[VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Moderators: Muiz, Firelight, Maureen95, NadjaNadja, Essie73

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

[VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-12-13 14:33

Ik ga nog maar een poging wagen tot een verhaal... :+
Ik heb deze keer geprobeerd een verhaal + personage te maken wat helemaal bij mij past, dus ik ben benieuwd of het goed gaat lopen.
Dit is eigenlijk mijn vorige verhaal(die niet op bokt staat) maar dan anders
Eerst was mijn hoofdpersoon ook een jongen ipv een meisje, dus misschien staan er nog wat foutjes in de proloog.... :')

Proloog
Drie jaar eerder
Roze, sappige frambozen blinkten in haar mandje. Haar handen jeukte. Vluchtig keek ze om zich heen, maar niemand keek haar kant op. Snel graaide ze met haar handje wat frambozen uit haar mandje en propte ze in haar mond. Ze waren verrukkelijk. Even twijfelde ze, toen pakte ze nog wat. De heerlijke zoete smaak vulde haar mond. Ze sloot haar ogen en zuchtte. Zachtjes ging ze op het gras zitten. De zon scheen warm op haar gezicht. Vogeltjes tjilpten, takken zwaaide zachtjes in de wind. Ze glimlachte vredig in zichzelf. Wat was het heerlijk hier. Langzaam doezelde ze weg.

Ze werd wakker van de stem van Kiélos. “Siel, Sieyela! Waar zit je? We gaan!”
Siel kreunde. Langzaam stond ze op. “Ik ben hier! Maar ik wil nog niet gaan.”
“Kom op Siel, niet vervelend doen.”
Siel ging rechtop staan, met haar handjes in haar zij. “Ik blijf hier.” Zei ze resoluut.
Kiélos haalde hopeloos zijn schouders op. “Goed, wat jij wilt. Maar zorg dat je op tijd thuis bent! Ik wil geen problemen met moeder.”
Siel knikte. “ja, ik ben op tijd, voordat het donker word.” Herhaalde ze met een zeurderig stemmetje.
Kiélos zuchtte, en rende toen snel achter de andere jongens aan die al over het hek geklommen waren.

Siel glimlachte en rekte zich uit. Nu had ze nog eventjes voor zichzelf. Ze wist wel dat haar moeder dat, in tegenstelling tot de andere vrouwen in het dorp, niet erg vond. Ze keek naar de zon. Het was al laat in de middag. Maar niet laat genoeg, besloot ze. Genietend keek ze om zich heen. Hier was ze het liefst, buiten de drukte van het dorp. Ze geeuwde. Toen zag ze het mandje frambozen staan. Ze schrok. Het was bijna leeg! Hoe kon dat nou weer? Zo kon ze niet naar huis komen. Snel begon ze het mandje aan te vullen. Nu de andere jongens weg waren, kon zij veilig naar haar geheime plek gaan. Daar groeide veel meer frambozen dan hier. En bramen, en heel af en toe vond ze ook wat kruisbessen tussen de andere struikjes door. Snel glipte ze onder de laaghangende boom door, die haar geheime plek verborgen. Ze rook de bessen al. Vrolijk huppelde ze verder. Ze kroop tussen een paar takken door en toen was ze er. Snel begon ze te plukken. De frambozen waren hier veel groter dan waar ze net was. Ze likte haar mond af en gooide alle frambozen in haar mandje. Daar werden ze wel een beetje beurs van, maar dat maakte haar niet uit. Vrolijk plukkend werd de berg bessen hoger en hoger. Toen ze moe werd ging ze voldaan op de grond zitten en at een paar bramen.

Ver weg hoorde ze iets vreemds. Een zacht, schor gepiep. Nieuwsgierig liep ze op geluid af. Het klonk zacht en smekend. Alsof het om hulp vroeg. Het geluid werd steeds harder. Voorzichtig liep ze verder. Ze duwde wat takken aan de kant en stapte in een struik. Ze hoorde iets ritselen. Links van haar bewogen een paar blaadjes. Ze kon het geluid nu beter horen. Het klonk piepend, als dat van een pup. Maar dan dieper, en minder speels. Bezorgd kroop Siel het laatste stukje. Met haar hand tastte ze tussen de takken door. Toen voelde ze iets. Haar vingers raakten een zachte, warme vacht aan. Ze schrok even, maar voelde toen met bevende vingers verder. Het diertje liet het toe. Nu kwam Siel dichterbij zitten, en hij schoof de bladeren aan de kant. Ze kon het dier nu beter zien. Het was zwart, een zwart hoopje wol. Het leek op een puppy. Maar dan groter, en op een vreemde manier veel volwassener een mysterieuzer. Het diertje was mager, dof en duidelijk in moeilijkheden. Hij probeerde op te staan, maar daar was hij te zwak voor. Siel had meteen een zwak voor het dier. Voorzichtig pakte ze hem op en legde hem op haar schoot. Hij voelde koud aan. Zachtjes aaide Siel hem. Ze blies haar warme adem in de vacht van het koude diertje. Met een hand begon ze hem langzaam warm te wrijven, terwijl ze hem een framboos probeerde te voeren. Ze merkte hoe het beestje zich iets ontspannen, en voor het eerst keek hij haar aan. Twee diepe, groenbruine ogen keken in de hare. De kleur was heel apart, maar toch heel vertrouwd. Ze straalde rust uit, en diepe kennis. Siel voelde zich veilig, met dat vreemde wezen in haar armen. Zachtjes schommelde ze heen en weer. Ze warmde het diertje op, en haar hart warmde zich aan het dier. Ze voelde de liefde en rust over haar heen komen. Ze wist dat dit dier bijzonder was, en dat het bij haar hoorde.
Zachtjes bracht ze haar mond bij het oor van het beestje. Teder fluisterde ze: “Ik noem je Lumo.”

