Hoe rouwen jullie?
Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
- cooper
-
- Berichten: 4475
- Geregistreerd: 12-11-03
- Woonplaats: België
Hoe rouwen jullie?
Geplaatst door de TopicStarter: 23-11-16 12:35
Nu was hij al wel ziek en hebben we drie jaar lang kunnen leven en genieten en hebben we uit elke moment het allerbeste gehaald, met als resultaat dat wij voldoende afscheid van elkaar hebben kunnen nemen, ik een hele harde schijf vol met foto's en filmpjes van ons heb, een kist vol met aandenken en hebbedingetjes, en potten vol met samen geraapte stenen en houtjes, ter herinnering. Op dat vlak mag ik me gelukkig prijzen dat ik de kans gehad heb om afscheid te kunnen nemen. Maarr,
iedereen verliest iemand, en iedereen rouwt, en omdat dit de allereerste keer is dat ik met de dood geconfronteerd word weet ik niet zo goed Hoe ik moet rouwen. Zijn er mensen die graag hun ervaring willen delen, met hoe zij ermee omgaan, wat ze doen om zich beter te voelen, hoe ze omgaan met het schuldgevoel als je je leven weer opneemt? Wat doe jij om door te gaan met je leven? Wat doe je om je geliefde te herinneren?
Ik heb dus een schatkist vol met aandenkens en ik schrijf heel erg veel brieven naar hem om toch te kunnen praten met hem. Ook heb ik het gevoel dat hij me knuffelt als ik stik in mijn verdriet , dan voelt hij nog heel erg dichtbij. Ook ben ik naar het graf geweest, maar dat voelde niet oké. Ik kreeg toen de boodschap dat als ik hem zoek ik niet aan het graf maar in het bos moet zijn... Raar, maar zo voelde het.
Ook draag ik zijn horloge, en heb ik zijn reuk die ik regelmatig op mijn arm spuit, mijn bed ligt vol met zijn kussens en ook onze knuffel slaapt bij me... die kleine dingen bieden een beetje troost.
Toch mis ik hem vreselijk en mag ik er niet aan denken dat hij nooit meer terugkomt. Dus ik leef nu vooral van dag tot dag en probeer niet teveel aan de toekomst te denken.
Zijn er mensen die graag willen delen in verdriet? Of ervaringen vertellen over hoe zij ermee omgaan?
Ik ben gewoon lekker mezelf,
bevalt jou dat niet?
Jammer dan.
- secricible
-
- Berichten: 25692
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Re: Hoe rouwen jullie?
Geplaatst: 23-11-16 12:40
Ik ga ook nooit naar het graf van de mensen die ik verloren heb. Voor mij is dat een koude plek van alleen maar verdriet. De mensen die ik verloren heb die nog echt dicht bij mij zijn (zoals mijn opa, wat mijn eerste bewuste overlijden was) herdenk ik in kleine dingen, zoals een vliegtuig dat over komt, als ik de mensen in het verpleeghuis zie biljarten (hij was dol op snooker) en met herinneringen die soms boven komen drijven.
Uiteindelijk slijt verdriet langzaam, gaat het leven, hoe moeilijk ook, weer door en verdwijnt het naar de achtergrond. Groot verdriet verdwijnt nooit, maar de goede herinneringen en mooie momenten samen nemen de overhand en zorgen dat je ook weer met een glimlach kan terugkijken naar iemand. Ondanks dat het misschien nu alleen nog maar als pijn en verdriet voelt.
En sommig verdriet kan echt heel lang heel rauw blijven en heel diep zitten. En dat is ook goed. Als je merkt dat het jezelf gaat beperken na een aantal maanden kun je voor jezelf beslissen of je daar hulp bij wilt hebben, maar nu is alles nog goed en logisch en probeer je gevoel te volgen.
Een verdriet wat al zo lang plaatsvindt, eigenlijk is die rouw dan al een hele tijd bezig. Ondanks dat het diepe verdriet nu pas komt. Laat het toe en uiteindelijk vindt het een plaatsje bij je. Waar dat ook is en hoe dat zich ook vormt kun je nu toch nog niet beseffen. Rouwen wordt nooit "makkelijker" en is niet iets dat je "leert". Zoek wat voor jou goed voelt, dan doe je het nooit fout. Maar blijf wel dicht bij jezelf.
