Normaal ben ik helemaal niet zo van 'het van je af schrijven' maar nu lijkt het me wel verstandig.
Afgelopen donderdag bekroop mij bij het zien van mijn merrie ineens het gevoel.. er is iets mis.. en goed ook. Ineens het gevoel waar je niet omheen kan. Dat een afscheid wat zover weg leek, ineens heel dichtbij zou kunnen zijn.
5 jaar geleden is bij mijn (inmiddels 23jarige merrie) HKO geconstateerd. Toen al een 4tje.. afgeschreven.
Op dat moment een enorme klap in mijn gezicht.. ik had namelijk op dat moment al een tijdje het gevoel dat er iets niet lekker zat maar mensen om mij heen verklaarde me voor gek. Op dat moment stond ze er zo voor dat ze gewoon goed liep als ze zelf kon bepalen waar ze ging, wanneer ze wilde.
Op dat moment heb ik dan ook besloten om haar met pensioen te zetten.. lekker paard zijn op een plek waar ze zowel in de zomer als winter 24/7 de keus had uit binnen en buiten staan.
Inmiddels woon ik bijna 3 jaar in Friesland en heb ik in september 2013 besloten om Estada naar Friesland te halen. Een fantastische plek waar ze nu staat.. fantastische mensen en ze komt niets te kort maar toch..
Ik had haar meegenomen naar de bak.. lekker wat rondjes spelen zoals we dat wel vaker doen. Estada wilde niet.. en gelijk zag ik aan haar loopje al wat vreemds. Een klein drafje dan maar? Misschien wat stijf? Het ging absoluut niet van harte en zodra ik het woord 'stap' zei stond ze stil.. direct en naar mij kijkend. Op dat moment wist ik het zeker.. er is iets mis. Steeds kwam ze weer naar me toe.. duwen met haar hoofd tegen mijn buik. Dit is niet het paard dat ik ken. Normaal gesproken staat ze bekend als de bitch, arrogant, als je verdrietig bent zoek je het maar uit.. als je weer normaal kan doen komt ze pas weer bij je. Op die manier hielp ze mij er altijd weer bovenop. Nu ben ik dus bang dat ik binnenkort de keus voor haar moet maken, dat de pijn die ze wellicht in haar hoef heeft teveel is om ook gewoon 'paard' te kunnen zijn. Omdat ik mezelf ook weleens gek maak met dat voetje heb ik ook filmpjes gemaakt. Deze zijn door ongeveer 12 mensen bekeken en allemaal wezen ze op dezelfde voet waar ze iets vermoedden. Voor mij dus de bevestiging dat ik niet gek was
Alleen het idee breekt mij hart al. Vrijdag heb ik direct verschillende DA's gebeld om foto's op stal te laten maken. Dinsdag is de eerste optie, dit heb ik dus met beide handen aangegrepen. Als het goed is krijg ik morgen de foto's van 5 jaar terug ook opgestuurd zodat we dat kunnen vergelijken met de nieuwe foto's. Ik vrees.. met grote vrezen voor mijn meisje.. mijn trots.
Maar een leven met pijn is geen leven.. dus misschien ben ik binnenkort mijn grote trots kwijt.
Ik hoop uiteraard van niet maar ik moest deze, in mijn ogen, reële angst even van mij afschrijven.
Bedankt voor het lezen en als mensen geinteresseerd zijn kan ik dinsdag een update plaatsen.
Liefs, Inge en Estada
Ik ga hard voor jullie duimen dat er niets ergs aan de hand is. 
: 
