Geplaatst Sorry voor het enorme verhaal
, Een aantal weken terug kwamen we thuis en zagen dat onze pup metacam van de pony had gevonden. ( manlief had een doos met spullen uit de auto gehaald, hier zaten oude dekens en dekjes in, hij had niet door dat helemaal onderin de doos dus nog een aangebroken flesje metacam zat en had de doos dus niet heel goed opgeborgen.. Echt een heel banketstaaf ongeluk dus, wel helaas met een vervelende afloop).
Wij zijn met de hond naar de dierenarts geweest, maar wisten niet exact hoeveel hij ophad. Omdat de hond verder geen symptomen vertoonde konden ze verder niet zoveel en moesten we het aankijken.
Dag erna ging de hond erg aan de diarree dus direct weer naar de dierenarts, bloed geprikt, nierwaarde was wat verhoogd verder geen alarmerende dingen te zien. Hond heeft een prik tegen de misselijkheid gehad en medicijnen tegen misselijkheid mee. Hij at en dronk nog, was levendig etc.
Savonds ging hij enorm spugen, kliniek gebeld en hij moest langskomen. Hij is toen opgenomen, moest een infuus en nierwaarde bleef verhoogd dus ze hebben alles doorgespoeld. Hij was nog steeds wel levendig en at en dronk nog. Hetgeen wat hij uitspuugde was wel donker.
Na 2 dagen mocht hij mee naar huis, hij leek opgeknapt. Thuis ging het niet goed, dus weer terug, toen kreeg hij een injectie tegen de misselijkheid daar leek hij van op te knappen. Snachts ging hij weer enorm overgeven en werd ook minder levendig. Dus weer naar de kliniek en daar bloedgeprikt, bleek zijn rode bloedcellen nog maar 12% te zijn, het hoort boven de 44% te zijn. De enige optie die hij had om het te overleven was een bloedtransfusie.
Na overleg met de dierenarts daarvoor gekozen, hij moest wel naar een andere kliniek toe, waar 24/7 artsen en assistenten toezicht houden. Dus Lars mee en naar die kliniek toe.
Daar heeft hij de transfusie gehad ( duurde een uur of 7.. dat gaat echt druppelsgewijs). De eerste dagen na de transfusie leek Lars op te knappen, wel nog heel misselijk en hij spuugde nog regelmatig.
Hetgeen wat hij spuugde was ook zwart, ze hebben een echo van zijn darmen en maag gemaakt, hij bleek darm en maagbloedingen te hebben, het was nu afwachten of hij zelf ging herstellen of dat hij het toch niet ging halen. We mochten hem elke dag opzoeken in de kliniek en hij was zo blij om ons te zien.
Doordat de bloedingen nog niet gestopt waren maakte Lars zelf niet genoeg bloed aan en moest hij nog een bloedtransfusie.
Het bloeden is erna gestopt, maar zijn lijf reageerde erg slecht op de 2e transfusie, Lars werd helemaal geel, nierwaarde waren enorm hoog, eiwit was veel te laag, Lars wou niet meer eten en lag als een zielig hoopje in zijn hok, ook plaste hij de dag na de 2e transfusie bloed, ik schrok me rot
.Lars lag inmiddels bijna een week in kliniek 2 en het ging echt niet goed. Gesprek met de arts gehad en besloten om de nacht aan te kijken, mocht hij niet verbeterd zijn dan zou hij afgemaakt worden. Hij lag alleen nog maar in een hoekje in zijn hok zo sneu
.Volgende morgen dus met lood in onze schoenen naar de kliniek, en waren we verbaasd toen we dit aantroffen
Lars had een klein vriendinnetje gekregen, en hij leefde weer op! (Konijn was pas 6 weken en had een gasbuik en moest gemasseerd worden, mede door Lars mocht dit konijntje een dag later weer naar huis, hij zorgde erg goed voor het konijn, ze wisten dat Lars goed met andere dieren kon, hij liep ook regelmatig los in de kliniek omdat hij zo wegkwijnde in zijn hok)
We kwamen elke dag bij Lars langs, zijn bloedwaardes gingen heel langzaam wat omhoog, maar Lars was gestopt met eten.. Hij moest dwangvoer krijgen, en elk uur probeerden de assistentes wat eten bij Lars naar binnen te krijgen, hij had de koelkast vol liggen met verschillende soorten worst, kaas, snoepjes etc. Alle assistenten en artsen namen lekkers mee voor Lars vanuit thuis om maar te proberen of hij iets wou, ze hebben echt engelengeduld met hem gehad en zo goed hun best gedaan, Lars lag overdag ook vaak naast de artsen op een kleedje.
Na 5 dagen en veel overleg besloten dat Lars savonds mee naar huis mocht, dan zou hij overdag nog aan het infuus liggen en savonds en snachts bij ons thuis.
De eerste avond weer thuis, onze andere hond was dolblij om Lars weer te zien!
Gelukkig gingen zijn nierwaarde niet achteruit als Lars alleen overdag infuus had. Wel ging alle prikken steeds lastiger, Lars zijn huid ging ontsteken van alle prikken en het infuus en hij gilde het echt uit.
Lars was inmiddels al een dag of 5 alleen nog maar overdag in de kliniek. Er is toen besloten dat Lars weer helemaal naar huis mocht, ook omdat hij thuis wat beter at als op de kliniek en het infuus prikken niet meer ging.
Dus na 2,5 week in kliniek 2 ( en een hele dure rekening
) mocht Lars weer mee naar huis, wel met een hele boel medicatie, en dwangvoer omdat hij enorm mager was geworden. Hij was 4 kilo afgevallen.Inmiddels zijn we 5 weken verder, is Lars weer ruim 2 kilo aangekomen, zijn, zijn bloedwaarde weer bijna normaal! Nierwaarde is sinds 2 weken alweer prima, rode bloedcellen zaten afgelopen vrijdag op 36,5 dus die gaan ook de goede kant op. Lars eet nu eindelijk weer zelf, heeft weer honger, en is weer ondeugend.
Nu verder aansterken en dan hopelijk nog jaren genieten van hem!!
Het was dus een behoorlijk enerverende tijd geweest, het stomme ongelukje heeft een hoop gedoe gegeven! Maar we zijn enorm blij dat onze boef er nog is.
