Geplaatst Dag, lieve Jepke;
23.10.16 14:18 uur
23.10.16 14:18 uur
Ik weet niet wat me vanmorgen wakker had gemaakt, mijn hart bonkte in mijn keel - was het dan gewoon een slechte droom? Natuurlijk, dat heb je wel eens als je tot laat in de nacht horrorfilms gaat kijken, hè? Er was geen reden om de dag slecht te beginnen, het was al een tijdje geleden dat ik je gezien had, want ik was op een korte vakantie.
Dus hees ik me in mijn rijbroek, en vertrok ik naar de stallen. Het was tijd om jullie eten te geven. Niks aan de hand, jullie hinnikten me vrolijk aan en jij, Jepke, hapte even speels in mijn hand. 'Waar blijven mijn brokken?' leek je wel te zeggen.
Er was niks, niks waarvan ik deze dag op een hel kon verdenken. Want, hé, jullie waren allemaal zo fris en hadden er ontzettend zin om weer een sprintje naar buiten te nemen en daar lekker in de modder te gaan rollen - zodat al mijn poetswerk voor niks is. En toen gebeurde het, compleet onverwachts, ik zag het in mijn ooghoeken gebeuren. Je achterbenen stopten met werken, heel langzaam gleden ze van elkaar weg en daar ging je, op de grond. Nog geen reden tot paniek, dat kon gebeuren, je spieren waren ook niet al te best en je was mijn oudje, al 26.
Maar toen begon de paniek. Ik probeerde je omhoog te helpen, maar je kon niet. Je wilde het wel, je wilde het hartstikke graag, maar je lichaam liet het gewoon niet toe. Het was kwart voor elf toen het gebeurde.
Alweer probeerde je op te staan, het was een half uur later en je was nu al doodop, die stomme achterbenen wilde gewoon niet meewerken - je had geen houvast. Ik had de andere paarden inmiddels al op wei gebracht om jou even met rust te laten. Nog eens tien minuten verstreken, je lag nog steeds op je zij en het zag er naar uit dat je niet meer op zou staan. Nu kwam het erop aan, ik moest je baasjes wakker maken en het ze vertellen - gezien je mijn verzorgpaard was. Ook zij kwamen aangesneld, ook zij probeerden je omhoog te krijgen, we hebben je proberen te helpen met het opstaan. Het had allemaal geen zin, je kon gewoon niet meer, je was doodop.
Even leek het goed te gaan, we hadden je wat brokjes gegeven en wat hooi en je keek ons met glimmende oogjes aan. 'Wat zijn jullie nou zo raar aan het doen? Laat me toch lekker eten, het was allemaal een grapje, trouwens. Ha, daar zijn jullie toch even ingetrapt, hè?'
Een laatste poging dan, we haalden de muur eruit om je meer ruimte te geven. Het leek te werken, je probeerde weer op te staan, maar je linkerachterbeen weigerde om ook maar een seconde mee te werken, je liet je weer vallen. Inmiddels hadden we je laten liggen, je eigenaar had de dierenarts gebeld - het was nu twintig over 12 - en die zou met spoed komen.
Je probeerde nog een paar keer omhoog te komen, waardoor je een paar meter je stal uitkroop en met een enorme klap op de gemene stenen grond terechtkwam, de tranen verschenen in mijn ogen. Dit was egoïstisch. Ik zag hoe er wat bloed uit je mond droop door je kopstoot. Dan maar hooi halen, we moesten het je zo comfortabel mogelijk maken. We zouden het redden, grote jongen, je was, nee, bént een bikkel en je hebt het héél goed gedaan.
De veearts leek de spoed er niet in te zien, het was pas half twee toen hij bij ons op de stalling kwam. Je was inmiddels aan het trillen en af en toe pufte je van de stress. En toen begon hij je ook nog te meppen met die stomme zweep, al was het voor je bestwil, je móést opstaan. Dat wist je maar al te goed en je wilde het ook zo graag, ik zag het gewoon in je ogen, maar het kon niet. De rillingen waren me inmiddels over mijn rug gekropen en ik kon de tranen nog maar net wegknijpen, eentje gleed verraderlijk over mijn wang, ik voelde hoe je baasje haar armen om me heen sloeg, de verdriet die ze had, nam ik zo in me op - het was niet eerlijk, je had niet mogen uitglijden, je lichaam gaf je geen kracht meer.
Zijn woorden klonken me zo hels in mijn oren. 'Het is beter om hem de spuit te geven.' En dat was het ook, het was ook beter om je de spuit te geven. Het was te egoïstisch om je hier te laten liggen en je te laten lijden. Het puffen was gestopt, je probeerde nog één keer uit jezelf op te staan, maar toen gaf je het op. Je had de hoop opgegeven. Ik zag het in je, lieverd, je was helemaal futloos.
Ik zakte naast je neer. Woedend omdat het jou overkomen was, omdat het op deze doelbewuste zondag zou gebeuren en niet over enkele jaren. Je legde je hoofd op mijn schoot neer, alsof je wist wat er ging gebeuren. Ik kon het nu niet meer inhouden, de tranen stroomden als een wilde waterval over mijn gezicht heen, het bloed uit jouw mond droop langzaam maar zeker op mijn broek. Het was allemaal zo'n naar gezicht, lieverd.
Daar kwam de veearts, hij zou je uit je lijden verlossen, eerst een slaapspuitje zodat je niets zou voelen als je hart ermee stopte. Een hysterische uithaal verdween uit mijn mond, één helder moment keek je me aan en hapte nog even speels naar mijn vinger - het was ook zo raar om mij te zien huilen, hè?
Je gleed langzaam in slaap, je oog werd al wat killer, maar tot mijn grote schrik sloot je ze niet. Ik wilde het leven helemaal niet uit je zien vloeien... Door mijn troebele ogen zag ik hoe de da je het andere spuitje gaf, snel gaf ik je nog een kusje. Een paar laatste stuiptrekkingen, nog een paar zware puffen en je was weg. Je was weg. Mijn lieve Jepke is weg. Je achterlijf lag nog half in je stal en de andere helft had je krampachtig richting de gang gekropen.
Nog een paar hysterische halen, je was echt weg, alleen maar omdat je lichaam het vertikte om je de fatsoenlijke hoeveelheid kracht te geven.
Het was te egoïstisch om nog langer te wachten, het is goed nu. Je hebt geen pijn meer, en ik hoop, ik hoop echt dat je daarboven heerlijk aan het rondgalopperen bent en stiekem wat wortels aan het stelen bent.
En toch, toch ben ik blij dat je niet gisteren bent gestorven, toen ik er niet was. Het feit dat het vreselijk was, geef ik toe. Maar ik was er voor je, lieverd. We hebben ons er samen doorheen geslagen.
___
En toen hebben we je ook nog moeten inleveren aan de takelwagen. Oh, lieve Jepke. Ik ga je zo erg missen.
*Veegt haar tranen weg en drukt dan eindelijk - na twee uur typen - op de 'Versturen'-knop.*
Ik hou van je.
Zielsveel.
Zielsveel.
Heel veel sterkte 
