gezien ik toch de behoefte heb om het verhaal van me af te schrijven. Hier een verhaal over de geboorte van ons laatste veulen.
De merrie is een oude fokmerrie, en was dragend van haar laatste veulen. Dit werd al besloten op moment van dekken, maar absoluut duidelijk op moment van de dracht, waar zij onder het gewicht van het veulen en haar artrose behoorlijk moeilijk liep. Pijnstilling heeft ze gehad, op voorschrift van de veearts. En daarmee ging het goed, maar dat is natuurlijk niet hoe het zou moeten.
Dit jaar al meer merries gehoord die over tijd gingen. Zo ook onze merrie. Hoewel ze eerder had moeten bevallen dan onze andere merrie, liep daar het veulen al geruime week naast toen we ons echt zorgen gingen maken." Maar" twee weken over tijd, maar dat was niks voor haar.
Uiteindelijk de knoop doorgehakt en de veearts laten komen. Deze voelde het veulen, en het leefde nog! Na al veel slapeloze nachten waar we hebben liggen waken, waren we in tranen van blijdschap. Onze mooie dame, ze liet ons gewoon nog even in spanning van die knappe laatste!
Maar die nacht werd ik gebeld, : kom maar naar stal ze gaat beginnen.
Ik was nog geen 5 minuten later op stal, maar hoorde bij binnenkomst al zeggen; kom op nou!
Met een naar voorgevoel stapte ik gauw richting de stal, en ja hoor daar lag hij al. Een bruin veulen, totaal verslapt en geen ademhaling...
Zonder na te denken ben ik ernaast gesprongen en gaan wrijven, dat deed moeders immers ook. De merrie bleef haar veulen namelijk likken om hem te activeren. Zo ben ik gaan wrijven en hem zo gelegd dat de luchtweg vrij lag. Reflexen bij zijn tong opgewekt en wrijven, wrijven, wrijven.
Na wat een eeuwigheid leek te duren was daar een ademteug, en hij begon weer te ademen! Hij begon wakker te worden, en even leek het allemaal zo mooi. Er werd me al verteld; het is een hengstje, kijk zijn aftekeningen; die zijn zo mooi! Maar ik kon er niet naar kijken, niet naar luisteren. Want mijn gevoel zei me: we zijn er nog niet...
helaas was mijn gevoel juist.. weer stopte zijn ademhaling, en eigenlijk direct werd hij koud.. ik heb hem op schoot getild, mijn lichaamswarme, wat dekens, mijn wrijven en het likken van de merrie moesten het doen. Terwijl de eigenaar zijn hoofdje vasthield (want hij liet alles hangen), wreef ik voor zijn leven. Totaal zonder gedachte, ik weet alleen nog dat ik maar bleef herhalen "kom op kleine, we vechten ervoor".
Ook nu kwam hij weer bij. De veearts was ondertussen al gebeld maar gaf ook aan niks te kunnen, hij moest zelf ademhalen. En dat deed hij.. wederom ging het een tijdje goed.
Een tijdje.. want daar kwam nummer 3. Hij stopte weer. En dit keer was de merrie zo uitgeput, dat ook zij stopte met likken. Maar ik kon het niet opgeven.. ik had hem toch zijn hoofje op zien tillen, zijn hartslag en ademhaling gevoeld, zijn lichaamswarmte.. en weer kwam hij bij... inmiddels was er zo veel tijd verstreken dat de veearts nu wel wat kon: sonde en infuus. Dus die was onderweg. En juist op dat moment ging meneer staan! Hij STOND OP!! Zo wankel als het ging, viel hij ook gelijk weer om. En enkele minuten later, volgde nummer 4.
Hij liet zijn hoofd zakken, zijn ogen sloten en zijn oren hingen slap... weg ademhaling..
Ik kon wel janken..
Maar de veerarts kwam, en meneer kwam net weer bij. Sonde erin en biest gegeven. Helaas kregen we de sonde er maar een keer in, dus de rest opgelost met een infuus.
Hij werd wakkerder, probeerde te staan en startezijn zuigreflex. De merrie ging klaar staan en meneer met wat hulp op zoek naar de uier. Hoewel dat nog niet lukte, hebben we hem met een spuitje bijgevoerd. 6,5 uur na de geboorte... maar moeder en zoon stonden...
ik was kapot. Niet alleen van de slapeloze nachten en deze actieve nacht, maar vooral emotioneel. Thuis gekomen was ik in tranen, maar ergens ook opgelucht.
Helaas van korte duur, want na een powernapje en nog een veeartsbezoek om bloed af te nemen bleek ons mannetje niet genoeg antistoffen te hebben en moest acuut naar de kliniek.
Hij is daar een nacht diep in slaap gebrachtom zijn hersenen te laten herstellen van het zuurstof tekort (de reden dat hij zo comateus was dat zijn ademhaling stopte) en heeft antistoffen via het infuus gekregen.. alsof ik mijn kind achter moest laten in de kliniek. Zo voelde ik me. En zo blij dat hij de volgende dag (met de nodige zorg) naar huis mocht!
Ja .. je leest het goed.. ons mannetje, onze kleine vechter... hij heeft het gehaald!!!!
Knappe man, wat zijn we trots op jou en mama!
En nu.. een aantal weken later. Hij doet het beter dan we ooit hadden kunnen hopen. Hij bokt rent en speeld met het andere veulen.
En stiekem ook wel heel mooi (al moet hij het toch echt afleren) ben ik een beetje surrogaatmama, want hij denkt nog steeds dat hij bij mij op schoot mag liggen... alleen is hij daar nu toch een beetje groot voor aan het worden... hij hinnikt naar me, komt aangerend en valt tegen me aan in slaap... wat een trots gevoel is dat..!
Gelukkig is de band tussen ons ventje en zijn moeder ook geweldig. Ze doet het zo ontzettend goed! En alsof ze het weet, want naar ons is ze liever als ooit tevoren.
Ons vechtertje, die komt er wel!
En mama (heeft alleen net haar mooie grote ogen dicht);
Bedankt voor het lezen. Ik moest het gewoon van me afschrijven. Het blijft zo door mijn hoofd spoken, de spanning van die nacht en de dagen die volgden.. wat ben ik blij wanneer ik hem door de wei zie rennen met zijn moeder, tante en vriendinnetje.
en mams? 
