Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-07-15 02:52

Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst door de TopicStarter : 02-07-15 02:52

relaties gaan mij gewoon niet goed af.

Ik ben altijd een beetje een afstandelijk en gesloten persoon geweest. Heel open naar andere mensen, heel sociaal, maar met een hoge muur met daar achter emoties en gevoelens etc opgestapeld. Die komen niet naar voren. Ik huil vrijwel nooit uit bij andere, ik kan amper knuffelen, praat nooit echt over gevoelens en als ik het doe dan doe ik er lacherig over of ik word weer te emotioneel dat ik het gewoon niet aankan. Iemand troosten lukt mij ook niet, ik ben niet goed in het aanraken van andere. Een klopje op de schouder, een knuffel etc is bij mij niet normaal.

Ik ben verder absoluut niet een heilig ofzo, heb vroeger wel vriendjes gehad en ging veel uit, maar ik heb volgens mij een dusdanige bindingangst ontwikkeld dat het mij echt in de weg zit. Op het moment dat iemand mij leuk vind neem ik eigenlijk alweer een stap achteruit. Het is echt heel erg frustrerend, zeker omdat ik het toch wel graag wil.

Mensen met er ervaring en die het toch achter zich hebben gelaten? Mij lukt het gewoon echt totaal niet....

Laatst bijgewerkt door Rennie89 op 02-07-15 03:33, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 02-07-15 03:04

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 03:04

Ik doe je morgen een pb, misschien heb je er wat aan

**Geplaatst**: 02-07-15 04:40

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 04:40

Ik herken je probleem helemaal. Er Is voor mij maar een heel select groepje mensen die mij mogen aanraken en waar ik graag mee knuffel of bijv uithuil. Dat zijn mijn vriend en mijn moeder.

Voor mij heeft het heel erg met vertrouwen temaken (vroeger ernorm gepest) en dat Is gewoon heel moeilijk. Daarbij verdenk ik mijzelf al jaren op autisme, maar ik heb nooit de ballen gehad om er iets mee te doen (weer iets met die muur, emoties, acceptatie enz... You know what I mean).

Mocht je willen kleten of vragen aan me willen stellen, dan mag je mij uiteraard PB'en

**Geplaatst**: 02-07-15 05:04

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 05:04

Herkenbaar.. Ik weet er zelf alleen nog niet mee om te gaan dus ik kan je niet helpen

**Geplaatst**: 02-07-15 07:47

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 07:47

Ik heb dat ook ja. Vroeger was het met dat aanraken zelfs zo erg dat mijn ouders me inderdaad naar de kinderpsycholoog hebben gestuurd. Ik zat net op de grens van het autisme. Ik heb ook een select groepje mensen die ik wel begroet met een knuffel, en soms komt het voor dat iemand die mij niet zo goed kent me ook een knuffel wil geven. Tegenwoordig laat ik dat wel toe, maar heel kort.

Zelf ben ik er min of meer overheen gegroeid, maar het zit er nog steeds wel hoor. Ik kan mensen in de ogen aankijken nu (vroeger niet) maar dat moet ik wel bewust doen, mijn eerste ingeving is nog altijd om weg te kijken. Als iemand me onbewust of per ongeluk aanraakt kan ik me nog wegtrekken alsof ik me brand.....Tja, niet echt tips dus

Maar fijn om te weten dat ik dus niet de enige ben.

**Geplaatst**: 02-07-15 08:01

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 08:01

Kesje, ik heb dus echt PRECIES het zelfde. Heel frustrerend soms. Want soms zou ik mensen ook gewoon willen aanrakenn zonder raar gedoe, of het prima vinden als mensen mij perongeluk aanraken.

Verder kan mijn hoofd dan weer wel onderscheid maken tussen werk of privé. Ik studeer namelijk fysiotherapie en raak de hele dag mensen aan. Maar dat vind ik dan weer niet erg, omdat ik weet dat er geen verdere bedoeling achter zit.

**Geplaatst**: 02-07-15 08:12

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 08:12

Ik heb zoiets het ook jaren gehad. Zeker niet vanuit bindingsangst, maar gewoon omdat ik erg van mijn eigen ruimte houd. Dat knuffelen vind ik nog steeds onzin, behalve met vriendjelief

Of iedereen drie zoenen geven bij binnenkomst en als je weg gaat ook weer, verschrikkelijk.

