_Aurora_ schreef:Ik ben er 4 jaar geleden mee gestopt en geen seconde spijt gehad. Ik ging iedere dag en er fing heeeeeel veel geld naartoe. Toen ik erin zat, had ik het niet zo door. Maar ik merk nu pas hoeveel meer vrijheden het geeft. Ik zou het nu ook niet meer willen combineren met een gezin en ook financieel vind ik het in de randstad teveel geld. Daarnaast mis ik het hele roddelgebeuren van de pensionstallen al helemaal niet.
Dit, 100% dit. (aan je onderschrift te zien komen we ook uit dezelfde omgeving trouwens).
Ik heb op m'n 18e m'n eerste eigen paard gekocht en deed daarvoor het paard van m'n moeder. Rug gebroken op m'n eerste paard, paard verkocht, maar ik moest en zou weer een pony of paard terugkopen en heb dus na een half jaar paardloos te zijn geweest een pony gekocht. Drie jaar lang dag in dag uit erheen, ten koste van m'n eigen gezondheid nog ook op een bepaald punt, en zoals iedereen het omschreef 'Het was pony voor pony na en niks gebeurde zonder pony in het achterhoofd'.
En toen had ik er gewoon ineens genoeg van. De tijd die het vrat, het geld dat het vrat, de energie die het vrat en de frustratie die het opleverde. Dus van het een op het andere moment gewoon ermee genokt. Ik had er gewoonweg echt genoeg van en het geld er niet meer voor over ook. Om inderdaad nog maar niet te spreken van het geroddel en gezeik en gezeur wat je op iedere stal wel had en ik was er gewoon helemaal klaar mee.
Heb er geen moment spijt van gehad. Als ik d'r had gehouden had ze nu alsnog weg geweest omdat het nu niet meer te combineren is met ziekte en gezin maar beste stap in m'n leven dit. En overigens niet alleen voor mij, maar ook voor die pony. Die wordt nu zoveel beter gereden en heeft het volgens mij een stuk beter naar d'r zin en ze heeft er niet eens voor hoeven verhuizen. Win-Win situatie dus. Ik kan nog langs gaan wanneer ik wil maar in de afgelopen 3 jaar geen behoefte aan gehad, niet de noodzaak of de drang om nú bij d'r te gaan kijken zegmaar. Ik weet dat ze het goed doet en ik wil er best heen, maar ook voor een bezoekje ga ik niet m'n hele week omgooien ervoor.
Ik heb wel die keuze toen geheel zelf gemaakt, ik heb het dus ook zo'n beetje op de dag zelf of de dag daarvoor ofzo aan m'n vriend verteld en ook verder met niemand over gehad, geen 'afscheidsshoot' gehouden of wat dan ook.
Klinkt misschien hard, maar voor mij was het klaar. En pony heeft het prima overleefd dus die was ook niet kapot van verdriet erdoor en heeft me ook niet gemist