Geplaatst Lavita
Als ik jou naam hoor,
wil ik praten.
Vertellen hoe speciaal jij was,
maar er zijn geen woorden.
Als ik jou naam hoor,
wil ik lachen.
Laten zien hoe leuk jij was,
maar het is te moeilijk.
Als ik jou naam hoor,
wil ik huilen.
Laten zien hoe dierbaar jij was,
maar er zijn geen tranen.
Als ik jou naam hoor,
wil ik alleen zijn.
Denken aan hoe het samen was,
net zoals eerst.
Als ik jou naam hoor,
wil ik praten.
Vertellen hoe speciaal jij was,
maar er zijn geen woorden.
Als ik jou naam hoor,
wil ik lachen.
Laten zien hoe leuk jij was,
maar het is te moeilijk.
Als ik jou naam hoor,
wil ik huilen.
Laten zien hoe dierbaar jij was,
maar er zijn geen tranen.
Als ik jou naam hoor,
wil ik alleen zijn.
Denken aan hoe het samen was,
net zoals eerst.
3 jaar geleden opende ik een heel mooi topic over onze eerste 10 jaar samen: [RIJ-ITP] 2003 - 2013: Kreupel, afgeschreven, Z2: Wat een tijd!
We hadden al zoveel bereikt en was ervan overtuigd dat je zeker nog 30 jaar zou worden.
Helaas heeft het niet zo mogen zijn en werd het begin dit jaar duidelijk dat het steeds slechter met je ging. Achteraf gezien zaten we de afgelopen 2 jaar al in een negatieve spiraal. Op stallen gestaan waar het niet goed ging en veel tegenslagen gehad wat betreft je gezondheid. Uiteindelijk konden we je steeds oplappen en zijn we terug verhuisd naar onze oude stal. Hier kwam je weer helemaal tot rust en ging het alleen maar beter met je. Ik was zo blij! Maar... Het knaagde ook enorm aan mij dat we dit niet eerder hadden gedaan. Want dan hadden we wellicht veel medische problemen kunnen voorkomen.
Uiteindelijk begon je linksvoor flink te kreupelen en bleek je een botwoekering in je knie te hebben. Of dit puur door je artrose kwam, of toch door verkeerd stalmanagement op de vorige stallen (door stress over hekken gesprongen en gevallen, tegen staldeur aanschoppen, etc.).. Hier zal ik nooit achter komen, maar jeetje.. Wat heb ik mij lange tijd schuldig gevoeld. Maar ik weet wel.. Ik heb binnen mijn kunnen alles eraan gedaan om het beter voor je te maken en het laatste jaar heb je het zo ontzettend naar je zin gehad!
Uiteindelijk werd je been steeds slechter en kreeg je dagelijks bute. Dit haalde de scherpe randjes er vanaf, maar echt fijn was het niet. Je ging van vurige merrie (met bijnaam Little Bitch), die overal wel een mening over had, naar een veel rustigere pony die alleen wat wandelde op het land.
Na heel veel tranen en een geweldige zomer hebben we je op een mooie nazomer dag op vrijdag 30 september 2016 ingeslapen. Het was een perfecte dag, warm met veel zon en hier en daar een klein buitje. Precies zoals we die dag zelf emotioneel hebben ervaren. Die dag begon met een picknick bij jou en je vriendin Roma in het land, je had zoveel praatjes! Pikte bijna het brood van de tafel.
Om 15.00 uur kwam onze dierenarts, hij heeft meer dan 10 jaar voor jou klaargestaan en had het er stiekem ook moeite mee. Hij zei tegen mij: ,,Als dierenarts zie je veel paarden, er zijn er maar een paar die mij echt bij blijven. Vita is daar een van, dankzij haar zeer uitgesproken karakter en haar overlevingskracht."
Ik ben jaren bang geweest dat het inslapen lastig zou worden bij je. Voordat we het land inliepen draaide je je om naar ons en begon je te hinniken. Iets wat je anders nooit deed. Kippenvel, een lach en een traan.. Je was er klaar voor.
Tot het laatste moment zijn mijn zusje en ik bij je geweest, hebben in je oor gefluisterd dat het goed komt en dat je mag gaan. Je bent heel vredig gegaan, het was tijd.
Daarna hebben we allemaal afscheid genomen. Ik heb nog een hele tijd bij je gelegen, met mijn hoofd op je warme hals. Voelde fijn en wilde dat er geen einde aan hoefde te komen.
Als laatste heeft Roma nog afscheid van je genomen. Ze was boos, ze begreep niet waarom je niet opstond. Later ging ze erg apathisch voor zich uit staren. De eerste week heeft ze het erg moeilijk mee gehad. Ondanks dat ze soms best lelijk tegen je deed, waren jullie wel vriendinnen voor het leven.
Paar dagen daarna hebben we je as opgehaald en sindsdien heb je een heel mooi plekje in mijn huis gekregen.
Lavita ik hou ontzettend van je, je hebt mij de ruiter en persoon gemaakt die ik nu ben. Je hebt mij bijgestaan toen mijn vader overleed, toen ik een opstandige puber was en heb je mij zoveel liefde gebracht. Er zal geen dag voorbij gaan dat ik niet aan je denk, zorg goed voor mijn vader en ooit zie ik jullie beide weer terug!
Dit topic is wat lang geworden, maar een laatste eerbetoon kan nooit te lang zijn. Voor onze afscheid hebben we 3 hele mooie fotoshoots laten doen. Kijk en geniet:
When tomorrow starts without me,
And I'm not there to see,
If the sun should rise and find your eyes,
all filled with tears for me.
I wish so much you wouldn't cry
The way you did today,
While thinking of the many things,
We didn't get to say.
I know how much you love me,
As much as I love you,
And each time that you think of me,
I know you'll miss me too.
If I could relive yesterday,
Just even for a while,
I'd lay my head on your sad shoulder
And maybe see you smile.
So when tomorrow starts without me,
Don't think we're far apart,
For every time you think of me,
I'm right here, in your heart..
With heavy hearts and a tear in our eyes,
after all these years, we must say goodbye.
Please understand, we've done all we could,
if there was anything we could do, you know we would.
I'm sitting right here, gently rubbing your ears,
while I talk to you softly, trying to hold back the tears.
The memories you gave us, we'll never forget,
especially the ones of the day we all met.
Go in peace now, our good friend,
We'll stay right here with you, until the end.
Dream of that special day and time,
when we'll meet at the Rainbow Bridge and all will be fine.
We'll run and play side-by-side,
with a soft warm feeling deep down inside.
Your memory will live on in each one of us..
You'll always be number one to all of us.
So with heavy hearts and tears in our eyes,
just for now my friend... We say goodbye...
Lavita
9 juli 1993 - † 30 september 2016
sterkte! 
