Geplaatst: 02-11-16 21:18 Nou lieve merrie, wat was dit een bewogen jaar... Het jaar waarin ik mijn plezier in de paarden verloren ben, waardoor jij bijna weggaan bent en jou verkopen zo vaak door mijn hoofd gespookt heeft. Het jaar waarin jij voor het eerst echt geblesseerd raakte, en ook gelijk goed... Het jaar waarin wij weer van voor af aan moesten beginnen, op allerlei manieren.
Het jaar waarin ik een hele hoop tranen om jou gelaten heb.
Maar uiteindelijk ook een jaar dat we samen gaan afsluiten, met jou nog steeds aan mijn zijde.
Another month, another year, another smile, another tear, another winter and another summer too. But there can never be another you
We begonnen dit jaar nog heerlijk in de tuin bij de mensen waar jij gestald stond. Door een bevroren bak hebben we niet veel getraind en vooral buitenritjes gemaakt, maar ook dit werd steeds minder. En waarom? Ik had er geen zin meer in. 3x per dag fietste ik heen en weer naar jou; om je te voeren, buiten/binnen te zetten en voor een schoon bedje te zorgen. Langzaamaan veranderde je in een last, en hoe erg ik ook genoot van jou vrolijke koppie, meer dan “wéér even snel langs m’n paard” was er niet meer. Ik had er geen zin, maar door het continu heen en weer rijden en alle andere klussen die bij een paard dat aan huis staat komen kijken ook geen tijd meer om nog echt met jou bezig te zijn. Dus bleef het vaak bij net nodige en een knuffel... En nee, dat maakte mij absoluut niet gelukkig, want jij verdient veel meer. Ik zat er zo erg mee of ik dat nog wel op kon brengen, of het voor mij en paarden niet gewoon klaar was? “Is verkopen niet gewoon de beste optie voor beide partijen?” Oh wat heb ik het hier moeilijk mee gehad... Ergens was dat wat ik wou ja, van alle zorgen en verantwoordelijkheden af, “mijn leven en plezier terug”. Maar ik wou niet van jou af, ik kon het nog niet. Toen heb ik besloten het nog één keer op een andere manier te doen: Terug naar een grotere stal, waarbij ik alleen nog maar voor jou hoefde te komen. Dus zo gezegd zo gedaan, Maart verhuisde wij naar een nieuwe pensionstal, waar jij al snel tevreden in je nieuwe stalletje stond.
Mijn goud rinkelt niet, maar staat op stal
Uiteraard was mijn plezier niet direct terug, maar er viel een hele last van mijn schouders af. Ik hoefde nog maar 1x per dag naar jou toe, waardoor ik je langzaamaan weer als ontspanning ging zien in plaats van als een last. Ik had weer de tijd om van je te genieten. Rijden deden we nog niet veel, maar ik wou mijzelf niks forceren en eerst alles "weer op orde" hebben. Ik ging langzaamaan weer met plezier naar stal, en genoot er weer van om mijn hobby te delen met mensen met dezelfde passie, in plaats van dat we altijd alleen waren.
Het weer bleef heerlijk, dus snel mochten jullie de wei weer op! Jij voor het eerst een grote kudde in, van in totaal 13 merries. Ik vond het best even spannend, maar oh wat vond jij het eerlijk om zo samen met de andere door die grote wei te racen! Prachtig om een kudde blije paarden te zien die ook echt weer paard mogen zijn. Helaas was voor ons dit plezier van korde duur... - View My Video - val [naam] -
In al het enthousiasme van een veelte drukke kudde vergat je op tijd te remmen, en daar ging je... Je stond op en rende weer verder, dus ik hoopte dat het mee zou vallen. Echter toen je na een uurtje weer mee naar binnen ging liep je echt niet goed... Ik heb het 2 dagen aangekeken, maar toch de dierenarts gebeld, wat resulteerde in 2 bezoekjes aan de kliniek.
Conclusie: bekken gekneusd en een vastgeschoten SI-gewricht. En nu?
Eigenlijk moest je op boxrust, zo min mogelijk bewegen omdat je je bekken niet meer kon kantelen. Echter was dit voor mij geen optie, dus ging je gewoon mee de wei op met het risico dat de revalidatie langer zou duren. Dat risico wou ik met alle liefde nemen, zodat ik wel mijn vrolijke paard zou behouden dat zo genoot van die grote weide.
Na behandelingen van een Chiropractor en met mate longeren kregen wij toch weer groen licht: Je was voldoende hersteld om verder te revalideren onder het zadel! Je hebt nog een maandje extra vrij gehad omdat ik op vakantie ging, dus uiteindelijk zijn er bijna 4 maanden overheen gegaan en gingen wij in Augustus weer aan de slag.
En nee, nog steeds was mijn plezier in het rijden (en dan vooral in het dressuurmatig werken/in de bak rijden) niet volledig terug. Echter was dit nodig om jou lijf weer goed te krijgen, dus we gingen ervoor. Al snel ging het veel beter met je, je had er zin in en was enorm blij weer aan het werk te mogen! Je begon weer te dragen van achter en ook in de galop kon jij weer vloeiend bewegen omdat je bekken weer mee-kantelde. Dus wij konden weer gaan doen waar wij beide het meeste plezier in beleven: Gas erop en gaan! Met een heel vrolijk paard, èn zoals te zien, een genietende baas
Want dit, is toch iets wat er al die tijd voor gezorgd heeft dat jij gebleven bent. Omdat ik wel onwijs genoot van het gevoel van vrijheid dat jij mij elke keer weer gaf tijdens een buitenrit. Ik heb altijd het uitzicht van twee naar voren gerichte oortjes, en een paard dat er duidelijk elke keer weer van geniet. Dan wist ik weer: Voor deze momenten doe ik het allemaal.
