Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 09-07-15 16:33

Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst door de TopicStarter: 09-07-15 16:33

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount. Mocht je me denken te herkennen, zou je dit dan via PB willen laten weten?

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen met schrijven. Voor mijn gevoel staat momenteel alles wat ik heb, wat ik ben en wat ik wil op losse schroeven. Ik ben mezelf even totaal kwijt.

Ik ben 23 jaar, en heb, zo op het eerste gezicht een mooi leven: ik studeer, heb een vriend, heb twee paarden en een baan zelfs voordat ik ben afgestudeerd. Ik ben altijd al een denker geweest, heb niet voor niets spierspanningshoofdpijnen en kan heel erg 'in m'n hoofd' zitten. Ik ben extreem perfectionistisch. Iets wat altijd al in mij zit, maar de laatste jaren sterk tot uiting is gekomen (helaas uit dit zich ook in een angststoornis). Het perfectionistische lijkt mij ook nu heel erg in de weg te zitten.

Ik heb de afgelopen jaren toch heftige momenten meegemaakt: toen ik als 16-jarige aan mijn studie Economie & Recht begon was ik ervan overtuigd dat ik op mijn 20e mijn diploma zou halen. Het ging boven verwachting goed en ik had het naar mijn zin. Na het eerste jaar van mijn studie moest ik mijn zelfgefokte paard in laten slapen (op jonge leeftijd) wat een impact heeft gehad. Eind tweede jaar van mijn studie heb ik een ernstige val van een paard bij een handelaar gemaakt, waardoor ik 2 jaar (!) heb moeten revalideren. In die tijd voelde ik me een nietsnut, ik huilde dagelijks en was een emotioneel wrak. Ik kon niet dealen met het feit dat ik verwachtingen niet waar kon maken: verwachtingen van omstanders maar vooral verwachtingen die ik van mijzelf had. Na twee jaar kon ik - wonder boven wonder - weer een studie oppakken. Toch heb ik altijd het gevoel gehad dat ik tijd moest inhalen, ik was er tenslotte 2 jaar tussenuit geweest. Ik heb toen besloten niet dezelfde studie te herpakken maar om totaal iets anders te doen. De oude studie had toch een nare bijsmaak gekregen door het ongeval, ik wilde daar niet meer aan herinnerd worden. Ik ben begonnen aan een docentenopleiding. Dat was niet mijn eerste keuze: tussendoor heb ik heel veel afwijzingen gehad van politie, landmacht, luchtmacht en uitgeloot voor HRM en Criminologie. Flinke tegenslagen in de tijd dat ik het mentaal al zo moeilijk had met mijzelf dus. Daarbij kwam ook het feit dat ik een paard had wat meer stilstond (vanwege blessures) dan kon lopen, daar kon ik ook mijn plezier niet uithalen. Ik heb vorig jaar de knoop doorgehakt en het paard als recreatiepaard aan een vriendin te schenken. Ik wilde er immers mee de sport in en dat bleek hij niet aan te kunnen.

Verder woon ik (weer) bij mijn ouders. Ik heb tijdens mijn studie een aantal jaar op mijzelf gewoond wat voortreffelijk beviel. Vanwege de revalidatie moest ik terug naar huis en woon inmiddels al weer 5 jaar bij mijn ouders, waar overigens mijn paarden ook aan huis staan. Mijn ouders zijn lieve mensen, maar het botst nog wel eens. Ik kan bijvoorbeeld niet tegen rommel... Mijn hoofd loopt dan over en het is één grote chaos. Zij ergeren zich daar helemaal niet aan, maar wel aan mijn extreme opruimgedrag of irritatie over de rommel in huis. Aanvulling over mijn ouders: mijn ouders steunen mij niet in de paardensport en waarderen ook zelden tot niet hetgeen wat ik doe. Dit is denk ik een deel van het ontwikkelen van het perfectionisme geweest.

Ah fijn, dat even ter achtergrond informatie. Nu ben ik dus 23, bijna afgestudeerd en ik heb heel vaak nagedacht over dit moment, waarop ik 23 zou zijn. De wereld zou voor me open liggen. Maar nu het moment daar is (en ik al bijna 24 ben) lijkt het allemaal heel anders. Mede door het feit dat ik bijna bijna afgestudeerd ben, een vriend heb waarmee ik al behoorlijk wat jaren samen ben en inmiddels een baan heb aangeboden gekregen op mijn stageplek, lijkt mijn gehele route uitgestippeld. Ik ga samenwonen, m'n goedbetaalde baan uitvoeren en dat is het.

Toch, knaagt er iets ontzettend aan me. Doe ik er wel goed aan om samen te wonen? Houd ik wel genoeg van mijn vriend? Is dit een relatie die voor eeuwig kan blijven? Is dit het leven wat ik wil gaan leven? Wil ik wel in Nederland blijven wonen? Gaat deze baan mij wel gelukkig maken? Gaat de baan mij brengen wat ik hoopte? Kan ik niet meer verder studeren? Wanneer zou ik kinderen willen? Wil ik ze überhaupt?

Waar het wrikt is denk ik het volgende bijkomende: Ten eerste: ik wil mijn gehele leven al dolgraag reizen. Door verschillende omstandigheden is dit er steeds niet van gekomen (ziek paard, etc. etc.). Ik zou vorige maand voor 2 maanden naar China vertrekken, maar ik werd afgewezen voor de tijdelijke baan. Weer een tegenslag. Ik wil de hele wereld zien. Mijn moeder zegt wel eens: als jij geen paarden had gehad, woonde je allang niet meer in Nederland. Dat is waar. Als ik geen paarden had gehad, had ik geen reden gezien om in Nederland te blijven. Dat reizen wil ik nogsteeds... Dat kriebelt... Heel erg... Ik wil op mezelf aangewezen zijn, dingen ontdekken, wonen in een ander land, bijzondere dingen meemaken... Maar ja, de paarden...

