Niet kunnen verwerken

Moderators: Sica, C_arola, Neonlight, balance

 
 
lies_sparkle

Berichten: 6113
Geregistreerd: 19-06-11

Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 20-11-13 12:33

Op 29 december 2012 is mijn verzorgpaard ingeslapen.
Ik was dagelijks met haar bezig en ze was heel speciaal voor mij geworden.
Simpelweg omdat ik met haar kon lezen en schrijven.

Ze kreeg helaas artrose maar het verplicht wandelen iedere dag heeft onze band zo sterk gemaakt,
dat ik nog steeds het gevoel heb dat ik een stukje van mijn leven mis.

Ondertussen zijn we bijna een jaar verder maar ik kan het verlies niet verwerken.
Iedere keer als ik het over haar heb of als ik foto's van haar zie kom ik niet verder dan huilen.
Op mijn kamer heb ik een foto van haar hangen met wat spulletjes op een tafeltje.

Ik kan het gewoon niet verwerken,
heeft iemand tips om het toch een klein beetje los te laten?
Ik wil haar niet vergeten maar zodra iemand het woord Femke zegt,
zit ik al met tranen in mijn ogen...

sallandval
Berichten: 6056
Geregistreerd: 21-09-08

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-11-13 12:37

Volgens mij zou je best wat aardiger mogen zijn voor jezelf, waarom móet je het loslaten van jezelf? Je houdt dit paard je leven lang bij je, in je hart. Om mijn eerste verzorgpaard kon ik jaren later ook nog huilen, maar het slijt uiteindelijk vanzelf en dan kun je zelfs weer foto's kijken zonder te huilen. Tranen zijn toch niet zo erg? Dat was ze dan waarschijnlijk gewoon waard!

Las gewoon af en toe een huilmomentje in, dat lukt het vast om wat minder verdrietig te zijn op momenten dat het niet uitkomt.

Citaat:
Be stubborn in goals but flexible in methods.

fargo
Berichten: 11918
Geregistreerd: 24-11-05
Woonplaats: Den Haag

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-11-13 13:20

Accepteer dat je nog moet huilen als je het over haar hebt, dat is namelijk ook helemaal niet erg. Laat het maar toe en praat juist wel over haar, dan wordt het uiteindelijk beter en kun je het meer een plekje gaan geven. En huilen is onderdeel van het verwerken bij zo'n groot verlies. Veel sterkte!
Wat mij ook hielp was een fotoboek maken van mijn paard, dat kan een echt fotoboek zijn waarbij je foto's in plakt maar kan natuurlijk ook een digitaal fotoboek zijn.

Proud human of Whizzard & gek op onze stoere Gelderse ruinen! <3 <3 Voor Whizzemans: Het is onmogelijk', zei trots. 'Het is riskant', zei ervaring. 'Het is zinloos', zei rede. 'Probeer het', fluisterde het hart.
>> May The Horse Be With You!

BelleFleur

Berichten: 1853
Geregistreerd: 10-06-04
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-11-13 13:35

Ik schreef het al eerder, je hoeft niet te verwerken, dat is zo'n zwaar woord. Neem haar mee op je reis, elke dag, in je gedachten. Stukje bij beetje zal het beter gaan en krijgt het een plekje. Voel je ook niet schuldig als je een andere paard zou gaan verzorgen, daarom hou je niet minder van haar!

mieske

Berichten: 2470
Geregistreerd: 23-06-07
Woonplaats: Weert

Link naar dit bericht Geplaatst: 20-11-13 13:37

Ik kan nog steeds huilen over mijn vos merrie Princess, die ik helaas op 5 jarige leeftijd heb moeten laten gaan.. Het is inmiddels al 11 jaar geleden en het doet nog steeds pijn..

Het is niet erg, emotie is normaal. Je hield van haar en het doet gewoon pijn dat je haar niet meer bij je hebt :(:)

It's nice to be important, but it's more important to be nice :+

BigOne
Berichten: 38035
Geregistreerd: 03-08-09

Re: Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-11-13 10:46

Och meissie, ik vergeet mijn eerste pony ook nooit en dat is inmiddels al 45 jaar geleden. Blijf denken aan de mooie tijden die je hebt gehad want dat neemt niemand je ooit weer af. Het verdriet slijt, kan ik uit ervaring zeggen maar geef het rustig de tijd want het is gewoon een rouwproces waar je doorheen moet.

Hele dikke knuffel en het komt goed, zeker weten.

