Hoe overlijden van oma verwerken. Het breekt me.

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
korbakimmy8

Berichten: 2228
Geregistreerd: 11-02-11
Woonplaats: lansjärv

Hoe overlijden van oma verwerken. Het breekt me.

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-12-13 22:07

Hoi Bokkers,

Als eerste bedankt voor het lezen van dit topic.

Mijn oma is op 60 jarige leeftijd na 10 jaar kanker te hebben gehad overleden. Dit is in 1999 gebeurd. Op 26 dec. Ik was 4. Tot op de dag van vandaag heb ik dit niet kunnen verwerken. Mijn broer en broertje hebben het hier niet moeilijk mee, maar ik zit nu weer jankend achter de pc.
Mijn oma heeft 3 x opnieuw kanker gekregen. De artsen hebben haar 10 jaar pijn laten lijden, ze is gestorven als een kasplantje. Er zit nog een veel langer verhaal achter, Maar ik kan het door een of andere manier niet verwerken.
Ik heb een jaar terug een tattoo voor me oma laten zetten met het idee het af te sluiten, maar helaas. Het achtervolgt me enorm.

Hoe hebben jullie het overlijden van een belangrijk persoon verwerkt?

Ik vind dat dit bij mensen welzijn kan staan, omdat het mij zelf helemaal breekt. Lichamelijk en emotioneel.

Paddock Paradise, Noord Zweden, Hobby Fok.
https://www.klaversgarden.com/


Esmee_RS

Berichten: 4871
Geregistreerd: 10-07-11
Woonplaats: Op het circuit

Re: Hoe overlijden van oma verwerken. Het breekt me.

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 22:10

Wat vreselijk zeg, voor jou maar ook dat je oma zo geleden heeft.
Sorry, ik kan je hier niet zo heel goed mee helpen, zoiets gaat bij mij haast vanzelf lijkt het wel. Ben 3 jaar terug mijn moeder verloren, en heb er niet echt iets aan overgehouden (tuurlijk is het poedersuiker maar ik kan datsoort dingen heel makkelijk verwerken.)
Kunnen je broetje en je broer je niet helpen? Die hebben immers precies hetzelfde meegmaakt als jij.
Heel veel sterkte :(:)

jokari

Berichten: 8761
Geregistreerd: 06-06-04
Woonplaats: thuis

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 22:13

Heb je al professionele hulp overwogen ? Omdat je het na al die jaren nog niet hebt afgesloten, denk ik dat dat misschien geen slecht idee is.

Mijn oma is 3 jaar geleden overleden, en ik mis haar nog altijd, maar ik heb het wel een plaatsje kunnen geven. Hoewel ik het heel erg vond, vond ik het tegelijk ook beter voor haar. Ze was ziek en kans op herstel was er toch niet. Dus het was 'goed' zo, dan hoefde ze niet verder aftakelen.

Zou het jou helpen om een brief aan je oma te schrijven, je verdriet af te schrijven ?

korbakimmy8

Berichten: 2228
Geregistreerd: 11-02-11
Woonplaats: lansjärv

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-12-13 22:15

Esmee_98 schreef:
Wat vreselijk zeg, voor jou maar ook dat je oma zo geleden heeft.
Sorry, ik kan je hier niet zo heel goed mee helpen, zoiets gaat bij mij haast vanzelf lijkt het wel. Ben 3 jaar terug mijn moeder verloren, en heb er niet echt iets aan overgehouden (tuurlijk is het poedersuiker maar ik kan datsoort dingen heel makkelijk verwerken.)
Kunnen je broetje en je broer je niet helpen? Die hebben immers precies hetzelfde meegmaakt als jij.
Heel veel sterkte :(:)

Dank je wel :*

Mijn broertje was net 2 weken dat ze overleed. (broertje 13 dec geboren, oma overleden op 26 dec) Mijn broertje weet dus helemaal niks van mijn oma. Ja weet het wel, maar heeft haar niet echt mee gemaakt. Dus die heeft niks hoeven verwerken.
Mijn broer, ja is niet echt de persoon die me zou kunnen helpen. Hij bekijkt alles heel anders:(

