In blijde verwachting, een tweeling zwangerschap waarin alles goed verliep. De combinatietest was goed, de 20 weken echo was goed. Zo voorspoedig als alles ging, geen misselijkheid en weinig zwangerschapskwaaltjes. We zeiden nog wel eens tegen elkaar zou dit een voorteken zijn dat we dadelijk een horrorbevalling krijgen. Een horrorbevalling is het niet geworden maar wel een te vroege bevalling bij 22 weken en 2 dagen.
Op maandag 17 oktober 2016 zijn wij papa en mama geworden van onze knappe dochters. En zo snel als wij hen het leven hebben kunnen schenken moesten wij ook direct weer afscheid van ze nemen. Op vrijdag 21 oktober hebben wij hen een waardig afscheid gegeven in besloten kring. Ook al hoor je je kinderen niet te overleven kunnen we wel met een trots gevoel terugkijken op het afscheid. En dan komt er de leegte en het grote gemis met heel veel verdriet. En de grote vraag waarom heeft ons dit moeten overkomen. De meiden waren kerngezond en helemaal af, alles erop en eraan. Alleen veel te klein en nog niet levensvatbaar waardoor ze niet op deze wereld hebben mogen staan. De bevalling is te vroeg op gang gekomen ten gevolge van cervix insufficiëntie. Dit betekent dat mijn baarmoedermond niet sterk genoeg is om een (tweeling)zwangerschap te kunnen dragen. Dit geeft geen symptomen en als er wel symptomen zijn dan ben je vaak al te laat.
Na heel licht en minimaal bloedverlies heb ik het ziekenhuis gebeld om langs te gaan voor controle. De eerste uitwendige echo liet twee vrolijke spartelende meiden zien, het bloedverlies kon ook komen doordat de placenta laag lag. Na een inwendige echo bleek dat er vervolgens al sprake was van 2 cm ontsluiting. Er werd met de verloskundige en de gynaecoloog een plan gemaakt om totale bedrust te krijgen waarbij ik met mijn hoofd lager moest liggen om de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Indien de vliezen terug zouden zakken zou er een hele kleine kans zijn dat er nog een bandje om mijn baarmoedermond geplaatst kon worden. Er moest echter overleg plaatsvinden met een andere gynaecoloog en met het ziekenhuis in Nijmegen. Zo’n 5 minuten waren ze de kamer af en toen gebeurde dat wat je echt niet hoopt, de vliezen van kindje 1 braken.
Ik heb mezelf op bed gegooid en alarm geslagen, zat namelijk op de bedrand proberen wat te eten. Mijn vriend is de gang op gerend en heeft zowat heel de kraamafdeling bij elkaar geschreeuwd. Het moment was daar, nu was het wachten op een bevalling welke je niet wilt. Er was vrijwel geen overlevingskans voor onze meiden.
Al snel kwam ik in een weeënstorm terecht. Hevige buik- en rugweeën. Ik ben niet bepaald kleinzerig, maar dit was echt niet heel lang uit te houden zonder tussendoor even bij te komen. Tussentijds werd ik bijgepraat over het proces van bevallen en wat we allemaal konden verwachten, Terwijl ik een wee had stopte het verhaal weer om daarna weer verder te gaan. Ondanks de 2 uur durende storm bleef het ook maar bij de 2 cm ontsluiting. Uiteindelijk braken ook de vliezen van kindje 2. En kort daarna werd het rustig en waren de weeën geheel verdwenen.
We hadden kort daarvoor besproken dat ik een ruggenprik zou krijgen, ondanks dat de weeën weg waren zijn we hier toch voor gegaan. Op de recovery is de ruggenprik gezet en hebben we gek genoeg nog wat zitten grappen. Vervolgens weer terug naar de afdeling waar we niet veel anders konden dan afwachten en maar zien wat de “natuur” voor ons in petto had.
Omdat het rustig was en we bij konden komen hebben we nog bezoek ontvangen welke twee uur zijn gebleven, we hebben gekletst en gegrapt. Na het bezoek kwam de verpleegkundige om al van alles door te spreken over wat na de bevalling en wat onze wensen waren. Dingen waar je natuurlijk nog niet eerder over nagedacht hebt.
