Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-04-17 19:22

Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 19:22

In het verleden ben ik ook veel open geweest over mijn situatie. De laatste tijd was ik dat wat minder, maar nu heb ik steun nodig. Mensen die met mij kunnen vechten, of me advies kunnen geven hoe te vechten.

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar laat ik zeggen dat ik al zo lang vecht, dat ik, ondanks dat ik onwijs sterk ben, het gevoel krijg dat ik de strijd ga verliezen. Ik wil gewoon een normaal leven. Tja, wat is een normaal leven? Voor mij is dat een leven waarin je kunt doen wat je wilt, zonder dat je wordt tegen gehouden door je eigen lichaam. Soms denk ik wel eens dat ik me aanstel, dat ik graag in de slachtofferrol blijf hangen, maar nu mijn psycholoog, huisarts en psychiater er vol boven op zitten om ervoor te zorgen dat ik niet de verkeerde kant op ga, schrik ik daar eigenlijk wel van. Hoe meer ik bespreek in therapie, hoe meer de ellende zich opstapelt...
Ik vraag me nu gewoon af, hoe kan ik dat allemaal nog uiit de weg werken? Hoeveel langer kan ik nog knokken tegen de pijn, tegen het verdriet? Ik ben sterk, maar de kracht raakt eens op...

Gisteren voelde ik me al slecht en in de avond ging het mis. Dan kom ik in een zwart gat terecht, gevuld met pijn. Ik zie niks meer, ik kan geen toekomst meer zien, geen verleden, geen uitzicht, geen redding. Alleen de pijn is voelbaar en het gevecht wat je daar tegen voert is bijna niet te doen. het enige wat ik dan kan denken is 'het moet NU stoppen.' Ik lig op dit moment meestal bij mijn vriend, en hij steunt me en ik praat dan met hem. Ik ben eigenljk nooit alleen als ik dat denk.
Dit soort momenten zijn echt immens heftig. Ik ben er op dat moment nog wel bewust van dat de dood geen optie is, maar ik kan me voorstellen dat het ook heel logisch is om die uitgang te kiezen.

Momenteel ben ik dus onder strikte begeleiding van zowel de ha, de psychi en de psycho, ik ben momenteel bezig met medicatie ombouwen dus ook dat zorgt voor die ellende. Mijn vriend steunt me supergoed, maar ik voel me ook onwijs schuldig naar hem. Het is voor hem natuurlijk ook loodzwaar.

Ik wil het hier niet hebben over suicide, maar over het gevecht in dat hele, hele diepe zwarte dal. In dat dal dat woorden als 'het komt wel weer goed', 'de vorige keer ging het ook weer beter' en 'straks gaat het vast beter'. Het is dan zo zwart, dat soort woorden komen niet binnen.

Citaat:
Ik zou zo graag een vogel willen zijn
daar hoog boven alle ellende willen zijn
gewoon daar gaan waar ik zou willen zijn
ja, ik zou graag een vogel willen zijn.

Vliegen dichtbij de sterren
boven de wolken
vlakbij de onzen
weg van al dat verre

Ik zou graag een vogel willen zijn
wegvliegen wanneer het moeilijk gaat zijn
sterk en vrij willen zijn
ja, ik zou graag een vogel willen zijn...

**Geplaatst**: 03-04-17 19:41

Geplaatst: 03-04-17 19:41

Ik ken het gevoel wel, van jaren terug.
Maar elke keer als je in dat diepe zwarte gat valt, kom je er beter en sterker uit werd mijn verteld.
Ook geloofde ik het niet.
Nu jaren verder geloof ik het echt, ik heb die momenten al jaren niet meer.
Het is echt een vervelende tijd.
Ik kan alleen maar zeggen accepteer alle hulp die je aangeboden wordt. :(:)

En een hele dikke vette knuffel! :(:)

Laatst bijgewerkt door Birdie60 op 03-04-17 19:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 03-04-17 19:43

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 19:43

Is er iets in je leven waar je wel een sprankje plezier uit kunt halen?

**Geplaatst**: 03-04-17 19:47

Geplaatst: 03-04-17 19:47

Weet je waar het verdriet vandaan komt? Kun je het herleiden naar gebeurtenissen in het verleden?

Ik vind het heel knap dat je alles op geestelijk vlak probeert op te lossen. En dat je daar de wilskracht voor hebt. Veel sterkte.