Heel veel sterkte.
"what is the bravest thing you've ever said?" asked the boy
"Help" said the horse
- Anoniem
Re: Hoe rouwen jullie?
Geplaatst: 23-11-16 12:48
Ik heb er te weinig ervaring mee, maar ik wil je een hele dikke knuffel geven en je heel veel sterkte wensen.
- The_Cat
-
- Berichten: 7276
- Geregistreerd: 04-11-15
- Woonplaats: BE
Geplaatst: 23-11-16 12:49
Mijn oma was het eerste sterfgeval dat ik bewust heb meegemaakt. Dagen heb ik gehuild, en ik ging wel elke dag naar haar graf. Een liedje dat vroeger bij mijn oma opstond daar luisterde ik naar. En gewoon huilen, want dat was beter voor me als rondlopen. Heb veel gepraat over oma en de leuke momenten met mijn mama. Het is ook niet iets dat betert, het slijt gewoon een beetje. Want als ik dit nu allemaal moet neerpennen, dan doet het terug pijn. En er zijn zo van die momenten dat je er soms ook moet aan terugdenken.
Veel sterkte, en gewoon doen waar je je oke bij voelt, er is geen foute manier. Alleen zien dat je jezelf niet verliest in je verdriet, uiteindelijk moet je verder; maar gewoon met hem in je hart. Daar zal je hem nooit verliezen
The books we love, they love us back. And just as we mark our places in the pages, those pages leave their marks on us.
I can see it in you, sure as I see it in me. You're a daughter of the words. A girl with a story to tell.
I can see it in you, sure as I see it in me. You're a daughter of the words. A girl with a story to tell.
- mememe
- Berichten: 1766
- Geregistreerd: 20-11-05
- Woonplaats: Ureterp
Geplaatst: 23-11-16 12:52
Ik heb vorig jaar mijn moeder verloren, na drie maand ziek te zijn geweest. Ik had haar handen vast toen ze stierf, heel naar om nu op te schrijven maar wel blij dat ik er bij was.
Tijdens die drie maanden ben ik echt geleefd, ik ben door gegaan met werken en met school. Maar toch voelde alles hetzelfde maar toch ook weer anders.
Na de crematie ben ik eigenlijk in vogelvlucht gaan leven, school gaat door en werk natuurlijk ook. Maar ook een stukje huishouden en het zorgen van gebondenheid met mijn vader en broertjes.
Af en toe is het ook allemaal nog heel moeilijk en die periodes gaan er nog wel veel vaker komen. Maar juist dan was het voor mij een kwestie van loslaten, het was immers beter zo.
Ik weet niet goed hoe ik je kan ondersteunen met mijn verhaal, maar het was meer bedoeld om te laten zien dat iedereen anders rouwt.
Heel veel sterkte!
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
- Anoniem
Re: Hoe rouwen jullie?
Geplaatst: 23-11-16 12:59
Ik denk dat je het hartstikke goed doet. Rouwen kan lang duren, dus geef jezelf de tijd. En wat fijn dat je zijn aanwezigheid nog voelt, dan is jullie band erg sterk geweest.
Geef jezelf de tijd, hoewel het nu nog zoveel pijn doet, gaat dat in de toekomst echt minder worden.
- nathe
-
- Berichten: 1665
- Geregistreerd: 20-06-05
Geplaatst: 23-11-16 12:59
Vanaf dat bekent werd dat hij die vorm van kanker had met uitzaaiingen was het eigenlijk al duidelijk dat een jaar nog een optimistische voorspelling was. Hij heeft nog meegedaan aan proefchemo's in Leuven en hij deed het echt super goed! Niet ziek geweest, alles kunnen doen...
Zijn broer krijgt ook een kankerdiagnose met slechte afloop en sterft in april. Dezelfde dag krijgt mijn vader het nieuws dat de kanker aan het toeneme is... Exact 4 weken na het overlijden van zijn broer, hebben we afscheid moeten nemen van hem. Hij ging maandag binnen voor een nieuwe chemo, woensdag op palliatieve afdeling terecht gekomen en de nacht van vrijdag op zaterdag overleden.