Wat bij mij wonderwel geholpen heeft is het werken bij de grote gele M. Daar was het druk, je loopt tegen elkaar aan, je tikt elkaar aan als je diegenen gaat helpen. Bah, wat had ik daar een hekel aan in het begin. Hoop tijd besteed aan mensen ontwijken, maar op een gegeven moment mezelf er overheen gezet. Heel bewust dingen gaan doen, maar ook het in de ogen aankijken etc mezelf eigenlijk aan moeten leren.

Misschien is het geen overbodige luxe eens met een psycholoog te praten? Als je er werkelijk last van hebt

**Geplaatst**: 02-07-15 08:30

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 08:30

Herkenbaar. Niet echt tips. ik ben al heel trots op mezelf dat ik een (onbewuste) aanraking van anderen inmiddels kan ondergaan zonder volledig te verstijven en/of net zo lang naar de hand te staren tot deze wordt verwijderd

Mijn vriend mag me (meestal) wel aanraken, verder vind ik het totaal niet prettig.

Praten over emoties? Alleen op een afstandelijke manier. Alsof het niet diep van binnen achter een muur zit, maar heel ver weg. In een ander land. Bij iemand anders. Niet voelen en praten tegelijk.

Uithuilen bij iemand? Nope. Uberhaupt huilen doe ik niet, zeker niet waar een ander bij is. Laten merken dat er iets is? Oh, ik meld het wel als ik me niet lekker voel ofzo, maar er aan toegeven en rust nemen? Nee. Kan om de een of andere reden niet. Doorgaan tot ik omval, als ik maar niet hoef toe te geven dat ik echt iets voel.

Aan de andere kant kan ik wel goed mensen troosten. Op afstand.

**Geplaatst**: 02-07-15 09:12

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 09:12

Ik ken het ook wel. Hier ook een vreselijke hekel aan knuffelen en aanraken. Bij vriendlief niet, maar verder hou ik gewoon van mijn persoonlijke ruimte, en ik moet niks hebben van vreemden. Vreselijke hekel aan feestjes en drukte..

Mijn vriend ken ik via een dating website. Een tijd lang alleen gemaild, en in die mails ook dit soort dingen verteld.. Dat ik wat verlegen was, en mensen het liefst op een afstandje hield, en helemaal niet van drukte enzo hield.. en toen schreef ie terug dat het was alsof ie het zelf had geschreven, zo herkenbaar :))

Als je je in elkaar kan inleven en weet wat de ander denkt dan maakt dat een relatie ook zo veel makkelijker

**Geplaatst**: 02-07-15 09:15

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 09:15

Dit is deels wel herkenbaar. Ook al heb ik genoeg vriendjes gehad en was ik daar wel graag intiem mee (kroelen, kriebelen, gewoon lekker frunniken aan elkaar), met anderen kan ik dit absoluut niet. Zodra iemand emotioneel wordt, deins ik terug. Ik kan geen arm om iemand heen slaan of een knuffel geven om iemand te troosten. Daar schaam ik me best wel voor.

Als ik gedronken heb gaat dit overigens beter, dan sla ik wel heel gemakkelijk een arm om iemand heen of knuffel ik.
Met mijn ouders heb ik ook niet zo heel veel moeite mee, hoewel ik ook echt periodes kan hebben dat ik de rillingen krijg van een knuffel.

Als ik vrijgezel ben dan heb ik een soort van bindingsangst, ik geef niet graag mijn vrijheid op dan. Zodra ik gehecht ben aan iemand, verandert die bindingsangst in verlatingsangst. Ik zou dan alles op alles zetten om die persoon voor altijd bij me te houden. Allebei niet gezond dus.

Ik heb geen idee hoe je met deze gevoelens om moet gaan en ik kan je helaas geen handvatten geven. Heb je al eens overwogen in therapie te gaan, als je er veel last van hebt in het dagelijks leven?