**Geplaatst**: 03-04-17 19:47

Geplaatst: 03-04-17 19:47

Lieve Jolien. Goddank ben ik geen ervaringsdeskundige. Ik kan niet voor of met je vechten maar wat zou ik je graag een lichtje geven...

Tegelijk denk ik dat teveel licht verblindend zal zijn als je in dat donker zit... Ik hoop dat je een klein lampje vindt. Een heel klein lichtje, vlammetje...
Een klein beetje warmte in dat diepe donkere koude gat... Meer heb je niet nodig. Teveel van het goede is ook niet goed.
Concentreer je maar op dat vlammetje, dat stukje warmte. Laat het voor nu even genoeg zijn.
Ik duim voor je.
Liefs

PS. Je weet de kleur van de wolken vlak voor het onweer. De opbouw van energie en de spanning in de atmosfeer... Het wordt heel stil. Vogels stoppen met fluiten...En dan flitst en knalt het en lijkt de wereld te vergaan. De wind rukt aan je haren, je kleren, de regen slaat je haast tegen de grond, doorweekt je tot op het bot. De hemel schreeuwt, kraakt, piept en scheurt en er lijkt geen einde aan te komen. De roffel van de donder echo't in je hart... En dan... Dan breekt het toch weer open... Gras lijkt groener en planten glimmen... En uiteindelijk kan dan het groeien beginnen.

**Geplaatst**: 03-04-17 19:52

Geplaatst: 03-04-17 19:52

Ik word erg verdrietig van je tekst :(:)

zou je willen knuffelen en alle energie kracht en moed geveh die ik kwijt kan. Ken het gelukkig niet van mezelf maar maak al jaren het gevecht van onofficieel pleegkind mee die ook worstelt om die kl ote depressie te boven te komen wat maar niet lukt.

Ik word verdrietig omdat ik me machteloos aan de zijlijn voel staan. Niks kan doen behalve er zijn en steun bieden in de zwartste momenten. Hulpeloos omdat ik als levensliefhebber en redelijk optimistisch vrolijk mens niet kan begrijpen hoe zwart en uitzichtloos depressie kan zijn. Ook al heb ik ook diepe dalen gehad, alleen zonder ooit een spoor van ik zie het niet meer zitten.

En weet dat iemand oppakken en meenemen naar leuke dingen ook de oplossing niet zijn, maar meegaan in de diepte al helemaal niet werkt.

Het enige dat ik kan hopen is dat je toch ergens lichtpunten gaat zien, en ondanks je rotte gevoel en zwartheid de weg naar boven gaat vinden en die ook gaat volhouden.

Kan alleen maar een heel grote gemeende knuffel geven vanut hier.

**Geplaatst**: 03-04-17 19:58

Geplaatst: 03-04-17 19:58

Birdie, op de betere momenten voel ik dat wel hoor. Dan zie ik weer toekomst en voel ik me weer sterk.
Goof, momenteel bijna niet. Het enige wat ik nu prettig vind, is om af te spreken met vriendinnen. Paardrijden doe ik ook nu niet, ik kan de energie er niet voor op brengen. Het vechten tegen het downgevoel is gewoon niet te doen.
Ik hoop dat als het stormchaseseizoen begint, ik weer een beetje kan gaan genieten.

Koper, ik weet precies waar alles vandaan komt, dus dat is al een rust op zich. Ik heb zelfs hele levendige (herbelevings)dromen waar ik precies zie wat er aan de hand is in die droom, en weer reflecteert op vroegere situaties.

Lente, je laatste stukje ontroerd me. Dank je wel, ik kan weer even lachen

En dat stukje warmte, dat kleine lichtje, dat is toch echt mijn vriend. Hij is de rede dat nog niet los laat.

Dank je wel Karuna

Ik kan me die andere kant ook zo goed voorstellen, daarom voel ik me altijd zo schuldig naar mijn vriend toe. Ik zeg ook elke keer sorry en bedankt als hij me weer door een dieptepunt heeft gesteund. Die onvoorwaardelijke liefde is een ontzettende steun.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:04

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 20:04

Schuldig voelen hoef je niet te doen, je vriend zal het doen uit liefde. Ben daar blij mee, heb daar houvast aan maar ga je er vooral niet schuldig over voelen. Doet meisje hier ook. Dat is gewoon niet nodig en helpt je ook niet verder.

