Geplaatst 
Op de basisschool kon ik altijd gewoon goed meekomen, had ik een leuke tijd en voelde ik me ook niet anders dan anderen of iets. "Versneld gekleuterd" dus groep 1 en 2 in 1 jaar gedaan, toen ook vrijwillig een spreekbeurt gedaan over m'n eigen hond. De juf wilde me eigenlijk niet al naar groep 3 laten gaan, omdat ik een goed voorbeeld was voor de rest en haar dus kon helpen, maar dankzij mijn ouders ben ik toch gewoon naar groep 3 gegaan. Ik kon in groep 3 al goed lezen en had mezelf aangeleerd om snel te lezen omdat ik ook snel de ondertiteling op tv wilde kunnen volgen. In groep 4 had ik alle leesniveau's al doorlopen. Voor alle cito-toetsjes die we maakten had ik altijd A'tjes. Met rekenen mocht ik altijd uit het 3-sterren boek werken (er was 1, 2 en 3 sterren en dat was dan steeds iets moeilijker) en kreeg ik extra opdrachten. Leren vond ik makkelijk (nu nog steeds) en ik haalde altijd hoge cijfers. In groep 7 entree-toets met een score van 97%. In groep 8 een eigen "boek" geschreven en een Cito-score van 548 gehaald. Het was dus duidelijk dat ik vwo ging doen. Ik had het toen nog naar mijn zin op school en was gemotiveerd.
In de eerste klas van de middelbare school ging ook alles nog goed. Ik voelde me redelijk goed en had ook gewoon vriendinnen gemaakt en mijn resultaten/cijfers waren goed. Maar toen in de zomervakantie na de eerste klas, ging ik op een dag naar beneden en barstte ik gewoon in huilen uit. Het was voor het eerst dat ik merkte dat ik "anders" ben dan anderen. Ik wilde er graag achter komen of er een naam was voor "wat ik heb" of hoe ik ben, zodat ik daar informatie over op kon zoeken of ervaringen van anderen kon lezen. We gingen naar de huisarts, na het hele verhaal verteld te hebben kwamen we er achter dat ik hooggevoelig ben. Ik zocht hier informatie over op en ik herkende alles in mezelf. Ik was ook perfectionistisch en faalangstig en hiervoor ben ik naar integratieve therapie geweest. Dit gaf wel een paar nieuwe inzichten over mezelf, maar het heeft niet heel veel geholpen tegen de problemen waar ik tegen aan liep. Perfectionisme, voortdurend hoofdpijn, dwanggedachten en steeds van alles herhalen in mijn hoofd, me veel van anderen aantrekken, enzovoort.
(Het zit trouwens ook in de familie (oom, vader, broer), maar dit ga ik maar niet uitgebreid bespreken ivm hun privacy.) Toen zijn we naar het Curium-LUMC gegaan, een psychiatrisch ziekenhuis. (Hier is de diagnose van mijn broer ook vastgesteld. Mijn beide broers hebben trouwens ook moeilijke perioden op scholen gehad). Hier hebben we een aantal gesprekken gehad, samen met mijn moeder, samen met allebei mijn ouders, maar ook alleen met mij. De gesprekken waren steeds met twee dezelfde mensen, de ene persoon dacht aan hoogbegaafdheid en de andere dacht aan asperger. Mijn ouders en ik hadden het stempeltje van asperger nu op mij kunnen laten drukken, maar dit hebben we niet gedaan. We wisten eigenlijk dat het bij mij een combinatie van veel verschillende dingen is die veel lijken op de symptomen van asperger, maar dankzij persoonlijke ervaringen/in de familie wisten we dat ik geen asperger had. Ook zou deze diagnose consequenties/nadelen in mijn verdere leven met zich meebrengen.
