Toen mijn paardje kanker kreeg, wist ik niet wat ik moest doen ik zij vaak tegen de boer dat hij de arts moest bellen maar hij vond dat geldverspilling. Toen ik een dag later op stal kwam was mijn paard weg, ik vroeg waar ze was. de boer zij dat ze even een tijdje weg was bij de arts daar zou ze medicijnen krijgen en daar zou opsterken en dat het allemaal goed zou komen! ondertussen zij hij dat ik een ander paard mocht rijden dat paard had koliek dus ik weigerde erop te rijden! Ik was hem toen al zo zat maar wou de paarden niet in de steek laten dus bleef toch komen een week later hield ik het niet meer en ging naar de vrouw van de boer om te vragen hoe het zat ik had altijd wel een goede band met haar en zij zag wat het mij deed, dat ik niet wist waar mijn paard was ik wou duidelijkheid! ze vertelde me dat ze was geslacht. Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen ze was opeens zomaar weg! Ik was zo boos op de boer dat ik hem alles heb verteld waar ik mee zat hoe de paarden behandeld werden en dat hij een geld wolf is! toen ben ik weggegaan ik voelde me maanden schuldig dat ik alle paarden daar in de steek had gelaten zo voelde dat voor mij. Ik kon niet meer met het schuld gevoel omgaan en belde de dierenbescherming en legde hun alles uit ze zijn gaan kijken maar ik heb er niks meer van gehoord. Nu een jaar later ben ik gaan kijken of de paarden er nog waren. alles was weg alle paarden waren weg de binnenbak was weg het leek niet eens meer op hoe t eruit zag.. het zal me nog altijd een raad zijn waar al de paarden zijn. soms voel ik me nog steeds schuldig dat ik niet gebleven ben om de andere paarden te verzorgen maar ik kon het gewoon niet. ik kon die boer niet meer aankijken..
ik mis mijn paardje nog altijd..