Wij zijn op 5 dagen van hoop naar afscheid nemen gegaan en het was echt afschuwelijk. Ook al weet je dat hij dodelijk ziek was, op een afscheid ben je nooit voorbereid...
De zaterdag hebben we alles geregeld ivm begrafenis. Zondag ben ik alweer naar een dressuurwedstrijd in de buurt gaan kijken. Ik heb 1 week niet getraind en ben er daarna weer volop terug beginnen trainen. Na 2 weken al weer op wedstrijd gegaan... Ik was die periode wel werkloos waardoor ik alle tijd had om mijn mama te helpen met alles.
De maanden nadien heb ik het echt in periodes moeilijk gehad. Dagen dat ik het echt kon plaatsen en dagen dat ik toch weer moest huilen door het grote "oneerlijkheidsgevoel". Nu richting de kerstdagen gaat het weer moeilijk... Het gedacht dat hij er vorig jaar nog wel gewoon was...
Ik heb in huis een mooie tekst tegen de muur hangen met zijn bidprentje en een stukje van mijn trouwjurk (halsoverkop vorig jaar getrouwd nadat we het slechte nieuws gekregen hadden).
Ik wordt zoiezo elke dag aan hem herinnerd aangezien hij echt al het onderhoud voor mijn paarden deed... Ik was het zo gewoon dat hij er rond liep als ik aan het paardrijden was...
Ik hoop dat de zwakke momenten stilletjes aan minder worden...
Rouwen doet iedereen dan ook op een andere manier maar het is voor iedereen echt moeilijk
sterkte
- Ilsemarie
-
- Berichten: 6849
- Geregistreerd: 16-12-04
- Woonplaats: Haren (gn)
Geplaatst: 23-11-16 13:04
De een vind het fijn om de overledene te zien, de ander juist niet. De ene laat zijn paard cremeren om het heel bewust mee te kunnen maken, de ander heeft er genoeg aan er gewoon niet bijte zijn als het rendac komt. Er moet ruimte en respect zijn voor ieders manier van rouwen en verwerken. Ik vind het fijn om de overledene te zien, dat is voor mij blijkbaar een soort bewustwordingsmoment van 'oh diegene is echt niet meer' en ik vond het fijn om mijn pony te laten cremeren zodat ik bij het ophalen gewoon erbij kon zijn en kon helpen. Dat was voor mijn verwerking heel goed. Maar voor een ander kan dat heel anders zijn en daar heb ik respect voor, in de hoop dat die ander dat ook voor mij heeft. Ik denk dat je de balans moet zoeken tussen rouwen en erin blijven hangen en tussen je in je werk storten en wat afleiding zoeken. Wat afleiding is belangrijk, maar juist heel bewust je verdriet ervaren is ook heel belangrijk. Van beide wat. Dan kom je er wel! Als je vriend nu boven vanaf zijn wolkje naar beneden kijkt ziet hij je vast niet graag verdrietig maar gelukkig met de mooie tijd die jullie samen gehad hebben, misschien kun je bij zo'n gedachte wat steun vinden.
ilsemarie.com - voor elke gelegenheid een passend cadeau! Maar ook Relatiegeschenken & geborduurde bedrijfskleding!
- Rocamor
-
- Berichten: 10815
- Geregistreerd: 21-11-02
Geplaatst: 23-11-16 13:05
cooper schreef:Zijn er mensen die graag hun ervaring willen delen, met hoe zij ermee omgaan, wat ze doen om zich beter te voelen, hoe ze omgaan met het schuldgevoel als je je leven weer opneemt? Wat doe jij om door te gaan met je leven? Wat doe je om je geliefde te herinneren?
Ik heb je laatste stuk ook gelezen van het moment van sterven van je maatje. Ontzettend mooi geschreven, dapper dat je het wilde delen met ons.
ten eerste, er is voor mij geen verkeerde manier van rouwen. Iedereen doet dat op zijn manier. .
Uiteraard, je leven staat stil, er is een zeer belangrijk onderdeel van jezelf "geamputeerd". En het heeft (veel) tijd nodig om daarmee verder te leren leven.