De zon zakte, het werd al laat. Siel moest naar huis. Voorzichtig legde ze Lumo op een matje van bladeren. Haar jasje liet ze bij hem achter. Ze keek nog een keer achterom, nam de mand met bessen en rende snel naar huis toe. Maar in de dagen en jaren daarna kwam ze nog vaak terug, met wat melk en vlees voor Lumo. Lumo groeide op tot een grote, zwarte hond. Bijna wolfachtig. Hij werd gespierd, sterk en lenig. Niets was nog te zien van dat zielige hoopje pup. Maar zijn ogen, die waren nog altijd dezelfde. Vaak speelde ze met hem, en vaak zag ze dat hij haar stiekem gadesloeg vanuit de struiken. Soms kwam hij bij haar zitten, en soms ging zij op zoek naar hem. Als ze verdrietig was, zocht ze hem op. Als ze blij was, speelde ze samen. Soms, als het mooi weer was, rende ze samen over de heuvels of sprongen ze in het water. Of ze keken samen naar de maan. Nog nooit had ze zo’n sterke band met een dier gehad, nog nooit had ze zo’n liefde gevoeld.

H1: De voorbereiding
Voor de zoveelste keer blies Sieyela een lok haar uit haar gezicht. Dat had ze beter niet kunnen doen. Een wolk van wit meel stoof op. Ze grinnikte, terwijl ze zachtjes verder ging met kneden. Haar handen knepen het deeg samen, ontspanden, pakte opnieuw de zachte massa vast en liet dit tussen hun vingers door glijden. En weer opnieuw. Steeds weer herhaalde ze de handeling, tot dat ze er nauwelijks meer bij nadacht. Haar gedachten vlogen weg. Ze dacht aan de afgelopen dag, hoe ze samen met haar broertje naar de markt was gegaan. Hoe ze de appels, suiker en meel in de mand hadden gestopt, en die vervolgens hadden laten staan. Ze waren halsoverkop teruggerend, maar de mand stond er nog. Natuurlijk, want in haar dorp stal bijna niemand.
Ze dacht aan hoe ze die vorige avond met de kano naar het rode eiland was gegaan. Daar, in de stille nacht, kon ze echt tot rust komen. Ze was naar de kleine beek gegaan, waar ze haar voetjes in het water liet bungelen. Om haar heen schemerde het, de wereld was stil en verlaten. Ze genoot van de koele lucht die haar hoofd rustig maakte. Ze genoot van het zachte water, de kabbelende golfjes. Op een gegeven moment was Lumo naast haar komen zitten. En samen hadden ze naar de maan gekeken, tot het helemaal donker was.
Terwijl ze eraan terugdacht moest ze weer glimlachen. Ze had maar geluk met Lumo, haar trouwe vriend. En weer voelde ze dat fijne, warme gevoel.
Kiélos, haar oudere broer, kwam aanlopen. Hij glimlachte toen hij haar zag. “Hé Siel! Waar denk je aan? Je ziet er goed uit.”
Ze glimlachte terug, terwijl ze de nog verse melk met het deeg mengde. Ze was ook zo’n dromer. Ze kon helemaal in haar eigen gedachten opgaan. Alles om haar heen vergeten.
Kiélos wachtte niet op antwoord.“Kom je straks mee naar de beek? Ik wil wat visjes vangen, voor vrijdag.”
Siel knikte driftig. “Natuurlijk wil ik dat!” En ze voelde hoe ze weer opgewonden begon te worden. Ze keek al weken uit naar vrijdag. Want vrijdag was het zo ver, vrijdag was de grote dag…
Vrijdag was het limhín-feest, het begin van de jaarlijkse “limhín-week”. Limhín was een oude, wijze raadsheer van de vroegere koning Frhytòn, nu twee eeuwen terug. Hij was het, die het landelijke systeem had ingesteld zoals die er nu nog steeds uitzag. Een maal per jaar, kamen er zeven dagen lang meesters van elk vak naar alle dorpen toe, die daar onder de kinderen van tien of ouder kinderen konden uitzoeken die zij wilden aannemen als hun leerlingen. En andersom: De kinderen konden zich inschrijven voor een bepaald vak. Dan werden zij de volgende vijf dagen lang op de proef gesteld, en bij goede samenwerking konden zij dan met hun meester meereizen. Ze werden onderwezen, en konden nu zelf meester worden. Het geld dat ze verdienden zou deels naar hun ouders gaan. En wanneer zij zelf ouder werden, keerden ze terug naar hun dorp en voedde hun eigen kinderen op. Zo was het voor iedereen mogelijk het vak dat hij of zij liefhad te volgen, onafhankelijk van afkomst.
Siel was afgelopen zomer tien jaar geworden, en nu was ook zij geschikt als kandidaat. In tegenstelling tot haar broer wilde zij wel weg uit het dorp. Ze kon zich nog goed herinneren hoe het vorig jaar geweest was. Overal was feest, vrolijkheid. Ze had met bewondering gekeken naar al die verschillende meesters, al die verschillende mogelijkheden. Wat zij zelf wilde worden wist ze nog niet, maar het avontuur stond haar wel aan.
En nu, nu was het tijd voor haar. Het zou een spannende tijd worden, maar ze wist zeker dat het fantastisch zou zijn. Zij ging avonturen memaken, zij ging dingen beleven. De wereld verkennen.