Ik weet nu verder niet meer precies in welke klas ik zat toen er wat gebeurde, maar dat maakt ook eigenlijk niet uit. Ik was en ben steeds te lang bezig met mijn huiswerk en andere opdrachten voor school. Ik heb begeleiding gehad van de remedial teacher van school, dit ging vooral over planningen maken. Maar hier had ik niet zo veel aan. Ik weet namelijk wel hoe ik een planning moet maken, maar ik kan me hier niet aan houden. Ik heb namelijk geen tijdsbesef en heb geen idee hoe lang iets duurt of gaat duren, voor mijn gevoel heb ik alle tijd van de wereld en lukt het allemaal wel maar aan de andere kant gaat de tijd heel snel voorbij. Als ik een planning zou maken met de tijden die ik echt nodig heb om al mijn huiswerk te maken, dan zou dat niet eens mogelijk zijn. Ik zat/zit namelijk gemiddeld 6/7 uur aan mijn huiswerk en laatst zat ik 17 uur aan een opdracht van twee kantjes, wat nog weinig is voor mij. Ik heb een gesprek gehad met een verpleegkundige van de GGD op school, zij stuurde mij door naar het zorgteam van mijn school. Een docent/vertrouwenspersoon van school dit in dat zorgteam zit adviseerde huiswerkbegeleiding plus. Hier ben ik in de vierde klas van ongeveer de kerstvakantie tot de meivakantie 2 keer per week, uit school vandaan, heen gegaan. Hier heb ik wel een paar kleine tips van meegenomen, maar als ik daar tot 18.00 uur (sluitingstijd) aan mijn huiswerk zat, was ik thuis nog steeds tot 12 uur 's nachts bezig.
Alles bij elkaar (waar we tot nu toe achter zijn gekomen) zijn dit de dingen hoe ik ben of "wat ik heb" en waar ik erg veel last van heb: beelddenken, hoog sensitief persoon, perfectionisme, faalangst, traag werktempo, trage verwerkingssnelheid, geen tijdsbesef, executieve functies minder ontwikkeld en misofonie. Dit is niet alleen op school maar ook gewoon in het dagelijks leven. Natuurlijk zitten er aan sommige dingen van mijn karakter ook voordelen, zoals een fotografisch geheugen, maar die wegen nu even niet meer op tegen alle nadelen waar ik last van heb.
Ik ben altijd gemotiveerd en doorzettend geweest, waardoor ik vaak tot 3.00 uur 's nachts aan mijn huiswerk zat, maar het houdt gewoon een keer op. Op een gegeven moment was het voor mij ook gewoon klaar en had ik geen zin om mezelf meer zo mentaal uit te putten en mezelf "kapot" te maken, alleen maar voor school. Ik zit in een neerwaartse spiraal, en ik heb geen idee hoe ik daar nog uit moet komen. Na een hele lange tijd begon ik om 00.00 maar gewoon te stoppen met huiswerk en te gaan slapen, ookal had ik m'n huiswerk niet af, maar dan ben ik bang om naar school te gaan en straf te krijgen. (Sowieso durf ik geen vragen te stellen of ben ik bang om de beurt te krijgen of iets voor te lezen) Ook werd ik steeds minder gemotiveerd en kreeg ik uitstelgedrag. Als ik van tevoren al weet dat ik er heel lang aan ga zitten of dat ik weet dat ik het niet af ga krijgen, wordt het alleen maar moeilijker om er aan te beginnen en zou ik er het liefst helemaal niet meer aan beginnen. Ik heb er gewoon geen zin meer in, voor mij voelt alles nutteloos op dit moment. Zelfs om überhaupt naar school te gaan. Zo duurt het ook steeds langer voordat ik aan m'n huiswerk begin, maar stop ik ook steeds eerder. Hierdoor heb ik dus eigenlijk nooit af wat ik af wilde krijgen en dat motiveert me ook niet echt. En zo gaat het steeds maar door... Ik wordt door dit alles erg verdrietig en steeds als ik hier met mensen over praat moet ik ook steeds huilen omdat het me gewoon allemaal te veel wordt (ookal huil ik ook wel snel
