Geplaatst 
Hoi lieve bokkers,
Pas nu durf ik een topic te openen, mijn lieve Deijs(30+) is afgelopen jaar op 27 April 2016 overleden, op Koningsdag.
Eind oktober/ begin november 2015 begon het al dat Deijs vaker koliek kreeg, dit keer had hij een harde en bolle buik. De dierenarts stelde een milt nierband entrapment vast. Deijs mocht toen 2 tot 3 dagen niks eten ivm verstopping.
We hebben hem rondgereden op de trailer in de hoop dat het weer terug zou schieten. Maar helaas ging het nog niet de goede kant op, Deijs was al wat uitgedroogd en zo doende is hij aan het infuus gekomen, daar knapte hij behoorlijk van op! We hebben toen zijn hele stal omgebouwd zodat hij niet bij de dierenarts thuis hoefde te staan voor het infuus.
De dag erna had hij weer gemest en geplast en het leek de goede kant op te gaan, we hebben hem buiten gezet met een graasmasker zodat hij zich niet in een keer vol kon eten.
Hij heeft ook een parafine sonde gehad, en wow wat nam hij dat als een champion! Toen de sonde eruit werd gehaald hinnikte hij zachtjes.
Een paar dagen later kon hij weer lekker buiten staan, ik heb hem toen voor in de tuin gezet zodat ik hem nauw in de gaten kon houden.
In Januari 2016 werd Deijs eventjes niet lekker voordat ik naar New York ging, het leek weer even op koliek maar hij herpakte zichzelf erg snel (met een beetje hulp!)
Op 17 Februari hebben we zo genoten, het weer was prachtig en Deijs was enorm blij en content.
Nooit wetende dat deze foto mij zo dicht bij het hart zou komen te staan..
Maart verliep zoals altijd, lekker rustig en genietend
Tot dat April kwam...
Op 24 April begon Deijs opeens heel wankelend te lopen, hij trok erg met zijn buikspieren en was niet vooruit te branden.
Ik heb meteen de dierenarts laten komen en vanaf toen begon alles...
Deijs was uitgedroogd, zijn lichaam leek geen vocht meer op te nemen en zo kwam hij weer aan het infuus terecht..
April de 25e kwam de dierenarts weer en hebben we besproken wat we nog konden doen en in hoeverre dit nog humaan zou zijn voor Deijs.
Die nacht heb ik bij hem in de stal geslapen. Hij dronk niet meer uit zichzelf en zwalkte telkens.
Het vocht werd niet meer opgenomen. Hij vond het wel hevig gezellig.
25 April leek het eigenlijk wel goed te gaan met Deijs, zijn coördinatie leek weer prima en hij wou met geweld de wei in! De pijn leek vrijwel weg want hij trok niet meer met zijn buikspieren en oogde heel helder.
Hij moest nu weer uit zichzelf drinken, ik ben enorm lang en veel bij de wei geweest en zag hem drinken!! nou je kunt je wel voorstellen hoe blij ik geweest ben!
Ik heb hem toen enorm verwend met slobber (al wel meer vocht dan slobber)
Maar zodra hij weer lusteloos zou worden of niet meer dronk had ik besloten met de dierenarts dat het klaar zou zijn, ik wou geen lijdensweg voor mijn aller beste vriendje. Ik besloot van hem te gaan genieten zolang het nog kan... little did I know zou dit niet lang zijn..
Op 27 April 2016 haalde ik Deijs uit de wei en viel hij tijdens het lopen bijna omver, opeens was hij hevig atactisch en was gigantisch benauwd en trok weer met zijn buikspieren.
De dierenarts werd direct gebeld en kwam die avond, Deijs was gelukkig niet benauwd meer.
Toen de dierenarts kwam deed Deijs net alsof er niets aan de hand was! De dierenarts wist niet meer zo goed wat hij ermee aan moest want Deijs deed zo gewoon!
Hij was niet benauwd meer, de buikspieren trokken niet meer zo... maar zodra Deijs begon te lopen was het heel duidelijk dat het niet meer goed zat... hij kon amper lopen, hij kwam heel slecht vooruit.
De dierenarts zei het volgende: ''Ik weet niet meer goed wat ik hiermee aan moet, hij oogt verder prima en we kunnen hem wel weer aan het infuus zetten maar ik ben bang dat hij dan binnenkort ergens ligt en niet meer overeind kan komen. Ik leg de beslissing nu bij jou neer.''
