ValerieV schreef:@ Femke,
Dankjewel, ze mochten voor t eerst weer naar buiten in februari omdat ik dat had gevraagd, de dag ervoor nog lekker naar buiten geweest, volgende ochtend was ik alweer onderweg toen ik gebeld werd door de oppassers van het huis van de eigenaren, er was een paard overleden en dat ik moest komen, dat paard was in de sloot gevallen en had er zeker 10 uur ingelegen, ze wisten niet zeker of t Wendy was, dus ik voelde me al ietsje beter, een dood paard liever geen een van allen natuurlijk, maar op dat moment vond ik het toch wel heel belangrijk dat het niet mijn maatje was.. maar toch wel, ik kwam daar aan en daar lag ze dan.. helemaal onderkoeld, opgezet en met de ogen nog open, de ogen die me altijd zo liefdevol en warm hadden aangekeken waren nu kil en dood, toch voelt het wel speciaal dat ik haar ogen dicht mocht doen opweg naar de eeuwige weides, en ook heb ik haar nog 4 dagen mogen zien, ookal was ze niet meer levend..
Oh jeetje zeg! Dat is zeker een afschuwelijk einde. Nogmaals heel veel sterkte! Lijkt me inderdaad een speciaal moment die je nog met haar hebt mogen meemaken..