Dat is gelijk het tweede punt: paarden zijn alles voor me, net als voor velen hier op Bokt. Ik ben al m'n hele leven verzot en nooit één dag gestopt met rijden. Toen ik mijn ruin als recreatiepaard wegdeed, was ik er even klaar mee. Maar na een maand begon ik al weer met een nieuw paard zoeken. Inmiddels heb ik er twee, voor twee verschillende disciplines in de paardensport. Ik vind het enerzijds geweldig, maar anderzijds vraagt het ook zoveel opoffering. De paarden kosten klauwen met geld, opoffering en letterlijk heel veel bloed, zweet en tranen. En, ik ben nogsteeds niet bij het doel wat ik al jaren voor ogen heb: ZZ-licht starten. Dat doet zeer, dat is naar. Want zo zit ik niet in elkaar. Als ik ergens voor ga, bijt ik m'n tanden daarin vast, maar als het dan niet lukt, ookal is dat door zaken die buiten mijn macht liggen, word ik daar heel verdrietig van.
Soms speel ik met de gedachte om te stoppen met de paarden. Er geen gezeur (blessures etc.) meer mee te hebben en ze te verkopen. Klaar. Maar in alles wat ik kan, wil en doe... zitten paarden. Paardensport ligt me zo na aan het hart dat ik mijn gehele opleiding, mijn baan, mijn bijbaantje (lesgeven in de bak), mijn cursussen (Orun, etc.) allemaal heb geintevesteerd in paardensport. Ik zou er immers toch nooit mee stoppen. En eigenlijk, is dat om al deze redenen ook geen optie meer. En diep in mijn hart wil ik dat ook niet, want ik vind het schitterend. Maar dat ik nogsteeds niet mijn doel(en) heb gehaald, steekt me, en nu meer dan ooit.

Tenslotte heb ik nog één punt, en dat is mijn kennis. Graag zou ik verder studeren, de universiteit gaan doen. Ik wil mijn kennis ten gelde maken en heb toch last van een soort van 'bewijsdrang'. Ookal heb ik mijn huidige hbo-studie in 2 jaar cum laude afgerond, ik ben er niet tevreden over. Ik wil meer, ik zoek naar meer. Ik wil altijd meer informatie, meer kennis, meer ervaring. Dat laatste is overigens ook waar ik naar op zoek wil in het buitenland: ervaringen, mensenkennis, verschillende culturen.

Nu zal je misschien denken, ach, het valt wel mee toch? Je moet jezelf niet zo achterop zitten. Maar het ligt anders. Ik ben voor mijn gevoel NU in de bloei van mijn leven, ik moet NU carrière maken, NU doorleren voordat het niet meer kan, NU NU NU. Je kunt je misschien voorstellen dat dat een grote druk legt. Daarbij kan ik slecht dingen loslaten en ik leef tenslotte maar één keer. Ik WIL ook graag heel veel doen en meemaken, maar ik weet niet hoe, ik weet niet wat... Voor mijn gevoel is mijn studie niks waard, heb ik een 2e rangs baan en waardeerd niemand mij. Ik heb gedurende de afgelopen jaren gemerkt dat ik mijzelf op en top voel als mensen mij (extreem) waarderen voor hetgeen ik doe. Maar inmiddels is het bijvoorbeeld op school en mijn werk al zo normaal dat ik 10 stappen extra doe, dat niemand daar meer iets van zegt. Daarbij ben ik in de paardensport, vind ik, ook geen expert. Ik geef op basisniveau les en ben nergens echt goed in.

Voor mijzelf weet ik wel wat ik zou willen: een baan waarbij ik regelmatig de wereld over reis, met nieuwe mensen in contact kom, in Nederland een appartementje en paard(en) op pensionstal of een klein huisje met stallen achter het huis, een universitaire studie in de avonduren en dit het liefst allemaal zo snel mogelijk. Ik begrijp ook dat dit geen haalbare kaart is. Maar ik wil niet over 10 jaar 'spijt' hebben van dingen die ik nu niet heb gedaan of ondernomen.

Ondanks dat het niet zo erg klinkt als sommige verhalen op LZP, hoop ik toch dat iemand mijn verhaal begrijpt. Ik vond het heel moeilijk te verwoorden, het voelt voor mij veel zwaarder als dat het staat op papier. Ik worstel er namelijk echt vreselijk mee, ik voel me vreselijk ellendig en ben ontzettend bang voor de 'spijt' later.

Alles staat op losse schroeven, ik weet niets meer zeker en ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet. Is er iemand in een soortgelijke situatie geweest? Op welke manier heb je dit opgelost?

Overigens veel respect als je mijn hele verhaal gelezen hebt!

**Geplaatst:** 09-07-15 16:47

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 09-07-15 16:47

Je loopt al bij een psycholoog? Gezien de angststoornis, of heb je die zelf gediagnosticeerd? Je moet hulp hebben. Je zult op deze manier nooit tevreden zijn, wat je ook aan je leven veranderd.

Dat twijfelen, komt voort uit je perfectionisme denk ik. Ik heb het ook. Probeer je er niet teveel zorgen over te maken.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 09-07-15 16:52

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst door de TopicStarter: 09-07-15 16:52

Ja, ik ben behandeld door een psycholoog. Inmiddels vond zij dat het na zoveel jaren al zo veel beter ging, dat ik voorlopig een jaar uit de behandeling ben gehaald. De angststoornis is meer dan 10 jaar geleden gediagnosticeerd door een psychiater.