Paddock Paradise, Noord Zweden, Hobby Fok.
https://www.klaversgarden.com/

GamblersCup
Berichten: 13426
Geregistreerd: 11-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 22:16

Ik denk dat jij héél vlot professionele hulp in moet schakelen! Gauw een afspraak met de huisarts maken en je door laten verwijzen naar iemand waar je mee kunt praten. :(:)

Pensioenplek ponymerrie aangeboden: https://www.bokt.nl/markt/ad/517607/dui ... ponymerrie

korbakimmy8

Berichten: 2228
Geregistreerd: 11-02-11
Woonplaats: lansjärv

Re: Hoe overlijden van oma verwerken. Het breekt me.

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-12-13 22:28

Nee heb nooit gedacht aan profecionele hulp, dit omdat ik dat niet echt durf denk ik.
Mijn oma was ook dood ziek, en was beter dat ze ging, maar de manier waarop het gegaan is die 10 jaar , daar kan ik niet mee leven.
Ik weet niet zeker, maar ik denk dat het hoofdstukje ''erfelijkheid'' ook een kleine rol speelt. Het idee dat ik ooit misschien ook tegen die ziekte moet strijden, dan weet ik niet of ik wel het gevecht aan ga zoals mijn oma 10 jaar gedaan heeft. Als jullie dat snappen.
Een brief naar mijn oma schrijven is wel een goed idee. Op 2e kerst dag dit jaar kan ik die dan bij haar graf neer leggen. Daar gaan we altijd heen. Kijk ook altijd enorm op tegen 2e kerst dag. Is geen kerst...

Paddock Paradise, Noord Zweden, Hobby Fok.
https://www.klaversgarden.com/

jokari

Berichten: 8761
Geregistreerd: 06-06-04
Woonplaats: thuis

Re: Hoe overlijden van oma verwerken. Het breekt me.

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 22:44

Over die erfelijkheid zou ik niet zo erg wakker liggen, tegen dat jij daar ooit aan toe bent, staat de geneeskunde veel verder. Ik weet ook niet of ik zou willen oud worden zoals mijn oma, en ik hoop uit de grond van mij hart dat ik mijn mama zo niet moet zien aftakelen, maar daar ga ik mij pas zorgen om maken als het ooit zo ver is. Ik leef nu, en mij oma zou niet willen dat ik nog 40 jaar moet doemgedachte, rondloop.

Ik hoop toch echt dat je een manier vindt om dit af te sluiten, want gezond kan dat toch niet zijn, zo blijven afzien van verdriet. :(:)

korbakimmy8

Berichten: 2228
Geregistreerd: 11-02-11
Woonplaats: lansjärv

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-12-13 22:52

jokari schreef:
Over die erfelijkheid zou ik niet zo erg wakker liggen, tegen dat jij daar ooit aan toe bent, staat de geneeskunde veel verder. Ik weet ook niet of ik zou willen oud worden zoals mijn oma, en ik hoop uit de grond van mij hart dat ik mijn mama zo niet moet zien aftakelen, maar daar ga ik mij pas zorgen om maken als het ooit zo ver is. Ik leef nu, en mij oma zou niet willen dat ik nog 40 jaar moet doemgedachte, rondloop.

Ik hoop toch echt dat je een manier vindt om dit af te sluiten, want gezond kan dat toch niet zijn, zo blijven afzien van verdriet. :(:)


Toch is het erg lastig om met die gedachte te leven. Denk ook niet dat mijn oma dit wil, dat ik er zo in blijf hangen. Ik wou het ik dat niet deed, Ik wil dat mijn oma trots op me is. Trots om me kan zijn, ook in moeilijke periodes zoals de maand december. Maar elke keer als ik het woord kk hoor (wat je tegenwoordig vaak hoort vind ik) dan doet me dat denken aan me oma en alle elende die het gegeven heeft. Vorige week kreeg ik te horen dat de eigenaar van me vz paardjes prostaat kanker heeft. Ik barste in huilen uit, omdat ik dan meteen aan me oma moet denken. Denken aan die klote ziekte!!

