Geplaatst 
Hylke met de één maand oude Rowayda
Ik zeg altijd: "Nederland, paardenland". De foto's op Bokt bevestigen dat: alle paarden zien er goed uit, sommige zelfs iets te goed. Ze krijgen hele collecties mooie dekjes, zadels, hoofdstellen en nog veel meer. Als er dan toch problemen zijn, adviseren Bokkers elkaar professionals erbij te halen. Artsen, osteopaten, fysiotherapeuten en nog een aantal specialisten waarvan ik nog nooit gehoord had. Nederlandse paarden en hun eigenaren kunnen zich in de handjes knijpen met deze geweldig ontwikkelde paardenwereld. De rest van de wereld is een stuk minder vriendelijk tegenover de edele viervoeter. Om perspectief te bieden, probeer ik jullie onder te dompelen in de zeer primitieve paardenwereld van Egypte.
Bij aankomst op het vliegveld van Caïro, de bruisende hoofdstad van Egypte, merk je nog niets van de chaos die je buiten te wachten staat. Het is een groot en redelijk modern vliegveld dat een kalme indruk geeft. Pas als je buiten de enorme anarchie op de parkeerplaats aantreft, begin je een indruk te krijgen van de enorm ongeorganiseerde structuur van Egypte. Het duurt dan ook niet lang voordat je de eerste paarden tegenkomt. Ze trekken karretjes met voedsel of afval, terwijl ze flink worden opgejaagd tussen het gevaarlijke verkeer. Als Nederlander met een liefde voor paarden breekt je hart meteen . Wij -maar ook leken- zien direct wat er mis is met die paarden. De meeste paarden moeten al karren trekken wanneer ze een jaar oud zijn. Ze krijgen slecht passende ijzers onder en een flink bit erin. Onwetende kinderen zijn vaak de boosdoeners met de stok. Ja, Egypte is nog zo'n land, waar paarden gewoon doelloos geslagen worden.
Ingespannen ezeltje
Als je een menner bent, zakt de moed je nog verder in de schoenen. Karretjes hebben vaak geen rem, zijn ongeveerd en hebben soms verschillende maten wielen of zelfs platte banden. Tuig is vaak geknoopt van strotouwtjes die enorme snijwonden veroorzaken. Dat alles maakt het voor die arme paarden nog een stuk moeilijker. En paarden zijn niet de enige slachtoffers! Je ziet ook tientallen ezels die veel te grote of zware karren moeten trekken. Hoewel de ezels vaak minder mager zijn, hebben deze vaak nog nooit een hoefsmid gezien. Is het dan werkelijk zo dat alle paarden in Egypte een slecht leven hebben?
Arabieren-fans kunnen een heel andere ervaring opdoen in Egypte: er zijn ruim zeshonderd fokkers die stallen vol Arabische paarden bezitten. Op het eerste gezicht is een paardenliefhebber dan erg opgelucht. Sneeuwwitte Arabische hengsten die veel te dik zijn, schoppen tegen de deuren terwijl je er langs loopt. Een welkome afwisseling voor de magere scharminkels die buiten op straat lopen. Maar het is een roze bril. Als je dichterbij komt, blijken bijna alle paarden erg agressief. Dat wordt zonder woorden uitgelegd, wanneer de grooms komen voeren. Ze slaan de paarden op hun hoofd zodat ze achteruit deinzen, waarop de grooms een bult klaver naar binnen kunnen gooien. Terwijl je thee drinkt met de enorm rijke eigenaar en/of fokker, realiseer je je ineens dat je wel vijftig boxen hebt gezien, maar slechts twee miezerige zandpaddocks die beide kleiner zijn dan een gemiddelde rijbak. Deze paarden komen bijna nooit buiten. Wanneer dan de hengsten aan je gepresenteerd worden, zijn ze bijna niet te houden. Steigerend sleuren ze de grooms met zich mee, terwijl ze zich naar de dikke lokmerrie worstelen. Pas als je weer thuis bent, begint een ander schokkend feit aan je brein te knagen. De gemiddelde fokker heeft zelden paarden die ouder dan een jaar of dertien zijn. Waarom worden paarden in Egypte niet oud?
De meeste paarden, ongeacht welke achtergrond ze hebben, sterven een vroege dood aan een langdurig verkeerd dieet. Ik zal daar in een volgende blog een boekje over open doen. Andere veel voorkomende doodsoorzaken zijn: uitdroging, zandkoliek, malaria en gebroken benen (als je paard 1 keer per week buiten komt en eet alsof hij een topatleet is.. je kunt het je inbeelden). Het zware leven van fokmerries zal ik ook even bewaren voor later. Nu hoor ik jullie vragen: "Maar er zijn toch dierenartsen?" Ja, die zijn er. De meeste zijn kwakzalvers die aan het einde van hun studie nog nooit een paard hebben aangeraakt. Er is geen specialisatie voor paarden, dus de gemiddelde veearts ziet niet alleen paarden, maar ook koeien en geiten. Gelukkig is er een handjevol veterinairen dat in het buitenland is opgeleid tot paardenarts. Er zijn geen speciale medicijnen voor paarden. Afgezien van wat vitamines en neuroblockers moeten dierenartsen zich behelpen met medicatie voor mensen.
Maar: kop op! Als je hier woont dan moet je er het beste van maken. Uiteraard zakt de moed je regelmatig behoorlijk in de schoenen. Maar paarden kunnen je hier minstens zo gelukkig maken als ze dat in Nederland doen. Ik ken gelukkig genoeg mensen die wel proberen paarden op een betere manier te houden. Zelf doe ik ook erg mijn best. Ik heb geen paarden met over- of ondergewicht. Alle paarden hebben een persoonlijk dieet. Ze gaan allemaal elke dag enkele uren naar buiten. Als Nederlandse paardenmensen kunnen wij het verschil maken. Dat kunnen wij, doordat wij met de paplepel ingegoten krijgen hoe je met paarden omgaat. Hier in Egypte is het grootste probleem, tevens de oorzaak van het lijden van alle paarden: educatie. In mijn volgende blog leg ik uit, waarom de Egyptische Paardenwereld zo primitief is en ook helaas blijft.
Paard dat door de eigenaren bij een rescuecenter wordt aangeboden
Ik kijk al uit naar de volgende blog 
(Mo). Ik denk dat mijn profielfoto mij wel verraadt; ik kom er ook graag 