Siel was zo in haar gedachten verzonken, dat ze de tijd helemaal vergeten was. Haar broer wachtte op haar! Snel trok ze haar jas aan en rende naar buiten. Het was al middag, en de zon stond op zijn hoogst. Ze rende door de achtertuin naar de kano’s toe, waar hij al stond te wachten. Hijgend bleef ze voor hem staan en mompelde een kort excuus.
Hij lachte breed naar haar. “Tijd vergeten?”
“sorry” mompelde Siel.
“Het geeft niet, de vissen wachten wel. Maar kom, stap snel in, dan kunnen we gaan.”
Samen duwden ze de boot van de kant. Siel ging als eerste zitten, en al snel plofte ook Kiélos naast haar neer. Ze pakte de ruwe peddel die zij laatst nog had gesneden, en begon het water langzaam weg te duwen. Ritmisch sneden de peddels door het water. Geruisloos gingen ze vooruit. De rieten oever zoefde voorbij. Bij elke keer dat Siel de peddel omhoog haalde spetterde kleine kristallen waterdruppeltjes naar beneden, die haar hoof verkoelden. De wind blies haar haren naar achter en de zon verwarmde haar rug. Ze genoot van de tocht, en vergat even de verlangens en zorgen voor Limhín.
Aan de oever zag ze vaag iets bewegen door het riet. Het volgde de boot. Siel glimlachte. “Hallo Lumo” fluisterde ze, en ze sloot haar ogen.

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.


Anoniem

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-12-13 14:35

Leuk verhaal,

vergeet niet dat ook tussen ''...'' de zin met een hoofdletter moet beginnen.
En de verleden tijd van blinken is blonken.

sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-12-13 14:43

Dankjewel :)
O, vandaar dat word het fout rekende, ik snapte het al niet _O-
Ik zal er aan (proberen te) denken

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.

eclair98

Berichten: 11602
Geregistreerd: 24-09-11
Woonplaats: Overijssel en Drenthe

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-12-13 14:46

Leuk! Als je nog leesvoer zoekt O:)

Anoniem

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-12-13 15:02

Ik wil trouwens wel even toevoegen dat ik het erg goed vind dat je niet continue de zin begint met hij, zij, en toen, etc.

Goed van je :j

Nienke98

Berichten: 1046
Geregistreerd: 28-02-12
Woonplaats: Nederland

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-12-13 15:45

Toppie Sanne! Ben benieuwd naar meer!


I am an improbable coalescence of stardust enjoying one fleeting glorious dance through the cosmos before... poof.
~ Adrian Bliss


sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-12-13 15:57

Dankje
Ik was trouwens vergeten te zeggen, dat dit echt een kinderverhaal is. De doelgroep is denk ik voor kinderen van zo'n twaalf jaar oud(hoewel ouder natuurlijk ook kan :+ )

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.

0verwijderd
Berichten: 1311
Geregistreerd: 26-01-12

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-12-13 17:32

Helleep ik dacht dat er al een nieuw update was, maar nee |(
Haha, ik heb net gelezen en het is zo goed _/-\o_ _/-\o_
Soms vind ik het wel een beetje.. euhm ik weet niet hoe je het noemt, maar met heel veel detail en versierwoorden in een zin.

zoals:
Bij elke keer dat Siel de peddel omhoog haalde spetterde kleine kristallen waterdruppeltjes naar beneden, die haar hoof verkoelden. De wind blies haar haren naar achter en de zon verwarmde haar rug

Maar dat is ook wel weer leuk, alleen niet zo vaak :) Zo is het ook een beetje of alles perfect is. Ik houd daar wel van hoor, maar zonder probleem word het een beetje saai (zei Francine Oomen haha) Maar echt een goed verhaal! ik wil meeeeeer :D Wat gaat ze doen met Lumo als ze verkozen wordt?? :* haha. Kan weer mooi leren van het verhaal :)

sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 01-12-13 17:37

Hmm, ja ik denk dat ik snap wat je bedoelt... :j
En problemen.... die komen nog wel...

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.

0verwijderd
Berichten: 1311
Geregistreerd: 26-01-12

Link naar dit bericht Geplaatst: 01-12-13 17:41

sanne_sanne schreef:
Hmm, ja ik denk dat ik snap wat je bedoelt... :j
En problemen.... die komen nog wel...

haha oke :)

sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 02-12-13 12:12

Nieuw stukje :)


H2: Limhín
Het was bijna twaalf uur. Het plein begon al aardig vol te lopen, overal kwamen de mensen vandaan. De geuren van eten verspreide zich, en dwars over het plein liepen twee lange brede tafels. Daarop stonden vele manden en schalen, die door de mensen uit het dorp waren meegenomen.
Twee mannen waren bezig lange houten banken tegen de tafels aan te zetten, en al snel kwamen ook andere hen te hulp. In een razend tempo werd alles klaargezet. Waar daarnet nog een kaal leeg plein was, stond nu een heus feestmaal klaar. Vazen met bloemen werden neergezet, manden met fruit en schalen met allerlei hapjes. Nu gingen ook de borden de tafel rond, en alles vormde een feestelijk geheel.
Siel en haar familie kwamen iets te laat aan. Hoewel Siel trappelde van ongeduld, had haar moeder erop gestaan eerst de broden klaar te maken. Maar nu waren ook zij er. Kiélos zocht een rij legen plekken uit, en zijn moeder zette haar schaal bij het andere eten. Ze had warm brood gemaakt, met stukjes vis en kruiden. Het rook heerlijk. Maar Siel merkte niks van het lekkere eten. Ze merkte alleen hoe de zenuwen in haar buik een eigen leven begonnen te leiden. Ze voelde zich onrustig, gespannen. Ze kon niet wachten op wat er komen ging, maar toch was ze er ook bang voor.

