Gisteren was een kennis van ons jarig, en die kennis is ook de fokker van onze pony Wilco. Ik ben op Wilco naar hun toe gereden (het is een kilometertje) en even op bezoek gegaan. Dat was erg leuk! Zijn fokker vond het ook erg mooi, en kon niet geloven dat hij al weer 13 is. Maar Wilco zijn moeder, Janneke, staat er ook nog. Ze is nu 23 en met pensioen, want helaas is ze kreupel (Maar geen pijn gelukkig!). Nou, ze hadden elkaar al een hele poos niet meer gezien, voor het laatst een 3 jaar geleden denk ik. Ze herkenden elkaar wel, en er werd ook even goed gesnuffeld. Qua uiterlijk lijkt hij ook erg op zijn moeder, helemaal het hoofd, alleen dan wat kleiner



Na het gesnuffel was het voor Janneke wel weer even genoeg, deed ze de oren in de nek en ging ze even piepen en ging ze gras eten (tsja, Haflinger hè, liefde gaat door de maag).

Eigenaar had toch haar nog even het hoofd weer omhoog gedaan, en dat werd hem niet in dank afgenomen



Wilco is ook op precies dezelfde manier boos. Heel boos kijken, maar niets doen. En als je even weer een aai geeft is het ook zo weer over. De lieverds. Wilco vond mama leuker, dan mama hem in ieder geval, maar goed, dat is de natuur en hij heeft het haar ook niet heel makkelijk gemaakt als veulen.