Ik hoop dat je de positieve momenten meer gaat beleven. Alsje weet wat de oorzaak is, is dat met regressie of emdr of hypnose te verminderen? Dat je er minder heftig van gaat dromen oid?

**Geplaatst**: 03-04-17 20:04

Geplaatst: 03-04-17 20:04

Kan maar 1 ding zeggen, hou vol. Hou van je vriend, vecht door. Dat is wat ik doe, het is het enige wat je kunt doen, behalve opgeven.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:06

Geplaatst: 03-04-17 20:06

Jeetje jolien.....
Ik kan weinig voor je doen vrees ik...
Maar praat... Praat... Praat..
Met wie, dat weet je zelf het beste, waar jij je goed bij voelt.

Koester de fijne momenten.. Klamp die vast

**Geplaatst**: 03-04-17 20:07

Geplaatst: 03-04-17 20:07

Joolien: ik ben helaas een ervaringsdeskundige en kan je niet helpen (kan mezelf al niet helpen) maar wil je graag een virtuele knuffel geven!

**Geplaatst**: 03-04-17 20:09

Geplaatst: 03-04-17 20:09

karuna schreef:
Schuldig voelen hoef je niet te doen, je vriend zal het doen uit liefde. Ben daar blij mee, heb daar houvast aan maar ga je er vooral niet schuldig over voelen. Doet meisje hier ook. Dat is gewoon niet nodig en helpt je ook niet verder.

Ik hoop dat je de positieve momenten meer gaat beleven. Alsje weet wat de oorzaak is, is dat met regressie of emdr of hypnose te verminderen? Dat je er minder heftig van gaat dromen oid?

Ja emdr krijg ik nu al idd, en ik krijg pessotherapie. Ik heb ook een supergoede psycholoog dus dat zit gelukkig wel goed.

Jollie, dat is ook de reden dat ik dit topic heb geopend. Ook om het met mensen hier erover te hebben. Ik vind bokt dan wel een fijn medium.

Eclair, we hebben elkaar al wel eens gesproken, jij ook een knuffel terug.
Hahaha, soms is opgeven alleen zo'n aantrekkelijk optie.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:11

Geplaatst: 03-04-17 20:11

Ik ken het maar ik ben bang dat de ellende dan niet ophoudt maar door gaat...

**Geplaatst**: 03-04-17 20:11

Geplaatst: 03-04-17 20:11

Opgeven is soms inderdaad een aantrekkelijke optie... Maar dan denk ik aan mijn vader die het opgaf op zijn 50ste, heeft zich opgehangen, daar krijg ik kracht van en weet ik "dat nooit". Dikke knuffel.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:22

Geplaatst: 03-04-17 20:22

Lente schreef:
Lieve Jolien. Goddank ben ik geen ervaringsdeskundige. Ik kan niet voor of met je vechten maar wat zou ik je graag een lichtje geven...

Tegelijk denk ik dat teveel licht verblindend zal zijn als je in dat donker zit... Ik hoop dat je een klein lampje vindt. Een heel klein lichtje, vlammetje...
Een klein beetje warmte in dat diepe donkere koude gat... Meer heb je niet nodig. Teveel van het goede is ook niet goed.
Concentreer je maar op dat vlammetje, dat stukje warmte. Laat het voor nu even genoeg zijn.
Ik duim voor je.
Liefs
PS. Je weet de kleur van de wolken vlak voor het onweer. De opbouw van energie en de spanning in de atmosfeer... Het wordt heel stil. Vogels stoppen met fluiten...En dan flitst en knalt het en lijkt de wereld te vergaan. De wind rukt aan je haren, je kleren, de regen slaat je haast tegen de grond, doorweekt je tot op het bot. De hemel schreeuwt, kraakt, piept en scheurt en er lijkt geen einde aan te komen. De roffel van de donder echo't in je hart... En dan... Dan breekt het toch weer open... Gras lijkt groener en planten glimmen... En uiteindelijk kan dan het groeien beginnen.

Ik zie je ook reageren in een ander topic met een andere dame die het bij tijd en wijlen zwaar heeft. Ook hier weer een prachtige

reactie. Respect hoe je dat zo doet.