Ik weet inderdaad wel zeker dat mijn twijfels voortkomen uit perfectionisme, daarom zit ik mezelf zo in de weg ermee. Maar ik weet niet zo goed hoe ik me geen zorgen kan maken? Voor mijn gevoel moet er nú iets gebeuren.

Ik heb ook eerder wel eens tegen een vriendin uitgesproken wat jij zegt: ik zal waarschijnlijk met een wo-papiertje en ZZ-licht starten niet veel gelukkiger zijn. Al voelt het nu dat het wel zo is... De doelen verschuiven steeds zeg maar... Toch denk ik dat de doelen die ik heb opgeschreven wel een soort van rust geven.

**Geplaatst:** 09-07-15 17:10

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 09-07-15 17:10

Fijn dat er in ieder geval al veel verbeterd is. Maar blijkbaar niet genoeg, niet op ieder vlak. Is een andere psycholoog niet iets? Je kan zo 'overstappen'. Gewoon een verwijzing aan je huisarts vragen. Bovendien kun je zelf via internet zoeken naar een geschikte psycholoog. Ik heb dat toen ook gedaan (maar dan psychiater). Een aantal gewoon mijn verhaal gestuurd, met de vraag of ze er iets mee kunnen. Ze waren allemaal heel eerlijk.

Het behalen van je doelen zal zeker wel een bepaalde rust geven. Echter moet je ook 'gewoon' je doelen niet kunnen halen, zonder daar zo enorm over in te zitten. Omdat er natuurlijk de kans is dat je ze niet haalt.

Hoe dénk jij erover? Dus helemaal buiten je gevoelens om. Snap je jezelf (een beetje), of zie je rationeel gezien niet in waarom je je zo voelt? Dat is de eerste stap, de juiste gedachtegang.

Mischien is zelfs emdr ook wel iets voor je.

**Geplaatst:** 09-07-15 17:11

Geplaatst: 09-07-15 17:11

Dan zou ik opnieuw contact opnemen met de psychiater en psycholoog. Je hebt duidelijk hulp nodig. Op deze manier blijf je doodongelukkig.
Ik herken een aantal dingen uit je verhaal overigens wel, waaronder het gevoel hebben dat je jezelf voortdurend moet bewijzen etc.

"Alles van waarde is weerloos" ~Lucebert

**Geplaatst door de TopicStarter:** 09-07-15 17:32

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst door de TopicStarter: 09-07-15 17:32

EMDR heeft helaas tot 2 keer toe niet geholpen.

In de afgelopen 12/13 jaar dat ik bij psychologen en psychiaters loop ongeveer 6 verschillende gehad. Het is mij soms te formeel om over deze - in mijn ogen - randzaken te spreken. Tenminste, voor mij geen randzaken, maar voor een behandelaar wel. Ze wuiven het vaak weg als iets dat ik mezelf minder moet pushen. Ik heb daarentegen wel geleerd te genieten van kleine dingen, wat voor hen genoeg is om zich niet meer op mijn 'carrière' te concentreren maar meer op mijn problematiek.

Overigens weet ik niet zeker of er een directe link is met de angststoornis en mijn twijfels nu. Als ik mijn verhaal terug lees, denk ik van wel. Maar ik zie het zelf (nog) niet helemaal in direct verband met elkaar staan.

**Geplaatst:** 09-07-15 17:35

Geplaatst: 09-07-15 17:35

Volgens mij spelen er meerdere dingen.

Als eerste de beklemming dat op je 23ste je leven al uitgestippeld lijkt. Jouw 'dat is het' klinkt als een soort teleurstelling in die toekomst, alsof een baan en een relatie de ultieme burgertruttigheid is waar geen lol aan te beleven valt. Probeer dat allereerst eens los te laten. Je gaat namelijk ook nog allerlei bijzondere vakanties beleven, je gaat talloze nieuwe ervaringen opdoen, nieuwe mensen ontmoeten, hobbies ontdekken waar je nóóit van had gedacht dat je ze leuk zou vinden. Het leven is leuk!

Daarop aansluitend: niets is voor altijd. Nú in Nederland blijven betekent niet de rest van je leven hier vast zitten. Nú bij je vriend blijven betekent niet dat je op je 80ste zijn billen staat af te vegen. Nú deze baan accepteren betekent niet dat je over 30 jaar bij datzelfde bedrijf zo'n beetje bij het meubilair hoort. Kies wat jou nu blij maakt, met een beetje oog op de toekomst. Meer hoef je echt niet te doen, want je hebt altijd de keuze om het te veranderen.

Dan je perfectionisme, wat zo te lezen in alles doorwerkt. Dat is iets waar ik zelf de nodige ervaring mee heb. En dus ga ik jou vertellen wat iemand mij ook heeft verteld: Je legt de lat veel en veel te hoog. Je hebt onmogelijke verwachtingen van jezelf. Je moet je studie zo snel mogelijk afronden, je moet ZZ-licht starten, je moet nog een universitaire studie doen, je moet zoveel mogelijk reizen, je moet zoveel mogelijk kennis en ervaring opdoen, je moet alles bereiken waar je je zinnen op hebt gezet.

Ik krijg al benauwd als ik het lees.

