De volgende ochtend kom ik beneden en zie overal plasjes met gal op de vloer liggen, je voelt je duidelijk niet lekker maar desondanks kwispeld je staart nog zoals ik gewend ben van je. Ik doe m'n ochtend routine en geef alle beestjes hun eten en drinken en daarna ging ik bij je zitten, ik klets wat tegen je aan dat je vandaag maar rustig aan moest doen... Niet veel later pak ik de riem en merk ik dat je niet staat te springen om eruit te gaan maar toch ga je een klein rondje mee. Eenmaal weer thuis plof op je kussen en je laat je lekkers liggen wat opzich niet vreemd is als je je niet lekker voelt. Ongeveer een uur later deed je weer flink spugen, je had toch duidelijk ergens last van want er kwam ook schuim mee en je staat af en toe een beetje raar. Misschien moet er toch iets in die maag denk ik nog en trek de koelkast open en tover al je magische eten tevoorschijn want als je dat eten ook maar een beetje rook dan keek je of je water zag branden! Ik bied je nog vanalles aan maar je wil helemaal niks...
En dan nemen mijn zorgen het over, ik kijk naar je slijmvliezen naar je gebit, je ogen en pupil reactie en onderzoek je lichaam verder maar ik kan niks vinden of zien aan de buitenkant. Ondertussen is het middag en probeer m'n vriend te bereiken maar die mag zijn telefoon niet bij zich hebben op z'n werk dus wacht ik even af. Maar dan heb ik tijd en ga ik rationeel nadenken en ergens wist ik dat dit wel eens het einde kon betekenen want je was al 14 en had een flinke melkkliertumor en we zouden geen operaties of heftige behandelingen meer doen en dit zag er misschien toch wel serieus uit. Vooral omdat je af en toe de tuin in wil en dan niks anders doet dan in het gras liggen terwijl het regent, maar aan regen had je toch een schurft hekel? Dit was dus erg vreemd gedrag voor jou en ik breng je iedere keer toch maar weer naar binnen.
Toen m'n vriend twee uur later thuis kwam zag hij gelijk aan mij dat ik me zorgen maakte en ik vertel hem dat het niet goed met je gaat hoewel je even opleeft bij zijn thuiskomst want je kwispeld toch weer uitbundig... Ik pak nog 1 keer de riem en moeizaam loop je mee en een paar meter buiten laat je alles lopen en dat deed je anders ook nooit. Daarna heb ik m'n vriend verteld dat hij moet gaan denken aan afscheid nemen en hij denkt dat het misschien nog wel mee valt. Ik bel de dienstdoende dierenarts en overleg wat het beste is om te doen en wat de kosten zijn.
Een half uur later zijn we bij de dierenarts en dan gaat het snel, ze onderzoekt je en bij het luisteren naar je longen en hart verteld ze ons dat de kanker toch is uitgezaaid naar je longen en waarschijnlijk ook je buik.
En dan besef ik me dat onze tijd erop zit en ik bedank je voor alles wat je hebt gedaan voor mij en dat is veel echt zo ontzettend veel. Altijd droogte jij m'n tranen altijd stond jij klaar om mij te troosten, je gaf mij weer zin in het leven en liet mij weer geloven in mezelf. Je hebt m'n eerste kindje mogen ontmoeten waar je zo goed over waakte en die uiteindelijk toch ook nog kusjes van je kreeg...
We hebben je moeten laten gaan lieve Pebbles dat was wel zo eerlijk maar wat doet die leegte pijn. Je bent bijna de helft van m'n leven aanwezig geweest en we hebben zo veel meegemaakt samen. Daar waar mensen mij keer op keer lieten vallen ben jij altijd mijn rots in de branding geweest. En nu moet ik alleen verder en zal ik troost moeten vinden in de tijd die we samen hadden.
Mijn allerliefste maatje is niet meer... Dag lieve Pebbles, bedankt voor alles, ik zal jou nooit vergeten...
♡ 16 oktober 2003 - 4 november 2017 ☆
dat maakt het inderdaad nog vervelender ja!! Het onbegrip van de mensen.