Volgens mij hebben jij en je maatje elkaar juist heel veel gegeven. Hoe zou hij antwoorden op je vraag over schuldig voelen als je door zou gaan? Uit jouw woorden over hem, vermoed ik eerder dat hij zou vinden dat je jezelf ertoe moet zetten om juist door te gaan. Het geluk dat jullie samen hadden door laten gaan, terwijl hij niet meer lijfelijk maar wel verbonden in je hart aanwezig is.
Neem je tijd, schrik niet van een lach. En doe het op jouw of jullie manier. Huilen mag, schreeuwen mag, lachen mag, het is goed.
Rockes
- Yasmine
-
- Berichten: 29726
- Geregistreerd: 13-04-03
- Woonplaats: Melbourne, Australië
Geplaatst: 23-11-16 13:10
Mijn grootvader is 3 weken geleden overleden en het was ook mijn eerste rechtstreekse confrontatie met de dood. Het was erg onverwacht; hij was 91 en kerngezond, en heeft op een dag plots een hersenbloeding gekregen, de volgende dag weer één, de dag erna weer één en daarna is hij nooit meer wakker geworden. 2 weken na de eerste hersenbloeding is hij overleden.
Ik vond het ontzettend moeilijk. Mijn familie was toen hij nog in het ziekenhuis lag erg vaak samen, gingen iedere dag meerdere keren naar het ziekenhuis, konden er erg veel over praten en hadden het tot op bepaalde hoogte al geaccepteerd dat hij zou sterven. Ik woon daarentegen 1u verder en werk fulltime, dus ik ben hem maar 2 keer kunnen gaan bezoeken. Ik besefte dus iets minder hoe snel het allemaal zou gaan... De begrafenis was voor mij ontzettend zwaar en confronterend, omdat het de eerste keer was dat ik echt met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Ik had het toen erg zwaar, had bijvoorbeeld een tekstje geschreven om voor te lezen maar ben halverwege moeten stoppen omdat het niet ging. Ik vond dat zo stom, want mijn andere nichten en neven en tantes en ooms die tijdens de begrafenis voorlazen, konden dat allemaal zo goed.
De dagen/weken na de begrafenis had ik het ook erg moeilijk, was hele dagen ontzettend verdrietig. Mijn grootvader was iemand naar wie ik ontzettend opkeek, hij was professor aan mijn universiteit en ik ben gaan studeren wat hij jarenlang doceerde, we deelden een liefde voor boeken en taal, we hebben beiden een boek geschreven en uitgegeven... Hij was echt iemand wiens goedkeuring voor mij alles was.
Wat bij mij erg goed helpt, is om veel bij mijn familie te zijn. Gewoon samen zijn en er zijn voor elkaar. De dag van de begrafenis ben ik van 's ochtends tot 's avonds met de hele familie samen geweest en dat deed zo ontzettend veel deugd. Gewoon praten, herinneringen ophalen, samen zijn. Ik ga nu ook vaker dan ik vroeger deed naar huis, ga op bezoek bij mijn ouders en grootmoeder, probeer iedere keer ook langs zijn graf te gaan en bloemen neer te leggen. Maar ik blijf het surreëel vinden, als ik aan zijn graf sta, om te bedenken dat hij nu daaronder ligt. Als ik zijn doodsprentje zie met een foto op van zijn verjaardag vorig jaar, lijk ik niet echt te beseffen dat er niet nog een verjaardag komt voor hem. Soms zie ik dan zo'n foto en moet ik even beseffen dat hij dood is, want het lijkt nog altijd niet helemaal doorgedrongen. Mijn moeder vertelde me laatst dat het voor haar net hetzelfde is, dat ze nog altijd niet helemaal beseft dat ze haar vader nooit meer gaat zien.
Ik schrijf zelf er ook heel veel over. Gewoon, in een boekje naast mijn bed waar ik iedere avond wel wat in schrijf. Dat helpt voor mij heel erg. Ik heb ook een erg mooi aandenken van hem, een heel oude kopie van The Great Gatsby die hij me ooit voor mijn verjaardag heeft gegeven omdat we beiden dat boek zo mooi vonden. Dat boek ligt sinds hij overleden is naast mijn bed en ik blader er iedere avond wel even door. Het doet me zo aan hem denken. En ik ga volgende week een tattoo laten zetten die ik al erg lang wou en die ook met hem te maken heeft. Voor mij helpt dat mentaal wel een beetje om een soort van eerbetoon aan hem te hebben, en het een beetje proberen af te sluiten.