) Ik wordt hier ook erg moe van waardoor ik nu 's avonds het liefst steeds eerder wil slapen, maar dan minder tijd voor huiswerk heb, en ik op school ook moe ben. Ik kan me vaak ook niet concentreren en raak afgeleid als er mensen praten of door andere geluiden, eigenlijk omdat ik er ook helemaal geen zin meer in heb. Ik ben vaak overprikkeld of heb te veel huiswerk niet af waardoor ik de volgende dag niet naar school durf of gewoon echt niet wil, waardoor ik vaak een dag thuis blijf (dit gebeurt steeds vaker..) maar daardoor mis ik wel weer uitleg in de lessen, waar ik juist het meeste aan heb als ik moet leren voor een proefwerk of een proefwerk maak. Ik onthoud de uitleg die tijdens de lessen wordt gegeven juist goed, maar het is dan niet fijn als ik die moet missen.Aan het einde van de vierde klas was het het ergst en vroeg ik me af of het ik het nog wel vol ging houden, maar het is blijkbaar toch gelukt. Ik ben wel gestopt met voetballen, wat ik 8 jaar lang heb gedaan, vooral omdat ik daar ook geen tijd meer voor had. Ik zit nu in 5 vwo (en ben in de herfstvakantie 16 jaar geworden). De eerste 2 weken van dit schooljaar gingen nog goed en ik was weer gemotiveerd en had al m'n huiswerk en alles wat ik wilde steeds af, maar het ging al snel weer verkeerd en alles was weer hetzelfde als daarvoor. Hoe ga ik de vijfde klas ooit overleven? Het niveau van de stof die we behandelen kan ik goed aan (van natuurkunde iets minder goed maar dat is altijd al zo geweest), dus het niveau van vwo kan ik wel aan, maar ik heb veel moeite met het tempo en de hoeveelheid huiswerk die we krijgen.
Als ik zo lang bezig ben met mijn normale huiswerk is het extra lastig als we presentaties, verslagen of andere grote opdrachten moeten doen. Ik probeer hier al weken van te voren mee te beginnen, maar dit lukt gewoon niet naast m'n normale huiswerk. Hierdoor stel ik andere mensen teleur doordat ik niet op tijd mijn deel af heb, of ik kan pas de dag voor de inleverdatum beginnen en het af maken, maar dan moet ik wel de hele nacht door werken en ga ik de volgende dag niet naar school... Hetzelfde met proefwerken. Sinds vorig jaar hebben we voor vast 4 proefwerkweken en tussendoor geen andere proefwerken meer. Ik maak altijd een planning, en heb bij de huiswerkbegeleiding plus een goede manier geleerd om een "haalbare" planning te maken, maar ik kom daar toch nooit aan toe in verband met ander huiswerk. Een echt haalbare planning zit er voor mij dus niet in. Hierdoor wordt het meestal pas de dag/ochtend/tussenuren van te voren leren, en vorig jaar heb ik het hiermee ook gered. Maar ik wil ook is een keer goed voorbereid mijn proefwerken kunnen leren, de cijfers van dit jaar moeten namelijk goed zijn, omdat ik de cijfers van de vijfde klas moet meesturen als ik me ga inschrijven voor een universitaire opleiding. Ook heb ik vaak te weinig tijd om mijn proefwerken goed af te ronden. Vorig schooljaar had ik bij de derde proefwerkweek alle proefwerken niet af, hierdoor haal ik dus ook minder punten en lagere cijfers. De vierde proefwerkweek ging al iets beter, maar alsnog had ik er veel niet af. Ik ben benieuwd hoe dat dit schooljaar gaat, de eerste proefwerkweek begint aanstaande vrijdag. (Ook al had ik de Frans teksttoets van gisteren ook al niet af..). Ik denk dat dit met veel dingen te maken heeft van de dingen waar ik last van heb/hoe ik ben en die ik dus al eerder genoemd heb. Maar ook is het zo dat ik tijdens een proefwerk langzamer lees dan normaal, ik lees dan op zo'n manier dat ik ook echt goed wil begrijpen wat er staat en dat ik het ook onthoud en niet steeds terug hoef te lezen. Omdat ik in beelden denk en een trage verwerkingssnelheid heb duurt het dus langer voordat ik het echt goed begrijp. Ook heb ik geen tijdsbesef dus voel ik tijdens het proefwerk geen drang om heel erg op te schieten.