We live in a time where intelligent people are being silenced so that stupid people won’t be offended.

lies_sparkle

Berichten: 6113
Geregistreerd: 19-06-11

Re: Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 26-11-13 09:10

Dankjulliewel, misschien ben ik inderdaad te streng voor mijzelf.
En dat fotoboek ga ik maken, dat vind ik een erg fijn idee :)

NoTrouble

Berichten: 1546
Geregistreerd: 03-12-05
Woonplaats: Groningen

Re: Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst: 26-11-13 10:18

Vorig jaar is mijn paardje overleden, en ik mis hem nog iedere dag. Ik heb mezelf achteraf veel kwalijk genomen. De laatste periode had ik weinig tijd voor hem. Dat vreet nu nog aan me. Hij stond heerlijk met zijn vriendjes in het land te genieten van zn pensioen, maar god wat heb ik spijt dat ik niet iedere dag naar hem toe ben gegaan. En nog steeds. Als ik aan hem denk dan moet ik nog huilen, hij heeft me zoveel geleerd mijn lieve vent, we hebben zoveel gedeeld en ontzettend veel plezier gehad samen.

Ik heb sindsdien geen gebrek gehad aan paarden die ik kon rijden, maar de lol was er voor mij wel af. Ik wilde mijn vriendje terug, en geen enkel paard was hetzelfde als mijn kleine lieve vent. Ik verloor het plezier in de sport een tijdje. Maar nu ben ik er langzaamaan weer klaar voor om een ander dier ook de kans te geven. En ja, ik mis hem nog steeds iedere dag. En ik denk ook dat dat nog heel lang zo blijft. Ik droom 's nachts nog weleens over hem. En ik huil nog regelmatig om hem. Maar hij was het waard, hij blijft gewoon mijn vriendje voor altijd.

Thank you for your love


linneybink
Berichten: 20
Geregistreerd: 01-02-10

Re: Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst: 03-12-13 14:07

Ik begrijp heel goed dat je er nog zo'n verdriet om hebt. Ik ben mijn paardje nu twee en een half jaar kwijt aan die rot atrose en heb er nog steeds verdriet van. Het speciale gevoel wat ik bij hem had en het plezier wat ik aan hem beleefde is weg. Maar niemand die zegt dat je niet verdrietig mag zijn, op den duur word het verdriet minder en leer je er mee leven. Maar kijk eens naar de leuke tijd die je hebt gehad met je paardje. succes ermee.

Trotse Mama van Niek en in verwachting van nummer twee.

quintusgl

Berichten: 4447
Geregistreerd: 30-06-06
Woonplaats: Bij t bos

Re: Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst: 03-12-13 14:09

Dat is helemaal niet raar hoor! Ik heb ook nog geregeld huilbuien omdat ik mijn merrie mis. Ik heb een armbandje laten maken van haar staart en draag haar elke dag bij me.

Porva, trotse merrie, spiegel en soulmate, ren over de velden en waak nog een beetje over Valiente.
Dank je wel meis, ik zal je missen!
[IM] Porva mijn trotse dame, mijn spiegel.....wat mis ik je meis!

Cassidy

Berichten: 75551
Geregistreerd: 08-08-01
Woonplaats: Purmerend

Link naar dit bericht Geplaatst: 03-12-13 14:13

Er is geen tijdsbestek waarin je verdriet behoort te verwerken, en iedereen gaat daar anders mee om. Verdriet draag je mee, je hele leven lang, het is net als je eigen schaduw. Soms is die schaduw klein en soms ga je een hoek om en dan is hij heel groot. En dat kan op de meest onverwachtte momenten gebeuren, en getriggert worden door de kleinste dingen. En dan maakt het niet uit of je rouwt om de dood van een persoon, of om een dier, of om een werksituatie, of een vriendschap/liefdesrelatie.

Als je eens over rouwverwerking wilt lezen, kan ik je de boeken van Manu Keirse aanbevelen.

En als je een uurtje de tijd hebt, bekijk dit even:

http://www.youtube.com/watch?v=B_Md1l72nsI
Laatst bijgewerkt door Cassidy op 03-12-13 14:28, in het totaal 1 keer bewerkt

Je suis Charlie.