Daarna was het tijd om te rusten, voor mijn partner werd er ook een bed geregeld welke naast die van mij werd gezet, we hadden elkaar tenslotte heel hard nodig. Tegen 23:30 uur kwam de nachtdienst zich even laten zien zodat we wisten wie er waren. Op dat moment had ik door de ruggenprik heen wat buikpijn en rugpijn, het was wat aan het zeuren maar er zat ongeveer een kwartier tussen. Tegen 00:00 uur zijn we maar wat gaan rusten, van slapen kwam het niet zo hard als mijn hoofd aan het malen was. Tegen 00:45 uur heb ik mijn partner wakker gemaakt omdat ik dacht dat de ruggenprik het niet meer deed. Zodra het personeel weer de kamer op kwam ging het in rap tempo verder. Om 1:09 uur is onze eerste dochter geboren en om 1:34 uur is onze tweede dochter geboren. Ze hadden allebei nog wel een hartslag tot zo’n anderhalf uur na de bevalling. Gelukkig kwamen de placenta’s er ook goed vanaf en had ik weinig bloedverlies.
Na met de meiden gelegen te hebben en het onderzoek van hen zijn we uiteindelijk rond 05:00 uur weer wat gaan rusten er was op dat moment niks wat we konden doen. De meiden hebben de rest van de nacht tot we in de ochtend naar huis gingen nog bij ons op de kamer gelegen in een rieten wiegje. En dan wordt je ’s morgens wakker en kijk je naar rechts waar de meiden stonden en voelt het als een mokerslag in je gezicht. Je bent papa en mama maar dat gevoel heb je op dat moment zeker niet. Je hoort het ziekenhuis niet te verlaten zonder je kinderen maar met een tas vuile was.
Ik heb dit topic aangemaakt om het van mij af te schrijven en wie weet zijn er hier nog andere bokkers welke nog adviezen hebben. Ook al hoop je natuurlijk dat niemand dit mee hoeft te maken.
Och lieve Sjaslique, ik zit hier nu met tranen over mijn wangen. Wat een enorm verlies. Ik ben niet goed in het geven van tips, maar zal wel een kaarsje voor jullie branden in deze moeilijke tijd.
Wat ongelooflijk verdrietig. Het ergste dat je als ouders kan overkomen. Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte met het verlies van jullie meisjes.
Wat verschrikkelijk voor jullie. De grootste nachtmerrie als je zwanger bent. Ik condoleer jullie met dit grote verlies. Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte de komende tijd.
Jeetje Sjaslique, wat een verhaal.. Dit is zo oneerlijk Nogmaals heel veel sterkte voor jou en je partner. Gelukkig kunnen jullie met een goed gevoel terug kijken op het afscheid, hopelijk helpt dit bij het verwerken van dit enorme verlies.
Wat erg voor jullie. Zo ver in de zwangerschap.... Hoop dat het schrijven je een beetje helpt. Geen adviezen, weet wel dat mijn oma een doodgeboren dochtertje heeft gehad, voldragen. En dat heeft er bij haar behoorlijk ingehakt. Veel sterkte!
Ontzettend veel sterkte met dit loodzware dubbele verlies. Wat fijn dat het tegenwoordig mogelijk is om ook kindjes die voor de 24e week geboren worden een waardig afscheid te geven. Het verdriet moet onbeschrijflijk zijn maar dát stukje zorgt er in elk geval voor dat jullie als ouders alles hebben kunnen doen wat in jullie macht ligt.
Ik wens jullie heel veel sterkte met het samen de draad weer oppakken. Weet dat op dit moment niks 'hoeft', dat er geen regels zijn voor hoe lang of kort je moet rouwen. Hopelijk hebben jullie steun aan elkaar en aan jullie omgeving.
Wat verschirkkelijk en wat een nachtmerrie zijn jullie in beland. Heel veel sterkte en kracht de komende tijd
Reserve Kampioen M district West 2019 Reserve kampioen L district west 2018 Dressuur B+10 L+13 M+12 Z+3 vaardigheid L+10 M+11 Z+3 Saluut mijn ster in de hemel 17-5-1999 ~ 19-12-2013.
Ook hier wil ik nogmaals mijn steun betuigen. Wat jullie is overkomen, daar zijn geen woorden voor en sterkte drukte de lading niet ook hier zal er een kaarsje voor jullie branden.