VanHuisUit schreef:Ik heb dit topic ook geopend om wat erover te kunnen praten met 'lotgenoten' want ik merk dat mensen die wel het geluk hebben jaren en jaren met hetzelfde paard te 'doen' het niet altijd kunnen of willen begrijpen. Logisch want het is ook niet te begrijpen als je het niet hebt meegemaakt aan de andere kant jammer want het kan iedereen denk ik op enig moment overkomen (denk ik dan toch nog steeds maar).
Ja zo zie ik het ook. "Men" kan eigenlijk niet snappen wat je doormaakt als je elke keer weer tegen die muur oploopt. En meestal vertel en schrijf ik er dan ook niet over. Je wilt ook niet elke keer klagen dat het weer mislukt is.
Hoevaak ik Clips na de operatie van 2013, na maanden van weer rust, opnieuw en heel langzaam opgestart heb. En toch elke keer na een maand of 3 weer op rust moest zetten omdat zelfs het lichtste werk teveel bleek voor dat been. Hoeveel geld je erin gepompt hebt aan inspuiten, medicijnen en ondersteunende middelen, die ook geen echte verbetering gaven.
VanHuisUit schreef:Overigens heb ik jaren en jaren gehad dat ik hetzelfde paard had. Ben ondertussen in de 50 ... (
) en tot mijn 45e zoiets gewoon jarenlang zelfde paard en dan zo eens in de 10 jaar een andere... maar laatste jaren ben ik werkelijk enorm aan de beurt... heb altijd wel paarden ook van anderen gereden, had ook vaak paardje erbij, voor verkoop, maar 'mijn' eigen echte paard, zoals ik dat dan ervaar, dat was altijd zo'n stabiele factor. Helaas is dat nu dus al jaren niet meer zo.
Grinnik, ben ietsje jonger dan jij, net onder de 50. Maar dit is alsof ik over mezelf lees. Daisy mijn oude merrie (die 28 is geworden) was ook jarenlang dat paard aan mijn zijde. Maar een navolger voor haar vinden, die dus heel blijft lijkt iets onmogelijks. Toen zij 17 was wilde ik haar een plezier doen en met pensioen sturen. Daar was ze het overigens helemaal niet mee eens en haar opvolgers konden of niet heel blijven of het klikte niet, zodat zij tot dr 25e zelfs (sporadisch) nog meeging naar wedstrijden. En een lol dat ze dan had. Altijd mij in de maling nemen waar ze de gelegenheid had en ik die dan echt mijn best moest doen om niet lachend van het paard te vallen
Maar dat constante lijkt gewoon in de huidige paarden niet meer te vinden.
Nou lees ik al bij 2 dat jullie nu een draver hebben. Hoe zijn die kwa beweging? Ik rijd al meer dan 20 jaar western, maar ik kom van oorsprong uit de engelse sport. En Daisy was een NRPS-er met vrij hoog opgooiende beweging. De Quarters missen dit, en mijn rug is sinds Dais er niet meer is niet meer goed los geweest. Ik ben echt wel eens jankend van dr afgekomen omdat ze mijn rugspieren weer los had gestapt Mocht er ooit toch nog weer een paard bijkomen, heb ik altijd gezegd dat word geen Quarter meer maar een warmbloed. Ik moet beweging hebben in de rug. Een aardige warmbloed vinden voor een redelijk prijs is een crime, en er staan best een aantal leuke dravers te koop die ik kwa uitstraling leuk zou vinden. Maar ik heb altijd de draver afgewezen omdat ik niet verwacht dat die de beweging hebben die ik nodig ben (grijnz ja lekker vooroordeel maar als je ze ziet draven voor een sulky of de dravers die ik gezien heb in de westernsport hebben geen van allen die swung in de rug met rijden). Heb ik nou een echt vooroordeel of hoe zien jullie dat? Hoe zijn ze in vergelijk met een warmbloed kwa beweging?