Bokt.nl

laetitia schreef:

Maar als je ziet hoe jouw geliefde lijdt en strijd, jarenlang. Dag in, dag uit, elke minuut. Dan gun je diegene toch een keer de rust? Op een waardige manier, omringt met alle naasten, in plaats van alleen naar een hoge flat te moeten gaan, en daar helemaal alleen die ene stap te zetten...

laetitia schreef:

Maar als je ziet hoe jouw geliefde lijdt en strijd, jarenlang. Dag in, dag uit, elke minuut. Dan gun je diegene toch een keer de rust? Op een waardige manier, omringt met alle naasten, in plaats van alleen naar een hoge flat te moeten gaan, en daar helemaal alleen die ene stap te zetten...

Mars schreef:

Ik ben er voor, maar ik begrijp ook hoe moeilijk het is om een euthanasiewens toe te kennen omdat geestelijk lijden een stuk moeilijker aan te tonen is. Vooral ook het stukje uitzichtloosheid in geval van depressie, want wellicht gaat iemand zich in de toekomst beter voelen. Menig psychiater wil zijn handen er niet aan branden en ik kan dat ergens begrijpen.

Van de andere kant, ik heb jaren in de psychiatrie gewerkt en psychisch lijden is minstens zo vernietigend als lichamelijk. De radeloosheid en depressiviteit, angst die ik soms bij clienten zag is hartverscheurend. En ja, ik heb ook een client gehad die voor de metro is gesprongen, gewoon omdat hij geestelijk niet meer kon, van kastje naar de muur ging en zichzelf als last zag voor iedereen. Intens verdrietig is dat, en tegelijkertijd ook zo ongrijpbaar.

Saskia9 schreef:

Dat komt omdat een ziekte geen onomkeerbaar feit meer is. Diegene zal hoe dan ook gaan...
Bij depressie is dat anders,per persoon afhankelijk. De 1 is jaren depressief en doet er alles aan met medicatie en therapie maar haalt niets uit,en de ander wil misschien gaan na 1 heftige ervaring.
Begrijp me niet verkeerd,ik ben er niet op tegen maar vraag me dus wel af wanneer er goed beoordeeld kan worden of degene met een depressie er 'goed' genoeg aan toe is om euthanasie aan te vragen.. denk dat daar het grote euvel zit..

Wesco schreef:

Ik vind dat iedereen over zijn of haar leven mag beslissen. Dus ik vind dat psychisch lijden daar onder valt. Alleen hoe bepaal je wanneer iemand ondragelijk lijd?

Tazzey schreef:

Ik sta daar niet negatief tegenover maar ik denk dat het wel heel moeilijke materie is want iemand die psychisch zo aan de grond zit dat hij het leven niet meer ziet zitten is waarschijnlijk niet bij wil om een gedegen besluit te nemen. Wetstechnisch is het lastig.

Ik woon naast een flat waar regelmatig vanaf gesprongen wordt. Ik heb er drie voor mijn neus zien en horen vallen in de laatste 5 jaar en nog vele die ik niet zelf gezien heb maar wel de gevolgen ervan. Het is heel heftig om zoiets ongevraagd te moeten aanschouwen. De laatste sprong op klaarlichte dag, hartje zomer en een speelplaats van de naastgelegen basisschool/kinderopvang die vol met kindjes stond die vervolgens allemaal totaal over de rooie waren.

bowena_84 schreef:

Er was hier laatst ook een item over bij RTL late night, een dame heeft toen in Belgie geloof ik een docu gemaakt hierover. Daar word er namelijk iets anders mee omgegaan. Aan tafel zat ook een moeder van een prachtige jonge meid waarvan de euthanasie aanvraag werd afgewezen. Ook zij heeft zelfmoord gepleegd. Ze lieten fragmenten horen van gesprekken met haar ouders, die zaten zo vol wanhoop dat ik niet anders kon dan vreselijk brullen. Het ging door merg en been.

Ik heb zelf ook al zo'n beetje mijn hele leven te maken met de GGZ, dusdanig dat het een deel van mijn identiteit is. Ik heb ook smerige diepe dalen gehad. Maar ik vind en voel niet dat ik psychisch lijd, hoewel ik ook wel momenten heb gehad dat ik erover na dacht hoe het zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Zowel voor mijzelf als mijn omgeving.

Een psychiater sprak ook in die docu dat hij pertinent tegen euthanasie was, want ieder leven is iets waard. Ja, maar tot hoe ver? En inderdaad waar leg je die grens. Een mooi voorbeeld van een meisje in die docu was, dat toen ze uiteindelijk haar euthanasie verklaring had, haar dit nog een laatste push gaf om tóch door te vechten. Ze wilde echt niet meer en toch gaf haar dit op de een of andere manier hoop. Ze leeft nog steeds.

Ik ben dus 100% voor euthanasie bij psychisch lijden. En wie bepaalt wanneer dat is, is denk ik toch aan de persoon zelf en de familie.

Tazzey schreef:

Ailil, het gaat om de juridische kant van wilsbekwaam zijn. En daarover kun je discussiëren bij iemand in een psychisch slechte conditie.

bruintje123 schreef:

Wesco schreef:

Ik vind dat iedereen over zijn of haar leven mag beslissen. Dus ik vind dat psychisch lijden daar onder valt. Alleen hoe bepaal je wanneer iemand ondragelijk lijd?

Dat kan alleen de persoon zelf.

En waar jij en ik misschien zeggen, jee vind je dat erg wat je mee (hebt ge) maakt, dat is toch niks, is dat voor een ander ondragelijk.
En daarom moet het serieus genomen worden en vind ik dat dier persoon zelf zou mogen beslissen

NadjaNadja schreef:

Maar dat is erg lastig. Iemand kan bijvoorbeeld bij het overlijden van een hond al dusdanig van slag zijn dat hij of zij zegt: van mij hoeft het nu niet meer. Terwijl jij en ik weten dat de kans 99% is dat zo'n persoon over dat overlijden heen komt. Moeten we dan maar gewoon zeggen: Ja, als jij daar zo erg onder lijdt dan is euthanasie prima. Wetende dat deze persoon zeer waarschijnlijk er na bijvoorbeeld een jaar weer bovenop is.

NadjaNadja schreef:

Maar dat is erg lastig. Iemand kan bijvoorbeeld bij het overlijden van een hond al dusdanig van slag zijn dat hij of zij zegt: van mij hoeft het nu niet meer. Terwijl jij en ik weten dat de kans 99% is dat zo'n persoon over dat overlijden heen komt. Moeten we dan maar gewoon zeggen: Ja, als jij daar zo erg onder lijdt dan is euthanasie prima. Wetende dat deze persoon zeer waarschijnlijk er na bijvoorbeeld een jaar weer bovenop is.

Janine1990 schreef:

NadjaNadja schreef:

Maar dat is erg lastig. Iemand kan bijvoorbeeld bij het overlijden van een hond al dusdanig van slag zijn dat hij of zij zegt: van mij hoeft het nu niet meer. Terwijl jij en ik weten dat de kans 99% is dat zo'n persoon over dat overlijden heen komt. Moeten we dan maar gewoon zeggen: Ja, als jij daar zo erg onder lijdt dan is euthanasie prima. Wetende dat deze persoon zeer waarschijnlijk er na bijvoorbeeld een jaar weer bovenop is.

Verdriet is volgens mij wel heel iets anders dan depressie hoor.
Ook in de boeken, als ik mij niet vergis... Maar volgens mij kan verdriet wel degelijk een depressie triggeren en kan een depressie voor veel verdriet zorgen.