een grote stoeptegel op het pad. Ik ben gelijk afgestapt en aan al zijn benen gevoeld en zijn hoeven gecontroleerd. Het moest wel een van zijn voorbenen zijn aangezien hij alleen daar ijzers had. Rustig terug gestapt en alle benen ingesmeerd met pezen gel. 2 dagen later stond je helaas toch met een dik been... 1 week hebben we 3x per dag gestapt en gekoeld,
maar toen het niet verbeterde liet ik de dierenarts komen. Ik maakte me nog niet heel veel zorgen. Ze kon mooi gelijk het gebit meenemen, die moest toch 2 keer per jaar gedaan worden. De dierenarts kon niet veel vinden, en we moesten 2 maanden van stap naar normaal niveau opbouwen. En hij mocht gewoon blijven springen, alle benen zagen er nog heel hard uit, wat was ik opgelucht!

Deze maand hebben we niet meer gedaan dan rustig opbouwen. Beginnend met aan de hand stappen tot de rondjes draf onder het zadel
tellen. Het been zag er goed uit, maar bleef elke keer voor het bewegen overvuld. Ik bleef het goed in de gaten houden. Ondertussen was hij wel een boefje, Nico en stil staan gaat niet goed samen.

Naar deze maand had ik heel erg uitgekeken, we gingen naar de knhs trainingsdriedaagse! Door al dat gedoe met zijn been was ik heel bang dat we niet konden, maar we kregen groen licht van de dierenarts! Buitenrijden, dressuur, springen en crossen, wat hadden we een lol! Een stalgenootje ging ook mee en je was dik bevriend met haar pony. Jij zou wel even al die jonkies laten zien hoe goed je wel niet alles kon op 22 jarige leeftijd. Soms moest ik hem wel een beetje afremmen, het beeld van een dik been zat nog in mijn achterhoofd. Met elke avond de ice vibes in de aanslag wist ik mijzelf een beetje gerust te stellen dat het allemaal goed zou komen. De dierarts heeft immers groen licht gegeven. Wat heb ik genoten en ik was al planen voor volgend jaar aan het maken.

Zo mooi als juni was, zo verschrikkelijk was juli. Het begon al eind juni. Op de knhs week ging alles goed met Nico's been. Ook de dagen erna was het helemaal mooi. Ik besloot om weer lekker een laagdrempelig B crossje te rijden. Nog voor de zekerheid dierenarts laten voelen en expliciet vragen, kregen we wederom weer groen licht. Dus zodoende heb ik mij ingeschreven voor sgw ede/putten. We reden foutloos en binnen de tijd de cross uit, maar zodra ik afstapte zat het mij niet lekker, snel ice vibes om en terug naar huis. De volgende dag gingen we gelijk weer op pad. Ik had mijn examens gehaald en wilde als tussenjaar op een eventing stal leren/werken. Om alles al mee te maken zou ik een weekje meedraaien en Nico mocht mee. Ik baalde om Nico weer mee te nemen, maar ik kon hem op deze manier wel goed in de gaten houden. Ik voelde gelijk, dit is goed mis.
Eenmaal daar aangekomen heb ik gelijk toen de kliniek open ging de dierenarts gebeld. Ze hoefde van mij niet eens langs te komen, ik stond erop dat er een echo gemaakt werd. Die week heb ik hem alleen aan de hand op het harde gestapt. En toen gingen we naar de kliniek waar al snel bleek dat het helemaal foute boel was; sesamschede- en carpaal ontsteking en uitgebreide beschadiging van het check ligament. Gelijk op rust en met een strak stapschema moesten we aan de slag.

Over augustus valt niet veel te vertellen. Deze maand stond in het teken van 2 keer per dag aan de hand stappen en koelen. We begonnen op straat, maar door enkele gevaarlijke situaties die ontstonden omdat Nico hier niet mee eens was, zijn we maar de bak in gegaan. We zijn begonnen met clickertraining, anders was het wel een saai. Flemen, targetten en niet eten waren al een paar kuntjes die hij snel onder de knie kreeg. Wat wel heel tof was deze maand, was dat we een fotoshoot hadden gepland met Nikki de Kerf!