Het kan niet. En, het slechtste nieuws: het werkt ook niet. Ik heb zelf mijn universitaire master cum laude gehaald, na fikse tegenslagen. Ik had een 8,5 voor mijn scriptie. En ik heb verdorie zelfs een topic gemaakt omdat ik zó teleurgesteld was met 'maar' een 8,5 dat ik letterlijk zat te janken toen ik het cijfer hoorde. Het was niet goed genoeg. En zo zal het nooit goed genoeg zijn. Ik geef het je op een briefje, de dag dat jij ZZ-licht start ben je óf zwaar ontevreden over je proef, óf je vindt dat je die startplek eigenlijk niet verdient, óf je bent ontevreden over je punten. En uiteraard moet je dan óók zo snel mogelijk doorstomen naar de volgende categorie, want zo hoort dat.

Perfectionisme is iets heel lastigs, des te meer omdat het vaak verkeerd begrepen wordt. Extreem perfectionisme is niet streven naar een goed cijfer, dat is dus huilen als je cum laude slaagt omdat je geen 9 hebt gehaald. Of zó gefrustreerd zijn met je prestaties dat je overweegt te stoppen met iets waar je eigenlijk heel erg blij van wordt.

Dan wil je natuurlijk een fijne, eenvoudige oplossing. Die heb ik niet. En toch kan je die gevoelens wel veranderen. Als eerste door je te realiseren dat het alleen maar jouw gevoelens en gedachtes zijn. Andere mensen verwachten niet dat jij je als een soort wondermens ontwikkelt. Andere mensen maken namelijk ook regelmatig fouten, ze zijn lui, ze liegen wel eens, ze doen gewoon hun best en meer niet. Die verwachtingen zijn echt alleen van jezelf, niet van de mensen om je heen. Realiseer je dat. Maar wat nog veel, veel belangrijker is, en ook dat heb ik van iemand anders moeten leren: heb compassie met jezelf. Je hóeft jezelf niet zo onder druk te zetten. Want je wordt er niet blijer van, niet gelukkiger, en het maakt je geen beter mens. Eigenlijk levert het je niets op, behalve ontzettend veel frustratie en verdriet. Het is niet nodig. Het is niet nodig om jezelf inwendig uit te schelden omdat iets niet is gelukt. Het is niet nodig om jezelf te vertellen dat je een teleurstellende nietsnut bent. Het is niet nodig om jezelf wijs te maken dat jij altijd alles goed moet kunnen. Dat is allemaal niet nodig, omdat het allemaal niet waar is.

Je bent goed genoeg.

Laat dat even tot je doordringen. Jij bent goed genoeg. En dat hoef je aan niemand te bewijzen. Het is gruwelijk moeilijk om dat patroon te doorbreken, ik ben de eerste om dat toe te geven. Maar probeer het eens. Probeer die negatieve, dwingende gedachten eens bewust tegen te spreken. Ga eens paardrijden zonder concreet doel. Rijden om het plezier, niet om de volgende wedstrijd. Probeer op een vakantie eens niet te plannen hoe je zoveel mogelijk bezienswaardigheden kunt bekijken, mensen kunt spreken, en nieuwe dingen kunt leren, maar neem 't hoe het komt en geniet.

Weet je waar mensen spijt van krijgen? Dat ze van niks hebben genoten. Gun jezelf een leven waar je plezier in hebt en waar je blij van wordt. Niet een leven wat aan elkaar hangt van doelen en frustraties. Heb compassie met jezelf.

Zo, heel verhaal.

Nog één laatste opmerking dan: dat het fijn zou zijn om je perfectionisme los te laten wil natuurlijk niet zeggen dat je helemaal niets mag nastreven. Als jij jezelf écht in een baan ziet waarbij je veel reist, niet om zoveel mogelijk ervaringen te verzamelen maar echt omdat je dolgraag reist, dan moet je daarvoor gaan. Maar maak je keuzes op basis van wat jou gelukkig maakt, niet op basis van waar je jezelf zo goed mogelijk mee kunt bewijzen. Want je mag er zijn, je bent waardevol, en je bent goed genoeg. Echt waar.

Alleen foto's in een topic bekijken? Zet &if=1 achter de link.

“These violent delights have violent ends.”

**Geplaatst:** 09-07-15 17:44

Geplaatst: 09-07-15 17:44

$_/-\o_$

helemaal niets aan toe te voegen. Dani, wat heb je dat prachtig en treffend omschreven.

**Geplaatst:** 09-07-15 17:46

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 09-07-15 17:46

Mooi verwoord Dani. Ik denk dat TS hier veel uit kan halen.

Not your line.

**Geplaatst:** 09-07-15 17:58

Geplaatst: 09-07-15 17:58

Wat heb je dat mooi verwoordt Dani

je schrijft op wat ik dacht, maar in mooiere woorden.

Jouw verhaal herken ik wel TS. Hier hetzelfde: vanaf mijn 16de een eigen paard, ondertussen drie paarden staan (ik ben nu 26 jaar). Ik ben dol op ze en heel mijn planning draait om hen, ze staan aan huis. Maar soms inderdaad dat gevoel dat je wel érg veel moet opgeven, zeker als ik de reisverhalen van studievrienden hoor. Of dat ze die ene coole job in Afrika te pakken hebben.

Ik ben universitair afgestudeerd met een vertraging van twee jaar. Ook hier heel veel gevloek en mezelf 'gestraft' omdat ik toch maar dom was, ik kon het niet aan binnen de juiste tijd. Inderdaad dat gevoel dat je achter loopt op iedereen. Waarbij mijn vriend me erop wees dat maar een klein deel mensen überhaupt een universitaire studie doen en goed afronden. Dat inzicht helpt wel een beetje. Toch voel ik me, zowel in mijn studieloopbaan als bij mijn job, een beetje een bedrieger die elk moment door de mand kan vallen als domme geit. Nog geen oplossing voor dat gevoel gevonden dus daar heb ik helaas geen tips voor..