Miekje23

Berichten: 989
Geregistreerd: 31-03-11
Woonplaats: Ommen

Re: Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst: 03-12-13 14:25

je mag er om huilen hoort erbij. onze boxer is op 4 jarige leeftijd(veel te jong) overleden. is nu een bijna een jaar geleden. mn vriend hoor je er nooit over, ik zit er wel meer mee. had 2 weken voor zn dood een fotocollage lijst gekocht bij de action. voor het geval dat.. Mn vriend: wat moet je daar nou mee. Ik: altijd handig en je weet maar nooit. de dood van een dier ligt om het hoekje. in middels is de fotocollage klaar en het gaat een stukje beter. om het helemaal af te sluiten laat ik bij realisme in portret(anne-baukje) een prachtige a4 maken van onze 2 bengels bij elkaar.

Epilepsie en een licht verstandelijke beperking. Dus soms komen dingen ánders over dan jullie bedoelen. Alvast hartelijk dank voor t begrip

VanHuisUit

Berichten: 6664
Geregistreerd: 06-01-08

Link naar dit bericht Geplaatst: 05-12-13 15:33

Natuurlijk moet je er nog om huilen, wat kun je anders... het was toch heel erg...
Onze Rizanta is nu 2.5 jaar terug overleden, zomaar binnen een paar uur was ze dood. Niet te bevatten, in mijn armen overleden op de parkeerplaats van de paardenkliniek in Utrecht.

Ik ben er kapot van geweest en heb er zo ontzettend veel verdriet van gehad. En ik ben 50 jaar, heb mijn hele leven al paarden, maar zij was zo speciaal.

Pas sinds een paar maanden gaat het wat beter, en dat komt doordat ik nu twee pony's heb waarbij ik me net zo fijn voel als toen met haar.

Maar dan nog... het blijft moeilijk.

IK heb destijds een filmpje gemaakt, zie mijn profiel, dat was mooi om te doen. Maar ook heel zwaar, als ik het filmpje nog bekijk heb ik het weer heel moeilijk hoor.

Vind jij ook dat diplomering in zorg en welzijn veel te ingewikkeld is? Onderteken dan mijn petitie: https://mbozijinstroom.petities.nl/

lies_sparkle

Berichten: 6113
Geregistreerd: 19-06-11

Re: Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 06-12-13 11:18

Bedankt voor alle reacties weer.
Het helpt zeker,
Ik dacht echt dat het heel raar was dat ik nog zoveel verdriet om haar had...
Dat filmpje is ook een mooi idee.

En NoTrouble, dat heb ik ook heel erg...

miranda1967

Berichten: 895
Geregistreerd: 07-06-10
Woonplaats: achter mijn laptop

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 11:35

Ik had dat met mijn hond,hij is nu bijna 10 jaar dood maar nog elke dag denk ik wel aan hem !
Dan herrinert me een bepaald geluid of geur me ineens aan hem ,of zoals nu jouw verhaal dan schieten er gelijk tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel en merk ik dat ik nog steeds aan het verwerken ben ..een nieuwe hond heeft mij niet dat gevoel kunnen geven wat ik miste helaas..ik heb het inmiddels geaccepteert dat ik er nooit meer overheen kom ,hij was voor mij als een kind en dat heb jij met dit paard ,accepteer dat ze je leven lang in je hoofd en je hart blijft zitten ,niemand verwacht van jou dat je haar moet vergeten...sterkte meid !

Wie vuur in zich draagt,verwarmt de wereld ..

Dammie

Berichten: 3312
Geregistreerd: 27-05-07
Woonplaats: Ja.

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 11:41

Citaat:
Soms is 't beater iets moeis te verleeze
Beater verleeze dan det ge 't noeit het gehad.


Aan die tekst denk ik altijd in zulke gevallen.
:(:)

1 hp ought to be enough for anybody
[o]

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 11:49

Lief, het is nog maar een jaar geleden.

Weet je hoe lang ik om mijn mooie Beau gehuild heb? En zo zijn er nog een aantal meer. Ik vergeet ze niet, ik draag ze mee, elke dag. Rouw is een langdurig proces, en tegenwoordig moet je er in een paar weken al overheen zijn. Dat kan niet.

Als je iemand verliest, een mens of een dier waarmee je een diepe band hebt, waarmee je vergroeid bent geraakt, verlies je een stuk van jezelf, en dat veroorzaakt een diepe wond. En dat moet helen, dat is een proces. En processen kosten tijd, veel tijd.

Het lijkt voor mijn gevoel alsof we leven in een maatschappij waarin verdriet en dood taboe zijn, een feel-good-maatschappij, iedereen moet vrolijk zijn en energiek, de dood is verbannen (er is een obsessie met jong blijven) en rouw dus ook, en dus voelen mensen die na een jaar of na twee of drie jaar nog rouwen, zich raar en vreemd. Dat is het niet, het is volkomen normaal. Het is eerder vreemd en onnatuurlijk om er geen tijd voor te nemen en te geven. Het hoort bij het leven, bij verlies.