(kon het niet laten om hier 2 foto's van te plaaten )

Dit was de maand van de waarheid. Deze maand zouden we opnieuw een echo laten maken en werd er bepaald hoe het traject er verder uit zou zien. Er waren 3 maanden verstreken sinds de eerste echo. Nadat de echo klaar was gingen we met Nico naar de hal, wachten op de uitslag. Toen gevraagd werd om even mee te lopen naar een rustige plek, wilde ik nog nergens aan denken. Toen gezegd werd dat de kans op volledig herstel nihil is en hij nog minstens een jaar op de box moest, verdrong ik ook al mijn gedachtes. Toen daarna ook nog gezegd werd dat het hoogst mogelijke haalbare weide paard zou zijn, waarbij ik ook niet op een mooie zondag ochtend hem kon meenemen voor een stapritje in het bos, kwamen alle gedachtes terug. De keuze had ik allang in mijn hoofd gemaakt, misschien wel in april. Nico kon niet een jaar op de box. Nico kon geen weide paard zijn. Dit mocht ik Nico niet aan doen. Nog steeds niet toe willen geven aan die keuzes, stamelde ik nog van dat ik een goed plekje zou vinden voor hem. Een rusthuis. Maar terwijl die woorden uit mijn mond kwamen, wist ik, dat dit ook geen goede keuze zou zijn. De dierenarts wilde het niet uitspreken omdat Nico niet iets acuuts en levensbedreigends had en geen of nauwelijks pijn leed, maar toen ik uitsprak dat ik dan liever nog een mooie maand wilde voor Nico dan een jaar zou moeten toekijken hoe hij in een zielig hoopje ellende zou veranderen, stond ze volledig achter mij. Gelijk de dag erna hebben we een klein stukje wei afgezet, en blij dat hij was. Hij kon eindelijk weer paard zijn.

De laatste maand, de laatste maand met Nico. Als snel werd zijn wei door bokkensprongen in combinatie met regen een enorme modderplas. Na lang nadenken hem besloten hem in de groepspaddock te zetten. De kans zou kunnen zijn dat, als hij gek doet, hij letterlijk op 3 benen kwam te staan, en dat wilde we zo lang mogelijk uitstellen. Ook zou het voor Nico een eitje zijn om over de draadjes van de paddock te springen, dat heeft hij al vaak genoeg laten zien. Als hij dat deed, was het gelijk einde oefening. Toch erop gewaagd, zodat hij nog enkele weken echt in de groep kon staan. 10 minuutjes ging hij uit zijn plaat, ik hield mijn hart vast. Maar langzamerhand werd hij rusiger en begon gewoon lekker hooi te knabbelen. Gelukkig was het een hele rustige kudde, dus toen Nico uit zijn plaat ging, stonden zij maar een beetje toe te kijken. Iedereen kwam nog langs die hem wilde zien, hij kreeg zoveel aandacht die maand. Snachts stond hij in zijn uitloop stal, met elke nacht enorm veel schoon stro en zijn hooinet tjokvol gevuld. En nog een groote bak slobber erbij. Niks maakte meer uit, Nico moest het fijn hebben. Het maakt niet meer uit hoeveel balen hooi en stro erdoor heen gingen of hoeveel zakken slobber. Om hem te eren en afscheid te nemen, hebben we de laatste avond pizza gegeten in zijn stal. Aandacht en eten, Nico vond het allemaal gezellig. Toen iedereen weg was, ben ik op hem gestapt. Gretig nam hij zijn bit in, hij was er wel weer klaar voor vond hij. Zonder zadel in de bak gestapt en wat voelde dat vertrouwd aan. Geen een pas kreupel, geen een pas sloom. Hij voelde goed. Twijfel kwam omhoog maar als je zijn been alleen al zag, zag je dat het niet goed was. Met moeite weten af te stappen, en zijn laatste spulletjes mee naar huis genomen...

Op 26 oktober zijn we naar de kliniek gereden waar hij vredig werd ingeslapen zoals hij was, een vrolijk mooi en lief paard. Geen hoopje ellende die niet meer wilde, nee, zo moest Nico niet herinnerd worden. Het mooie, maar ook het moeilijkste van eigenaar zijn, is dat je deze beslissing mag en moet nemen. Wanneer is het het juiste moment? Is het te vroeg, of te laat? Het geeft mij troost dat ik er van overtuigd ben dat dit het juiste moment was. We hebben hem nog een kans gegeven om te herstellen, maar toen bleek dat dat niet lukte, hebben we niet langer gewacht. Hij hoefde niet de winter nog door, verkleumd in de regen staan en elke dag met stalbenen. Altijd dacht ik dat andere paarden eerst zouden gaan, zo goed dat hij nog was, maar dat laat maar weer zien hoe betrekkelijk alles is.

(bovenste deel: voorjaar 2017, onderste deel: 2005)

Deze maanden zijn leeg, doelloos en verdrietig. Elke dag, elke dag denk ik aan hem. Samen het jaar gestart, nooit verwacht dat ik hem alleen ging afsluiten. Ik had nog gehoopt, net als elke paardeneigenaar, op nog vele mooie jaren. Dat zat er helaas voor ons niet in. Dit verslag is maar het topje van de ijsberg van alle dingen die we samen gedaan hebben. De vele mooie herinneringen temperen het verdriet, maar het zal altijd aanwezig blijven.