Hoe blij waren we met jou geboorte, een merrietje, je zou het laatste veulen worden van je moeder, de nieuwe stammoeder voor onze stal, later als je groot zou zijn! Maar het heeft niet zo mogen zijn.
Zaterdag 14 oktober, we moeten een aantal bomen kappen achter de stal, ik kijk naar de wei, jij loopt heerlijk te klieren met je broertje terwijl mama en tante Tanny staan te grazen, het is duidelijk dat jullie allemaal van het heerlijke zonnige weekend genieten.
Zondag 15 oktober, je gaat weer lekker de wei op ’s morgens, maar in de loop van de dag valt het me op dat je veel ligt in de wei, dan kom je naar huis en gaat een beetje sip in de paddock staan, tja het is wel erg warm vandaag maar dit is niet normaal, ik loop naar je toe en voel eigenlijk al aan je bekkie dat je wel erg warm bent, even temperaturen, 40,7°C, ik schrik er van! Ik vertel mijn man van de hoge koorts en bel direct de dierenarts, dit vertrouw ik niet… Hij komt, en meet zelfs 41°C koorts! Je krijgt een injectie IV met antibiotica, pijnstiller en ontstekingsremmer. We gaan je 2x daags Sulfatrim en Quadrisol geven en dan moet je met een paar dagen wel opknappen. Je gaat in je stalletje liggen en we houden je goed in de gaten. ’s Avonds is de koorts gedaald naar 38,6°C, daar ben ik blij mee, je ligt in je stalletje maar komt wel nieuwsgierig even kijken wat ik allemaal aan het doen ben buiten.
Maandag 16 oktober, ik geef je medicijnen en meet je temperatuur, 38,2°C, fijn we zijn weer bijna op normaal! Het is prachtig weer, ik gooi de wei open en je hobbelt lekker met de groep naar achteren. Ik vertrek opgelucht naar mijn werk. Helaas wordt ik in de lunchpauze gebeld door 1 van de verzorgmeiden, je ligt in de wei en wil niet opstaan, ze maakt zich zorgen. Ik neem geen risico en bel de DA en vlieg zelf ook naar huis, als ik aankom is de DA er al en ze hebben je naar de paddock gekregen, waar de DA zondag nog duidelijke darmactiviteit hoorde is dat nu minimaal, hij geeft je Colosan, je had tenslotte 24 uur gelden nog hoge koorts, je moet wel even de tijd krijgen om op te knappen.
Dinsdag 17 oktober, ik kom om 7u op stal om de medicijnen te geven. Het is nog donker en ik werk thuis vandaag, dus een uurtje later als het licht is ga ik weer naar de stal en zie je op je rug liggen, je rolt en gaat weer op je rug liggen, jeetje nu lijk je toch echt buikpijn te hebben! Weer bel ik de DA, ik vertel hem dat ik denk dat je koliek hebt! Helaas ben je te klein om op te voelen en om zo maar paraffine te geven is misschien niet de beste oplossing, we kunnen je betere even meenemen naar de kliniek stelt hij voor, zodat er meer onderzoek gedaan kan worden en je daar eventueel een dagje kan blijven ter observatie, dan kunnen we ook beter zien of je mest… We zijn rond 10:30 in de kliniek, je wordt verdoofd en er wordt een röntgenfoto van je buik gemaakt, zand! Je hebt zandkoliek en de slijmvliezen in je bekje zijn rood/paars, de arts maakt zich duidelijk zorgen! Je krijgt via een neussonde paraffine met Sandoil, er moet beweging komen in die massa in je darmen… Je mama is met je mee naar de kliniek, ik laat jullie samen achter in een grote kraamstal met 24u cameratoezicht.
Woensdag 18 oktober, ik kom op ziekenbezoek, je bent stabiel, hebt soms wat praatjes, zo heb je de waterbak omgegooid, het was 1 groot waterballet, ja dat doe je thuis ook, spelen met water is 1 van je grote hobby’s, we lachen er om….