Maar omdat het zo ingewikkeld is, doen mensen graag alsof het niet bestaat. Bij rouw komen soms schuldgevoelens, en diep, intens, verscheurend verdriet, en boosheid, en dat hoort er allemaal bij, het gevoel dat je niet hard genoeg kunt schreeuwen, het gevoel dat je stuk bent en nooit meer zult lachen, dat hoort er gewoon bij. En het gaat over. Maar laat het er gewoon zijn, het hoort bij het proces, juist rouwen helpt bij verwerking, en uiteindelijk heeft ze nog altijd een kamer in je hart, een kamer waar je heen zult gaan, en soms zult huilen, maar ook gewoon kunt genieten van al het moois wat jullie samen deelden. Dat is het mooie van herinneringen: het is een plek in je geest waar je altijd naar toe kunt gaan, wanneer je maar wilt.

Het is niet omdat iemand, een dier of een mens, er niet meer is dat je ophoudt met van ze te houden. Die liefde is er gewoon, en die mag er ook zijn. Ik houd nog steeds van Beau, ik houd nog steeds van alle geliefden die ik verloren heb. En als ik ze mis, ga ik naar de plek in mijn geest waar ze nog altijd zijn, en soms huil ik om ze. Nog steeds. Maar ze zijn er pas werkelijk niet meer als ik ze ben vergeten......

miranda1967

Berichten: 895
Geregistreerd: 07-06-10
Woonplaats: achter mijn laptop

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 21:41

Yamcha schreef:
Lief, het is nog maar een jaar geleden.

Weet je hoe lang ik om mijn mooie Beau gehuild heb? En zo zijn er nog een aantal meer. Ik vergeet ze niet, ik draag ze mee, elke dag. Rouw is een langdurig proces, en tegenwoordig moet je er in een paar weken al overheen zijn. Dat kan niet.

Als je iemand verliest, een mens of een dier waarmee je een diepe band hebt, waarmee je vergroeid bent geraakt, verlies je een stuk van jezelf, en dat veroorzaakt een diepe wond. En dat moet helen, dat is een proces. En processen kosten tijd, veel tijd.

Het lijkt voor mijn gevoel alsof we leven in een maatschappij waarin verdriet en dood taboe zijn, een feel-good-maatschappij, iedereen moet vrolijk zijn en energiek, de dood is verbannen (er is een obsessie met jong blijven) en rouw dus ook, en dus voelen mensen die na een jaar of na twee of drie jaar nog rouwen, zich raar en vreemd. Dat is het niet, het is volkomen normaal. Het is eerder vreemd en onnatuurlijk om er geen tijd voor te nemen en te geven. Het hoort bij het leven, bij verlies.

Maar omdat het zo ingewikkeld is, doen mensen graag alsof het niet bestaat. Bij rouw komen soms schuldgevoelens, en diep, intens, verscheurend verdriet, en boosheid, en dat hoort er allemaal bij, het gevoel dat je niet hard genoeg kunt schreeuwen, het gevoel dat je stuk bent en nooit meer zult lachen, dat hoort er gewoon bij. En het gaat over. Maar laat het er gewoon zijn, het hoort bij het proces, juist rouwen helpt bij verwerking, en uiteindelijk heeft ze nog altijd een kamer in je hart, een kamer waar je heen zult gaan, en soms zult huilen, maar ook gewoon kunt genieten van al het moois wat jullie samen deelden. Dat is het mooie van herinneringen: het is een plek in je geest waar je altijd naar toe kunt gaan, wanneer je maar wilt.

Het is niet omdat iemand, een dier of een mens, er niet meer is dat je ophoudt met van ze te houden. Die liefde is er gewoon, en die mag er ook zijn. Ik houd nog steeds van Beau, ik houd nog steeds van alle geliefden die ik verloren heb. En als ik ze mis, ga ik naar de plek in mijn geest waar ze nog altijd zijn, en soms huil ik om ze. Nog steeds. Maar ze zijn er pas werkelijk niet meer als ik ze ben vergeten......



pff ik had het zo in mijn hoofd en jij schrijft het op ,bij het zien van jouw avatar ( de herder) lijkt het wel alsof ik van mijn grootste liefde in mijn leven (mijn overleden duitse herder Hutch) een berichtje krijg ...hoe bijzonder ..dank je wel ,niet alleen de TS heeft hier veel aan maar ik ook .

Wie vuur in zich draagt,verwarmt de wereld ..

JorisDy

Berichten: 8418
Geregistreerd: 05-09-06
Woonplaats: Amersfoort

Re: Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 23:10

Over 2 dagen is het alweer 2 jaar geleden dat ik mijn beste vriend heb laten inslapen en wat zijn de dagen daarvoor zwaar. Nog steeds vind ik het moeilijk om over mijn Joris te praten, maar het lukt mij steeds beter om de verhalen te vertellen met een lach en een traan om de dierbaren herinneringen.
Zondag loop ik er bij als een wrak, dat weet ik en dat is niet erg.

Je verliest niet zomaar wat bij het heengaan van een paard.. Je verliest je maatje en waarschijnlijk degene die het allermeeste van je weet en ooit zal weten.

Huil, lach, praat over jouw maatje. Herinner de mooie momenten en deel deze met wie je maar wilt. Ga foto's terug kijken en ongeneerd huilen en lachen.
En voel je niet schuldig bij het verzorgen van een nieuw paard, want dat kan jou alleen maar helpen om het verlies een plekje te geven.

Verwerken hoeft niet, dat is niet nodig. Je moet leren/proberen die dierbaren herinneringen te koesteren

Enjoy the little things in life.

franka75

Berichten: 11192
Geregistreerd: 05-10-09
Woonplaats: Den Haag

Re: Niet kunnen verwerken

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 23:18

Mijn lievelingetje is al15jaar dood en ze zit nog steeds in mn hart. Tis ook maar net hoe plotselibg het ging hoeveel tijd had je om eraan te wennen. Fotoboek is een mooi idee en erover schrijven. Sterkte

Lieve Mixie ik vergeet je nooit

franka75

Berichten: 11192
Geregistreerd: 05-10-09
Woonplaats: Den Haag

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 23:21

miranda1967 schreef:
Yamcha schreef:
Lief, het is nog maar een jaar geleden.

Weet je hoe lang ik om mijn mooie Beau gehuild heb? En zo zijn er nog een aantal meer. Ik vergeet ze niet, ik draag ze mee, elke dag. Rouw is een langdurig proces, en tegenwoordig moet je er in een paar weken al overheen zijn. Dat kan niet.

Als je iemand verliest, een mens of een dier waarmee je een diepe band hebt, waarmee je vergroeid bent geraakt, verlies je een stuk van jezelf, en dat veroorzaakt een diepe wond. En dat moet helen, dat is een proces. En processen kosten tijd, veel tijd.

Het lijkt voor mijn gevoel alsof we leven in een maatschappij waarin verdriet en dood taboe zijn, een feel-good-maatschappij, iedereen moet vrolijk zijn en energiek, de dood is verbannen (er is een obsessie met jong blijven) en rouw dus ook, en dus voelen mensen die na een jaar of na twee of drie jaar nog rouwen, zich raar en vreemd. Dat is het niet, het is volkomen normaal. Het is eerder vreemd en onnatuurlijk om er geen tijd voor te nemen en te geven. Het hoort bij het leven, bij verlies.

Maar omdat het zo ingewikkeld is, doen mensen graag alsof het niet bestaat. Bij rouw komen soms schuldgevoelens, en diep, intens, verscheurend verdriet, en boosheid, en dat hoort er allemaal bij, het gevoel dat je niet hard genoeg kunt schreeuwen, het gevoel dat je stuk bent en nooit meer zult lachen, dat hoort er gewoon bij. En het gaat over. Maar laat het er gewoon zijn, het hoort bij het proces, juist rouwen helpt bij verwerking, en uiteindelijk heeft ze nog altijd een kamer in je hart, een kamer waar je heen zult gaan, en soms zult huilen, maar ook gewoon kunt genieten van al het moois wat jullie samen deelden. Dat is het mooie van herinneringen: het is een plek in je geest waar je altijd naar toe kunt gaan, wanneer je maar wilt.

