Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-12-13 23:47

Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst door de TopicStarter : 22-12-13 23:47

Al ruim een jaar is mijn pa overleden, maartoch kan ik het nog altijd geen plaatsje geven. Op de één of andere manier gaat die knop weer om en spelen de gedachtes weer op van de tijd dat ik hem gekend heb. Ook hangt er een grote foto bij de eettafel en hup daar gaan die gedachtes weer... Ik kan het echt geen plaatsje geven en moet ik bijna elke keer als het stil is in huis weer aan hem denken. Ik wou dat het nooit gebeurd was maarja, je kan de tijd natuurlijk niet terugdraaien.

Wat moet ik nou toch met die gedachtes aan? Ik kan ze ook niet negeren ofzo...

**Geplaatst**: 22-12-13 23:52

Geplaatst: 22-12-13 23:52

Ik leef met je mee!!
Ik ben mijn vader 10 jaar geleden verloren aan de gevolgen van kanker,
Ik was 4 jaar oud en nu 10 jaar later accepteer ik het nog niet!
Ik weet niet hoe dat komt,
maar wil je heel erg veel sterkte wensen!

**Geplaatst**: 22-12-13 23:54

Geplaatst: 22-12-13 23:54

Het is heel normaal dat je nog steeds zo terug denkt aan je vader. Het is ook heel normaal dat je nog verdriet hebt. Een jaar is nog helemaal niet zo lang. Dat denken mensen vaak, dat het verdriet
na een jaar "over" moet zijn, maar dat is dus niet zo.

Probeer vooral niet om níet aan je vader te denken! Dat helpt niet. Wat wel helpt is om vaste momenten te maken bij voorbeeld 1 keer per dag een half uur, waarop je echt aandacht geeft aan de herinneringen die je aan je vader hebt, de mooie momenten die er zijn geweest, maar ook even ruimte geeft aan je verdriet. Na dat half uur ga je dan even wat fijns doen.

Als de dan buiten de vaste momenten om aan je vader denkt, en je merkt dat je er niet goed los van kunt komen, zeg je op dat moment "Nee, nu niet" tegen jezelf en ga je jezelf afleiden met iets leuks ( paarden tekenen of zoiets!). Dat kost in het begin even wat moeite, maar je zult zien dat je het echt kunt leren om je aandacht dan op wat anders te richten

Zo kun je én een plaats geven aan je verdriet én ben je er niet de héle dag mee bezig. En onthoudt: het is nog maar pás een jaar! Het is heel normaal dat je daar nu dus nog steeds last van hebt!

Laatst bijgewerkt door Punz op 23-12-13 00:00, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-12-13 23:54

Geplaatst: 22-12-13 23:54

Misschien kan je een mooie tekening maken om het te verwerken HD, je kan mooi tekenen!

**Geplaatst**: 22-12-13 23:55

Geplaatst: 22-12-13 23:55

Is het alweer ruim een jaar joh, pffff wat is die tijd hard gegaan zeg :(:)

Al voelt dat voor je gevoel helemaal nog niet zo.
Maar ik begrijp heel goed wat je bedoel.
Mijn vader is 6 jaar geleden heel plotseling overleden en ik mis hem nog steeds. Ik kan nu wel aan hem denken zonder het gevoel te hebben alsof er een mes in m'n hart gestoken word, maar het gemis blijft.
Zeker met de dagen die eraan komen.

Negeren hoeft zeker niet hoor, denk aan de leuke dingen die jullie samen beleefd hebben.

Verder een hele dikke knuffel voor je.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-12-13 23:56

Re: Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst door de TopicStarter : 22-12-13 23:56

Ik merk het nu ook aan de kaartjes die ik binnenkrijg. ALTIJD ELK JAAR een kaart van hem, maar nu...

**Geplaatst**: 22-12-13 23:59

Geplaatst: 22-12-13 23:59

Mijn vader is 2 jaar geleden overleden bij een bizar ongeluk samen met mijn stiefmoeder en ik kan er met mijn hoofd nog steeds niet bij.
Psycholoog heeft niet geholpen, antidepressiva heeft geholpen om mijn emoties onder controle te krijgen, maar dat is het.
En deze periode helpt ook niet mee.

Mijn moeder is 6 jaar geleden overleden, ook plotseling en ook dat blijft moeilijk, maar ik kon dat op een of andere manier beter een plekje geven, waarschijnlijk omdat ik mijn vader toen nog had.

