Geplaatst 
Goed, om een lang verhaal kort te maken. Ik heb Lotje ongeveer 3 jaar geleden gekregen als naarling
nouja, een naarling kan je het niet echt noemen, eerder een zielig hoopje paard
Na veel wikken en wegen heb ik dan toch beslist om hem een kans te geven.
Al van in het begin werd het duidelijk dat we nog een lange, hééééél erg lange weg te gaan hadden.
Je kon hem niet aanraken, dus zochten we een alternatief
Om even een sprong in de tijd te maken, na een heel erg moeilijke zoektocht
naar een gepaste weide vonden we na een lange tijd eindelijk een geschikt plekkie
De dag dat we vertrokken:
En al snel werd duidelijk wat Elliot er van dacht
Hij bleef echter heel erg bang van ons, dus daar oefenden we ook heel erg op
In 2010 hebben we eigenlijk heel erg veel tegenslagen gehad. Elliot begon streken uit te halen
en begon agressief gedrag te vertonen. Met de hulp van parelli hebben we dit gelukkig terug
kunnen beteren. Ook merkte ik dat alles voor hem een beetje te vlug ging dus besloot ik om het
een tijdje rustiger aan te doen en om hem gewoon te laten genieten van het jong-zijn.
knappe man wordt ie toch hé
Wanneer hij ruim 3j oud was heb ik hem dan naar een stal gebracht die hem wou zadelmak
maken. Ik koos er voor om dit niet zelf te doen.
en wát was ik trots, de eerste keer op mijn eigen pony
We reden ongeveer elke week een kwartiertje, en toen het winter werd gingen we 1x in de week
naar een binnenpiste.
Al vlug heb ik weer moeten besluiten om hem even op rust te zetten, want het rijden ging echt niét meer,
meneer wou echt geen voet meer vooruit zetten
. Medische controles gedaan en diebleken ook prima in orde te zijn..
Begin dit jaar dan toch weer besloten om het rijden op te nemen.
Ik ben er opgekropen en ik kon er direct mee weg rijden, zo'n grote verandering.
Na enkele toertjes in de buitenbak te hebben gewandeld zijn we direct op wandeling geweest.
In maart 2013 kregen we dan weer een grote tegenslag te verwerken. Mijn vader kwam te overlijden.
Ik merkte dat Elliot echt begon te treuren, mijn vader was immers diegene die elke
dag een uur met hem ging knuffelen.
Maar we gaven de moed niet op en al vlug probeerden we terug de draad op te pikken en zijn we aan het trainen geslaan.
het ging goed, zo goed zelfs dat ik besloot om een onderling wedstrijdje mee te pikken.
We werden eerste en kregen fantastische commentaar van de jury
En nog steeds ben ik echt supertrots op wat we samen bereikt hebben. Hopelijk wordt
2014 een jaar zonder tegenslagen. Fijne feestdagen Bokt!
Sterkte nog met het verlies van je vader! Bijzonder dat zon beest dat zo aanvoelt he, ik vind het echt mooi om te zien wat voor band je op kan bouwen!! 