**Geplaatst**: 02-07-15 09:19

Geplaatst: 02-07-15 09:19

Hier nog zo eentje, paar relaties die puur daar op stuk liepen en ik besloot maar op te houden met relaties,

tot ik mijn huidige man tegen kwam waarbij het gewoon goed voelde. Heb de boot lang af gehouden omdat ik dacht 'ja ja...' Maar met hem is het gewoon wél fijn. Ik wil overigens nog steeds niet door anderen aan geraakt worden en kan dat ook best lomp duidelijk maken.

**Geplaatst**: 02-07-15 09:32

Geplaatst: 02-07-15 09:32

Kayleigh_ schreef:
Dit is deels wel herkenbaar. Ook al heb ik genoeg vriendjes gehad en was ik daar wel graag intiem mee (kroelen, kriebelen, gewoon lekker frunniken aan elkaar), met anderen kan ik dit absoluut niet. Zodra iemand emotioneel wordt, deins ik terug. Ik kan geen arm om iemand heen slaan of een knuffel geven om iemand te troosten. Daar schaam ik me best wel voor.

Als ik gedronken heb gaat dit overigens beter, dan sla ik wel heel gemakkelijk een arm om iemand heen of knuffel ik.
Met mijn ouders heb ik ook niet zo heel veel moeite mee, hoewel ik ook echt periodes kan hebben dat ik de rillingen krijg van een knuffel.

Als ik vrijgezel ben dan heb ik een soort van bindingsangst, ik geef niet graag mijn vrijheid op dan. Zodra ik gehecht ben aan iemand, verandert die bindingsangst in verlatingsangst. Ik zou dan alles op alles zetten om die persoon voor altijd bij me te houden. Allebei niet gezond dus.

Ik heb geen idee hoe je met deze gevoelens om moet gaan en ik kan je helaas geen handvatten geven. Heb je al eens overwogen in therapie te gaan, als je er veel last van hebt in het dagelijks leven?

Heel herkenbaar dit! Met vriendjes/scharrels zit ik 't liefst heel de tijd aan ze maar met vriendinnen enzo ben ik niet zo aanrakerig, met m'n ouders bv ook niet.

Met iemand troosten ben ik net Sheldon van The Big Bang Theory, een schouderklopje :')

En vooral dat stukje van bindingsangst als ik alleen ben en verlatingsangst als ik met iemand samen ben. Pfff...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-07-15 09:36

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst door de TopicStarter : 02-07-15 09:36

Met vriendjes en scharrels houd ik ik ook niet van knuffelen. Kreeg vandaag letterlijk te horen, meerdere keren, dat ik net een vent was :')

omdat ik dus behoorlijk afstandelijk/neutraal ben en niet knuffelachtig. ik kan gewoon niet met iemand in bed slapen, zo erg is het. En dat is gewoon reuze jammer. Ik denk dat het toch onbewust spanning is ofzo

**Geplaatst**: 02-07-15 09:38

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 09:38

Heb je wel al eens een langere relatie gehad?

**Geplaatst**: 02-07-15 09:39

Geplaatst: 02-07-15 09:39

Same here. Ik ben ook altijd vrij nuchter, huil NOOIT in gezelschap, en knuffelen/aanraken zit er hier ook helemaal niet in. Ook van huis uit niet meegekregen. Fantastische ouders hoor! En geweldig leuk opgegroeid, maar dat knuffelige hadden wij gewoon niet.

Ik weet nog dat ik aaaaltijd ruzie had met mijn zusje, wij lagen elkaar ECHT niet, maar we vochten nooit, want voor vechten moet je elkaar aanraken, brrrr :')

Gelukkig heb ik een lieve vriend die gewoon knuffelt als ie daar zin in heeft, en die meer 'ik hou van jou' zegt dan ik.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-07-15 09:42

Geplaatst door de TopicStarter : 02-07-15 09:42

@kayleigh, Ik heb nog nooit een noemingswaardige relatie gehad :')

tenzij je FWB meeteld haha. Ja verkering voor mijn 14e heb ik wel gehad :')

**Geplaatst**: 02-07-15 09:44

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 09:44

Wat ik zelf merk is dat ik ook altijd een behoorlijke periode moet wennen aan het samenzijn. Dat is dat stukje bindingsangst. Dat gaat na een paar maanden over. De eerste tijd kan ik ook niet samen slapen en voelen aanrakingen erg onwennig, echt dramatisch :')