Het zal altijd moeilijk blijven, maar er komt rust, dat je hem wel mist, maar wel door kan gaan met je leven.
Sterkte

**Geplaatst**: 23-12-13 00:02

Re: Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst: 23-12-13 00:02

HD

Het is toch niet erg om aan hem te denken? Je hoeft hem niet te vergeten.
Stel je maar voor, dat als je aan hem denkt, dat hij op je schouder zit mee te kijken naar wat je allemaal uitvoert.

**Geplaatst**: 23-12-13 00:03

Geplaatst: 23-12-13 00:03

Ook mijn papa is april dit jaar plotseling overlede ook ik mis hem elke dag en dat is heel normaal dat je dat doet zelfs na 1 of 30 jaar...

Knuffel van hier....

Laatst bijgewerkt door _Annemiek op 23-12-13 00:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-12-13 00:03

Geplaatst door de TopicStarter : 23-12-13 00:03

_Annemiek schreef:
Ook mijn papa is april dit jaar plotseling overlede ook ik mis hem elke dag en dat is heel normaal dat je dat doet zelfs na 1 of 30 jaar meid....

Knuffel van hier....

*jongen

**Geplaatst**: 23-12-13 00:09

Geplaatst: 23-12-13 00:09

HD, wees niet streng voor jezelf. Wat Punz zegt, klopt. Veel mensen hebben het gevoel dat een jaar rouwen 'genoeg' moet zijn, maar dat is niet zo. Mijn moeder heeft het nog steeds, na 13 jaar, enorm moeilijk met de dood van haar vader, mijn opa. Dat was ook rond deze periode gebeurd en in de kerstperiode, wanneer alles en iedereen gezellig 'moet' zijn. Alles om je heen draait rond familie, gezelligheid, vrolijkheid, wat het des te zwaarder maakt.
Gun jezelf de tijd om te rouwen zolang het nodig is. Wat Delerium zegt, je mag aan je vader denken, je mag verdriet hebben. En als dat over 20 jaar nog zo is, dan mag dat en dat is niet abnormaal. Je mag er alleen niet in wegzinken, maar dat is niet aan de orde nu, denk ik.
Veel sterkte.

**Geplaatst**: 23-12-13 01:45

Re: Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst: 23-12-13 01:45

Het is geen schande, dat je het nog geen plekje kunt geven.
MIjn vader is in januari alweer 9 jaar overleden.
Deze dag zal ik nooit een plekje kunnen geven, waarom niet?
OMdat hij is overleden op de verjaardag van mijn moeder.

En niemand kan jouw zeggen van zo en nu is het een keertje klaar het is nu lang genoeg geleden.
En het klinkt raar maar alleen mensen die het zelfde als jij hebben mee gemaakt, kunnen
zich een klein beetje in je verplaatsen en die weten ook dat je goeie en slechte dagen hebt.
Wat je zou kunnen proberen is om bijvoorbeeld wat leuke grappige dingen te herinneren.
Ik kan er nu na 9 jaar redelijk goed over praten.
Maar een foto van hem in mijn woonkamer kan ik niet verdragen, dus ik begrijp je verdriet ontzettend
goed.

Ik wil je daarom ook heel veel sterkte wensen met de aankomende feestdagen.
Heel veel liefs en sterkte Natasja

**Geplaatst**: 23-12-13 01:54

Geplaatst: 23-12-13 01:54

Een plaatsje heeft het al, in je hart, je herinneringen, je gedachtes. Nu nog pijnlijk en heftig en later, na jaren, denk je nog steeds terug op die momenten, maar iets minder vaak als nu en met minder heftigheid en pijnlijkheid, al gaat de pijn nooit helemaal weg. Dan herinner je de leuke dingen, getapte moppen, uitjes enz. Daar kun je je ook op focussen, die leuke herinneringen kun je zelf ook oproepen.