Ik hoop nooit zo te eindige. Maar het leven blijft zo oneerlijk, ik loop stage op een demente afdeling. En zie ze daar 100 worden terwijl ze niet meer willen leven. Mijn oma hield van het leven, en die is dood gegaan. Is zo oneerlijk!!

Paddock Paradise, Noord Zweden, Hobby Fok.
https://www.klaversgarden.com/

turtlelito

Berichten: 1691
Geregistreerd: 29-08-11
Woonplaats: Hoeven

Re: Hoe overlijden van oma verwerken. Het breekt me.

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 22:59

Weet je wel zeker dat het echt met het overlijden van jouw oma te maken heeft dat je je zo voelt? Misschien meer met hoe de familie er mee omgaat/over praat?

Als je vier jaar was toen ze overleed kan ik me voorstellen dat je wel herinneringen aan haar hebt (en natuurlijk precies van het laatste stuk van haar leven, toen ze het heel moeilijk had, maar veel zal toch komen van hoe er over die periode gepraat wordt...

Probeer samen met de rest van je familie het een plekje te geven. Niet alleen dit specifieke overlijden, maar ook omgaan met ziekte, angst voor erfelijkheid enzovoort.

Sterkte!

korbakimmy8

Berichten: 2228
Geregistreerd: 11-02-11
Woonplaats: lansjärv

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-12-13 23:01

turtlelito schreef:
Weet je wel zeker dat het echt met het overlijden van jouw oma te maken heeft dat je je zo voelt? Misschien meer met hoe de familie er mee omgaat/over praat?

Als je vier jaar was toen ze overleed kan ik me voorstellen dat je wel herinneringen aan haar hebt (en natuurlijk precies van het laatste stuk van haar leven, toen ze het heel moeilijk had, maar veel zal toch komen van hoe er over die periode gepraat wordt...

Probeer samen met de rest van je familie het een plekje te geven. Niet alleen dit specifieke overlijden, maar ook omgaan met ziekte, angst voor erfelijkheid enzovoort.

Sterkte!

Er wordt bij mij thuis goed over gepraat. Vooral mijn moeder kan er heel goed over praten. Heeft me precies verteld hoe en wat rond om haar en haar ziekte. Mijn moeder heeft het dus ook een prima plekje kunnen geven. Ik heb vaker mijn ouders trouw film gekeken, waar je ook mijn oma ziet. Nog vollop in het leven. Dat doet me goed, maar doet ook zn pijn.

Paddock Paradise, Noord Zweden, Hobby Fok.
https://www.klaversgarden.com/

RianneH

Berichten: 28219
Geregistreerd: 02-05-05
Woonplaats: Amersfoort

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:03

Ik zou als ik jou was ook eens gaan nadenken over professionele hulp. Ik denk dat er zomaar meer achterweg kan komen. Iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier, maar zo te lezen loop je hier al 14 jaar mee rond. Plus dat je een angst voor de erfelijkheid noemt..

Wat betreft verwerken, wij proberen ook overal een stukje humor in te zien. Bij mijn ene oma was dat de kraan die haar kist uit de flat moest halen (mooi gepoetste kraan en meneer met nieuw zwart overhemd) tot aan de ruzie omdat we allemaal klem stonden omdat iedereen wou helpen de kist te dragen. En bij mijn andere oma ook een stukje herinnering meenemen. Ze had vroeger een bakkerij en nu moet ik aan haar denken als ik dingen aan het bakken ben (met haar mixer :P).
Vond het toen een vriendin van mij overleed wel veel lastiger. Ze was een stuk jonger en heel plots overleden, dat is dan wel heftig. Maar ook dat heeft zn plaatsje gevonden en herinner ik me haar in de leuke dingen die ik doe, of door haar paard dat hier weer op stal staat.

"Een draver, is gaver" :D

Mickyl
Berichten: 591
Geregistreerd: 19-12-02
Woonplaats: Almere

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:06

Ik denk idd dat je professionele hulp in moet schakelen.. Het is immers al 14 jaar geleden en jij was zelf pas 4, dus zo bewust kan je het zelf niet meegemaakt hebben. En hoe erg het ook is, je opa's en oma's horen eerder te overlijden dan jij.. Net zoals je ouders, ooms en tantes etc. Hopelijk zo laat mogelijk en op een zo vredig mogelijke manier, maar het is wel de bedoeling dat zij eerder gaan. Dus je zal het waarschijnlijk nog veel vaker meemaken in je leven.. En als je er nu al zo slecht mee om kan gaan...