Ik heb van dit alles niet alleen last op school, maar ook gewoon in het dagelijks leven of zelfs bij de paarden. Het begint al bij het opstaan en aankleden, ik ben hooggevoelig, perfectionistisch en heb geen tijdsbesef waardoor dit allemaal erg lang duurt. 's Avonds tijdens het avondeten draag ik een koptelefoon, ik heb misofonie en irriteer me heel erg aan bijvoorbeeld eetgeluiden. Tijdens het paardrijden heb ik het meest last van m'n perfectionisme, ik wil graag alles heel goed doen, maar we weten allemaal dat paarden levende dieren zijn en geen machines dus niet alles gaat perfect, dit besef ik allemaal ook goed, maar ik word dan gefrustreerd als het mij niet lukt, waar ik later dan weer spijt van krijg, ik weet namelijk dat het aan mezelf ligt, maar het wordt juist alleen maar erger en het paard snapt dan ook niet waarom ik zo reageer. Daar denk ik dan ook nog heel lang over na en dan zit ik er steeds over te malen.. Dit kan ik gelukkig steeds meer loslaten, dus tijdens het paardrijden gaat dat gelukkig al een heel stuk beter. Maar tijdens het poetsen ben ik ook langer bezig dan anderen en mis ik geen plekje, waardoor ik dan wel snel kleine wondjes/bultjes ontdek. Toen ik net begon had ik het zelfs ook met uitmesten, dat ik het persé goed wilde doen en echt álle mest en natte plekken eruit wilde hebben, maar dit kon ik gelukkig ook al snel loslaten. Stal is gelukkig wel een hele goede plek voor mij waar ik zelf steeds meer groei (wat betreft mijn eigen persoonlijkheid, maar ik doe ook heel veel ervaring op, met en op paarden
)Ik vraag me af hoe het me gelukt is om tot de vijfde klas te komen, maar ik vraag me nog meer af hoe ik het verder allemaal zou moeten redden. Mijn moeder heeft al vanaf het begin en heel vaak aan de bel getrokken op school, maar het voelt alsof we niet begrepen worden, alsof ze de ernst van de situatie niet inzien. Er zijn ook zeer weinig mensen op school die weten wat alles inhoudt waar ik last van heb.
Ik wil al van kleins af aan paardenarts worden en wil na m'n vwo dus diergeneeskunde studeren, maar dan moet ik wel eerst m'n vwo-diploma halen en op deze manier lukt dat gewoon niet (en natuurlijk geselecteerd worden voor de opleiding, maar dat is weer een ander verhaal
). Bij natuurkunde en scheikunde heb ik het gevoel dat alles te snel gaat voordat ik het goed kan begrijpen (beelddenken, trage verwerkingssnelheid) en dat ik te weinig persoonlijke begeleiding heb. Dat heb ik eigenlijk alleen bij die twee vakken, maar dat zijn wel net de vakken die ik ook nodig heb om diergeneeskunde te studeren. Voor mijn gevoel is alles wat we tot nu toe bij natuurkunde hebben geleerd ook niet wat ik nodig zou hebben voor die studie, maar blijkbaar hebben we dat vak toch nodig. Dit is eigenlijk al langer zo bij die twee vakken, vooral natuurkunde, maar als ik dan weer bijles zou moeten nemen, kost dat nog weer extra tijd, en ik heb al zo weinig tijd..Ik zou kunnen "kiezen" om in 5 vwo te blijven zitten, maar dan heb ik nog steeds evenveel tijd als nu voor huiswerk en andere opdrachten, dus dat heeft voor mijn gevoel ook geen nut. En als ik havo ga doen, dan is het niet zo dat ik ineens veel sneller mijn huiswerk af krijg. En eigenlijk voelt dat, voor mijn perfectionistische en faalangstige ik, als een soort van "nederlaag" om van vwo naar havo te gaan, terwijl ik weet dat ik het kán. Maar hoe?
Ik zou naar een Prof Dr Leo Kannerschool kunnen gaan, (zij bieden onderwijs aan leerlingen met gedragsstoornissen en/of psychiatrische problematiek) maar dan moet ik weer terug naar het Curium om me te laten diagnosticeren met asperger, waardoor ik daar later in mijn leven weer last van heb. Maar het is al die tijd toch ook op deze school gelukt? Of zal ik naar de vavo gaan? Maar dan heb ik een verwijzing van school nodig, en daar kan ik alleen het 6e jaar volgen, dus als de vijfde op deze school lukt kan ik dat laatste jaartje net zo goed ook op deze school blijven doen.