Sterkte, iedereen

**Geplaatst**: 23-12-13 01:56

Geplaatst: 23-12-13 01:56

Ik herken het ik ben ook bijna een jaar geleden mijn moeder verloren en een plaatsje geven is heel moeilijk , je mist zo veel dingen en dat word je teveel , praat je met iemand over je vader ? Dat kan ook goed doen dat helpt mij heel erg ..
Als je ooit wil praten ofzo kan je me altijd een pb sturen

Sterkte meis
Xxx

**Geplaatst**: 23-12-13 02:11

Re: Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst: 23-12-13 02:11

K ben me pa 7 jaar geleden verloren en heb het er nog moeilijk mee
Toen vorig jaar me oom en nu gaat me tante ook allemaal aan de zelfde rot ziekte.
Ik weet dus hoe het is

**Geplaatst**: 23-12-13 15:04

Re: Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst: 23-12-13 15:04

Je vader hoef je nooit te vergeten, natuurlijk mag je af en toe eens lekker verdrietig om hem zijn.
Maar onthou ook dat je vader nooit zou willen dat je iedere dag om hem blijft treuren en er niet meer uit kan komen.
Maak je vader trots, vergeet hem nooit, maar dompel jezelf niet onder in verdriet.

**Geplaatst**: 23-12-13 15:11

Re: Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst: 23-12-13 15:11

ik snap echt helemaal wat je bedoeld
mijn vader is ook 1 jaar geleden overleden maar t voelt nog als de dag van gisteren. ik weet nog precies hoe het allemaal is gegaan.

het klinkt heel hard maar dare gevoel dat je iets mist of niet weten hoe het te plaatsen blijft nog wel een tijdje bij ons beide denk ik.

weet dat er veel mensen zijn waar je steun bij kan zoeken. en dat her ook helemaal niet erg is om te huilen.

**Geplaatst**: 23-12-13 15:19

Geplaatst: 23-12-13 15:19

Mijn vader is aankomende maart ook alweer 10 jaar overleden. Ik snap niet waar de tijd blijft. Het lijkt nog zo kort geleden.
Toch komt het met de jaren echt wel dat je het een plaatsje kan geven. Maar een jaar is nog maar erg kort hoor, wees niet zo hard voor jezelf. Je mag verdriet hebben.

**Geplaatst**: 23-12-13 15:22

Re: Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst: 23-12-13 15:22

Mijn broer is ook overleden toen ik 3 jaar was. Het enige wat ik van hem overhou zijn vage herinneringen.. Verdriet heb ik nooit echt gehad aangezien ik hem niet lang genoeg gekend heb, maar toch lig ik vaak wakker, mij afvragend hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als hij wel nog leefde, en waarom het hem net moest overkomen..
Maar zoals hierboven gezegd wordt: een jaar is nog heel kort, wat je voelt is volkomen normaal..

**Geplaatst**: 23-12-13 15:54

Re: Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst: 23-12-13 15:54

HD het is 'pas' en jaar, je mag verdrietig zijn.
Koester je herinneringen, ze zijn belangrijk. Sterkte en denk vooral veel aan je vader als je dat wil!

**Geplaatst**: 23-12-13 16:04

Geplaatst: 23-12-13 16:04

Het is inderdaad 'pas' een jaar. Ik begrijp het helemaal. Mijn moeder is in januari 20 jaar geleden overleden, maar het lijkt wel gisteren. De film van die dag heb ik al 100.000 x afgedraaid in mijn gedachten. Wennen doet het nooit, maar ieder jaar verwerk je toch een stukje en accepteer je de situatie beetje bij beetje.
De eerste jaren zijn écht het zwaarste. Net als de dagen waarop je grote stappen neemt in je leven (werk, relatie, succes). Je wilt dat het liefste delen, maar dat kan niet meer.
Heb een beetje geduld met jezelf en geef je emotie de ruimte, maar... wat Storm ook zegt: probeer er niet in te blijven hangen. Mij heeft het geholpen om naar mijn leven te kijken van bovenaf. Wat zou ze ervan vinden? Hoe zou zij het opgelost hebben? Lieverlee komt het leven dan weer in balans.
Sterkte ! :(:)

**Geplaatst**: 23-12-13 16:10

Re: Ik kan het maar geen plaatsje geven...

Geplaatst: 23-12-13 16:10

Dat je nog dagelijks en hem denkt is gewoon een teken dat je veel van hem hebt gehouden.
En het is ook heel gewoon dat je nog aan hem denkt en het er moeilijk mee hebt.
Ik zou het eerder abnormaal vinden als het niet was.
Zeker in deze dagen, dan is dat gevoel nog sterker.

Denk fijn aan hem, huil gerust nog, maar denk ook aan de fijne dingen die jullie hadden.
Hij is dan uit je leven, maar nooit uit je hart.

Sterkte.