De kerkklok sloeg, en over de hele tafel verstomde de gesprekken. Het werd doodstil. Iedereen wachtte op wat komen ging. Een minuut verstreek, maar er gebeurde niets. Toen, heel in der verte, hoorden ze het geluid van voetstappen, heldere stemmen. Een stoet mensen kwam dichterbij. Siel kon ze niet goed zien. Iedereen rekte zijn nek uit, verlangend te zien wat eraan kwam.
Het geluid kwam dichterbij, zwol aan totdat ze bijna kon horen wat er gezegd werd. En toen kwamen ze de hoek om. En daar waren de meesters van het Limhín-feest, degene op wie ze gewacht hadden. Ze liepen in een slordige rij achter elkaar, lachten naar iedereen en droegen allemaal hetzelfde, blauwe gewaad. Er waren legeraanvoerders en strijders bij, maar ook smeden, bakkers, zeevaarders en ontdekkingsreizigers. Hier en daar liepen wat geleerden of heilige rond, herkenbaar aan het symbool op hun borst.
Hoewel ze allen hetzelfde droegen, zagen ze er heel verschillend uit. Er waren mannen en vrouwen bij, oude en jonge mensen. Netjes geleden mensen met opgestoken haar, of mannen met ruige baarden en een gewaad wat onder de vlekken zat. De strijders droegen hun wapens, anderen hun gereedschap. Waar de een keurig rechtop liep, slingerde de andere al lachend heen en weer.
Toch vormde zij een groot geheel.
Ze ontvingen het applaus dat over het hele plein weerklonk hartelijk, en namen toen plaats aan de linkse tafel die voor hen bedoelt was.
Siel keek haar ogen uit. Ze was verrukt over de vele verschillende mensen, de vele vreemde dingen. Deze meesters, zo groot en bijzonder, daar keek zij naar op. En misschien, misschien zou een van hun haar meester worden. Misschien zou zij daar ook ooit zitten…
Diepe kommen met warme soep kwamen langs, en dankbaar schepte ze wat op haar bordje. Het eten was verrukkelijk. De mensen uit het dorp hadden echt hun best gedaan. En er was heel veel. Siel wilde van alles wat proeven, maar in tegenstelling tot vorig jaar kon ze er niet echt van genieten. De zenuwen bleven maar in haar buik razen, en maakte dat ze helemaal geen trek meer had. Wat zou er straks gebeuren? Waar zou zij terecht komen?
Haar moeder stootte haar aan. ‘Siel, je moet wel wat eten. Je hebt geen idee wat je te wachten staat, wie weet heb je het goed nodig.”
Siel keek haar moeder nijdig aan. “Ik heb nou eenmaal geen trek” mopperde ze. Maar toch schepte ze braaf nog wat op. Eigenlijk was het best lekker, maar haar maag kwam bij alles in opstand. Ze nam nog een pasteitje, zuchtte en gaf het op. Haar moeder keek haar bezorgd aan en haalde toen haar schouders op. “Dan moet je het zelf maar weten.”
Niet lang daarna stond Gremheth op, de voorzitter van de dorpsraad. Hij kuchte, en hield een korte toespraak. Hij sprak over het principe van het Limhín-feest, over het verhaal van Limhín en zijn koning. Hij heette de meesters welkom en wenste iedereen een fijn feest. En bovenal sprak hij over de nieuwe leerlingen, en wenste hen veel geluk. Hij eindigde zijn toespraak met een proost en ging toen zitten.
De mensen applaudisseerden luid, en daarna dropen er steeds meer mensen af. Ook Siels ouders vonden dat het tijd was om naar huis toe te gaan, en zo brak het einde van de eerste dag aan.