Voor mij heeft het allemaal te lang geduurd, als er eerder actie ondernomen was vanuit school was het niet zo gegaan. Hoe langer er niks veranderd, hoe slechter ik me ga voelen en hoe erger alles wordt. Op dit moment heb ik alleen nog de paarden, ik rijd bij deze stal nu 3 jaar (en 2 maanden) en het is het beste wat me is overkomen (maar dat is ook weer een verhaal apart), maar dat is eigenlijk het enige waar ik nog plezier aan heb. En dat is ook de reden waardoor ik nu al weer bijna een jaar een bijrijdpaard heb. Maar eigenlijk heb ik daar ook geen tijd voor, ookal neem ik die tijd gewoon en dan hebben school en huiswerk maar even "pech", maar anders zou m'n hele leven letterlijk alleen uit school bestaan. Ik heb nu nauwelijks tijd voor vriendinnen naast school of alle andere dingen die ik wil doen.
Voor de herfstvakantie had ik een gesprek met een maatschappelijk werkster die naar school toe kwam, van het jeugd en gezinsteam. Vorige maandag had ik het tweede gesprek, samen met m'n moeder. Binnenkort hebben we een gesprek samen met mensen van school erbij, ik weet alleen nog niet wanneer, want we weten helemaal niet of de school iets voor ons kan betekenen. Dat hopen we natuurlijk wel, maar we hebben geen idee wat de school zou kunnen doen of zou kunnen aanpassen voor mij. Ik hoop dat ze me kunnen helpen, anders weet ik het ook niet meer.
Waarom ben ik niet gewoon normaal? Net zoals alle andere kinderen die het vwo halen.. Ik heb ook het gevoel alsof ik me altijd aan moet passen, en dat de school denkt dat alle kinderen hetzelfde zijn. Alles wat ik wil is mijn vwo diploma halen zodat ik diergeneeskunde kan studeren, en als ik daar niet voor geselecteerd wordt dan een andere studie, waarmee ik dan geen baan met paarden heb, maar hopelijk wel een eigen paard kan onderhouden (wat ik natuurlijk sowieso wil. En ik zou het liefst ook ver willen komen in de paardensport
). Ik wil gewoon plezier hebben en gelukkig zijn, maar dat gaat op deze manier niet. (Tenzij ik bij de paarden ben)We hebben natuurlijk al naar heel veel hulp gezocht, maar tot nu toe heeft nog niks echt geholpen. Ik heb dit topic geopend omdat hier misschien mensen zijn die hier ervaring mee hebben of misschien tips voor me hebben. Ook hebben anderen misschien iets aan dit topic (aan de ervaringen en tips die hopelijk gegeven worden), als zij hier zelf ook last van hebben. Ik bespreek natuurlijk veel met mijn moeder, maar ik wilde het ook gewoon een keer van me af schrijven. In ieder geval heel erg bedankt voor het lezen! Ondanks dat het al zo'n lang verhaal is, is dit lang nog niet alles en ben ik ook vast nog wat dingetjes vergeten, maar daar kom ik later misschien nog wel op.
Ik heb inderdaad al vaker informatie gezocht over HSP en mijn moeder en ik zijn al lang op zoek naar dingen die mij kunnen helpen of voor mij kunnen werken, maar we zijn daar helaas nog niet achter.. Ik heb zelf geen Facebook, maar mijn moeder is wel lid van die groepen op Facebook inderdaad en ik zal haar vertellen over Marjan Palsgraaf. Ik weet alleen nog niet hoe ik een balans zou kunnen vinden. Ik wil het ook graag doen zoals het voor mij goed voelt, maar ik heb alleen geen idee hoe. Ik probeer ook naar mijn eigen lichaam te luisteren, en ik weet dus dat het zo niet meer gaat, maar ik zou ook niet weten wat ik kan doen om de situatie te veranderen. Wat je zegt: "Wat voor een ander heel normaal is, is dat voor jou niet en andersom." klopt inderdaad, daarom is het ook zo lastig.. Bedankt voor je reactie!
.
.
) Nou ja, we zullen wel zien hoe het loopt. Bedankt 