Voor het gevoel van naar het buitenland willen, gaan reizen,... misschien wel wat tips. Eerst een beetje een rare tip: kijk de film "Yes man" van Jim Carrey. Hij is grappig en relativerend (ofwel ben ik raar, maar ik had er echt iets aan

)

Probeer dat gevoel van voldoening te halen uit wat je nu doet, waar je nu bent... zoals Dani al zei, je zit niet vast ofzo! Het lijkt misschien soms zo, maar veranderen kan altijd! Je leven omgooien kan altijd! Dat kan je misschien wat geruststellen, terwijl je kan rondkijken hoe je uit je situatie nu ook voldoening kan halen, er tevreden mee kan zijn.

Ik had (heb

) de droom van op zee te werken als bioloog. En hierin ook flink academisch carrière in te maken. Na mijn studie drie maanden gesolliciteerd en uiteindelijk een gesprek voor een PhD positie, op zee! Dit moest het worden! Helaas ben ik het niet geworden, heb echt gevloekt en gejankt. Voor mijn gevoel mijn hele toekomst weg. Maar ondertussen werk ik bij de grootste natuurorganisatie van België in een echt uitdagende job. Niet mijn droomjob, maar ik leer veel bij, leer veel mensen kennen. Het opent deuren. Mijn doelen en ambitie zijn er nog steeds en ik merk dat het via omwegen ook zal lukken (of dat hoop ik althans). Maar tegelijk probeer ik tevreden te zijn met wat ik nu heb, nu al bereikt heb. Als ik deelneem aan een overlegplatform met mensen die het (in mijn ogen) gemaakt hebben, hou ik me voor dat ze gemakkelijk al 30 jaar langer werken dan ik. Ik werk ocharme nog maar 7 maanden! Mijn tijd komt wel!

Ik snap je gevoel, het is moeilijk om geduld te hebben. Maar zoals je zelf al zegt, je kan simpelweg niet alles tegelijk doen. Stapje voor stapje en niet vergeten elke stap naar waarde te schatten. Het is niet het doel dat telt, maar de reis er naar toe

(lekker zweverig, maar zit wel een waarheid in).

En weet je, ondertussen ga ik toch al maar mooi twee jaar de zee op met een onderzoeksschip. Het is niet mijn job, het is maar 1 x per maand, maar hey, het is al meer dan veel andere collega-studiegenoten kunnen doen. En het is hopelijk een opstapje naar meer.

Probeer jezelf ook de tijd te geven om te groeien. Een carrière kost tijd.

Zo, een hele boterham en het gaat een beetje alle kanten op, excuses

Dani verwoordt eigenlijk perfect wat ik wou zeggen maar wou mijn eigen ervaring eraan toe voegen. Je bent niet alleen met je gevoelens!

Meer pyrografie zien? : https://www.facebook.com/de-Vuurboom-10 ... _todo_tour

"Op jou wachten? Geen sprake van. Ik heb altijd al voor je uit moeten lopen om je de weg te wijzen." - Nachtogen

**Geplaatst:** 09-07-15 18:09

Geplaatst: 09-07-15 18:09

Ik vindt het zeer knap hoe je je verhaal omschrijft . Ik ben ook best perfectionistisch en heb het leren loslaten dat ik niet aan de top zal komen als ik mezelf niet elke keer onderuit haal . Mede daardoor heb ik vele beslissingen moeten maken , Omdat ik er gelukkiger van werd/wordt . Ik ben nog maar 17.
Maar als ik naar jouw verhaal luister / lees mag je echt enorm trots op jezelf zijn al kan ik echt begrijpen dat dat niet evident is . Hoe vaak denk ik wel niet hoe ik mijn leven anders moet plannen. Schiet ik in paniek omdat ik doordraai in mijn hoofd . Denkend dat ik het leven al helemaal uitgepland heb op mijn 17 jarige leeftijd. Je verhaal klinkt in mijn oren als muziek . Een goede baan , een vriend , paarden ...
Ik probeer nu te streven naar 'haalbare' doelen ipv niet haalbare doelen in het leven . Maar nummer 1 is gelukkig zijn , als je niet gelukkig bent in dat gene wat je doet , dan is het moeilijker om gelukkig te blijven . En het feit dat je nu al denkt of je baan je over 10 jaar nog even gelukkig maakt is nu niet aan de orde. Wie weet neem je een hele andere wending aan in je carrière over 5 jaar . Wie gaat het zeggen ... Als iemand mij zou vertellen 5 jaar geleden dat ik op beroepsniveau een opleiding deed en een veulen zou hebben gekocht zou ik die persoon voor gek verklaren , omdat beide op dat moment niks voor mij was .
Ik ben niet zo enorm goed in zaken verwoorden , ik hoop dat je de grove zaken eruit kan halen .
Het leven is zo mooi als je het zelf kan maken , geniet ervan zoveel als je kan !

Sterkte TS

**Geplaatst:** 09-07-15 18:23

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 09-07-15 18:23

Meid, mag ik vragen waar je wel gelukkig mee bent? Je wilt alsmaar meer. Meer bewijzen, meer doen etc. Waarom ga je niet op zoek naar iets waar je nu al trots op kunt zijn? Als je alsmaar meer wilt ga je nooit gelukkig zijn. Jouw relatie gaat nooit goed genoeg zijn, jouw kinderen zullen niet voldoen, je baan zal in jouw ogen altijd maar 2de rangs zijn. Ik zou bij een psygologe gaan. Niet voor die angststoornis maar omdat je gewoon niet gelukkig bent. Als je de kleine dingen niet leert waarderen ga jij jouw hele leven ongelukkig zijn.