Die nacht kon Siel slecht slapen. De hele tijd lag ze te woelen en te draaien. Ze piekerde over van alles. Kon zij het wel aan? Was ze goed genoeg? Zou er iets zijn wat bij haar paste? Ze wist het niet. Ze was moe en wilde slapen, maar haar hoofd liet haar niet met rust. Uiteindelijk werd het haar te veel, en ze kroop uit haar bed. Zachtjes sloop ze door de hal, pakte haar mantel en liep naar buiten, de frisse lucht in.
Ze ging bij de beek zitten, waste haar gezicht en zuchtte. Ze was heel moe, maar ze voelde zich totaal niet rustig. Gefrustreerd gooide ze een steentje in het water. De plons was harder dan ze bedoelt had, en ze schrok. Het geluid klonk hard, nu alles om haar heen zo stil was. Ze zuchtte nogmaals, en mopperde wat in zichzelf. Ze voelde zich alleen, eenzaam en klein. Zo bleef ze nog een tijdje zitten, kijkend naar het donkere water wat onder haar voeten doorstroomde.
Ze schrok van een zacht geluid, links van haar. Tussen de struikjes klonk een zacht gebrom. Ze keek nieuwsgierig toe, en lachte toen zacht. Dat geluid kende ze uit duizenden. “Kom maar” fluisterde ze. “Het is goed.”
Lumo kwam tussen de struiken vandaan en kroop naar haar toe. Zijn diepe ogen keken haar even aan, toen legde hij zijn hoofd op haar been en slaakte een tevreden grom.
Siel legde haar hand achter zijn oor en begon hem zacht te kroelen. Ze genoot van zijn warme adem, en langzaam ontspande ze wat. “Bedankt” mompelde ze, terwijl ze zijn mooie hoofd bekeek. ‘ voor dat je er bent.”
Lumo bromde wat, en keek even omhoog. Het was alsof hij hoorde wat ze zei, alsof hij haar kon verstaan. Maar misschien verbeelde ze zich dat maar.
Ze bleef nog een tijdje zo zitten, toen een verschrikkelijke gedachten in haar op kwam. Haar adem stokte, haar hart begon sneller te slaan. Dat kon, dat mocht niet gebeuren!
Lumo schrok op van haar plotselinge verandering, en rekte zich versuft uit. Hij keek naar Siel, het meisje wat hem zoveel liefde had gegeven, en vroeg zich af wat er was.
Siel staarde nog steeds voor zich uit, versart en geschrokken. Met bevende stem mompelde ze voor zich uit, fluisterde die enge, onmogelijke woorden. “Lumo, Lumo, hoe moet dat nou? Als ik straks weg ga, dan… Hoe moet dat dan met jou? Hoe kan dat nou zonder jou? Lumo, wat moet ik nu?” haar stem beefde, haar handen trilde. Het idee dat ze Lumo zou moeten achterlaten was verschrikkelijk, ondenkbaar. Dat kon gewoon niet gebeuren. Maar toch, hoe groot was de kans dat Lumo met haar mee zou kunnen? Wie wilde er nou een wolf mee op reis. En verder, niemand wist hier van Lumo, niemand wist dat hij bestond. Ze zouden haar voor gek verklaren, haar verbieden met hem om te gaan. Ze zouden het gevaarlijk, ondenkbaar en gestoord vinden. Het zou niet kunnen. Het was haar geheim.
“Lumo ik…”mompelde ze. “Lumo, nee. Ik zou niet zonder je kunnen. Dat mag niet. Dat kan gewoon niet.” Ze snikte.”Maar dan…, nee. Laat maar, ik bedenk wel iets.” Ze stopte met huilen en keek verbitterd voor zich uit. “Dat moet wel.”
Lumo ging stilletjes tegen haar aan liggen en legde zijn hoofd op zijn voorpoten. Zijn warme rug leunde op Siels been. Siel zuchtte, terwijl ze hem afwezig aaide. Alles leek zo ver weg, zo ondenkbaar. Toen sloot ze haar ogen en huilde. Al het verdriet, al haar wanhoop moest eruit. Ze liet haar hoofd op haar knieën rusten en huilde, huilde tot ze niet meer kon. Haar schouders schokten, haar hemd werd doorweekt. Ze voelde zich zo wanhopig, zo angstig. En al die tijd bleef Lumo naast haar liggen, haar in stilte troosten.
Toen de tranen op waren en ze zo moe was dat ze nauwelijks haar hoofd overeind kon houden, stond ze op en keek Lumo nog een keer aan. “Ik vind wel een oplossing” mompelde ze, hoewel ze er zelf niet in geloofde. Toen draaide ze zich met een ruk om, haalde diep adem en liep naar haar huis. Ze keek geen enkele keer achterom.
Eenmaal thuis legde ze voorzichtig haar mantel terug, sloop naar boven en kroop in haar bed. Niemand had haar opgemerkt. Ze bleef nog even liggen, maar ze was te moe, te uitgeput. Ze dacht nergens meer aan, en viel toen in een oppervlakkige, onrustige slaap.

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.

0verwijderd
Berichten: 1311
Geregistreerd: 26-01-12

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-12-13 15:26

WHOEHOEHOE ik ga lezen :D
Trouwens.. dan met detail vind ik eigenlijk wel gaaf, ik doe het meestal ook (deed..) En ik vind het eigenlijk heel leuk omdat je een goed beeld krijgt, maar mijn moeder zei altijd dat ik het te langdradig maak daardoor. Dus ik doe het nu bijna niet, maar eigenlijk moet ik het juist meer doen ;P hahaha

0verwijderd
Berichten: 1311
Geregistreerd: 26-01-12

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-12-13 15:35

wauw zo mooi! :)
Dat was wat ik bedoelde haha, dat van Lumo :P Spannend!

sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 02-12-13 15:41

Ik denk dat je met dat detail, er gewoon tussen moet zitten. Niet teveel, niet te weinig. Maar je hebt ook wel gelijk, want ik probeerde altijd de gebeurtenis uitgebreider te beschrijven, maar als dat een beetje lukt moet het ook niet doorslaan :+
iertje93 schreef:
wauw zo mooi! :)
Dat was wat ik bedoelde haha, dat van Lumo :P Spannend!

Dank :Y)
Ja, ik dacht al dat je dat bedoelde, je zat al aardig in de beurt met je :Y) "wat gaat ze doen met Lumo als ze verkozen word?"

Ik vind persoonlijk dit stuk beter dan et vorige denk ik....

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.

0verwijderd
Berichten: 1311
Geregistreerd: 26-01-12

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-12-13 16:12

Ik vind ze allebei mooi!
vooral mooi omschreven als ze aan die tafel zitten enzo :)

Nienke98

Berichten: 1046
Geregistreerd: 28-02-12
Woonplaats: Nederland

Link naar dit bericht Geplaatst: 02-12-13 16:48

sanne_sanne schreef:
Ik denk dat je met dat detail, er gewoon tussen moet zitten. Niet teveel, niet te weinig. Maar je hebt ook wel gelijk, want ik probeerde altijd de gebeurtenis uitgebreider te beschrijven, maar als dat een beetje lukt moet het ook niet doorslaan :+
iertje93 schreef:
wauw zo mooi! :)
Dat was wat ik bedoelde haha, dat van Lumo :P Spannend!