**Geplaatst**: 02-07-15 10:02

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 10:02

Ik heb precies hetzelfde. Bij vrienden lukt het troosten enz nog wel maar idd voor de rest vind ik t ook niet fijn. Ik huil eigenlijk nooit in t bijzijn van andere, sluit me eigenlijk altijd op. Ik heb eventjes een relatie gehad maar omdat we constant ruzie hadden omdat ik mijn muur niet omlaag trok heb ik het uitgemaakt. Hij eisde ook te veel te snel dus voor nu ben ik er ff klaar mee. Al vind ik het wel jammer soms.

**Geplaatst**: 02-07-15 10:29

Geplaatst: 02-07-15 10:29

Kayleigh_ schreef:
Wat ik zelf merk is dat ik ook altijd een behoorlijke periode moet wennen aan het samenzijn. Dat is dat stukje bindingsangst. Dat gaat na een paar maanden over. De eerste tijd kan ik ook niet samen slapen en voelen aanrakingen erg onwennig, echt dramatisch

Ook dit herken ik.

Ik ben ondertussen al ruim 5 jaar samen met mn vriend en zo af en toe merk ik dat we opeens tot een nog diepere laag ver vertrouwen komen. Terwijl, toen we elkaar net kende, ik hem amper in zn ogen durfde aan te kijken en het enorm eng vond als hij mij zomaar een knuffel of kusje gaf (heeft ook met andere redenen temaken).

Een vaste relatie waarin je vertouwen op kan bouwen Is heel fijn.

Aan de andere kant, je hoeft ook miet te accepteren of het fijn te vinden als jan en alleman aan je zit. Het Is jou lijf.

In drukke ruimtes kan je er wel op anticiperen dat je aangestoten of aangeraakt word, dan Is het minder een verrassing en dus ook minder rede om van over de piep te raken.

En vrienden familie kennisen met hun 3 zoenen. Tjah, dat onderga ik altijd maar "omdat het er bij hoort".

**Geplaatst**: 02-07-15 11:04

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 11:04

Weet je ook of er een duidelijke redden is waarom je de dingen die je noemt niet kunt? Is er iets gebeurd? Ben je zo opgevoed?

**Geplaatst**: 02-07-15 11:12

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 11:12

ik herken het ook helemaal

Ik haat het als mensen me aan raken die ik niet ken of vertrouw.
Emoties tonen doe ik amper.. prop alles op en als ik huil dan is het als ik alleen ben
Echte relaties heb ik niet echt gehad wel paar korte maar het is uit eindelijk niks geworden.

als ik de mensen eenmaal vertrouw gaat het wat beter

**Geplaatst**: 02-07-15 11:25

Geplaatst: 02-07-15 11:25

Dit is heel herkenbaar, ik hou daar ook absoluut niet van. Inmiddels ben ik zo ver dat ik aanrakingen nog steeds niet prettig vind, maar het wel veel beter kan ondergaan, verstijf niet meer etc. Kan me ook niet laten troosten, dat wil ik alleen ondergaan en andersom ben ik ook echt niet goed in het troosten van anderen. Van mijn ouders kan ik dit ook niet hebben, zo ben ik ook niet opgevoed. Mijn huidige vriend heeft zich niet laten afschrikken (en geloof heb echt mijn best gedaan ;-)

). Met hem heb ik geen probleem met aanrakingen en ook niet echt met gevoelens delen (blijf er niet heel goed in). Hij voelt mij ook gewoon heel goed aan (vanaf t begin af aan al) en weet precies wanneer hij mee even mijn ruimte moet geven.

Wat ik trouwens heb gedaan om mezelf hier bij te helpen was salsadansen

Dit vond ik het eerste half jaar een ware hel, die vreemde mannen die zo dichtbij kwamen en me dan vasthielden etc. Wilde het liefste meteen stoppen, maar heb mezelf daar echt doorheen gezet. Moet zeggen dat het geholpen heeft, op een gegeven moment heb ik het losgelaten en nu vind ik de dagelijkse aanrakingen veel minder erg.