Mijn opa is ook aan kanker overleden (door asbest) op 60jarige leeftijd toen ik 7 was. Het was ook een hele agressieve vorm van kanker. Maar ik was toch wel wat te jong om dat helemaal bewust mee te maken en ik was nog ouder dan dat jij was.. Mijn andere opa en oma zijn vorig jaar vlak na elkaar overleden en ik vond het vreselijk, maar het was ook wel beter zo en ik heb het een plekje kunnen geven..
Dus nogmaals, je moet echt professionele hulp zoeken hiervoor, want het is niet normaal dat je je zo voelt..

korbakimmy8

Berichten: 2228
Geregistreerd: 11-02-11
Woonplaats: lansjärv

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-12-13 23:09

RianneH schreef:
Ik zou als ik jou was ook eens gaan nadenken over professionele hulp. Ik denk dat er zomaar meer achterweg kan komen. Iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier, maar zo te lezen loop je hier al 14 jaar mee rond. Plus dat je een angst voor de erfelijkheid noemt..

Wat betreft verwerken, wij proberen ook overal een stukje humor in te zien. Bij mijn ene oma was dat de kraan die haar kist uit de flat moest halen (mooi gepoetste kraan en meneer met nieuw zwart overhemd) tot aan de ruzie omdat we allemaal klem stonden omdat iedereen wou helpen de kist te dragen. En bij mijn andere oma ook een stukje herinnering meenemen. Ze had vroeger een bakkerij en nu moet ik aan haar denken als ik dingen aan het bakken ben (met haar mixer :P).
Vond het toen een vriendin van mij overleed wel veel lastiger. Ze was een stuk jonger en heel plots overleden, dat is dan wel heftig. Maar ook dat heeft zn plaatsje gevonden en herinner ik me haar in de leuke dingen die ik doe, of door haar paard dat hier weer op stal staat.

Ik snap eigenlijk ook niet waarom het verwerken niet lukt bij mijn oma.
Vroeger zat ik in de klas bij een jongetje en zijn zus overleed (ik kende haar ook persoonlijk) ook op jonge leeftijd aan leukemi. Totaal onverwachts want ze was leukemi vrij tot ze de griep kreeg, ze was binnen een week dood. Heb naar dood gezien, en heb het vrij snel een plekje kunnen geven als kleine meisje (12 jaar) ik heb dit helemaal alleen gedaan. Ben zelf naar de herdnkings dienst gegaan en naar haar begravenis. Niemand van mijn gezin was mee.
Mijn oude mentor is ook plotseling overleden toen ik in de eerste zat. Totaal onverwachta. Lag in het ziekenhuis met hart klachten, maar alles was goed. Zijn vrouw was de auto halen terwijl hij nog op het ziekenhuis bed zijn schoenen aan het aantrekken was om het ziekenhuis te verlaten, en toen is hij daar zo dood gegaan. Zijn vrouw was zelfs te laat om hem nog levend te zien. Ik ben bij hem thuis geweest en daar lag hij in de woonkamer. Ook naar zijn crematie geweest waar ik ook ben flauw gevallen. Vrij snel verwerkt. Maar mijn oma lukt niet.

Paddock Paradise, Noord Zweden, Hobby Fok.
https://www.klaversgarden.com/

vuurneon
Berichten: 49885
Geregistreerd: 17-10-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:13

Praat erover met je huisarts en laat je goed doorverwijzen. Speelt er meer in je leven waardoor je dit al zo lang met je meeneemt? Want je was erg jong (ik was zelf 5 toen opa overleed en eerlijk? Ik weet er niets van. Dus eerlijk? Ik vind het heerlijk foto's te bekijken van opa en naar de verhalen van familie te luisteren. Dus ik heb er zo fijne momenten aan, nooit het overlijden hoeven te verwerken. ). Je hebt het niet bewust meegemaakt, je wist op die leeftijd niet eens wat 'dood' was.
Hoe gaat/ging je moeder ermee om? Want het kan natuurlijk ook dat je moeder er heel veel moeite mee had tijdens jouw jonge jaren en dat jij dat ook over hebt genomen zeg maar. Als het lang een zere plek is geweest, dan kun je dat als kind goed oppikken.