Dank :Y)
Ja, ik dacht al dat je dat bedoelde, je zat al aardig in de beurt met je :Y) "wat gaat ze doen met Lumo als ze verkozen word?"

Ik vind persoonlijk dit stuk beter dan et vorige denk ik....


Schrijft het fijner zo? En echt erg leuk stukje weer! :D


I am an improbable coalescence of stardust enjoying one fleeting glorious dance through the cosmos before... poof.
~ Adrian Bliss


sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 03-12-13 16:25

Nienke98 schreef:
Schrijft het fijner zo? En echt erg leuk stukje weer! :D

Nee, op zich is niet het een fijner dat het ander, maar soms schrijf ik op de ene manier en dan weer anders
Maar dat maakt me nu niet zoveel uit, als ik maar blijf schrijven. Dan komt mijn eigen schrijfstijl vanzelf wel.

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.

_roodvos_

Berichten: 1312
Geregistreerd: 20-02-12

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-12-13 15:11

superleuk! :D

Laatst bijgewerkt door _roodvos_ op 0 min geleden, in het totaal 100.000.000 keer bewerkt

nine1987

Berichten: 8315
Geregistreerd: 14-07-08
Woonplaats: Alphen aan den Rijn

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-12-13 19:06

TS, Ga je nog verder met het verhaal?

<3 Sneakers <3

sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 26-12-13 15:30

Als ik even tijd vind :)
Ik heb nu een half upje, maar vooral ook wat aantekeningen gemaakt over hoe ik verder wil, dus het komt nog.

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.


sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 28-12-13 16:43

En een nieuw stukje :)
Iets langer dan de vorige stukken.
Ik heb iets veranderd met de hoofdstukken, want ik wil lange hoofdstukken ipv korte. Dus maak ik steeds "tussenstukjes' met zo'n teken: ~
En dit is nog steeds hoofdstuk een, en hoofdstuk een heet nu Limhìn.
"De voorbereiding" bestaat niet meer
goed, genoeg hoofdstukkengedoe :')

~


“Volgende” riep de forse man met het kale hoofd. “En snel een beetje!”
De jongen voor Siel liep schuifelend naar voren. Hij was duidelijk zenuwachtig. Siel wachtte ongeduldig af. Ze stond al een lange tijd in de rij, en haar zenuwen begonnen steeds meer op te spelen. Ze zuchtte. “rustig nu” mompelde ze stil voor zich uit. Nog even, ze was bijna aan de beurt. Nieuwsgierig rekte ze haar nek, maar ze kon niet zien wat er achter het schuurtje gebeurde.
Een vogel wipte op een tak. Hij leek de spanning te voelen. Wat zou er zo gebeuren? Wat zouden ze voor haar vinden? Een naar gevoel vloog door haar buik. Zouden ze wel iets vinden…
Maar haar onwetendheid was van korte duur. De man kwam al weer achter de schuur vandaan en met een schelle stem riep hij haar naar voren. Siel haalde even diep adem, en liep toen met opgeheven hoofd achter de man aan.
Hij leidde haar naar een tafeltje, waar een groot boek lag opengeslagen. De pagina’s waren nog wit en er stond een inktpotje naast. “Wacht hier maar” zei de kale man terwijl hij haar naar voren duwde.
Ze hoefde niet lang te wachten. Een jonge man kwam naar het tafeltje gelopen en glimlachte vriendelijk naar haar. “Naam?” vroeg hij, terwijl hij een veer in de inkt doopte.
“Sieyela. Sieyela Roodberg” antwoordde Siel.
Ze moest nog een aantal vragen beantwoorde, waarna een andere man naar haar toekwam. Hij droeg een simpel zwart vest, met een bruine broche, het embleem van het koninkrijk. Zijn zwarte haren waren glad naar achter gekamd en hij had een klein snorretje. En hij was klein, hij kwam maar net boven haar uit. In zijn hand hield hij een aantal rollen perkament vast, en hij droeg kleine zwarte handschoenen. Een van die handschoenen rijkte nu naar haar toe. Siel glimlachte naar hem. Hij stelde zich voor als Rhièm en leidde haar mee naar het scheurtje.
“Sieyela is het, toch?” Vroeg hij haar.
Siel knikte. “Maar je mag me ook Siel noemen” voegde ze er haastig aan toe.
Rhièm keek schuin naar haar en schudde toen zijn hoofd. “Nee” zei hij streng. “Je heet nu Sieyela, of Roodberg. Wen er maar aan.”
Siel zuchtte. Sieyela werd het dus. Ze vond het maar overdreven gedoe, maar ze liet het niet merken. Gehoorzaam knikte ze en keek weer voor haar uit. Er waren belangrijkere dingen te doen dan namen te bespreken.
Ze kwamen nu bij de ingang van de schuur. Het deurtje dat doorgang bood was scheef gaan hangen door de wind, en protesteerde luid piepend toen Rhièm hem opende. Binnen was het schemerig, maar Rhièm stak snel een lantaarn aan wat voor een helder geel licht zorgde. Hij wees op een stapel kleren en gaf haar een stapeltje. “Hier, trek dit maar aan.” zei hij, terwijl hij de schuur verliet en buiten bleef wachten.
Sieyela keek weifelend naar het stapeltje kleren. Wat was er mis met haar eigen kleren? Toch besloot ze dat het verstandiger was gewoon mee te werken, en ze trok de spullen aan. Het was een smalle bruine broek met een soort halve jurk die er wijd overheen viel. Daarover droeg ze een wit leren vest dat haar veel te groot was en ze zocht een paar passende laarzen uit. Ze bond een touw om haar middel en bekeek zichzelf. Ze was best tevreden en liep toen snel naar buiten, waar Rhièm haar opwachtte.
Ze keek Rhièm verwachtingsvol aan terwijl ze een rondje draaide. Hij glimlachte even en gaf haar toen een broche. Het was er net zo een als hij zelf droeg, maar dan kleiner en groen van kleur. Sieyela spelde hem op haar borst en keek Rhièm toen nieuwsgierig aan. “Waarom?” vroeg ze enkel. Maar Rhièm negeerde haar en bracht haar kleren weg.
Pas toen hij terug kwam sprak hij tegen haar. “Deze kleren draag je zolang als Limhín duurt. Alle nieuwe leerlingen dragen dat. Deze broche houd je ook om, je bent te herkennen aan het aantal symbolen die erop staan.” Sieyela zag nu dat zij één symbool had, en er op Rhièms broche vijf symbolen glommen. Rhièm ging verder: “Zolang als Rhièm duurt sta je onder mijn bevel. Ik begeleid jou, help je op je zoektocht. Als je een vraag hebt, stel je die aan mij. Als we ergens heen gaan, volg je mij. Ga niet alleen op onderzoek uit, doe geen gekke dingen. Begrepen?”
Sieyela knikte weifelend. “En als ik dat niet doe?” waagde ze.
Rhièm schonk haar een vernietigende blik. “Dat wil je niet weten” snauwde hij.
Maar Sieyela had de verandering in zijn stem gehoord. “Weet jij het dan wel?” vroeg ze voorzichtig. En ze stelde zich voor hoe hij ooit als klein jongetje in haar plaats had gestaan.
Maar Rhièm negeerde haar vraag en keek nors voor zich uit. “Als eerste moet ze wat minder brutaal worden, zo komen we nergens” mompelde hij zachtjes. Sieyela hoorde het niet.

