Geplaatst: 15-03-17 11:51 Citaat:De long arts kwam binnenlopen, stelde zich voor en zei: "Dus u bent de pechvogel van de dag... Het is een long embolie".
Ik voelde me al een paar dagen niet fit.
Een opgejaagd gevoel, benauwdheid bij lichte inspanning, versnelde hartslag, pijn achter m'n schouderbladen...
Het zat me niet lekker.
Toen ik me afgelopen maandag ook wat trillerig voelde, heb ik toch de huisarts maar gebeld en gevraagd om een afspraak.
Gelukkig kon ik dezelfde dag nog terecht.
Mijn eigen huisarts zou er eigenlijk niet zijn die dag, maar omdat het bijzonder druk was, is hij toch 2 uur naar de praktijk gekomen om te helpen.
En zo kwam ik toch nog bij mijn eigen HA terecht. Heel erg fijn.
Hij nam mijn klachten direct erg serieus.
Er was iets mis en we moesten vlot uitzoeken wat er precies aan de hand was. Wellicht een te snel werkende schildklier.
Of misschien toch iets met de longen.
Voor de zekerheid heeft hij gelijk met de eerste hart/long hulp in het ziekenhuis in Haarlem gebeld om de long arts om advies te vragen.
En die vroegen me om me zo snel mogelijk te melden in het ziekenhuis.
Mijn vriend is speciaal uit z'n werk naar huis gekomen om me direct te brengen, want ik voelde me niet fit genoeg om auto te rijden.
Eenmaal aangekomen op de eerste hart/long hulp in het ziekenhuis, waren ze in eerste instantie verbaasd dat ik zelf was gekomen; ze hadden de ambulance verwacht.
Daar schrok ik toch gelijk wel een beetje van. Zo erg kon het toch niet zijn?
Ik werd direct naar een eigen kamer gebracht en opgenomen.
Schoentjes uit, bed in en 2 lieve zusters die alle uitleg gaven over wat er nou allemaal zou gaan gebeuren.
Dit was mijn eerste keer in een ziekenhuis, dus alles was nieuw voor me.
Er kwam een lange vragenlijst.
En ondertussen was de andere verpleegster bezig om mijn bloeddruk te meten en me daarna in te stellen op de monitor voor een hartfilmpje, hartslag en saturatie meting.
Heel mijn lijf vol plakkertjes
Tot slot werd er bloed afgenomen en moesten we wachten... Vooral heel veel wachten.
Ondertussen kwam er een lieve dame de kamer binnen die vroeg wat ik graag wilde eten.
Ze bracht me een bord met aardappel puree, pompoen en lam.
Na alle beruchte verhalen over vies "ziekenhuisvoedsel" was ik wel benieuwd; en het was erg lekker.
Maar veel trek/eetlust had ik niet.
Na 2 uur bleek dat er wat fout was gegaan met de bloedtest en moest er opnieuw bloed afgenomen worden en konden we weer 2 uur wachten tot ze meer zouden weten.
De arts was er niet gerust op en heeft een mobiel röntgen apparaat laten komen voor een röntgenfoto van mijn longen.
Even daarna kwam de arts binnen, die vertelde dat ze een long embolie nog niet konden uitsluiten.
Het was inmiddels 21.30uur en we zaten al behoorlijk wat uurtjes op de afdeling te wachten.
Ik zou een injectie krijgen met bloedverdunners en omdat ik in rust stabiel was, mocht ik die avond thuis slapen.
Ze hadden op de afdeling alvast een CT-scan voor me aangevraagd, zodat ik de volgende ochtend direct aan de beurt was.
................
Gister ochtend dus weer naar het ziekenhuis en toch wel een beetje spannend... Mijn eerste CT scan. En ik wist nog niet goed wat ik er van kon verwachten.
Een aardige man haalde me op in de wachtkamer en vertelde me precies wat er zou gaan gebeuren en wat ik moest doen.
Ik kreeg een infuus en daar zou tijdens de scan dan contrastvloeistof doorheen gaan.
Dat zou dan warm aanvoelen en ja... je zou ook het gevoel krijgen dat je in je broek plast.
Maar daar moest ik me vooral geen zorgen over maken.
Gelukkig viel dat allemaal enorm mee.
Na de scan werd ik gelijk weer naar de eerste hart/long hulp gestuurd om me te melden.
Natuurlijk was het weer even wachten op de resultaten van de scan. Een hele spannende tijd.
Ik werd uiteindelijk opgehaald en weer in een eigen kamertje gebracht.
De long arts zou zo bij me komen.
Na een paar minuten kwam de long arts binnen, stelde zich voor en zei: "Dus u bent de pechvogel van de dag... Het is long embolie".
Er viel even een stilte. Dat kwam toch wel aan.
De arts vertelde dat het heel goed was dat ik aan de bel getrokken had.
En dat ik hier absoluut niet mee had door moeten blijven lopen.
Er waren bloedpropjes in beide longen te zien op de CT scan.
Maar waar kwamen ze vandaan?
Ik heb zo af en toe een aderontsteking in mijn been.
Maar dat gaat eigenlijk altijd snel weer weg, zonder problemen.
Voor de zekerheid wilde de arts toch een echo maken van het been, om te kijken of er geen trombose verborgen zat. Dat was uiteindelijk gelukkig niet het geval.
De aderonsteking van 2 weken geleden was nog wel goed zichtbaar op de echo.
Eenmaal terug op de afdeling kwam de arts nog een keer met me praten en uitleggen hoe het nu allemaal verder zou gaan. Ik krijg voor de komende maanden medicijnen mee en er zijn verschillende nieuwe afspraken met de longarts gemaakt om me in de gaten te houden de komende weken.
Ik mag gelukkig thuis herstellen.
En moet het de komende tijd héél rustig aan doen.
Doe het alsjeblieft heel rustig aan. Longembolie is niet iets waar je lacconiek mee moet zijn. Gelukkig geen verstopte trombose in je been ook nog erbij.
) krijg ik bijvoorbeeld een hogere dosis bloedverdunners dan normaal, lange auto rit of vliegreis ook, enz. 