Ik zie het bv bij het buurjongetje van mijn vriend; die neemt de angsten van zijn moeder ook al over :(:) en terwijl de moeder hulp krijgt, vergeet ze haar zoon ook hulp te geven als het ware. Dus hij blijft er in hangen.

korbakimmy8

Berichten: 2228
Geregistreerd: 11-02-11
Woonplaats: lansjärv

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-12-13 23:16

vuurneon schreef:
Praat erover met je huisarts en laat je goed doorverwijzen. Speelt er meer in je leven waardoor je dit al zo lang met je meeneemt? Want je was erg jong (ik was zelf 5 toen opa overleed en eerlijk? Ik weet er niets van. Dus eerlijk? Ik vind het heerlijk foto's te bekijken van opa en naar de verhalen van familie te luisteren. Dus ik heb er zo fijne momenten aan, nooit het overlijden hoeven te verwerken. ). Je hebt het niet bewust meegemaakt, je wist op die leeftijd niet eens wat 'dood' was.
Hoe gaat je moeder ermee om? Want het kan natuurlijk ook dat je moeder er heel veel moeite mee had en dat jij dat ook over hebt genomen zeg maar.

Ik weet zeker wel dat ik dingen toen bewust heb mee gemaakt. Zo weet ik dat ik altijd bij mijn oma ging zitten (toen ze al overleden was). Zij lag in de slaap kamer. Mijn ouders waren er de hele tijd tot dat ze begraven was, daarom was ik er ook aldoor. Mijn ouders waren me aldoor kwijt. Dan zat ik weer bij mijn oma, praten tegen mijn oma, liedjes zingen, handje vast houden van mijn oma, tekeningen maken.
Ook weet ik dat ik haar make-up koffer kreeg en op een avond vlak na haar door mijn broer ging makeuppen. Vel blauwe make up!

Paddock Paradise, Noord Zweden, Hobby Fok.
https://www.klaversgarden.com/

vuurneon
Berichten: 49885
Geregistreerd: 17-10-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:19

Bedenk ook dat die herinneren kunnen ontstaan door verhalen en foto's. Ik zeg niet dat het onmogelijk is, maar de meeste herinningen van die tijd komen door anderen. Dat geeft ook niet, absoluut niet! Is juist mooi van het brein, die laten je het beleven alsof jij het zelf nog weet <3
De dood had je sowieso geen besef van, dus dat heb je niet meegekregen. Voor een 4 jarige is de dood niet te snappen, dat komt later pas. Dus vandaar ook mijn idee dat het dieper ligt; van je moeder de angst? Kan mij goed voorstellen dat je moeder een vreselijke tijd heeft gehad en dat het daardoor effect op jou heeft gehad. Dat soort zaken kunnen tijdens het opgroeien later nog enorme impact hebben.
Mijn oom kreeg een hartaanval na een auto ongeluk, ik was toen 8. Tot op de dag van vandaag ben ik doodsbang als mijn vriend ietsje te hard rijdt of met 1 hand stuurt. Terwijl het auto-ongeluk niet dodelijk was, maar een onderliggende hartkwaal daardoor ineens opspeelde. Dat kan ik logisch beredeneren, maar emotioneel niet als ik in de auto zit. Ik was toen te jong om dat te begrijpen zeg maar.
Als voorbeeld en gedachtenspinsel, niet als diagnose. Laat dat duidelijk zijn :) meer om aan te duiden dat hulp echt niet raar is. Je bent echt niet de enige :(:)
Laatst bijgewerkt door vuurneon op 07-12-13 23:30, in het totaal 2 keer bewerkt

