Lestrange01 schreef:Ik zou gelijk zeggen dat ik ook autisme heb, en vragen wat voor een vorm jij hebt, het zou ook niet in me opkomen dat het een vraag zou zijn die onbeschoft gevonden kan worden. Verder zou ik veel vragen stellen, puur om te vergelijken hoe het voor anderen is en hoe zij met bepaalde dingen omgaan. ("Heb jij ook zo'n hekel aan mensen aankijken??"). Ik zou dan ook niet meer de moeite doen om een toneelstukje te spelen en kan heerlijk asociaal uit het raam kijken en het hele gesprek dezelfde gezichtsuitdrukking hebben.
Ik vertel zelf mensen wel vaak dat ik autisme heb, als zelfbescherming- al doe ik erg mijn best om alle sociale regels na te leven zal het vast niet altijd goed gaan, dus om te voorkomen dat ik onbeschoft gevonden word, ook omdat ik heel gevoelig ben voor aanrakingen door mijn autisme. Als ik mensen leer kennen waarmee ik denk vrienden te gaan worden geef ik ze vaak een waarschuwing "ik hou er niet van om aangeraakt te worden, door mijn autisme". Aangezien ik een hele dag van mn padje af kan zijn als iemand op mijn schouder tikt bijvoorbeeld.
En iemand vroeg hier of het veel energie kostte om met mensen praten en een "toneelstukje" te voeren, en ik kan zeker zeggen dat het voor mij zo voelt. Bij mijn moeder of goede vrienden zal ik niet mijn best ervoor doen en kan ik gerust mezelf zijn, maar bij vreemde of bij mensen die ik graag als vrienden wil hebben moet ik constant op mezelf letten.
" Ik moet haar in haar ogen aankijken"
"Ugh, het is echt super ongemakkelijk, ik wil wegkijken"
"Hoe doen mensen dit?"
"Wacht hoelang kan je iemand in de ogen kijken voor het staren wordt?"
"... zouden ze het merken als ik net naast hun ogen kijk?"
"Wow haar ogen zijn echt groot."
"Als ze terug kijken is dat een vorm van intimidatie of beleefdheid
"Oh poedersuiker ik ben vergeten te glimlachen"
"Man hoe doen mensen dit, mijn wangen hebben nu al spierpijn
"Oké laat ik nu maar mijn wenkbrauw optrekken. Dadelijk denken ze nog dat ik ongeïnteresseerd ben".
"Misschien als ik veel met mijn handen beweeg tijdens het praten kom ik ermee weg dat mijn gezicht op compleet neutraal staat. Wacht, gebaren maken tijdens het praten is toch een signaal van interesse? Goed."
"Zouden ze doorhebben dat ik mezelf moet dwingen om te glimlachen? Ik ben echt super blij en vind dit gesprek leuk maar... het lukt gewoon niet"
Ik vind dit erg als ik dit zo lees, dat raakt mij echt.
Want omdat ooit iemand bedacht heeft wat als normaal of gangbaar of beleefd worst ervaren, moet iedereen daar maar mee kunnen dealen?
Natuurlijk heb ik mijn zoon geleerd om zo maatschappelijk verantwoord mogelijk om te gaan met mensen. Maar zoenen, handjes schudden en al dat soort ongemakkelijke toestanden hoefde hij nooit. Hand geven er wel voorzichtig ingebracht en dat gaat nu top. Maar binnen de familie heft hij zeker niet op zijn tenen te lopen van mij.
En als er een autistische vriend met zijn koptelefoon op zit op mijn zoon zijn verjaardag en dan ook nog zijn stoel midden in de kring zet, dan vind ik dat prima. Die jongen werd het teveel maar wil wel bij het feestje zijn, de doorzetter! Dan maar met oortjes en dan maar anders dan anderen. Maar hij was er wel
Normaal is zo een raar begrip. Zolang je niemand kwaad doet, is het wat mij betreft al gauw goed.