Blijf nou eenmaal niet echt een 'mensen-mens' maar het beperkt me niet meer in mijn dagelijks leven.

**Geplaatst**: 02-07-15 15:57

Re: Ik kan het gewoon niet...

Geplaatst: 02-07-15 15:57

Ooohh wat vréselijk herkenbaar. Ik ben heel open, sociaal, knoop makkelijk een praatje aan en ben echt niet verlegen. Ik praat ook heel makkelijk over mijn emoties, maar ik voel ze op dat moment niet. Ik vertel met een lach dat ik elke keer dat mijn ouders op vakantie gaan het liefst alles bij elkaar huil want er zal ze maar wat gebeuren. Op dat moment vóel ik die emotie niet, die is weg. Die komt pas als ik alleen ben.

Me aanraken? Liever niet. Ik duik niet meer weg als collega's me aanraken (klopje op je schouder, hand op je arm) :')

maar prettig vind ik het niet. Ik knuffel mensen ook niet zo snel. Mijn ouders sinds ik uit huis ben. Bij ons thuis werd vroeger niet 'zomaar' aangeraakt. Een aanraking had nut, maar was niet uit genegenheid. Huilen deed als je pijn had, niet uit emotie. Emoties werden sowieso níet besproken. Ik heb dat moeten leren, en ik kan nou met mijn ouders ook goed praten. Ik kan nu ook eindelijk bij ze huilen zonder dat ik me daar vreselijk over voel. Begrijp me niet verkeerd, mijn ouders zijn fantástisch, ik houd vreselijk veel van ze en zou ze voor geen goud willen missen. Alleen emotioneel sporen we gewoon niet zo lekker als gezin :))

Relaties net zo. Ik laat mensen niet zo best toe. Vriendschappen wil wel, maar een relatierelatie? Als ik iemand toe laat, kan diegene me kwetsen. En dat vertik ik. Dus geen relaties meer, al een hele tijd niet meer

Ik weet ook niet goed hoe ik met die uitingen van genegenheid om moet gaan. Toen mijn eerste vriendje zei dat hij van me hield heb ik het uitgemaakt

Overigens functioneer ik verder prima

Eigen huis, goede baan, vreselijk leuke vrienden en een tof leven

Goed, geen relaties dus, maar sinds kort heb ik een kat. En áls ik dan een keer wil knuffelen grijp ik Poes, tot diens grote vreugde

Soms mis ik een relatie wel, maar aan de andere kant heb ik een heel tof en veilig leven zo :))

**Geplaatst**: 02-07-15 17:08

Geplaatst: 02-07-15 17:08

Herken mezelf totaal in je verhaal, alleen ben ik toch met een geweldige vriend geëindigd!

Nog steeds heb ik weinig behoefte dat mensen aan me zitten, op een select groepje na dan. Ook gevoelens deel ik alleen met dat groepje.
Ondertussen bevind mijn vriend zich uiteraard ook in dat cirkeltje, en kan ik er ook echt van genieten om met hem te knuffelen en hem even aan te raken.

Dit heeft wel 2 jaar geduurd, en een hoop vastberadenheid van zijn kant uit, aangezien ik het 3 keer uitgemaakt heb in die tijd. Kwam te dichtbij en dan kreeg ik weer een hoop paniek en het ontzettend benauwd.
En uiteindelijk na al dat wat ik gedaan heb hield hij nog steeds van mij, dat is voor mij de trigger geweest om aan mezelf te gaan werken en proberen mezelf open te stellen tegenover hem. Want ik hield wel degelijk van hem, alleen durfde ik dat niet toe te geven.
Vooral het kwetsbare gedeelte, de mogelijkheid dat iemand je kan raken, zoals Berdien hierboven zegt, joeg mij ontzettend veel angst aan. Nog steeds soms wel een beetje, maar die momenten duren gelukkig steeds korter.
Ook praat ik nu echt over mijn gevoelens met hem, en dat scheelt ontzettend veel. Huilen vind ik nog steeds verschrikkelijk, maar dat zal nooit meer helemaal weg gaan denk ik haha. Zo zit ik ook gewoon in elkaar.