- “Drive away and try to keep smiling. Get a little rock and roll on the radio and go toward all the life there is with all the courage you can find and all the belief you can muster. Be true, be brave, stand.”
- Tivoli
-
- Berichten: 8709
- Geregistreerd: 16-09-03
- Woonplaats: Leidse Achterhoeker
Geplaatst: 23-11-16 13:13
Dus allereerst natuurlijk mijn oprechte deelneming en heel veel sterkte en kracht wens ik je toe.
Wat mooi dat jullie nog dingen samen hebben kunnen doen en dat je nog mooie herinneringen hebt kunnen maken. Tastbare herinneringen zijn -voor mij- een belangrijk onderdeel van rouw.
Zo heb ik bijvoorbeeld een vitrinekast vol met schelpjes,steentjes,zelfgemaakte beeldjes,een potje zand,muntjes,kleine doosjes met haar etc. Ook van mensen en dieren die nog leven.
Toen mijn opa op sterven lag ben ik dag en nacht aan zijn bed geweest. Ik heb in die tijd een hele grote kaars gekocht en die heeft continue gebrand. Toen hij na een ziekbed van 5 dagen overleed,was de kaars pas voor een kwart opgebrand.
Die kaars heeft de eerste weken na zijn overlijden even niet meer aangestaan,want zijn levensvlammetje was uit. Maar na een paar weken,toen het huis leeg was, voelde ik toch behoefte om de kaars weer aan te steken,alsof hij dan weer even bij ons was.
Zoals gezegd,er is geen verkeerde manier om te rouwen,je moet alles doen -of laten- op de manier waarmee jij je het meest getroost voelt.
❥Jasper 121017
❥Duke Vegilin van Claerbergen 060596
- troi
- Berichten: 16998
- Geregistreerd: 12-09-08
- Woonplaats: Boven Zwolle
Geplaatst: 23-11-16 13:15
). Ik heb geen schuldgevoel gehad (wel veel verdriet maar dat staat er los van) omdat het voor mij voelt alsof ik degene die verloren heb eer door juist door te leven. Alsof diegene via mij nog wat van het leven meekrijgt, alsware kan diegene af en toe via een rugzakje op mijn rug meekijken en mee genieten. Misschien erg zweverig maar zo voelt het voor mij. - Anoniem
Geplaatst: 23-11-16 13:15
En wat al eerder is gezegd, er is geen goede of foute manier van rouwen, zolang het voor jou maar goed voelt!
Ik heb in mijn leven meerdere 'verliezen' gehad en één daarvan heeft erg veel impact op mij gehad.
Zover dat ik soms zelf ook het nut niet meer zag om verder te gaan, geen reden om door te gaan.
Op die momenten vroeg ik me altijd af wat diegene er van zou vinden als die me zo verdrietig zou zien.
Als die zou zien dat ik mijn bed niet uit kwam, niet voor mezelf zorgde, alleen maar verdriet had...
En ik wist dat het hart van diegene zou breken en dat gaf mij dan kracht om toch uit bed te komen en toch door te gaan met leven.
-
Polly
- Moderator Algemeen1
No drama, no glory! -
- Berichten: 23407
- Geregistreerd: 09-04-01
Re: Hoe rouwen jullie?
Geplaatst: 23-11-16 13:56
kleine muisjes hebben kleine wensjes,
beschuitjes met gestampte mensjes!
- luuntje
-
- Berichten: 13961
- Geregistreerd: 18-08-04
- Woonplaats: Nieuw-Vennep
Re: Hoe rouwen jullie?
Geplaatst: 23-11-16 14:07
Klinkt heel cliche,maar doe waar jij je goed bij voelt.
Mijn schoonvader overleed in de herfstvakantie op de verjaardag van onze zoon.
De dag erna,ben ik toch naar een speelparadijs gegaan. Zoon had het nodig.
Schoonvader missen we bij rare dingen.
Hij was kok. Nu zou ik hem graag willen vragen naar een lekker recept van curry.
Ik speel saxofoon, ik weet dat hij dat ook graag wilde.
