De legende zegt dat de Akhal-Teke afstamt van een gevleugelde hengst die hoog in de bergen leefde. Als 'bewijs' van die heilige afstamming zouden de beste Akhal-Teke (soms) donkere markeringen op de schouder hebben waar ooit hun vleugels zaten.
Deze schoudermarkeringen worden ontzettend gewaardeerd bij de Turkmenen.
En elk voorjaar krijgt mijn merrie steeds donkerder wordende schoudervlekken die na het verharen weer verdwijnen. Haar 'racing stripe' verdwijnt dan ook weer.
Overigens heb ik nu tijdelijk een spiegelreflex om foto's te maken voor mijn boek dat deze winter verschijnt en dit was mijn eerste uurtje met die camera in de handen na jaren met alleen compact camera en (vooral) mobiele telefoon... wennen! (Veel oefenen dus!)
Goed inkaderen en timen is echt nog heel erg wennen van op een schermpje kijken naar door een zoeker. Komt nog wel.
Dat harige crossmonster heeft inderdaad een stip in haar streep.
Een typische Muzanna-kop.
Ze vindt het héérlijk mij extra poetswerk te geven (niet dat ze voor deze foto's überhaupt schoon was) en het is dan vooral leuk als ik zucht van opluchting "het valt mee vandaag!" terwijl ik dus de vieze kant nog niet gezien heb, haha.
Inmiddels is het laatste onderdeel van de voorjaarstransformatie vandaag ook alweer gespot: appeltjes!
Het is leuk om zo'n toverbal te hebben, maar poetswerk heb ik er eigenlijk altijd wel van.
En momenteel: overal witte haartjes. 
En, ja! Wij zitten nu midden in een verhuizing dus het is de afgelopen tijd zo druk geweest hier (vandaar dat ik onder een steen heb geleefd). En dan ook nog de deadline voor mijn boek. Heb bijna geen leven meer. 
Tamme 