Qua dressuurwerk hebben we een hele hoop stappen terug moeten doen, en leek het wel alsof we weer van voor af aan moesten beginnen. Ook jij wou niet meer, je spiegelde mij en had geen zin meer om je best te doen tijdens het rijden in de bak. Je spiegelde mijn gebrek aan plezier en ik was mijn werkwillige paard even kwijt. Hierdoor besefte ik alleen maar meer dat ik mijzelf niet moest dwingen op te stappen "omdat het hoort". Ik besefte dan het geforceerd willen trainen geen zin heeft: Jij werkte niet mee waardoor ik gefrustreerd raakte en alleen maar verdrietiger werd. Dat werkt alleen maar averechts, dus ik heb het hele dressuur naast ons neer gelegd. Jij hebt lange tijd geen bak van binnen gezien, waar sommige het waarschijnlijk totaal niet mee eens zullen zijn. En weet je pony? Dat interesseert mij niks. Want wat wij daardoor wel gedaan hebben, is genieten.
Keep me in your heart and I'll keep you in mine
Ik denk niet dat wij gemaakt zijn voor het "echte dressuurwerk". Jij met je lange hals, lange rug en lange benen die niet altijd doen wat jij wilt
En hoewel je altijd onwijs je best deed en echt alles gaf wat je kon, had je het er toch maar moeilijk mee. Ook mijn ding is het niet, en om deze reden heb ik dan ook besloten de dressuurwedstrijden achter ons te laten. Uiteraard zullen we thuis wel doortrainen, maar op de een of andere manier is voor mij door het maken van deze keuze de "druk van het moeten" eraf. Waardoor hopelijk ook het plezier in het dressuurmatig werken en trainen met jou weer terug komt.Wie weet rijden we binnenkort nog één laatste dressuurwedstrijd om het af te sluiten, maar hopelijk gaan wij volgend jaar een prachtig endurance seizoen tegemoet. Wat dat is denk ik waar wij echt thuis horen
In my darkest hour, I reached for a hand, and found your hoof
Al het gedoe en onzekerheden zijn allemaal nog niet voorbij, en ik heb nog steeds mijn twijfels of het wel weer helemaal goed komt. Jij bent geen last meer en ik geniet van jou vrolijke koppie, maar het plezier in het rijden is nog lang niet zoals het was. De tijd zal het laten zien...
Vooral ben ik de mensen om mij heen enorm dankbaar! Mijn ouders, die mij alle tijd gegeven hebben na te denken over wat ik met jou wil. Die dagen naar jou toe gingen om te voeren en voor je stalletje te zorgen, als ik weer even een echt dieptepunt had. Allemaal zodat ik geen overhaast beslissingen zou nemen waar ik later spijt van zou krijgen. En mijn moeder die altijd naar mij luisterde en mijn vader die ons zo vaak naar het bos/strand bracht zodat wij konden doet waar wij wel plezier uit haalde. Mijn zusje die zo d'r best gedaan heeft te helpen waar ze kon, om ook maar een klein beetje zorgen om jou uit mijn handen te nemen. Al was het maar om even met jou te gaan wandelen of je een uitgebreide poetsbeurt te geven, zodat je toch de aandacht had die je verdiende. Ze was een beetje bang voor jou, met je rare sprongen en drukke gedrag af en toe... Maar nu, durft ze zelfs weer op jou te rijden, en doen jullie elke week samen een training in de bak. Een bijzondere stalgenoot van onze nieuwe stal, die tijdens mijn vakantie de toen behoorlijke zorgen voor jou op zich genomen heeft, aangezien jou volledige hals één dag voordat ik 2,5 week naar de andere kant van de wereld ging tot bloedens toe kapot gebeten was in de trailer... En dan nog mijn vriend, die elke keer weer naar mijn zorgen en dilemma's over jou luisterde, ondanks dat hij helemaal niks met paarden heeft. Die mijn tranen wist te drogen als ik er helemaal doorheen zat, omdat ik mij weer schuldig voelde en het gevoel had jou tekort te doen. Hij had jou pas 4 keer gezien, maar ook hij zag net als ieder ander hoeveel jij voor mij betekende.
And in the middle of my chaos, there was you
Het leven is niet alleen maar rozengeur en maneschijn en gaat soms eenmaal niet zoals gepland, dat heb ik dit jaar op meerdere vlakken wel gemerkt. Oh wat had ik jou graag over een paar jaar pas gevonden, als mijn leven veel meer op orde is dan nu, als inmiddels 19-jarige student. Als 16-jairg meisje kwam toen mijn droom van een eigen paard uit, maar wat had ik dat graag nog even uitgesteld als ik toen had geweten wat mij nu allemaal te wachten stond... Maar we leven nu en moeten het nu samen doen, dus laten we er in ieder geval alles uithalen wat er nog in zit.
Want weet je pony? Ik ben toch zo blij dat je nog steeds hier bent
In these troubled times. perhaps it's the best that we hold onto each other.
Rather than braving it alone
Rather than braving it alone
We will always have the memories
veel geluk samen komend jaar (en daarna)! 