We praten nog steeds over hem.
- sanne1992
- Berichten: 2036
- Geregistreerd: 04-09-09
Geplaatst: 23-11-16 14:11
Mijn moeder vindt het fijn om veel over die persoon te praten. Ik zelf denk graag in stilte aan die persoon. Mijn vader is altijd de rust zelve en luistert naar mijn moeder en praat dan af en toe mee.
Zo heeft iedereen zijn eigen manier, en geen een manier is fout.
- Danielleeee_
- Berichten: 3173
- Geregistreerd: 26-05-12
- Woonplaats: Almere
Re: Hoe rouwen jullie?
Geplaatst: 23-11-16 14:19
Ik denk dat je nu heel goed bezig bent. Het is zo recent en nog zo vers, dus ik denk dat je nu inderdaad van dag tot dag moet leven, naar het bos moet gaan wanneer je de behoefte voel en ik brieven blijft schrijven wanneer je iets kwijt wilt. Sterkte...
- _mexx_lady_
-
- Berichten: 8737
- Geregistreerd: 10-12-07
Geplaatst: 23-11-16 14:21
Ik ben bijna 2 jaar terug mijn vader verloren. Ook op ongeveer 2 maanden tijd en achteraf gezien heb ik alles verkeerd gedaan.
Ik heb me toen sterk gehouden met de gedachte we hebben nog wel tijd. Dit had ik dus niet.
Ik was er niet bij toen hij stierf, maar dat had ik wel kunnen zijn. Ik zat thuis achter mijn studieboeken want de dag erop had ik examens.
Ik heb na zijn dood anderhalve week thuis gezeten en ben toen direct op stage vertrokken. Sinds die dag heb ik bijna een jaar lang geen moment meer stil gestaan. Blijven werken, bezig blijven en sterk blijven.
Achteraf gezien, allemaal verkeerd.
Ik vind het heel goed dat je luistert naar jezelf! Als je voelt dat het graf niet jullie plaats is, is dat zo.
Ik ga ook bijna nooit naar het graf. Omdat de herinneringen niet daar liggen, wel ergens anders.
Er is geen precieze manier van rouwen, maar ik hebbwel ondervonden dat je voor jezelf de verkeerde keuze kan maken.
- cooper
-
- Berichten: 4475
- Geregistreerd: 12-11-03
- Woonplaats: België
Re: Hoe rouwen jullie?
Geplaatst door de TopicStarter: 23-11-16 18:52
Het gekke is dat het leven zich al snel weer verderzet. Ik leef twee weken in een waas waarbij ik deels het huis moest leeghalen ( zijn "uitzet" heb ik gekregen voor als ik weer alleen ga wonen) en ik heb een herdenkingsfeest georganiseerd in festival style omdat hij wilde dat zijn leven gevierd werd ipv betreurd. Dat doen heeft gedachten verzet maar nu dat voorbij is begint het pas door te dringen en is iedereen weer bezig met hun eigen leven. En ik besef nu pas dat hij echt weg is.
Ik probeer de paarden en mijn eigen praktijk als afleiding te gebruiken en ook vele vrienden op te zoeken. Maar ik merk dat het moeilijk is als ik op zo een momenten niet aan hem denk.. alsof ik hem vergeet. Maar heel de tijd verdrietig zijn maakt alles erger waardoor ik zo weinig mogelijk probeer na te denken en vooral proberen te focussen op Nu.
Hij zou zeker niet willen dat ik de levenslessen die ik van hem geleerd heb door het raam zou gooien. Absoluut niet.. onze liefde had een reden. Het met hem niet meer kunnen delen is loeizwaar want ik wil zo graag met hem praten over deze rollercoaster.
Vandaag ben ik mijn tattoo voor hem laten tekenen en dinsdag word ze al gezet. Dat is een speciaal en mooi eerbetoon voor hem waar hij ook van af wist. Dus ik probeer wel bewust te blijven en alles te voelen en doorleven zonder als een hoop ellende mezelf te laten gaan.
Praten jullie nog met anderen over jullie gemiste geliefden of stopt dat na een tijd? Zijn er mensen die het idee hebben nu een bescherm engel bij zich te hebben?
Ik ben gewoon lekker mezelf,
bevalt jou dat niet?