Jolien, je hebt gelijk, ik zie inderdaad minder topics van je op Bokt. Ben je nu de kracht van je vechten in jezelf aan het zoeken? Je Eigen goedkeuring ipv de goedkeuring van mensen om je heen?

Schuldig voelen? Je vriend heeft voor JOU gekozen. Met de donkere momenten. Kennelijk wil hij samen met jou dat gevecht aangaan.

Wat zeggen jouw peuten? Meestal moeten zaken eerst "afgebroken" of lelijker worden (voorbereidende fase), voordat je met opbouwen iets prachtigs kunt maken. Zit je in die voorbereidende fase? Ben je al zover dat je jezelf kunt accepteren? Accepteren dat je even (?) minder energie kunt hebben? Accepteren dat je nu met je team aan het werk bent om een voor jou fijn en acceptable leven kunt leiden?

Ik zie (zag?) je vaak reageren in topics met hulp aan mensen die vastlopen in hun werk met hun paard. De manier waarop jij jouw reacties onderbouwd, de kennis die je daarin deelt, de manier waarop je anderen probeert te helpen, vind ik heel waardevol. Wat jammer dat je jezelf zo nog niet kunt helpen...

Stel dat iemand anders jouw OP zou hebben geschreven. Wat zou je tegen hem/haar zeggen?

**Geplaatst**: 03-04-17 20:22

Geplaatst: 03-04-17 20:22

hahahatsjoe schreef:
Opgeven is soms inderdaad een aantrekkelijke optie... Maar dan denk ik aan mijn vader die het opgaf op zijn 50ste, heeft zich opgehangen, daar krijg ik kracht van en weet ik "dat nooit". Dikke knuffel.

Als ik daar dan aan denk, denk ik nee dat ga ik niet doen. De letterlijke stap zie ik me niet snel maken.
Sterkte trouwens, lijkt me erg heftig.

Eclair, ik denk soms ook wel eens 'wanneer stopt het nu eens.'Soms voelt het oneindig. Zonder einde...

**Geplaatst**: 03-04-17 20:25

Geplaatst: 03-04-17 20:25

Rocamor schreef:
Lente schreef:
Lieve Jolien. Goddank ben ik geen ervaringsdeskundige. Ik kan niet voor of met je vechten maar wat zou ik je graag een lichtje geven...

Tegelijk denk ik dat teveel licht verblindend zal zijn als je in dat donker zit... Ik hoop dat je een klein lampje vindt. Een heel klein lichtje, vlammetje...
Een klein beetje warmte in dat diepe donkere koude gat... Meer heb je niet nodig. Teveel van het goede is ook niet goed.
Concentreer je maar op dat vlammetje, dat stukje warmte. Laat het voor nu even genoeg zijn.
Ik duim voor je.
Liefs
PS. Je weet de kleur van de wolken vlak voor het onweer. De opbouw van energie en de spanning in de atmosfeer... Het wordt heel stil. Vogels stoppen met fluiten...En dan flitst en knalt het en lijkt de wereld te vergaan. De wind rukt aan je haren, je kleren, de regen slaat je haast tegen de grond, doorweekt je tot op het bot. De hemel schreeuwt, kraakt, piept en scheurt en er lijkt geen einde aan te komen. De roffel van de donder echo't in je hart... En dan... Dan breekt het toch weer open... Gras lijkt groener en planten glimmen... En uiteindelijk kan dan het groeien beginnen.

Ik zie je ook reageren in een ander topic met een andere dame die het bij tijd en wijlen zwaar heeft. Ook hier weer een prachtige reactie. Respect hoe je dat zo doet.

Jolien, je hebt gelijk, ik zie inderdaad minder topics van je op Bokt. Ben je nu de kracht van je vechten in jezelf aan het zoeken? Je Eigen goedkeuring ipv de goedkeuring van mensen om je heen?

Schuldig voelen? Je vriend heeft voor JOU gekozen. Met de donkere momenten. Kennelijk wil hij samen met jou dat gevecht aangaan.

Wat zeggen jouw peuten? Meestal moeten zaken eerst "afgebroken" of lelijker worden (voorbereidende fase), voordat je met opbouwen iets prachtigs kunt maken. Zit je in die voorbereidende fase? Ben je al zover dat je jezelf kunt accepteren? Accepteren dat je even (?) minder energie kunt hebben? Accepteren dat je nu met je team aan het werk bent om een voor jou fijn en acceptable leven kunt leiden?