**Geplaatst:** 09-07-15 18:24

Geplaatst: 09-07-15 18:24

Ik sluit me ook aan bij Dani, echt heel mooi verwoord!
Ik wil het nog aanvullen met een hele mooie pakkende tekst van Def P en de beatbusters (nummer heet placebo, zoek maar eens op!):
"De meeste mensen hebben het altijd te druk, altijd maar weer op zoek naar dat beetje geluk.
En weet je wat het stomme is? Ze leven zo vaak in pijn, dat ze geen tijd meer overhouden om gelukkig te zijn!"

Ik heb er zelf ook erg last van gehad, samen met allerlei andere problemen. Ik liep echter al op de middelbare school vast, functioneerde toen al niet goed meer door alle issues in mn leven. Toch heeft dat perfectionisme me nog jaren erg dwars gezeten. Niets was goed genoeg. Uiteindelijk toch mn vwo gehaald, maarja, met 'slechts' een 7,5 gemiddeld. Propedeuse diergeneeskunde zelfs maar voldoende, niet eens met genoegen of cum laude! Poeh, ik word alweer moe en gestressd als ik er aan terug denk... Ik voelde zo hetzelfde als jij! Alles moest, en eigenlijk ook allemaal nu!! Anders ga je vast spijt krijgen!

Ook ik had alles uitgestippeld: dierenarts worden, daarbij veel met gedrag doen, eigen boerderijtje met mn vriend, stel kinderen... Inmiddels ben ik 30 en wat heb ik? Ik ben afgekeurd, kan het vergeten om ooit echt te werken. Diergeneeskunde nooit af kunnen maken. Ik heb afgelopen jaren geprobeerd diploma voor kattengedragstherapeut binnen te halen, maar wederom vroegen andere zaken in mn leven al mn aandacht op en is ook dat mislukt. Dat boerderijtje is er wel, dankzij mn vriend. Het staat echter in oostgroningen en niet in drenthe zoals ik wilde....
Je zou dus denken dat ik, gezien de omstandigheden, doodongelukkig moet zijn. Het tegenovergestelde is echter waar, ik ben gelukkiger dan ooit! Ik heb namelijk geleerd mezelf te accepteren en het leven te leiden wat IK wil en kan. Niet wat anderen goed vinden of wat ik denk dat ik zou MOETEN. Het enige wat ik nog moet, is mezelf zijn. Daarbij heb ik ook geleerd dat geluk niet van omstandigheden afhangt, het is een gemoedstoestand, het zit in jezelf. Ik ben dus opgehouden met mn geluk op te hangen aan prestaties en doelen. Ik heb zo lang gedacht: 'als ik nou maar dit heb gehaald of dit en dat doe, dan ben ik wel gelukkig!'. Die gedachtes wordt je juist ongelukkig van en zorgt ervoor dat het nooit goed genoeg is. Want situaties, doelen, prestaties, het maakt je allemaal niet gelukkig! Het zijn externe factoren die eventueel kunnen bijdragen aan een fijn gevoel, maar je goed voelen en tevreden zijn komt echt van binnen. Je moet dus ophouden met geluk en tevredenheid buiten jezelf te zoeken maar kijk kritisch naar jezelf en wat jij wil.

Ik heb dus eigenlijk vrijwel niks van mn vroegere doelen gehaald. Heb ik daar spijt van? Absoluut niet. Het enige waar ik spijt van zou kunnen hebben, is dat ik al die jaren bezig ben geweest met niet mezelf zijn, met zoeken naar een stukje geluk en zelfvertrouwen. Altijd buiten mezelf zoeken, terwijl de oplossing toch echt in mezelf zat en niet afhangt van de omstandigheden.

Verwar de mening van de meerderheid niet met de waarheid!

**Geplaatst:** 10-07-15 11:02

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 10-07-15 11:02

Ik sluit me aan bij Dani, en wil daar toch het een en ander aan toevoegen. Vooropgesteld, ik weet hoe vervelend die perfectionistische drang kan zijn en heb het beste met je voort!

Maar om even de onmogelijkheid te illustreren van de situatie waarin je je plaatst:
- Hoe goed je ook bent, er zal altijd iemand beter zijn dan jij.
- Met uitzondering van een handvol mensen die je dierbaar zijn, kan het niemand schelen hoe excellent jij presteert.
- De mensen die het wel wat kunnen schelen, doen dat hoofdzakelijk vanuit eigenbelang en niet vanuit een altruistisch soort trots of een ander positief motief.
- Wanneer je dan inderdaad excellent presteert, zal er altijd wel iemand zijn die je naar beneden probeert te halen uit jaloezie of omdat je ze irriteert.

Kort gezegd, je zelfvertrouwen en -acceptatie halen uit wat andere mensen van je vinden werkt niet. Niet wanneer je bijna perfect bent of probeert te zijn, en niet in welke andere situatie dan ook. Zoals hierboven gezegd moet dat uit jezelf komen. Ga dus hard werken aan je zelfvertrouwen, aan het loslaten van (het ongezonde deel van) je perfectionisme en het terugvinden van je empathie. Lukt dat niet alleen, zoek dan weer hulp.