RianneH

Berichten: 28219
Geregistreerd: 02-05-05
Woonplaats: Amersfoort

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:25

Het gevaar is nu dat wij via internet een diagnose gaan stellen, dat er bijvoorbeeld meer achter het niet kunnen verwerken zit dan alleen dat. Een stukje angst wellicht? Maar het kan ook iets totaal anders zijn, bijvoorbeeld dat je het gewoon heel erg mist om een oma te hebben. Iemand waar je langs komt en het altijd op een zekere manier ruikt, kreukelige hoofdjes en kleine grijze vrouwtjes. Merk dat ik dat pas mis als ik bij de grootouders van mijn vriend ben, dat ik denk, 'ja, die heb ik niet meer..'.
Maar het kan ook iets totaal anders zijn. Daarom denk ik dat het verstandig is om hulp te zoeken, zeker omdat het al zo lang duurt voor jou.

Wat betreft herinneringen, ik herinner mij ook nog heel goed de grijze wenkbrauwen van onze 'sinterklaas', de schoonbroer van mijn oma. En toen was ik ook nog heel jong :)

"Een draver, is gaver" :D

vuurneon
Berichten: 49885
Geregistreerd: 17-10-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:26

Geur is ook zoiets krachtig; als ik een bepaalde eau de cologne ruik, dan komt oma gelijk weer even om het hoekje kijken <3


Overigens stel ik absoluut geen diagnose, zou niet durven :) maar zoek echt hulp ts, want dit is niet gezond en fijn. Het is tijd dat deze zorgen plaats maken voor mooie herinningen.

korbakimmy8

Berichten: 2228
Geregistreerd: 11-02-11
Woonplaats: lansjärv

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-12-13 23:30

RianneH schreef:
Het gevaar is nu dat wij via internet een diagnose gaan stellen, dat er bijvoorbeeld meer achter het niet kunnen verwerken zit dan alleen dat. Een stukje angst wellicht? Maar het kan ook iets totaal anders zijn, bijvoorbeeld dat je het gewoon heel erg mist om een oma te hebben. Iemand waar je langs komt en het altijd op een zekere manier ruikt, kreukelige hoofdjes en kleine grijze vrouwtjes. Merk dat ik dat pas mis als ik bij de grootouders van mijn vriend ben, dat ik denk, 'ja, die heb ik niet meer..'.
Maar het kan ook iets totaal anders zijn. Daarom denk ik dat het verstandig is om hulp te zoeken, zeker omdat het al zo lang duurt voor jou.

Wat betreft herinneringen, ik herinner mij ook nog heel goed de grijze wenkbrauwen van onze 'sinterklaas', de schoonbroer van mijn oma. En toen was ik ook nog heel jong :)

Ik weet dat het ''gevaarlijk'' is, maar laat alles open, kan van alles zijn,
Maar daarom was mijn vraag ook:
''Hoe hebben jullie het overlijden van een belangrijk persoon verwerkt?''

Ik mis inderdaad het lieve omaatje die koekjes met je bakt, spelletjes in de tuin met je speelt en met je naar de ijscoman gaat. Mijn andere oma, daar heb ik helemaal niks mee. Vroeger moest ik altijd 1 dag in de week bij haar middag eten, dit vond ik vreselijk. Ik moest altijd leren, leren, leren! De provincies!! Grrr...

Paddock Paradise, Noord Zweden, Hobby Fok.
https://www.klaversgarden.com/

korbakimmy8

Berichten: 2228
Geregistreerd: 11-02-11
Woonplaats: lansjärv

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 07-12-13 23:31

vuurneon schreef:
Geur is ook zoiets krachtig; als ik een bepaalde eau de cologne ruik, dan komt oma gelijk weer even om het hoekje kijken <3


Overigens stel ik absoluut geen diagnose, zou niet durven :) maar zoek echt hulp ts, want dit is niet gezond en fijn. Het is tijd dat deze zorgen plaats maken voor mooie herinningen.

Geur doet inderdaad veel!
Als mijn opa (de man van mijn oma) is geweest wat ik niet wist en bv prei heeft mee genomen (mijn opa verbouwd veel in zijn tuintje:p) En ik kom thuis, dan zeg ik altijd meteen: het ruikt hier naar opa. En ja zo zou mijn oma ook wel geroken hebben.