Er was voor mij 1 ding waarvan ik wou weten of het ging; het lopen.
Ik deed met hem wat stappen vooruit en het ging bijna niet, het ging zo slecht en zo langzaam.
Dat was voor mij de duidelijke beslissing dat hij op was. Zijn ogen stonden niet meer zoals ze altijd stonden, ze keken star en moe.
Langzaam liepen we naar buiten naar de longeerton, zijn allerbeste weide vriendje Moonlight ging met hem mee. Het maakte hem allemaal niets meer uit. Zijn blik was leeg.
We stonden in het midden van de longeerton, de dierenarts gaf 1 spuitje. We hebben Deijs toen los gezet en langzaam aan zakte hij door mijn benen en liet zich rustig liggen. Hij rolde nog 1x op zijn rug en rolde toen terug en toen was het klaar. Mijn aller beste vriendje die mij door depressies, suïcidale gedachten was weg. Vertrokken naar een plaats die ik niet ken, alleen.
Ik ben toen door mijn knieen gezakt en heb naast hem gelegen, al schreeuwend en huilend riep ik telkens zijn naam. Ik was compleet gebroken, fragiel. Mijn vader heeft mij de longeer ton uitgetrokken en al kokhalzend en huilend ben ik de longeerton uitgegaan. Ik heb mijn vader nog nooit met tranen in zijn ogen gezien, maar die dag wel.
Nu ik dit schrijf beleef ik het moment weer helemaal opnieuw en breek weer. Wat Deijs voor mij was, was ik voor hem. Hij is 9 jaar mijn vriend geweest, in de duisterste dagen en in de meest zonnige.
In 2007 kwam hij bij ons, hevig mager, enorme stress ogen en schreeuwde alleen maar, het was geen hinniken meer maar pure paniek. Ik vond hem doodeng en moest weinig van hem weten. Maar na een jaar veranderde dat compleet. Hij had mij eerder gevonden dan ik hem. Hij wou mij de wei niet uitlaten, zodra ik begon te lopen ging hij direct voor mij staan. We hadden elkaar gevonden.
We waren elkaars zielsverwant. En nu, nu ben ik leeg. Ik mis een helft van mijzelf en kan die niet meer terugvinden.
Ik ben ZO blij dat ik jou een geweldig leven heb kunnen geven, ondanks je scheve achterbenen, je (ooit) gebroken kaken en je bizarre karakter, je kwam bij ons als pony zonder achtergrond en je was moeilijk. Ik heb je nooit veroordeeld.
Ik heb je alles gegeven wat ik kon en jij gaf het mij terug. Je was ALTIJD blij om mij te zien en kwam dan hinnikend naar mij toe gelopen of gerend. We hebben samen overwonnen. Jij en ik. Ik en jij.
Foto's gemaakt door Nikki de Kerf in 2013
Het is nu bijna een jaar later. Ik zag zo ontzettend uit naar dit jaar omdat je dan al 10 jaar mijn beste vriendje zou zijn. Helaas, vier ik dit in mijn eentje. Als aandenken aan jou laat ik een tattoo zetten van twee hoefijzers die in elkaar verstrengt zijn. Want zo waren wij, onze zielen in elkaar verstrengt en onbreekbaar.
Als eerbetoon laat ik niet alleen een tattoo zetten, jij wordt ook vereeuwigd op een schilderij die Mirelle Vegers van Paardenportretten met karakter, zal gaan maken.
Ze is begonnen, dit is nog maar compleet het begin maar ik voel er al zoveel bij.
Het schilderij wordt gemaakt van de foto uit Februari, de dag waarbij Deijs zo gelukkig en content was.
Het schilderij gaat een lichte achtergrond krijgen met veel textuur. Ik wil jullie graag op de hoogte houden maar weet niet of dit het geschikte forum is. Ik heb toestemming van Mirelle om dit te delen maar op Uit de Kunst mag je alleen eigen werk plaatsen.
Als je Mirelle haar werk kent, dan weet je hoe gigantisch mooi dit schilderij dan gaat worden.
Lieve Deijs, bedankt voor alles. Ik hou van je.
kan de lieve reacties erg waarderen 
Maar je hebt zeker mooie herinneringen (: 