Jammer dan.
- cooper
-
- Berichten: 4475
- Geregistreerd: 12-11-03
- Woonplaats: België
Geplaatst door de TopicStarter: 23-11-16 18:55
_mexx_lady_ schreef:Allereerst heel veel sterkte!
Ik ben bijna 2 jaar terug mijn vader verloren. Ook op ongeveer 2 maanden tijd en achteraf gezien heb ik alles verkeerd gedaan.
Ik heb me toen sterk gehouden met de gedachte we hebben nog wel tijd. Dit had ik dus niet.
Ik was er niet bij toen hij stierf, maar dat had ik wel kunnen zijn. Ik zat thuis achter mijn studieboeken want de dag erop had ik examens.
Ik heb na zijn dood anderhalve week thuis gezeten en ben toen direct op stage vertrokken. Sinds die dag heb ik bijna een jaar lang geen moment meer stil gestaan. Blijven werken, bezig blijven en sterk blijven.
Achteraf gezien, allemaal verkeerd.
Ik vind het heel goed dat je luistert naar jezelf! Als je voelt dat het graf niet jullie plaats is, is dat zo.
Ik ga ook bijna nooit naar het graf. Omdat de herinneringen niet daar liggen, wel ergens anders.
Er is geen precieze manier van rouwen, maar ik hebbwel ondervonden dat je voor jezelf de verkeerde keuze kan maken.
Het lijkt me moeilijk om daarmee om te gaan, schuldig voelend terwijl je op dat moment ook maar deed wat je het beste achtte. Ik hoop dat je nu wat zachter voor jezelf kan zijn en het gevoel kan toelaten , weglopen is denk ik niet de manier om het te kunnen accepteren. Sterkte!
Ik ben gewoon lekker mezelf,
bevalt jou dat niet?
Jammer dan.
- cooper
-
- Berichten: 4475
- Geregistreerd: 12-11-03
- Woonplaats: België
Geplaatst door de TopicStarter: 23-11-16 18:56
KoudbloedKim schreef:Ook van mij heel veel sterkte gewenst.
En wat al eerder is gezegd, er is geen goede of foute manier van rouwen, zolang het voor jou maar goed voelt!
Ik heb in mijn leven meerdere 'verliezen' gehad en één daarvan heeft erg veel impact op mij gehad.
Zover dat ik soms zelf ook het nut niet meer zag om verder te gaan, geen reden om door te gaan.
Op die momenten vroeg ik me altijd af wat diegene er van zou vinden als die me zo verdrietig zou zien.
Als die zou zien dat ik mijn bed niet uit kwam, niet voor mezelf zorgde, alleen maar verdriet had...
En ik wist dat het hart van diegene zou breken en dat gaf mij dan kracht om toch uit bed te komen en toch door te gaan met leven.
Dat is een goeie manier denk ik... terugkoppelen naar wat Hij ervan zou vinden en daarop reageren. Dankje!
Ik ben gewoon lekker mezelf,
bevalt jou dat niet?
Jammer dan.
- Anoniem
Geplaatst: 23-11-16 18:58
- Ramona1993
-
- Berichten: 446
- Geregistreerd: 26-08-12
- Woonplaats: Dordrecht
Geplaatst: 23-11-16 19:08
toen ik 19 was bijna 4 jaar geleden op kerstavond overleed geheel uit het niks mijn moeder... vanaf dat moment stond mijn leven helemaal op zijn kom maar had dat nog niet door, toen ze haar aan het reanimeren waren wist ik dat het niet goed was maar ik bleef eng rustig en kalm, ook de uren daarna, alle familie en vrienden kwamen zo snel mogelijk in paniek en over hun toeren naar ons toe, maar ik was nog steeds eng kalm en ving iedereen met een glimlach op...
de klap kwam bij mij pas toen mijn mams op de familie kamer lag bij de begraafplaats, we konden op elk moment langs gaan maar elk moment dat ik er kwam begon ik te hyperventileren en raakte ik in paniek, en dat terwijl ik op de avond dat het gebeurde zo rustig was.