Ik weet niet hoe je naar andere mensen kijkt, maar een belangrijk deel van je persoonlijke ontwikkeling is hier durven en kunnen inzien dat hard werken zich niet één op één uitbetaalt in succes en dat succes niet gelijkstaat aan een geslaagd mens. Het leven heb je niet volledig in eigen hand. Dat maakt iemand die minder heeft bereikt geen loser. De mate van succes zegt ook niks over iemand als persoon, want iemand die zeer succesvol is kan toch een emotioneel zeer arm en vervelend mens zijn. Als je die dingen al in andere mensen ziet, moet je jezelf dat ook gaan gunnen (en het idee dat andere mensen dus ook zo naar jou kijken kan daarbij helpen).

Je bent goed zoals je bent, je wekt de suggestie dat je enorm veel in je mars hebt en die wetenschap alleen (dus niet het bewijzen) zou voldoende moeten zijn om bij jezelf te denken, 'yes!'. Succes TS

Sar·chasm ('sär-"ka-z&m): the giant gulf (chasm) between what is said and the person who doesn't get it.

**Geplaatst:** 10-07-15 11:07

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 10-07-15 11:07

Je bent een twijfelaar. Welcome to the club. Ik kan ook de godganse dag bij alle keuzes die ik maak twijfelen, uren lang, tot flinke paniek zelfs. Je moet terug naar een psycholoog of therapeut of iets. En in de tussentijd, laat het los en geniet van dit moment. Geniet van wat je nu hebt, en ben niet al bezig met allerlei keuzes die je nog lang niet hoeft te maken. Dani heeft het prachtig beschreven.

Ga eens wat aan yoga en meditatie doen, om wat rust te creëren in je hoofd en lijf. Je bent nu al aan het bedenken welke keuzes je moet maken, en hoe die dan vervolgens ingevuld worden. Je zal nooit gelukkig worden als je zo blijft twijfelen over dingen, want dan voelt alles fout.

https://www.instagram.com/adutchbookreviewer
Mijn bookstagram pagina met recensies, boekentips en nog veel meer.
https://www.facebook.com/Neelashondenleven
Alles over mijn hond Neela en informatieve blogs over honden!

**Geplaatst door de TopicStarter:** 10-07-15 12:48

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst door de TopicStarter: 10-07-15 12:48

Degenen die gereageerd hebben, ontzettend bedankt daarvoor. Het lezen van jullie verhalen en tips doet mij enorm goed en dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt. Sommige reacties leggen zo de vinger op de zere plek, dat ik erom moet huilen.

Het perfectionisme is momenteel als een juk, alles wat ik ben en wat ik doe moet - in mijn hoofd - perfect zijn. Om gek van te worden letterlijk. Ik heb gister en vandaag veel nagedacht over wat jullie hebben gescheven, nogmaals dank! Ik moet met mijzelf aan de slag, dingen in andere perspectieven leren te zien.

**Geplaatst:** 10-07-15 13:17

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 10-07-15 13:17

Omdat iedereen reageert op Dani, heb ik haar post even doorgelezen. Wat zij schrijft raakt ook mij, en daarmee wil ik je dus even laten weten dat er nog meer mensen zijn

Wat jullie beiden beschrijven ken ik in mezelf in iets mindere mate. Waar het wel op neer komt, is dat ik mezelf niet goed genoeg voel, waar Dani ook over schrijft. Je mag er zijn, jij bent genoeg. Dankjewel voor de herinnering Dani!
Ik vind het moeilijk dat te onthouden, maar probeer mezelf daaraan te herinneren door te genieten van de kleine dingetjes. Vandaag aan het meer te staan, kijken naar de jonge zwaantjes en denken: ik mag hiervan genieten.

Verder denk ik dat ik weinig kan toevoegen aan wat er al gezegd is, maar weet zeker dat je niet alleen bent!

**Geplaatst:** 12-07-15 12:57

Geplaatst: 12-07-15 12:57

preciess schreef:
Ik ~~moet~~ wil met mijzelf aan de slag, dingen in andere perspectieven leren te zien.

Niks moet.

En dat bedoel ik niet als stom woordgrapje, maar heel serieus. Je moet niet veranderen. Je mag ervoor kiezen om er nu nog even niks mee te doen. Die nuance is belangrijk, omdat het alles te maken heeft met die compassie. Gun jezelf altijd de ruimte om keuzes te maken, en leg jezelf geen onnodige verplichtingen op. Immers: 'ik durf niet naar die verjaardag want ik zie er helemaal niet leuk uit/ik heb niks te vertellen/iedereen is beter dan ik' is net zo schadelijk voor jezelf als 'ik moet gewoon naar die verjaardag en ik moet niet zo moeilijk denken.' Als jij helemaal geen zin hebt in die rotverjaardag en je wil het liefst huilend onder de dekens kruipen dan mag dat ook best een keertje. En ik heb zelf gemerkt dat ik juist méér doe doordat ik op die manier ben gaan denken. Voorheen haakte ik helemaal af zodra ik dacht dat iets niet voor 100% zou gaan lukken - om me vervolgens te frustreren omdat ik 't gewoon had moeten doen. Nu gun ik mezelf de ruimte om minder m'n best te doen, of om een keertje over te slaan, en omdat die druk er dus niet meer is denk ik veel sneller: Oké, ik doe 't gewoon en ik zie wel hoe ver ik kom. Je mag er dus altijd voor kiezen om even de brui te geven aan dat hele Grote Veranderen. Maak er geen project van wat zo snel en goed mogelijk moet, maar een leerproces waarin elke volgende stap waardevol is.

Laatst las ik een (vond ik) hele mooie analogie.

