Helaas, 2 jaar terug gingen mijn ouders scheiden. Ondanks dat het mijn paarden waren stond Charlotte wel nog op vader zijn naam. Als snel draaide de scheiding uit op een: We nemen wat we nemen kunnen, ook al zijn de kinderen er dupe van. Als snel zette mijn moeder de paarden in als onderdeel van de scheiding. Uit schrik dat ze haar gingen toegewezen worden heb ik er in 1 keer 3 verkocht. Charlotte met haar oudste en jongste dochter. Mijn moeder kent namelijk weinig van paarden en waar kwamen ze dan terecht...
Charlotte kwam met haar jongste dochter terecht bij een droomthuis. Hectaren weiden in de Ardennen, wat wou je nog meer. Helaas, ondanks de goede zorgen die ze kreeg, klikte het niet tussen haar en de andere paarden. Ze werd beleerd onder het zadel en in de koets en wederom verkocht. Een begrijpelijke keuze, want Charlotte en de andere paarden ging daar gewoon echt niet. Na een paar maanden kreeg ik bericht van de nieuwe eigenares. Ze was ondertussen hoog drachtig, moest bijna bevallen, maar ondanks het lange waken kwam er maar geen veulen. Tja, Charlotte is dan ook een fopmerrie... Zo kwam ik langzaam in contact met de nieuwe eigenares. Ik heb de bevalling via Facebook kunnen volgen, het opgroeien van het veulen en natuurlijk hoe Charlotte het deed.
Wederom had ze een goede en mooie thuis gevonden. Veel weidegang maar vooral heel veel liefde. Ze werd opnieuw gedekt door een prachtige hengst. Iedereen blij natuurlijk
Tot zondagavond, toen ik opeens een bericht kreeg van een vriendin. Charlotte stond weer te koop. Blijkbaar deed ze het daar fysiek wat minder. Ze was begonnen met schuren en helaas waren er maar weinig dingen die hielpen. De eigenares deed wat ze kon. Ze besloot Charlotte te verkopen, in de hoop dat ze op een plek terecht ging komen waar ze minder last had. Daar lig je dan, in bed, klaarwakker. Want waar gaat lieve Charlotte nu terecht komen.Ondertussen was er bij mij ook al veel veranderd. Alle 4 de paarden waren op mijn naam gezegd, ik had mijn vriend leren kennen, was gaan samen wonen, mijn paarden waren verhuisd en ik heb een pony die, helaas, aan haar laatste zomer bezig is. Dus, daar lig je dan... Zeg ik tegen mijn vriend: Charlotte staat weer te koop. Uiteraard was de eerste reactie: Wie? Na een foto te hebben getoond: Oh ja, die mooie die je nog hebt gehad. En waarom? Na alles te hebben uitgelegd vroeg hij: En wat willen ze ervoor? Euhm ja... Goede vraag. Maar budget voor een extra te kopen is er eigenlijk voor de moment niet echt. Ja vraag maar, zegt hij, en als het minder is dan xx bedrag dan koop je ze gewoon.
Nou, lig je daar om 22.30 even met jou mond vol tanden... De huidige eigenares antwoorden gelukkig heel snel. Ze was helaas wat boven mijn budget maar daar waren we al snel over uit. Rond 23.00 was alles beslist en besloten. Iedereen blij, de huidige eigenares, want ze wou een tophuisje. En vooral ik, want mijn lieve Charlotte komt terug en deze keer is het om nooit meer te vertrekken. Dus onverwachts mag ik ook beginnen aftellen naar een veulentje in april. Vandaag is het voorschot betaald en eind augustus mag ik er achter, als het veulen gespeend is. Nog 2.5 maandjes aftellen en rond stuiteren van blijheid. Kan niet wachten!
Uiteraard kan een foto van de schoonheid ook niet ontbreken!
Uiteraard
K1 + 11