na de begrafenis voelde ik me helemaal opgelucht ik kon het ''afsluiten'' natuurlijk heel veel verdriet maar de hectiek van het regelen van alles was er vanaf, dat gaf rust... ik de eerste maanden gingen we elke dag wel 1 of 2 keer naar haar graf, met heel veel verdriet wat ik daar eigenlijk zo min mogelijk wilde laten zien (ik weet ook niet waarom maar hoe hard ik ook kon huilen ik deed het niet) misschien wilde ik iedereen gewoon laten zien hoe sterk ik ben.
na een langere tijd voelde ik me niet meer schuldig als ik een dagje niet ging en zo bouwde ik het af, dat voelde goed omdat ik nu weer bezig kon zijn met mijn paardje en niet elke keer zat te stressen van oeh ik moet optijd naar huis want ik wil nog naar mama! ik leerde dat ik me niet schuldig hoefde te voelen als ik een dagje of meer dan 1 over sloeg
nu denk ik met een grote lach en op mijn gezicht terug aan haar (Natuurlijk soms ook met een traan).
Helaas is het vanaf deze week weer moeilijker omdat mijn oma vorige week overleed, maar het geeft troost, ze verlangde zo naar haar einde zodat ze weer bij haar lieve dochter mag zijn!
Check out our dog vlogs on youtube: The secret life of Joy and Sia
- Mellow
-
- Berichten: 6467
- Geregistreerd: 22-06-02
Geplaatst: 23-11-16 19:38
Iedereen doet dat weer anders. Super heftig wat je hebt mee gemaakt.
Zit zelf ook volop in mijn rouwproces, waar ik voornamelijk moeite mee heb is dat alles maar doorgaat.
In mei is mijn moeder overleden nadat we in November dat jaar daarvoor te horen kregen dat ze longkanker had. Begin mei super goed nieuws gehad, er was op dat moment niets meer te zien op de foto's. Ademhalen, lucht en weer een klein sprankje hoop dat we nog even samen hadden. Het zou terug komen omdat het niet te genezen was. De dag voor mijn verjaardag werd ze opgenomen, s'avonds nog even gebeld, ze klonk goed en zat nog vol moed. Ze was door haar benen gezakt en voelde die niet meer. Maar de longen klonken schoon. De volgende dag zou ik samen met mijn stiefvader op mijn verjaardag even naar haar toe. We komen binnen en zien mijn moeder liggen, ze rochelde, kreeg nauwelijks lucht en bleek al vanaf 8 uur zo te liggen ( wij waren niet op de hoogte gesteld), we waren er rond 14.00.
Dat was behoorlijk schrikken omdat de vorige dag er nog niets aan de hand was wbt haar longen.
Na nog 2 uren uitzuigen van haar keel en strijden voor een beetje lucht gaf ze aan zo niet verder te willen en te willen gaan ''slapen''. Mijn moeder die zo strijdbaar was. 2 dagen later is ze rustig overleden. Gelukkig heeft ze die dag na mijn verjaardag nog een goede wakkere dag gehad zodat ze afscheid kon nemen van vrienden en familie. Woensdags is ze rustig in bijzijn van haar man, mij en mijn man overleden.
De eerste maanden werd je geleefd door van alles te moeten regelen en het is nog ''vers'' bij je omgeving. En nu nu het besef er steeds meer komt dat ze nooit meer terug komt merk ik dat ik het veel zwaarder heb en het gemis steeds groter word. Alleen de omgeving dendert door. Dit is voor mij nu het lastigste. Ook merk ik dat ik er niet goed over kan praten.
Ik mis haar zo en kan nu wel zeggen dat het niet alleen mijn moeder was. Maar ook mijn beste vriendin.
Sterkte de komende periode, het zal zwaar zijn nu al, dat is niet zomaar voorbij. Geef het tijd en neem je tijd, ik hoop dat je in je nabije omgeving goed word opgevangen.
- eclair98
-
- Berichten: 11602
- Geregistreerd: 24-09-11
- Woonplaats: Overijssel en Drenthe
Re: Hoe rouwen jullie?
Geplaatst: 23-11-16 19:41
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Anoukjuuuhh, Britta31, DJZ, ElCamino, fohadie, GrapeshotBot, IASCrawler, Paardjes83, Polarize, Relserk, VuurVleugels, xPabloBokt en 129 bezoekers