Sieyela liep achter Rhièm aan. Hij probeerde erachter te komen welk beroep bij haar paste. “Heb je al enig idee welke kant je op wilt gaan?”vroeg hij haar terwijl hij zocht naar een briefje in zijn zakken.

Sieyela schudde haar hoofd. ‘Nee, niet echt. Ik weet wel wat ik niet wil…” en ze somde en lange lijst op van verschillende beroepen.
Rhièm zuchtte. “Dat is een hoop. Wat vind je leuk? Waar ben je goed in?”
Sieyela dacht even na. Er was een hoop wat ze kon, maar lang niet alles vond ze ook leuk. Haar vader zadelde haar altijd op met veel vervelende klusjes, dus ze wist goed wat ze niet wilde.
Rhièm onderbrak haar gedachten. “Denk er nog maar even over na. Hier.” Hij gaf haar een briefje. “Hier staan alle beroepen op die beschikbaar zijn. Nu ga je naar de grote tent, waar je kan lunchen. Er zal je worden uitgelegd wat er te doen staat de komende dagen, en daarna heb je een uur pauze om na te denken. Om half twee precies wil ik dat je je hier komt melden.”
Sieyela knikte en haastte zich naar de grote tent. Daar stond al een lange rij te wachten. Ze begroette een paar bekenden en liep toen achter de rest aan naar binnen. Ze kwamen in een lange ruimte met drie tafels die dwars tegenover elkaar stonden. Daarlangs een paar ruwe houten banken. Langzaam stroomde de tent vol. Sieyela ging ook zitten, naast een oudere jongen en een meisje van haar eigen leeftijd. Njenna heette ze, en vroeger had ze nog wel eens samen met haar gespeeld.
Ze kregen warme soep met rozijnenbrood, een simpel maar vullend maal. Sieyela was niet erg aanwezig tijdens het eten, en alles ging als een waas aan haar voorbij. Ze dacht steeds aan wat Rhièm haar verteld had, en haar handen zochten onwillekeurig naar het briefje in zak. Stil voor zich uit starend piekerde ze over van alles. “Straks” zei ze stil tegen zichzelf, maar het hielp niets.
Na het eten stond iedereen op. Sieyela hielp nog even met borden verzamelen, en liep toen naar buiten. De frisse lucht kwam haar tegemoet en verkoelde haar voorhoofd. Ze zocht een rustig plekje en ging daar zitten. Met bevende handen haalde ze het briefje tevoorschijn en streek het glad. Met moeite kon ze het krullerige handschrift lezen. Er stond een lange lijst, met veel verschillende beroepen. Het duizelde haar. Het waren er zoveel… Ze herhaalde voor zichzelf de vragen die Rhièm haar gesteld had. Wat vond ze leuk? Waar hield ze van?
Ze pakte haar pen en maakte een lijstje. Ze hield van de natuur, dingen buiten doen. Van bewegen. Nee, ze zag zichzelf niet binnen achter een weefgetouw of iets dergelijks zitten. Dat was niks voor haar. Maar wat wel?
Ze kon jagen, misschien was dat iets. En ze kon varen, planten buiten zoeken…
Het lijstje werd steeds langer. Toen de bladzijde bijna vol was begon ze de meest essentiële dingen te onderstrepen: buiten, avontuur. Dingen ontdekken, op reis gaan.
Tevreden keek ze naar het lijstje. Was dat genoeg? Vast wel. Ze keek nog even naar de verschillende beroepen, maar besloot al snel dat later uit te zoeken. Nu was het wel even genoeg. Ze keek op de kerkklok. Nog een kwartier, dan moest ze naar Rhièm toe. Ze zou niet te laat komen. Snel frummelde ze het briefje terug in haar zak en stond op. Haat stijve spieren protesteerde even, maar dat negeerde ze. Terwijl ze in een vlot tempo naar Rhièm liep kwam weer even de gedachte aan Lumo terug. Ze voelde het verdriet omhoog komen, maar duwde het snel weer weg. Niet aan denken. Niet hier, niet nu. Niet aan denken.