Ik zie (zag?) je vaak reageren in topics met hulp aan mensen die vastlopen in hun werk met hun paard. De manier waarop jij jouw reacties onderbouwd, de kennis die je daarin deelt, de manier waarop je anderen probeert te helpen, vind ik heel waardevol. Wat jammer dat je jezelf zo nog niet kunt helpen...

Stel dat iemand anders jouw OP zou hebben geschreven. Wat zou je tegen hem/haar zeggen?

Het topic over mezelf filmen heeft me wel aan het denken gezet. Ik zocht nog teveel waardering van anderen, terwijl ik dat bij mezelf moet doen. Dat heeft wel een stukje rust gegeven. Dit topic is ook niet om aandacht te vragen( wat ik in het verleden ook echt wel heb gedaan), maar om oprecht steun te zoeken.

Het is altijd makkelijker om het bij anderen te zien. Echter denk ik ook dat ik het niet verkeerd aanpak, dit 'moet gewoon even gebeuren'. Eerst afbrokkelen tot de kern, dan weer opbouwen.

Goede vraag die laatste... Daar kom ik nog even op terug...

**Geplaatst**: 03-04-17 20:29

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 20:29

Ik zag dit topic ook niet als aandacht vragen, dus hopelijk heb je dat niet verkeerd opgevat...

pak je het "niet verkeerd aan" of bewandel je "gewoon" de juiste paden, maar is dat gewoon ontzettend ongelooflijk eng?

**Geplaatst**: 03-04-17 20:29

Geplaatst: 03-04-17 20:29

Hele dikke kus lieverd :(:)

**Geplaatst**: 03-04-17 20:32

Geplaatst: 03-04-17 20:32

Rocamor schreef:
Ik zag dit topic ook niet als aandacht vragen, dus hopelijk heb je dat niet verkeerd opgevat...

pak je het "niet verkeerd aan" of bewandel je "gewoon" de juiste paden, maar is dat gewoon ontzettend ongelooflijk eng?

Ik bewandel de juiste paden, maar t is gewoon doodeng en loodzwaar. Veel opgekropte emotie en weggestopte herinneringen.

@ Lot,Thanks Lieverd

**Geplaatst**: 03-04-17 20:35

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 20:35

Is er een manier (volgens jou of volgens jouw therapeuten), om wel de juiste paden te bewandelen, maar wat minder eng of minder zwaar? Of moet je er gewoon doorheen?

En waar ben je het meest bang voor? Die opgekropte emoties of de herinneringen?

Je ziet het, ik heb er gelukkig geen ervaring mee.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:37

Geplaatst: 03-04-17 20:37

Ik heb geen idee wat ik tegen je zou moeten zeggen.. Maar weet dat je niet alleen bent :(:)

**Geplaatst**: 03-04-17 20:39

Geplaatst: 03-04-17 20:39

Rocamor schreef:
Is er een manier (volgens jou of volgens jouw therapeuten), om wel de juiste paden te bewandelen, maar wat minder eng of minder zwaar? Of moet je er gewoon doorheen?

En waar ben je het meest bang voor? Die opgekropte emoties of de herinneringen?

Je ziet het, ik heb er gelukkig geen ervaring mee.

Ja we zijn dus nu met de medicatie aan het sleutelen om het beter te krijgen, maar daardoor moet ik dus eerst medicatie afbouwen. Er is een goed plan gemaakt met de psychiater, ook voor het geval het mis gaat, dat ik dan opgenomen kan worden op de Paaz. De psycholoog heeft de EMDR ook even stop gezet, totdat ik weer wat stabieler ben.
Dus dat gaat allemaal de goede kant op.

Dank je fortitude

**Geplaatst**: 03-04-17 20:41

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 20:41

Sterkte ermee joolien.

**Geplaatst**: 03-04-17 20:58

Re: Wanneer het leven een gevecht wordt

Geplaatst: 03-04-17 20:58

Een goed plan is nu het belangrijkste.

Ik heb geen ervaring met hoe jij je voelt maar wel het een en ander aan ervaring... Ik heb gemerkt dat het altijd eerst heel erg moet worden voor het beter wordt...

Ik snap alleen nog steeds niet waarom dat toch is... $:\$

@Rocamor, dank je voor je compliment.