Geplaatst Overige
Aankomende woensdag is het een jaar geleden dat de aanslagen plaatsvonden op luchthaven Zaventem. De toen zeventien jarige Béatrice De Lavalette bevond zich op de luchthaven toen de terroristische aanslagen er plaatsvonden. Haar beide benen moesten geamputeerd worden en ze belandde in een kunstmatige coma, maar nu voelt ze zich ambitieuzer dan ooit: "Ik droom van de Paralympische spelen in 2020", klinkt het.
Tot 22 maart 2016 was Béatrice een gewone tiener van 17 jaar. Dol op haar paard Didi, doelvrouw in de voetbalploeg van haar school, gemengd Frans-Amerikaans maar wonend in de rand rond Brussel, niet bijzonder enthousiast om naar school te gaan, ... Ze zou die ochtend het vliegtuig nemen naar de Verenigde Staten, waar haar twee oudere broers wonen. “Ik weet nog exact wat er gebeurde”, vertelt ze. “Ik stond in de vertrekhal naar de grond te kijken met mijn koptelefoon op. Een echte tiener. (glimlacht) Dan plots die explosie, vlak bij mij. Kort nadien werd ik wakker in een donkere vertrekhal vol rook en vuur. Ik hoorde niets. Ik kon ook niet meer bewegen. Mijn linkerbeen zag ik niet, maar mijn rechterbeen zag er verschrikkelijk uit. Naast mij lag een zwaargewonde vrouw. Ik kon niet stappen of kruipen, maar ik kon haar wel aanraken met mijn arm. Ik heb nog geprobeerd haar te helpen, voor zover dat kon. Voorts was het wachten op de hulpdiensten. Lang wachten. Ik had geen idee wat er allemaal aan de hand was. Er ging maar één gedachte door mijn hoofd: ik wil overleven.”
Achteraf zou blijken dat Béatrice op twee meter van een van de bommen stond. Veel mensen rond haar overleefden het niet. Zij moest een zware tol betalen, maar overleefde wel. “Een wonder”, noemt haar moeder dat. De eerste weken werd ze in coma gehouden, daarna kwamen mentaal heel zware maanden. Waarbij ze niemand wilde zien. In de zomer kwamen begeleiders van de manege met Didi, het paard van Béatrice, naar de parkeerplaats van het ziekenhuis. Het werd een emotioneel weerzien. “En Didi had het misschien nog moeilijker dan ik. Ze kuste en knuffelde mij. Blij mij terug te zien nadat ze mij zo lang had moeten missen. Ze probeerde die dag ook al meteen mijn benen te bewegen, alsof ze perfect begreep wat er aan de hand was,” vertelt Béatrice. Ook haar moeder beaamt dat. “Er heerste altijd al een opmerkelijke symbiose tussen dat paard en mijn dochter. Het paard bleek de beste therapeut ter wereld.”
“Ik voelde mij weer even normaal”, zegt Béatrice. “Kreeg het gevoel dat het toch weer goed kon komen.”
Terug op het paard klauteren bleek een eerste overwinning, maar daar hoeft het voor Béatrice allerminst bij te blijven. Ze heeft een droom: de Paralympische Spelen in 2020.
Medelijden wil ze niet. “Weet je, dankzij die aanslag kan ik ook dingen bereiken die anders onmogelijk waren geweest. Ik wil echt proberen om in 2020 op de Olympische Spelen te staan, als paralympisch ruiter. Zonder de ontploffing had ik zelfs niet moeten dromen van de Spelen, want zo’n goede ruiter ben ik niet.” Als er al een sarcastische ondertoon is, dan verstopt ze die bijzonder goed. "Maar eerst wil ik terug naar school gaan en die afmaken, een sabbatjaar nemen, een opleiding aan de universiteit volgen en nadien misschien de Paralympische Spelen."
Klik op onderstaande afbeelding voor de video:
