Ze zeggen dat het went
Ik heb het geprobeerd...
Ik heb het geprobeerd...
Op 9 december 2010 verloor ik mijn allerliefste paardenmeisje, Roxanne.
Ik was met je opgegroeid, ik wist niet beter dan dat jij bij mij was. Je mocht maar 19 jaar oud worden... Ik was 15 en opeens was ik alleen. En tuurlijk, we hebben de juiste keuze voor jou gemaakt, je hoefde niet meer te vechten. Eindelijk had je geen pijn meer.
Maar mèn, we missen je meis...
Maar wat heb je me veel geleerd. Wat heb je me veel geholpen, gesteund en getroost. En wat hebben we samen veel leuke dingen gedaan!
We werden Z1 dressuur samen: mijn pennydroom maakte je waar.
En nu? Nu mis ik je een beetje meer dan anders. Het is bijna weer 9 december en dan komt alles extra terug.
Want weet je, ik mis je. En het went niet. De pijn neemt wel af, maar er zit nog steeds een gat in mijn hart dat jij altijd zo vanzelfsprekend gevuld had.
Dit kleine stukje internet is voor jou. Zodat je weet dat ik je nog steeds mis. En dat ik hoop dat je het mooi hebt daar, op die eeuwige groene weide die ik je beloofde toen je je ogen voor de laatste keer sloot.
Dank je wel voor al het moois lieverd
dankjewel! 
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