Als kinderen leren fietsen dan gaat dat altijd gepaard met mislukte pogingen. Ze vallen van de fiets, rijden tegen een lantaarnpaal op, vliegen uit de bocht. Maar elk kind blijft het proberen, en proberen, en weer proberen. Want ze denken: "Iedereen kan fietsen, dus ik kan dit ook leren. Ik ga het gewoon nóg een keertje proberen." Weet je wat dat kind nooit denkt?

"Laat maar, ik zal nóóit een topwielrenner worden."
"Dit heeft geen zin, iedereen is beter dan ik."
"Andere kinderen leren het veel sneller, dus ik kan net zo goed stoppen."

Het gaat dat kind niet om de beste zijn. Hij wil gewoon leren fietsen. En elk kind leert uiteindelijk fietsen - behalve het kind wat na twee dagen stopt omdat hij overtuigd is van zijn falen. Onthoud dat. Geef jezelf het vertrouwen en de tijd, en dan komt alles echt wel in orde.

Alleen foto's in een topic bekijken? Zet &if=1 achter de link.

“These violent delights have violent ends.”

**Geplaatst:** 12-07-15 13:09

Geplaatst: 12-07-15 13:09

Je wilt heeeel veel dingen maar in het leven is het ook nemen en geven.
Je kunt niet alles tegelijk doen.
Maak voor jezelf een lijstje wat wil ik als eerst en wat kan later nog.
Zo zit er ook minder druk achter. Alles op zijn tijd. Je hebt nog een heel leven voor je.

Wat betreft dat reizen. Zijn er geen buitenlandse stages beschikbaar waardoor je toch een deel van de wereld kan zien? Zie het wel vaker op bokt voorbij komen dat ze een maand daar zitten en dan weer 2 maanden ergens anders bij wijze van spreken. En je vriend, kun je niet samen met hem gaan reizen? Ook meteen een goede proef voor je relatie op het samenwonen

PW Photographs
Voor meer informatie, zie mijn website - http://www.pwphotographs.nl

**Geplaatst:** 12-07-15 15:18

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 12-07-15 15:18

Ik vind het zo mega herkenbaar.. Lees even mee!

**Geplaatst:** 12-07-15 18:49

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 12-07-15 18:49

Ik heb niet alles gelezen, maar je kan profijt hebben van een haptonomie behandeling. Dan leer je echt loslaten en dat zal helpen bij je spierspanningshoofdpijn.

**Geplaatst:** 13-07-15 08:01

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 13-07-15 08:01

Knap TS hoe je het opneemt

Niks moet , soms is het ook genoeg om de dag te starten met geen planning , al werkt dat bij mij soms averechts. Maar even niks op de planning zetten voor een hele tijd is ook prettig om geen druk op je schouders te voelen. Het kan je helpen om even te kijken waar je blij van wordt.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 20-10-15 20:17

Geplaatst door de TopicStarter: 20-10-15 20:17

Ik schop het topic weer omhoog.

Dank voor de lieve berichten. Dat doet me veel!

Steeds vaker en steeds meer heb ik twijfelgevoelens, en daar kan ik slecht mee omgaan. Twijfel over hoe het straks verder moet na mijn studie, of ik mijn relatie wel wil behouden en wat ik wil doen met mijn paarden. Zucht, mijn hoofd maakt overuren en ik moet afstuderen. Iets wat dus niet echt helpend is.

Hoe gaan medestanders op met die continue twijfels? Kun je ze even parkeren om te zeggen, ik ga er later mee aan de slag?

**Geplaatst:** 20-10-15 20:45

Re: Twintiger, carrière maken en extreem perfectionisme

Geplaatst: 20-10-15 20:45

Misschien helpt het voor jezelf om een soort schema te maken van je droomleven, een tijdlijn met alles wat je zou willen doen en meemaken. Met detaillering hoe het eruit moet zien.

Bijvoorbeeld: Paardrijden kun je tot op hoge leeftijd. Is het goed voor jou om op je 40e ZZL te rijden?
Zie je reizen als een jaar in het buitenland werken of is bijv. elk jaar in de zomervakantie naar een andere exotische bestemming ook goed?
Wil je nog kinderen? Hoe zie je je carrière over tien jaar? Wil je dat universitair diploma of ga je intern ergens opklimmen?

Daarna kun je dan een soort tijdlijn opzetten:
Na mijn studie wil ik drie maanden in Amerika met paarden werken, daarna kom ik terug en probeer in mijn uiteindelijke vakgebied ervaring op te doen voor mijn CV. Daarna start ik een universitaire studie. ... Voorbeeld he, niet wat jij moet doen.

En daarna ga je bespreken met je familie, vriend, naasten, hoe je het praktisch kunt realiseren.

May the odds be ever in your favor.
Wrangler 22-04-2003 * 02-11-2015

**Geplaatst:** 20-10-15 21:55

Geplaatst: 20-10-15 21:55

Mijn vriend en ik zitten nu in een fase van veel keuzes: hij is net afgestudeerd, ik hoop dat dit schooljaar te doen. Hij op zoek naar een baan, wij op zoek naar een plekje samen en ook al verder vooruit aan het kijken (mijn baan, evt trouwen? Die dingetjes)

Voor ons allebei was het nog een groot zwart gat. Wat ons helpt is er regelmatig over praten. We zaten het afgelopen halfjaar veel samen in de auto en dat was dan ons momentje voor dat soort onderwerpen.

Voor ons allebei heel fijn om zo al pratend te ontdekken wat wij (ook los van elkaar) strakjes willen. Conclusie is dat onze dromen goed samen gaan, super fijn natuurlijk. Mochten onze dromen niet samen passen, zou het voor ons ook heel goed zijn om dat nu te ontdekken.

Wie is er online