In die tijd is er een hoop gebeurd. Een tijd waarin ik heb geleerd hoe belangrijk het is om bepaalde dingen te accepteren...
Vlak na de dood van James leefde ik in een roes. Er was een stukje van mijzelf dood gegaan.
Zo had ik ik heel erg veel moeite met het accepteren van Nick als nieuwe vriend. Mijn verdriet van James stond heel erg in de weg, waardoor ik verder wilde met Nick waar ik met James gebleven was. Dus onze start was wat geforceerd... Ik wilde naar buiten, buiten ritjes maken. Dat deden we wel, maar het ging te snel en te gespannen. Ik ben dan ook van Nick afgevallen, want ik overvroeg hem!
Na de val werd ik heel boos en ontzettend verdrietig. "Ik wil James terug!".
"Het is James niet! En hij zal James ook nooit kunnen vervangen! En James komt niet terug" Zei Daan.
Maar ik kon dat maar niet accepteren. Man, man, man wat had ik daar een moeite mee. Dus ik wilde weer naar buiten met Nick. Want dat deed ik altijd met James, dus moest en zou ik dat ook met Nick doen. Ik had al wel een harde les gehad door de val dat het rustiger aan moest, maar toch kon ik het nog niet accepteren dat Nick Nick was en niet James.
Dus hup, weer naar buiten. Daan op de fiets mee, hond mee en ik op Nick. En voor het eerst reed ik met Nick de route die ik met James als laatst gereden had. De route door de maïslanden. De route waarvan ik - sinds dat wij in onze nieuwe woonplaats wonen - voor het eerst met James zonder zadel had gereden! Wat was ik toen trots op ons. Lekker zonder zadel, zoals van ouds. Niet wetende dat het gelijk onze laatste rit was...
Deze foto had ik van ons gemaakt. De avond voordat we James *pinkt traan weg* dood in de weide aantroffen.
Ik zat stil op Nick, die braaf achter Daan aan stapte. Ik vond het zwaar om de route te rijden. Vanuit het niets begon ik met Nick te praten. En op een gegeven moment zei ik: "Nou Nick, dit is de route die James ik...". Verder kwam ik niet. Ik barstte in huilen uit. En vanaf dát moment kon ik het accepteren dat ik met Nick vanaf begin af aan een band op moest bouwen.
Helemaal vanaf 0.
Na die rit heb ik dan ook vooral heel veel met Nick gedaan vanaf de grond. Ik was mijn vertrouwen helemaal kwijt, maar samen met Nick vond ik die terug.
Zo hebben we de hele zomer vooral leuke, gekke en ontspannen dingen gedaan. Spelen, vrijspringen, wandelen, trucjes op en blok en gewoon naar elkaar kijken.
Toch begon ik weer de drang te krijgen om weer met Nick het bos in te gaan. Ik voelde dat we er nu klaar voor waren. Dus afgelopen zondag heb ik de stoute schoenen aan getrokken en ben ik samen met Nick en David naar het bos gegaan. In deze video vertel ik hoe ik me voel tijdens de rit.
Ondanks dat het een hele spannende rit was, voelde het wel heel goed!
Dus gisteren kwam mijn zus me helpen. Ik wilde liever niet alleen. Dat vond ik toch iets te spannend. Dus mijn zus op de stalen ros mee het bos in!
De rit ging super goed! Want m'n zus en ik deden niets anders dan kletsen natuurlijk. Dus het wat een super ontspannen rit!
Ik kon het vandaag niet laten om Nick toch nog een keertje op te zadelen. Ik besloot om samen met Nick de hond uit te laten!
Ik plak even een status update van mijn facebook:
Wat geeft dat een goed gevoel! Vanmiddag heb ik Nick klaar gemaakt om naar het bos te gaan. En Oscar mocht ook mee!
Ik voelde aan dat het wel goed zat om ook Oscar mee te nemen. En dat werd ook hoog tijd, want Oscar vond het maar niks als ik zonder hem weg ging... Hij had zijn loopje met paard ook hard nodig!
Ik reed vast met Oscar en Nick vooruit, wat heel goed ging! Het was erg druk op straat, auto's reden als gekken langs ons heen, zonder gas terug te nemen. Maar ik had mijn beestjes goed onder controle! Zowel Oscar en Nick deden gelukkig niks op het verkeer uit. En Oscar bleef keurig bij de flank van Nick lopen. Wat Nick accepteerde. Oscar mocht daar lopen. Geen probleem.
Hannie (mn moeder), Alie (mn tante), David en Marloes kwamen wat later met de auto naar het bos.
Op de heenweg in het bos voelde het zo vertrouwd dat ik zelfs met Nick een galopje heb gedaan over het zandpad! Alles ging gewoon lekker ontspannen. En dat terwijl ik alleen met Nick en Oscar was.
Na het galopje ging plotseling mijn telefoon, die stond nog best hard aan! Maar Nick deed daar niets meer op uit. Zo fijn!
(De eerste paar keer schrok hij van mijn telefoon als ik bericht kreeg) Het was ma, die zich af vroeg waar ik was. Al snel zagen we elkaar en zijn we samen verder gewandeld. Want heb er ook lekker een stuk naast gelopen. Even wat oefeningen vanaf de grond. Stil staan wanneer ik stil sta en zorgen dat hij op mij blijft letten en mij volgt.
Ik denk dat Nick en ik elkaar hebben geaccepteerd en dat we op elkaar beginnen in te spelen, want het ging de hele tijd met een lekker los teugeltje. Lekker ontspannen!
Ook Oscar en zijn hesje, het kleine hondje van Alie en de spelende kinderen waren geen probleem!
Nu mag Nick lekker een paar dagen zijn koppie weer leeg maken en uitrusten.
Deze positieve en goede ervaring kan ik weer in de zak steken. Natuurlijk zullen we heus wel mindere momenten krijgen, maar deze gaat te boek als SUPER FIJN RITJE!
Nou ik denk dus dat vooral ik heb geaccepteerd dat Nick, Nick is!!!
Oscar loopt keurig bij de flank van Nick.
We zijn bij het bos, dus Oscar mag 'los'!
Lekker lopen!
Loesje in het bos gevonden!
De kudde is compleet
En na de tijd lekker in de paddock.
Respect als je alles gelezen hebt. Maar acceptatie is zooo belangrijk! En dat wil ik graag delen. En vooral ook niks forceren, de tijd nemen is zo belangrijk!
Ik herken jou heel erg in je filmpje op buitenrit (moet ook weer aan een nieuw paard wennen, is toch wel spannend..)
Maar dat komt allemaal nog.
Bij jullie komt het ook! 
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