Donderdag 19 oktober, mijn nichtje gaat ’s morgen op bezoek, ze maakt zich zorgen, je ziet er niet erg fit uit. Ik bel rond de middag de kliniek, hoe gaat het met haar? De arts zegt dat hij klinisch verbetering ziet, je ligt minder en bent rustiger, mijn man gaat nog even bij je kijken, tja, beter, maar we willen mest zien en je eet ook niet echt… om 22u wordt ik gebeld, er is mest, niet veel maar een begin!
Vrijdag 20 oktober, ik ben vrij en ga met 1 van je verzorgsters naar je toe, je staat bij de deur en ziet er redelijk alert uit, je eet een appeltje van ons en mag mee naar buiten, met mama een stukje wandelen in de zon, je knabbelt wat aan de grassprietjes en eet nog een appel. Je slijmvliezen zijn wat beter van kleur en de arts is gestopt met pijnstillers. We laten je met een gerust hart achter, weer een stapje in de goede richting.
Zaterdag 21 oktober, ik heb de pony’s gevoerd en zit met mijn man aan een kopje thee, we maken plannen voor het weekend, straks even naar de kliniek bij de guppen kijken, wie weet gaat het zo goed dat we ze zondag kunnen ophalen?? Maar dan gaat om 8:25 de telefoon, de arts klinkt verslagen, hij heeft vannacht om 1:15 nog bij je gekeken en alles was rustig, maar vanmorgen lag je dood in de stal….. Ik ben even stil, deze mededeling had ik echt niet aan zien komen, je was gisteren zo veel beter…. Ik spreek af dat we er aan komen, met trailer om jou gedag te zeggen en je mama mee naar huis te nemen… Ik zit nog even verdwaasd op de bank en stuur een appje naar de groep verzorgsters, je bent er niet meer… Het is stil in de auto terwijl we naar de kliniek rijden. Daar staat je mams te hinniken, ze wil weg, jij ligt nog bij haar in de stal, we nemen afscheid, een laatste kus op je neusje. Waarschijnlijk is er vannacht toch iets geknapt in je maag/darmstelsel wat jou dood heeft veroorzaakt. We kunnen autopsie laten doen, maar dat wil ik niet, ik laat je mooie blonde manen en staart waar ze horen en neem alleen je halstertje mee. Lieve Kruimel, we zullen je allemaal zo enorm missen, je was nog geen 1,5 jaar, veel te jong om al afscheid te nemen.. We zullen altijd van je blijven houden, uit het oog maar nooit uit het hart!
Inmiddels heb ik me zo veel afgevraagd of ik je overlijden had kunnen voorkomen… Hoe kan het dat je zo veel zand binnen hebt gekregen? Bij (mini) Shetlanders is het altijd een strijd om de optimale condities te vinden te te veel gras want dan worden jullie moddervet met alle risico’s die daar bij horen. Niet te kaal, want dan plukken jullie die polletjes met zand uit de wei, ruwvoer, niet op de grond maar in slowfeaders, schoon water in schone bakken, lage stroomdraadjes om de paddock om te voorkomen dat jullie je in alle bochten wringen voor die 3 sprietjes die net naast het hek staan… Hoe kan het dat juist jij, een jaarling nu het slachtoffer bent geworden van zandkoliek, hoort het niet veel langer te duren om zo veel zand opbouw te krijgen? Op advies van de arts uit de kliniek gaan we de hele groep vanaf nu twee keer per jaar preventief een kuurtje Sandoil geven. Had dat jou kunnen redden, of zat er binnen in jou toch iets zo fout dat we dit einde niet hadden kunnen voorkomen. We zullen het nooit weten, maar ik zal er alles aan doen om te voorkomen dat we dit nog eens mee moeten maken. Door mijn verhaal hier te posten hoop ik ook bij anderen nog eens aandacht te vragen voor zandkoliek, een sluipmoordenaar waar veel mensen niet bewust mee bezig zijn, je kan zelf heel makkelijk de mest van je pony/paard testen en wie weet denk je na mijn verhaal wel, zo’n kuurtje Sandoil of een vergelijkbaar product is zo gek nog niet!