Het is niet omdat iemand, een dier of een mens, er niet meer is dat je ophoudt met van ze te houden. Die liefde is er gewoon, en die mag er ook zijn. Ik houd nog steeds van Beau, ik houd nog steeds van alle geliefden die ik verloren heb. En als ik ze mis, ga ik naar de plek in mijn geest waar ze nog altijd zijn, en soms huil ik om ze. Nog steeds. Maar ze zijn er pas werkelijk niet meer als ik ze ben vergeten......



pff ik had het zo in mijn hoofd en jij schrijft het op ,bij het zien van jouw avatar ( de herder) lijkt het wel alsof ik van mijn grootste liefde in mijn leven (mijn overleden duitse herder Hutch) een berichtje krijg ...hoe bijzonder ..dank je wel ,niet alleen de TS heeft hier veel aan maar ik ook .

Zo is het precies ,pfffff

Lieve Mixie ik vergeet je nooit

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 23:22

Laat je verdriet alsjeblieft toe!
Mijn kat was 3 december 7 jaar geleden overleden en daar heb ik ook nog 3 jaar om lopen huilen hoor, toen mijn vader het er een keer met zijn vriendin over had barstte ik in tranen uit en soms nogsteeds..
Dus zo raar is het niet!
Zoek afleiding, ga iets doen of iets maken wat je aan de leuke momenten herinnert waar je op terug kan kijken, en laat je verdriet toe, huil als je moet huilen! maar kijk ook met een glimlach terug op de mooie momenten!
Sterkte!

Petra_O

Berichten: 3137
Geregistreerd: 24-10-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 23:30

ach meid toch! Ik weet precies hoe je je voelt. Mijn oude haf is alweer ruim een jaar geleden ingeslapen en ik denk nog elke dag aan haar. Ik had je destijds nog haar poedertjes opgestuurd. Jammer dat het niet heeft mogen helpen.
Natuurlijk mag je nog gewoon om haar huilen! Langzaamaan zal het beter worden, maar vergeten zal je haar nooit. Sommige paarden blijven nu eenmaal voor altijd bij je!

Ik heb een ring met het haar van mijn oude Flappie, en die draag ik altijd. Zonder ga ik de deur niet uit. Zo is ze toch elke dag een beetje bij me.

tjady

Berichten: 3460
Geregistreerd: 11-10-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-12-13 23:40

Voor rouw staat geen tijd of regels. Iedereen doet dat op zijn eigen manier in zijn eigen tempo. Laat je tranen de vrije loop, daarna kan je met een glimlach aan haar terug denken. De momenten van je verdriet zullen, steeds weer wat langer op zich laten wachten. Deze maand is het vier jaar dat ik mijn bijzondere engeltje heb moeten loslaten. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Heel vaak denk ik aan de vreugde en liefde die ik van haar heb gehad. Af en toe met dikke tranen. Als ik haar topic hier op bokt weer lees. Dan blèr ik het uit of als ik haar inimini halstertje weer invet. Nu ook biggelt er een traan langs mijn wang. Iets of iemand die voor altijd in je hart zit, daar zal je je hele leven met een traan en een lach aan terug blijven denken. Ookal doet het pijn, wees maar trots op jezelf. Het is bijzonder dat je zo een band met je dier hebt. Sommige mensen kennen dat niet, die hebben een eenzaam bestaan.

Kennis is nog geen wijsheid.
Y;( SG
Ronny, 9136 dagen heb ik van je mogen genieten. Dank je wel kanjer!

miranda1967

Berichten: 895
Geregistreerd: 07-06-10
Woonplaats: achter mijn laptop

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-12-13 11:56

tjady schreef:
Voor rouw staat geen tijd of regels. Iedereen doet dat op zijn eigen manier in zijn eigen tempo. Laat je tranen de vrije loop, daarna kan je met een glimlach aan haar terug denken. De momenten van je verdriet zullen, steeds weer wat langer op zich laten wachten. Deze maand is het vier jaar dat ik mijn bijzondere engeltje heb moeten loslaten. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Heel vaak denk ik aan de vreugde en liefde die ik van haar heb gehad. Af en toe met dikke tranen. Als ik haar topic hier op bokt weer lees. Dan blèr ik het uit of als ik haar inimini halstertje weer invet. Nu ook biggelt er een traan langs mijn wang. Iets of iemand die voor altijd in je hart zit, daar zal je je hele leven met een traan en een lach aan terug blijven denken. Ookal doet het pijn, wees maar trots op jezelf. Het is bijzonder dat je zo een band met je dier hebt. Sommige mensen kennen dat niet, die hebben een eenzaam bestaan.


dat is mooi gezegd dat sommige mensen die dat niet hebben een eenzaam bestaan hebben,zo kan je het ook bekijken ..zo is het maar net ...

Wie vuur in zich draagt,verwarmt de wereld ..

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Googlebot en 4 bezoekers