Paddock Paradise, Noord Zweden, Hobby Fok.
https://www.klaversgarden.com/


vuurneon
Berichten: 49885
Geregistreerd: 17-10-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:35

Je hebt speciale rouwtherapie, misschien is dat iets?

Geweldig de prei <3 ja, je ruikt het inderdaad. Ik kan zo nog voor de geest halen hoe het huisje van mijn opa en oma rook, maar helaas ook het verpleegtehuis van andere oma... Brrrrr :')
(Zat op de gesloten afdeling van dementerenden en ach, de werkkast bleek ook een prima toilet := die gangen waren niet echt ehm fris ruikend hihi)


Wel heel mooi dat je een tatoeage hebt laten zetten!

Hoe ik overigens alle verliezen heb verwerkt? Geen idee, ging natuurlijk. Als kind schreef ik een gedicht over hen (was al vroeg zonder opa's en oma's en had toen ook al een deel van de ooms en tante verloren was een jaartje of 13 en tot nu nog een deel van de ooms verloren) en toen ik ouder schreef ik niet meer en tja gaat gewoon natuurlijk. Praat er wel eens mee in gedachten :) heb wel mijn vriend meegenomen naar het kerkhof(hele overleden familie van beide kanten liggen op 1 kerkhof) om hem voor te stellen aan de familie. Dus zo weef ik het heden en verleden in elkaar. Want ook het verleden, heeft mij mede gevormd tot het heden :)
Laatst bijgewerkt door vuurneon op 07-12-13 23:44, in het totaal 2 keer bewerkt

testebeest

Berichten: 4619
Geregistreerd: 08-01-05
Woonplaats: leusden

Re: Hoe overlijden van oma verwerken. Het breekt me.

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:41

Als ik jouw was zou ik prof.hulp inschakelen. KLinkt als ptss. Je hoeft je er niet voor te schamen, liever nu hulp vragen dan dat je ouder word en er nog meer moeite mee krijgt (heb ptss chronisch mede door het overlijden van mijn broer toen ik 13 was). Helaas ben ik pas toen ik 24 was hulp gaan zoeken. Het is wel fijn dat je met je moeder het er gewoon over kan hebben. :)
Als je vragen hebt mijn pb staat open

Arty 7juni2015 shetlandermendag Ugchelen
Milliaan ruim 10 jaar itp
in loving memory Doris,Wammes,Linsey,Lipton&Test
Vitamine P(ony)dag voor de kids (3,7,9)
trotse mama van Eachann,Connor & Caithlynn

simodi

Berichten: 8609
Geregistreerd: 21-04-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:43

korbakimmy8 schreef:
Nee heb nooit gedacht aan profecionele hulp, dit omdat ik dat niet echt durf denk ik.
Mijn oma was ook dood ziek, en was beter dat ze ging, maar de manier waarop het gegaan is die 10 jaar , daar kan ik niet mee leven.
Ik weet niet zeker, maar ik denk dat het hoofdstukje ''erfelijkheid'' ook een kleine rol speelt. Het idee dat ik ooit misschien ook tegen die ziekte moet strijden, dan weet ik niet of ik wel het gevecht aan ga zoals mijn oma 10 jaar gedaan heeft. Als jullie dat snappen.
Een brief naar mijn oma schrijven is wel een goed idee. Op 2e kerst dag dit jaar kan ik die dan bij haar graf neer leggen. Daar gaan we altijd heen. Kijk ook altijd enorm op tegen 2e kerst dag. Is geen kerst...

Misschien zit daar toch wel een groot deel van je verdriet en je angst, de gedachte dat jou dat ook zou kunnen overkomen. Maar dat je in de huidige tijd zo lang moet lijden is niet waarschijnlijk, de wetenschap is echt al zoveel verder ... Dus zul je moeten proberen die angst los te laten.

Kun je die tweede kerstdag niet zelf anders gaan invullen? Dat je ergens rond kerst naar het graf gaat als je dat zelf wilt en je daar goed genoeg voor voelt, maar niet die vaste verplichting op die dag?