Over gaan zal het nooit helemaal, maar ik merk dat ik nu wel echt een stuk gelukkiger in het leven sta als dat ik de eerste 22 jaar van mijn leven heb gedaan. We zijn ondertussen 1,5 jaar samen, nog steeds erg gelukkig en staan op het punt om te gaan samenwonen :-)

Een stukje acceptie is ook vrij belangrijk, sommige dingen zul je niet kunnen veranderen, zo ben je nu eenmaal. En de dingen die je wel kunt veranderen zul je stap voor stap moeten doen, soms zal het iets beter gaan en soms ga je weer 2 stappen achteruit.
Ik ben door alles bij elkaar uiteindelijk flink overspannen geraakt en bleef het muurtje naar beneden ipv omhoog. Nou dat was een drama hoor! Niet meer kunnen doen alsof het allemaal wel prima ging :-)

Maar ik kan je wel eerlijk zeggen dat die klap tegen die 'muur' mij wel heeft leren kijken naar mezelf mijn ogen geopend over dat ik zo toch echt niet meer verder kon.
Ik grap wel eens dat die overspannenheid voor mij goed geweest is, maar daar zit zeker een kern van waarheid in.

Nu moet ik er wel bij vermelden dat ik in die tijd ook bij een psycholoog heb gelopen, wat mij ook heel veel geholpen heeft om de zere plekken naar boven te krijgen en helderheid te krijgen over waar het nu precies aan lag en waar het vandaan kwam.

Het is zeker mogelijk! Had ik ook niet gedacht, maar het kost een hoop bloed, zweet en tranen :-)

**Geplaatst**: 02-07-15 17:50

Geplaatst: 02-07-15 17:50

Wat herkenbaar, ik ben zelf ook meer dan erg gesteld op mijn persoonlijke ruimte. Knuffelen met iemand? Nou doe maar niet. Ben ook heel slecht in iemand troosten. Ik voel het niet en reageer daardoor standaard als een ijskoningin.... niet omdat ik niet wil maar zie het niet en als het me al opvalt dan weet ik me geen houding te geven.
Zoenen op feestjes en verjaardagen is ook zo'n issue geef standaard een hand. Vrienden weten hoe ik ben en dat is prima, wat minder bekende(collega's bv) die hebben er soms wat meer moeite mee.

Ik ben emotioneel ook heel vlak, de emoties die ik al heb zitten ver en als ze al eruit komen dan is dat altijd zonder andere erbij.
Ben zelfs bij een psycholoog geweest. Na mijn scheiding voelde ik niets, was niet boos, niet verdrietig of iets(terwijl iedereen toch zegt dat je door een rollercoaster van emoties zou moeten gaan, sterker nog half hollywood is op dat plot gebasseerd). Haalde mn schouders op en ging vrolijk verder. Toen er opmerkingen kwamen dat dat niet gezond was om zo ermee om te gaan heb ik me eigenlijk over laten halen door mn ma om eens met de psycholoog te gaan praten. Ben dr 1x geweest, die oordeelde dat ik qua emoties hee vlak ben en eigenlijk veel meer mannelijk ben daarin. Kon geen kwaad en zolang ik er prima mee functioneer geen reden tot iets anders.

Verder functioneer ik in het dagelijkse leven prima, heb leuke vrienden een goede baan mn paard en maak altijd makkelijk contact met andere.

Vriendjes is een ander verhaal.... nu ook weer, leuke jongen leren kennen maar zodra deze begint met er is meer voor mij haak ik af. Te veel gesteld op mijn eigen ruimte. Daarbij komt er ook weer een stuk intimiteit bij kijken waar ik niet op zit te wachten...

18+ intimiteit trouwens kan ik ook heel makkelijk zakelijk benaderen, zonder gevoel of iets erbij(ik had een goede geweest voor het raam zeg ik altijd gekscherend gelukkig heb ik ook nog een slimme kop dus ben het bedrijfsleven maar in gegaan)

Tja heb ik er verder last van? Nee niet en mocht ik toch op een heel spaarzaam moment om een knuffel verlegen zitten dan in mn hond of pony de pineut. Aan mijn lijf door een ander geen polonaise