Geplaatst Ik wil graag mijn verhaal hier aan jullie vertellen.
Haaruitval (en zeker bij vrouwen) is een taboe. Nog steeds. De schaamte is groot en veel acceptatie is er niet. Ikzelf heb "alopecia androgenetica". De vrouwelijke vorm van erfelijke, mannelijke, kaalheid. Mijn vader, oom en opa waren alledrie kaal voordat ze 30 waren. Begin twintig merkte ik dat mijn haar dunner begon te worden. Mijn ouders gingen uit elkaar en dat heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat mijn haar ging uitvallen. Niet zoals bij mannen, met van die "inhammen", maar diffuus over de hele bovenkant van mijn hoofd. Mijn haargrens bleef hetzelfde, maar daarachter zag ik steeds meer hoofdhuid. Het ging langzaam en gestaag, maar ik merkte het zeker. Ik probeerde een nieuw kapsel, met een pony, maar alsnog bleef je het zien.
Ik vond het niet zo erg. Ik heb me nooit erg druk gemaakt om hoe ik eruit zie, of wat anderen van me zouden denken. Maar stiekem, als ik voor de spiegel stond na het douchen, maakte ik me toch een beetje zorgen. Ik ben immers pas 28, en als het doorgaat zoals het gaat, moet ik op mijn 40ste een pruik.
Ik ging op zoek naar methoden om meer haar te krijgen/mijn kaalheid te verbergen. Pillen die de haargroei bevorderen: troep en veels te duur. Dat zou ik de rest van mijn leven moeten slikken à 150 euro per maand. Een haarwerkje: ellende, een soort van toupet over mijn hoofd... Met haar uit China, yuk...
Totdat het volgende gebeurde. Ik ontmoette iemand op stal die bij het "Hair Science Institute" (een kliniek voor haar stamcel therapie) werkt (toeval bestaat niet). We raakten aan de praat en ze vroeg me of ik op vrijblijvend consult wilde komen. Soms gebeurt het dat de kliniek "modellen" nodig heeft voor artsen die in opleiding zijn. De behandeling is dan voor een gereduceerd tarief (want anders had ik het nooit kunnen doen op dit moment). Je moet dan wel een geschikte kandidaat zijn, en je raadt het al, dat was ik!
Even kort over de behandeling:
Oogsten van de "crafts"
Terugzetten van de crafts:
Afgelopen maandag was het zover!
Hieronder foto's van de behandeling en het resultaat. Ik waarschuw even, op sommige foto's is wat bloed te zien. Scheren van het donorgebied:
(bestwel heftig... Maar mijn haar valt eroverheen, dus het is niet te zien)
Verwijderen van de crafts:
Het bakje met de crafts (600):
Terugzetten:
Resultaat een dag na de behandeling:
De behandeling is volledig pijnloos... Ik heb nu ontzettende genezingsjeuk, dat is vele malen erger haha!
De haartjes zullen in eerste instantie uitvallen, pas na een half jaar groeien er nieuwe voor terug. Even afwachten dus...
Ik zal nog wel één of twee keer een behandeling moeten ondergaan, omdat de rest van het haar blijft uitvallen. De getransplanteerde haren vallen nooit meer uit.
Ik hoop dat ik het taboe hiermee een klein stukje kan doorbreken. Je hoeft je niet te schamen voor haaruitval, al is dat wel moeilijk. Ik heb gemerkt door er juist open over te zijn, dat het begrip veel groter is.
Als er bokkers zijn die naar aanleiding van mijn verhaal vragen hebben, of hún verhaal kwijt willen, mag dat natuurlijk!
Ze hebben 2500 grafts gebruikt. Het is wel dunner bezaaid dan het echte donorgebied, maar zo vol als daar krijg je het niet. 
En ik vind het echt super dat je dit voor jezelf doet en erover durft te schrijven 
Succes meis, en ik ben ook benieuwd hoe het er over een paar maand uitziet. 