Ik denk ook dat professionele hulp je misschien echt zou kunnen helpen. Zij kunnen je helpen om dingen op een rijtje te zetten en samen met jou te kijken waar je verdriet en angst nou echt vandaan komt en waarom je het geen plek kunt geven.

Het zou ook nog zo kunnen zijn dat je door je werk/stage er steeds oo een nare manier mee geconfronteerd wordt, door dagelijk demente oude mensen te zien. Misschien is dat (op dit moment) voor jou ook extra heftig.

Zo kunnen er veel andere oorzaken zijn waardoor jij het overlijden van je oma geen plek kunt geven ...

Veel sterkte! :(:)

Love - language - leadership

Cassidy

Berichten: 75551
Geregistreerd: 08-08-01
Woonplaats: Purmerend

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:50

Ook al is een sterfgeval een hele tijd geleden, je kunt er je leven lang last van houden. Wij zijn niet de aangewezen personen die kunnen beoordelen of jij op de leeftijd van 4 jaar je grootmoeder zo hebt gekend dat je nog steeds in een rouwproces zit. Wat ik wel kan doen is naar iemand verwijzen die specialist is in rouwverwerking, Dr. Manu Keirse. Hij heeft een aantal filmpjes op Youtube staan, een daarvan is van een lezing die afgelopen November is geweest en die ik persoonlijk heb bijgewoond. Hij heeft boeken geschreven, die de moeite waard zijn om eens door te nemen. Misschien herken je dingen, misschien kun je analyseren in welke fase van het rouwproces je zit.

Voor jou de link naar wat fimpjes, en wat tips van boeken die je kunt lezen, als je de weg nog niet durft te nemen naar de professionele hulp.

http://www.youtube.com/watch?v=B_Md1l72nsI

http://www.youtube.com/watch?v=Ymm4gwY1d8o

http://www.youtube.com/watch?v=UpZ3eUqGrl4

http://www.bol.com/nl/p/vingerafdruk-va ... 000037300/


Verdriet is als een schaduw die je altijd bij je hebt. Hij kan heel klein zijn, maar ineens ook heel groot. Kan getriggerd worden door kleine dingen, zoals het horen dat iemand ook de diagnose kanker heeft gekregen, het komt binnen op momenten dat je dat niet verwacht. Ja, je mag dan huilen en verdrietig zijn, ook na 14 jaar. Dat is niet erg, en mensen zouden daar wat mee begrip voor moeten hebben.

Ik wil je heel veel sterkte wensen in de moeilijk weg die je voor je hebt.
Laatst bijgewerkt door Cassidy op 07-12-13 23:57, in het totaal 1 keer bewerkt

Je suis Charlie.

cissy

Berichten: 19799
Geregistreerd: 14-10-03
Woonplaats: hut in Heicop

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 23:55

Misschien moet je wat meer gaan nadenken over de fijne tijden die je met je oma hebt gehad, jij kon niks doen aan die laatste niet zulke fijne jaren. Daarvoor was je echt veel te jong en daar kon je je oma niet bij helpen.
Het heeft alleen geen zin om aan die tijd terug te blijven denken dat doet je oma geen plezier denk ik, denk dus vooral aan de fijne dingen terug en laat die nare tijd voor wat het is.
Het is niet makkelijk maar jij moet ook verder met je leven en je oma zou nooit gewild hebben dat je op deze manier aan haar terugdenkt. Zij heeft nu rust en nou is het zaak dat jij ook rust in je hoofd krijgt.

Wees niet bang voor de toekomst, je hebt nog een heel lang leven voor je en de toekomst staat niet vast dus blijf ook niet hangen in het idee dat jou hetzelfde zou kunnen overkomen.
Schrijf je oma inderdaad een mooie brief dat gaat je helpen, je oma weet het wel al want ze kijkt vast over je schouder mee, maar het is vooral een mooi gebaar voor jezelf en je oma.
Sterkte met het verwerken.

Trailerladen en grondwerk les http://www.horse-assist.nl


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: GoogleAdsense, minkehell en 26 bezoekers