~

“Zo” zuchtte Rhièm terwijl hij wat te drinken voor hen neerzette. “En heeft de jonge dame al iets bedacht?” zijn wenkbrauwen fronste zich en zijn snor trilde terwijl hij dat zei. “Wat is er zo grappig?” vervolgde hij nors, en Sieyela keek haastig de andere kant op. Ze vouwde het verfrommelde papiertje open en las het hem voor.
Rhièm luisterde aandachtig en liet de woorden even bezinken voor hij weer wat zei. Hij dacht diep na. “Hm, avontuur zeg je? Heb je zelf al enig idee?”
Sieyela keek twijfelend. “Ja…, nee niet echt. Misschien, maar…”
Rhièm onderbrak haar. “Kan je vechten?”
Sieyela schrok van die vraag. Daar had ze nog helemaal niet over nagedacht. “Ik denk het.” antwoordde ze toen maar. “Ik kan jagen.”
Hij knikte terwijl hij haar bekeek. ‘je bent vrij gespierd, en volgens mij ook wel lenig.” Concludeerde hij goedkeurend. “Ga eens staan” Beval hij . Sieyela gehoorzaamde. Wat ongemakkelijk liet ze toe dat hij haar bekeek. Rhièm liep bedenkelijk om haar heen. Toen ging hij voor haar staan en haalde plotseling in een snelle, onverwachte beweging uit naar haar hoofd. Zijn hand schoot naar voren. Sieyela gilde en dook weg. Bevend dook ze in elkaar. Rhièms hand zoefde boven haar hoofd, hij raakte haar net niet. Rhièm boog zich over haar heen. “Mooi, je hebt een goed reflex.” Verontwaardigd stond Sieyela op. ‘Was dat nodig?” vroeg ze boos.
“Nee, misschien niet.”antwoordde Rhièm haar, en hij lachte gemeen. Sieyela besloot het verder maar te negeren. Als hij haar wilde terug pakken, moest hij dat vooral doen. Ze ging weer zitten en wachtte tot hij ook plaats nam. Ze keek hem uitdagend aan. “Nou, ben ik goedgekeurd?”
Hij grijnsde. “Helemaal.” Toen werd zijn stem weer serieus. “Maar ik zat te denken... Wat denk je ervan om je aan te sluiten bij een strijder?”
Sieyela dacht even na. “Bij een strijder? Maar dan kom ik zeker in een leger terecht.” Ze rilde bij het idee van de lange rijen legers die over de velden marcheerde en alles om zich heen vernielden. Ze deden haar altijd denken aan een mierenpad, als ze ze vanuit de verte bekeek. De regels in zo’n kamp waren ook niet niks, had ze gehoord. In een leger was je ook niet erg zelfstandig. En je stierf er veel te snel, besloot ze.
Rhièm opperde nu iets anders. “Je hoeft niet in een leger” zei hij. “Je kan je ook aansluiten bij een zelfstandige strijder. Of een Mulairue.”
Sieyela keek verbaasd. “Een Mulairue? Wat is dat?”
“Een Mulairue is de officiële naam voor wat jullie waarschijnlijk een “dievenschoter” noemen. Iemand die misdadigers en criminelen bestrijd, maar ook , wat je waarschijnlijk niet weet, iemand die kan spioneren bij de vijand of corruptie en opstandelingen bespeurd.” Hij zag Sieyela twijfelen en besloot haar nog wat voordelen te geven. “Dat is avontuurlijk én buiten.”
Tot die conclusie was Sieyela ook gekomen. “Dat is misschien wel wat” gaf ze toe. Rhièm knikte tevreden, blij dat hij een oplossing had gevonden. “Denk er nog maar even over na. Je hebt nog een hele nacht.” zei hij terwijl hij haar naar buiten loodste. Sieyela liep snel naar huis toe. Het beviel haar niets dat Rhièm zo luchtig met haar keuze om ging. Ze wist heel goed dat deze keuze heel belangrijk was, misschien wel de belangrijkste in haar leven. Want deze keuze zou de rest, of in ieder geval een groot deel van haar verdere leven bepalen.
Toch was ze wel tevreden over de keuzes die Rhièm haar had gegeven. Misschien was dat wel wat, Mulairue worden.

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.

hannah41

Berichten: 3466
Geregistreerd: 08-03-10

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-13 17:02

Heel gaaf! Ben benieuwd hoe het verder gaat.

Talindos
Berichten: 1304
Geregistreerd: 14-04-12
Woonplaats: een stad

Link naar dit bericht Geplaatst: 28-12-13 17:15

Leuk verhaal!

sanne_sanne

Berichten: 340
Geregistreerd: 15-05-12

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 28-12-13 17:16

Dank jullie :)

Ik ben wie ik ben. Wie ik ben is wat jij ziet. Wat jij ziet is wat jij oordeelt. Maar wat jij oordeelt, ben ik niet.

_roodvos_

Berichten: 1312
Geregistreerd: 20-02-12

Re: [VER] Sieyela, het meisje en de wolf

Link naar dit bericht Geplaatst: 31-12-13 10:02

Heel leuk!
Ik ben benieuwd! :)

Laatst bijgewerkt door _roodvos_ op 0 min geleden, in het totaal 100.000.000 keer bewerkt


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: AhrefsBot en 1 bezoeker